Uitspraken

[eiser] en [gedaagde] twisten over de vraag welk loon moest worden doorbetaald nadat [eiser] zich voor de derde keer ziekmeldde. Alvorens deze vraag te beantwoorden, worden hierna eerst de relevante passages uit de arbeidsovereenkomst en de hierbij behorende voorwaarden geciteerd.

De eerste stelling van [eiser] houdt in dat zijn tweede ziekteperiode overeenkomstig artikel 10 lid 4 van de arbeidsovereenkomst moet worden samengeteld met de eerste omdat die binnen vier weken op de betermelding volgde. Aldus is geen sprake van drie ziekmeldingen, maar twee.

Volgens [gedaagde] moet de tweede ziekmelding wel als aparte ziekmelding worden gezien. Hij voert aan dat artikel 10 van de arbeidsovereenkomst ziet op de duur van de loonbetalingsverplichting, terwijl artikel 9 van de voorwaarden iets zegt over de hoogte hiervan. Volgens hem rechtvaardigt de ratio van artikel 9 van de voorwaarden het standpunt dat sprake is van drie apart te tellen ziekmeldingen, omdat een werknemer die zich binnen één jaar driemaal heeft ziekgemeld, (financieel) veel zwaarder drukt op de organisatie van de werkgever. Met de regeling van artikel 9 van de voorwaarden wordt dan ook beoogd veelvuldige ziekmeldingen te voorkomen.

De kantonrechter volgt [eiser] niet in zijn stelling dat de tweede ziekmelding niet meetelt. Nergens blijkt uit dat voor de vraag of sprake is van een ziekmelding als bedoeld in artikel 9 van de voorwaarden moet worden teruggegrepen op artikel 10 lid 4 van de arbeidsovereenkomst. De tekst is duidelijk: met ingang van de derde ziekmelding, niet: met ingang van de derde ziekteperiode, zoals beschreven in artikel 10 lid 4 van de arbeidsovereenkomst. Kortom, gedurende zes weken moest tenminste 85% van het betreffende salaris worden betaald. De kantonrechter neemt aan dat wordt bedoeld de eerste zes weken, nu voor kleinere kantoren geldt ‘de eerste twee weken’. [gedaagde] mocht dus gedurende de eerste zes weken ten minste 85% van het loon betalen. Hij heeft meer dan 85% betaald, en wel 100%. De vraag is dan of hij in september 2020 bij de eindafrekening alsnog 15% van het loon over die eerste zes weken mocht verrekenen.

Volgens [eiser] mocht [gedaagde] dat niet omdat dit naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is en omdat het in strijd is met goed werkgeverschap. [eiser] stelt er gerechtvaardigd vanuit te zijn gegaan dat hij overeenkomstig de voorwaarden werd uitbetaald en dat hij bij eerdere ziekmeldingen ook altijd 100% loon doorbetaald heeft gekregen. Bovendien laat de bepaling ruimte om meer dan 85% te betalen, dus het was [eiser] niet duidelijk dat hij per vergissing meer ontving, aldus [eiser] .

[gedaagde] stelt zich op het standpunt dat hij bij de eindafrekening de tot en met april 2019 teveel betaalde 15% mocht verrekenen. Volgens hem wist [eiser] al sinds juni 2019 dat hij ten onrechte 100% had ontvangen tijdens ziekte en kon hij dus rekening houden met een terugvordering. Volgens hem wist [eiser] ook, althans had hij dat redelijkerwijs kunnen weten, dat hij te veel ontving omdat er bij een derde ziekmelding specifieke regels gelden. Dat staat letterlijk in de tekst van artikel 9, aldus [gedaagde] .

De kantonrechter volgt [gedaagde] op dit punt niet. In artikel 9 van de voorwaarden staat immers tenminste 85%, dus 100% kan ook. [eiser] behoefde dus niet te bevroeden dat het een vergissing was van [gedaagde] dat hij zijn gehele salaris kreeg doorbetaald. Dat lag volgens [gedaagde] aan een administratieve fout, maar dat is iets wat voor rekening en risico van [gedaagde] komt, niet van [eiser] . Bovendien heeft [eiser] veel te lang gewacht voordat hij het loon van die eerste zes weken heeft verrekend: meer dan twee jaar na de derde ziekmelding. Na ‘ontdekking’ van de fout beperkte [gedaagde] zich tot inhouding van het lopende salaris. Hij verrekende niets en er blijkt ook niet dat [gedaagde] [eiser] heeft geïnformeerd dat hij wel nog van plan was om over het reeds betaalde loon 15% te verrekenen. In plaats daarvan heeft hij gewacht tot de eindafrekening van september 2020. De verrekening – over de eerste zes weken, maar ook daarna, nu hiervoor hetzelfde geldt – is naar het oordeel van de kantonrechter dan ook in strijd met de eisen van goed werkgeverschap. Dit betekent dat [gedaagde] ten onrechte de inhouding van 15% heeft verrekend met de eindafrekening.

Volgens eigen zeggen mocht [gedaagde] dus gedurende 6 weken + 10 maanden na de derde ziekmelding 85% betalen, oftewel tot 18 april 2019. Hij had dus, zo volgt uit zijn eigen stellingen (wat er ook zij van de juistheid daarvan), niet het recht om met ingang van mei 2019 nog loon in te houden. Het loon dat hij sinds mei 2019 heeft ingehouden zal hij dus moeten terugbetalen.

[gedaagde] heeft geen verweer gevoerd tegen de hoogte van de door [eiser] berekende bedragen, wat betekent dat de vorderingen onder a. (€ 7.111,19 bruto) en c. (€ 7.135,15 bruto) zullen worden toegewezen.

Volgens [eiser] heeft hij recht op tantièmes over de jaren 2017 en 2018, omdat hij over 2010 tot en met 2016 altijd tantièmes heeft ontvangen. Gemiddeld was dit € 913,71 per jaar, dus [gedaagde] moet hem dit bedrag nog twee keer betalen, aldus [eiser] .

[gedaagde] voert als verweer het volgende aan. De toekenning van tantièmes is een discretionaire bevoegdheid van de directie, dus [eiser] heeft hierop geen recht. Bovendien presteerde [eiser] ondermaats, wat, hoewel er geen reden hoeft te worden genoemd voor niet-toekenning, een goede reden is dat hij geen tantièmes heeft ontvangen. [eiser] is overigens niet de enige medewerker die geen tantièmes ontving.

Volgens [eiser] is een beroep op deze regeling te kort door de bocht. Hij heeft in het verleden ook steeds de tantième ontvangen hoewel ook toen sprake was van vermeend disfunctioneren. Wanneer er in eerdere jaren wel een tantième is toegekend ongeacht het oordeel over het functioneren, kan het functioneren in 2017 en 2018 niet ineens een omstandigheid zijn om geen tantième toe te kennen, aldus [eiser] .

[eiser] voert aan dat het in 2019 en 2020 uitgekeerde salaris niet is verhoogd op basis van het CBS loonindexcijfer zakelijke dienstverlening, zoals in voorgaande jaren steeds in januari is gebeurd.

[gedaagde] voert het volgende aan. De indexering bestaat uit de CBS-indexering en uit de prestatie-indexering (1 tot 2% hier bovenop). Deze laatste heeft [eiser] terecht niet ontvangen. De eerste is in eerste instantie niet uitgekeerd, maar in maart 2021 uit coulance wel alsnog: € 2.224,28 bruto (€ 1.448,12 salaris, € 724,06 wettelijke verhoging en € 52,10 wettelijke rente).

[eiser] heeft vanwege de betaling (€ 1.448,12 bruto) en een rekenfout zijn eis verminderd naar € 190,68 bruto, betreffende de misgelopen indexering van 4% over de uit te betalen verlofdagen conform eindafrekening.

[gedaagde] heeft verwezen naar de uitleg in de conclusie van antwoord en blijft erbij dat met de € 2.224,28 bruto al voor uitbrengen van de dagvaarding de gehele vordering op dit punt was voldaan.

[eiser] heeft niet gereageerd op het verweer van [gedaagde] dat een deel van de indexering prestatiegericht was en dat [eiser] op deze indexering geen recht had. Hij heeft ook niet aangevoerd dat de door [gedaagde] toegepaste indexering niet klopte en waarom niet. Hij heeft daarom onvoldoende gesteld tegenover het verweer dat [gedaagde] met betaling van de € 2.224,28 bruto zijn verplichtingen is nagekomen. De vordering wordt in zoverre afgewezen.

Uit voorgaande volgt dat [gedaagde] gecorrigeerde loonstroken zal moeten verschaffen aan [eiser] . Hij zal hiertoe worden veroordeeld. De gevorderde dwangsom zal niet worden opgelegd. Er is geen reden aan te nemen dat [gedaagde] zijn verplichtingen niet zal nakomen.

Aan de vordering aangaande de looncorrectie is in het lichaam van de dagvaarding geen woord gewijd. En blijkens de formulering van het petitum gaat het niet [gedaagde] aan, maar A-Taks. De vordering zal in zoverre worden afgewezen omdat [eiser] op dit punt niet heeft voldaan aan de stelplicht.

De toe te wijzen bedragen zullen worden vermeerderd met de wettelijke verhoging. Het is [gedaagde] toe te rekenen dat hij (na verrekening) 85% van het loon betaalde, terwijl dit 100% diende te zijn.

[eiser] heeft de wettelijke rente gevorderd vanaf datum van opeisbaarheid, maar die is niet verschuldigd vanaf datum opeisbaarheid, maar vanaf datum verzuim. Bovendien is er niet één datum van opeisbaarheid/verzuim, maar handelt het zich hier om een dertien- of veertiental verschillende datums van opeisbaarheid/verzuim, die door [eiser] niet zijn gespecificeerd. De wettelijke rente zal daarom worden toegekend vanaf de datum van dagvaarden.

[eiser] vordert dat [gedaagde] zal worden veroordeeld tot betaling van de buitengerechtelijke incassokosten. Het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten (hierna: het Besluit) is van toepassing, omdat het verzuim na 1 juli 2012 is ingetreden. [eiser] heeft voldoende gesteld dat buitengerechtelijke werkzaamheden zijn verricht en het gevorderde bedrag aan buitengerechtelijke incassokosten stemt overeen met het in het Besluit bepaalde tarief behorende bij hetgeen [eiser] vorderde aan hoofdsommen. De kantonrechter zal de kosten berekenen over datgene wat wordt toegewezen, te weten € 14.246,34. Het hierbij behorende wettelijke tarief bedraagt € 917,46.

De gevorderde nakosten worden, met inachtneming van de richtlijnen van het LOVCK, toegewezen op de hierna in de beslissing te vermelden wijze.