Uitspraken

De voorzieningenrechter is op grond van artikel 705 Rv bevoegd van de vordering tot opheffing van het beslag kennis te nemen. Voor de overige vorderingen vloeit het vereiste spoedeisend belang voldoende voort uit de aard van de vorderingen.

[eisers] vordert in dit kort geding onder meer opheffing van het door [gedaagde] gelegde conservatoire derdenbeslag ten laste van de op naam van [eisers] gestelde bankrekeningen bij ABN AMRO. [eisers] legt aan haar vordering ten grondslag dat de vordering van [gedaagde] in het beslagrekest summierlijk ondeugdelijk is en dat zij door de beslaglegging onredelijk in haar belang is getroffen, aangezien [naam 1] en [naam 2] voor hun inkomen afhankelijk zijn van hun inkomen uit hun vennootschappen en in het geval van [naam 1] ook zijn pensioenvoorziening door het beslag is getroffen.

Volgens artikel 705 lid 2 Rv moet het beslag worden opgeheven indien summierlijk van de ondeugdelijkheid van het door de beslaglegger ingeroepen recht blijkt. Dit brengt mee dat het in de eerste plaats op de weg ligt van degene die de opheffing vordert om met inachtneming van de beperkingen van de voorzieningenprocedure aannemelijk te maken dat de door de beslaglegger gepretendeerde vordering ondeugdelijk of onnodig is (HR 14 juni 1996, NJ 1997/481). Er zal beslist moeten worden aan de hand van wat door beide partijen naar voren is gebracht en summierlijk met bewijsmateriaal is onderbouwd. Die beoordeling kan niet geschieden los van de in een zodanig geval vereiste afweging van de wederzijdse belangen. Daarbij moet worden beoordeeld of het belang van de beslaglegger bij handhaving van het beslag op grond van de door deze naar voren gebrachte omstandigheden zwaarder moet wegen dan het belang van de beslagene bij opheffing van het beslag. Hierbij geldt dat een conservatoir beslag naar zijn aard ertoe strekt om te waarborgen dat, zo een vooralsnog niet vaststaande vordering in de bodemprocedure wordt toegewezen, verhaal mogelijk zal zijn, terwijl de beslaglegger bij afwijzing van de vordering zal kunnen worden aangesproken voor de door het beslag ontstane schade. Bij de beoordeling staat het de rechter vrij de beslissing met betrekking tot de opheffing van het beslag mede te baseren op feiten en omstandigheden die niet in het beslagrekest waren vermeld, maar die in het opheffingsgeding nader door de beslaglegger ten grondslag zijn gelegd aan de vordering ter verzekering waarvan beslag is gelegd (HR 17 april 2015, NJ 2017/155).

De conservatoire (derden)beslagen zijn namens [gedaagde] gelegd ter zekerheidsstelling van verhaal van een vordering die zij op [eisers] meent te hebben. Ter onderbouwing van de door [gedaagde] vermeende vordering verwijst [gedaagde] naar randnummer 26 van haar verzoekschrift strekkende tot het leggen van conservatoir beslag en voert zij aan dat [naam 2] en [naam 1] actief haar belangen schaden door ten nadele van de [maatschap 1] een concurrerende kaakchirurgische praktijk, [bedrijf 5] , op te zetten. Volgens [gedaagde] verzuimen [naam 1] en [naam 2] bewust om met de dochterondernemingen van [bedrijf 2] enerzijds en [maatschap 1] anderzijds een samenwerkingsovereenkomst te sluiten, hetgeen in strijd is met artikel 3 sub d van de aandeelhoudersovereenkomst van [bedrijf 2] . [gedaagde] heeft naar eigen zeggen tevergeefs meerdere malen aangedrongen op een samenwerkingsovereenkomst. Nu deze echter ontbreekt, moet de toestemming van [gedaagde] voor het opstarten van de kaakchirurgische praktijk [bedrijf 5] , als bedoeld in artikel 5 van de maatschapsakte van [maatschap 1] , worden geacht te hebben ontbroken. Hierdoor hebben [naam 2] en [naam 1] volgens [gedaagde] ieder afzonderlijk vanaf 1 januari 2024, de datum waarop [bedrijf 5] actief is, per dag een boete van € 2.500,00 verbeurd, aldus in totaal ieder een bedrag van € 722.500,00 (289 x 2.500).

De door [gedaagde] gepretendeerde vordering zal hierna in het licht van het hiervoor uiteengezette wettelijk kader worden besproken. Uitgangspunten daarbij zijn de maatschapsakte, de aandeelhoudersovereenkomst van [bedrijf 2] en de tussen partijen gesloten vaststellingsovereenkomst, waarvan de relevante artikelen zijn opgenomen onder de feiten. Door [gedaagde] is ter zitting desgevraagd bevestigd dat haar verweer in de onderhavige procedure niet inhoudt dat zij aanvankelijk nimmer toestemming zou hebben verleend voor het opstarten van het ZBC. De daarop betrekking hebbende stellingen van [eisers] zullen dan ook onbesproken worden gelaten.

Vaststaat dat de samenwerking tussen [eisers] enerzijds en [gedaagde] anderzijds als kaakchirurgen op initiatief van [naam 3] is beëindigd en dat de gevolgen daarvan zijn vastgelegd in de tussen partijen gesloten vaststellingsovereenkomst van 19 juli 2023. Op grond van de vaststellingsovereenkomst heeft [naam 3] per de datum van de vaststellingsovereenkomst [bedrijf 2] verlaten en zal zij op 31 december 2024 uit de Maatschappen MKA treden. Verder staat in artikel 5.2 van de vaststellingsovereenkomst dat, zolang [naam 3] nog niet is uitgetreden, [naam 1] , [naam 2] en [naam 3] zich committeren aan de continuïteit van de patiëntenzorg die vanuit de maatschappen wordt geleverd, dat [naam 1] , [naam 2] en [naam 3] gedurende die periode gezamenlijk diensten blijven doen voor zowel de patiënten in [plaats 2] als in [plaats 1] en dat wordt gewerkt binnen de geldende kaders van de Maatschapsovereenkomsten, waarbij uitgangspunt is dat het redelijkerwijs mogelijk moet blijven om werkbare roosters op te stellen voor de patiëntenzorg in [plaats 2] en [plaats 1] .

Nu er tot op heden geen samenwerkingsovereenkomst tussen de dochtermaatschappen van [bedrijf 2] en [maatschap 1] tot stand is gekomen en bovendien niet blijkt dat deze (op korte termijn) tot stand zal komen, dient het er vooralsnog voor te worden gehouden dat de in de aandeelhoudersovereenkomst van [bedrijf 2] neergelegde afspraak door [eisers] niet wordt nageleefd. [gedaagde] mag op grond van artikel 5 lid 2 van de maatschapsakte haar toestemming onthouden aan het uitoefenen van een MKA-chirurgische praktijk buiten de [maatschap 1] , indien sprake is van handelingen die het belang van [maatschap 1] schaden. Indien de door [gedaagde] aan [eisers] verweten gedragingen komen vast te staan, is het alleszins aannemelijk dat die handelingen het belang van [maatschap 1] schaden. Niet in geschil is dat [bedrijf 5] , is gelegen op minder dan 25 kilometer afstand van het gemeentehuis in [plaats 1] . Op grond van het voorgaande is dan ook, voorshands geoordeeld, niet uitgesloten dat [eisers] op grond van artikel 5 van de maatschapsakte, welke akte tussen partijen onverkort van toepassing is mede op grond artikel 5.2 van de vaststellingsovereenkomst, boetes heeft verbeurd.

Dit alles in aanmerking nemende is de conclusie dat [eisers] in het bestek van deze procedure onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat de door [gedaagde] gestelde vordering die ten grondslag ligt aan het onderhavige beslag summierlijk ondeugdelijk is. Er is dan ook onvoldoende grond voor opheffing van het namens [gedaagde] gelegde conservatoire (derden)beslag.

Op grond van het voorgaande wordt de primaire vordering onder 1. afgewezen.

[eisers] heeft de vordering onder 2. ter zitting ingetrokken, zodat daarop niet hoeft te worden beslist.

Ten aanzien van de vordering onder 3. heeft [gedaagde] ter zitting onweersproken aangevoerd dat zij de financiële administratie van de Maatschappen MKA eind oktober 2024 officieel heeft overgedragen aan [naam 1] op diens verzoek. [gedaagde] heeft verder verklaard dat zij weliswaar nog overboekingen vanaf de bankrekeningen van de Maatschappen MKA kan doen maar dat zij dat feitelijk niet meer doet of zal doen. Onder deze omstandigheden wordt de vordering bij gebrek aan belang bij toewijzing daarvan afgewezen.

Afwijzing van de vorderingen onder 1. tot en met 4. leidt ook tot afwijzing van de vordering onder 5.

Ten aanzien van de vordering onder 6. geldt dat met de bevoegdheid om een andere maatregel te treffen dan is gevorderd, behoedzaam moet worden omgegaan. De voorzieningenrechter ziet in de gegeven omstandigheden, zonder nadere toelichting en/of concretisering die ontbreekt, onvoldoende aanleiding een andere maatregel te treffen binnen het kader van de rechten en belangen waarin [eisers] vraagt te worden beschermd zoals dat blijkt uit het gevorderde, de stellingen die daartoe betrokken zijn en uit het verhandelde ter zitting. De vordering wordt dan ook afgewezen.

De slotsom is dat de vorderingen van [eisers] worden afgewezen. [eisers] is daarmee in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van [gedaagde] worden begroot op:

De proceskostenveroordeling wordt hoofdelijk uitgesproken. Dat betekent dat iedere veroordeelde kan worden gedwongen het hele bedrag te betalen. Als de één (een deel) betaalt, hoeft de ander dat (deel van het) bedrag niet meer te betalen.