Uitspraken

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht niet wettig en overtuigend bewezen dat verdachte de beide ten laste gelegde feiten heeft begaan en verzoekt de rechtbank dan ook om de verdachte vrij te spreken. De verklaring van [minderjarige] wordt onvoldoende ondersteund door enig ander bewijs.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft eveneens integrale vrijspraak bepleit. Daartoe heeft de raadsvrouw aangevoerd dat de verklaring van [minderjarige] onbetrouwbaar is. Haar verklaring lijkt te zijn geïnspireerd door de voorbeelden die zijn beschreven in een boekje over seksuele voorlichting dat zij heeft gelezen. Bovendien wordt deze verklaring op essentiële onderdelen onvoldoende ondersteund door andere, objectieve, bewijsmiddelen.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank is, met de officier van justitie en de raadsvrouw, van oordeel dat er onvoldoende wettig bewijs is dat de verdachte ontucht heeft gepleegd, zodat de verdachte van beide ten laste gelegde feiten moet worden vrijgesproken. De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

Het juridisch kader

Deze zaak betreft een zogenoemde zedenzaak. Zedenzaken zijn bewijstechnisch vaak lastige zaken. Dit komt omdat er vaak maar twee personen aanwezig zijn als er seksuele handelingen verricht worden, namelijk degene die zich als slachtoffer ziet en degene die als dader wordt gezien. Veelal is het dan ook nog zo dat de (belastende) verklaring van het slachtoffer lijnrecht tegenover de (ontkennende) verklaring van de verdachte staat. Getuigen van de gebeurtenissen zijn er vaak niet. Ook in deze zaak is dit het geval.

In de wet is bepaald dat het bewijs dat de verdachte een feit heeft begaan niet uitsluitend kan worden aangenomen op basis van één bewijsmiddel, zoals een aangifte. Ook als de verklaring van een aangever betrouwbaar wordt geacht, is die enkele verklaring onvoldoende om tot een bewezenverklaring te komen. De verklaring moet in ieder geval ondersteund worden door één bewijsmiddel uit een andere bron. Naast de aangifte is er dus steunbewijs nodig. Dat ondersteunend bewijsmateriaal mag niet in een te ver verwijderd verband staan met de verklaring van de aangever

De beoordeling van de rechtbank

[minderjarige] heeft tegen haar moeder en in het studioverhoor verklaard over ontuchtige handelingen die de verdachte met haar zou hebben gepleegd. Dit zou zijn gebeurd op momenten dat [minderjarige] in de woning van de verdachte was om met zijn zoon te spelen. De rechtbank stelt voorop dat de verklaring van [minderjarige] authentieke elementen heeft, daar waar zij vertelt waar het misbruik zou hebben plaatsgevonden en de omstandigheden waaronder. Daar waar het gaat over de concrete aard van het misbruik en de manier waarop dat zou hebben plaatsgevonden, rijzen er vraagtekens. Een deel van de door [minderjarige] omschreven ontuchtige handelingen kan fysiek niet hebben plaatsgevonden op de wijze zoals zij die beschrijft.

Daarnaast wordt de verklaring van [minderjarige] onvoldoende ondersteund door – onafhankelijk – bewijs om te kunnen vaststellen dat de ten laste gelegde handelingen door de verdachte zijn begaan. Zo kunnen de verklaringen van de moeder van [minderjarige] en het door haar opgenomen gesprek met [minderjarige] niet als steunbewijs dienen, omdat deze zijn te herleiden tot één bron, te weten [minderjarige] . Ook de door zowel de moeder als de stiefvader van [minderjarige] waargenomen emoties en gedragsveranderingen bij [minderjarige] kunnen niet als steunbewijs dienen nu deze, gelet op het tijdsverloop tussen de ‘disclosure’ en het optreden van de emoties, niet per definitie in verband zijn te brengen met de vermeende ontuchtige handelingen waarover zij heeft verklaard. Uit het dossier volgen immers meer omstandigheden die in oorzakelijk verband kunnen worden gebracht met het veranderde gedrag van [minderjarige]

Om die reden is de rechtbank van oordeel dat de beide ten laste gelegde feiten niet wettig en overtuigend kunnen worden bewezen en de verdachte moet worden vrijgesproken.