Uitspraken

Verweerder stelt zich op het standpunt dat het bijtellen van een percentage van het vermogen bij het vaststellen van de eigen bijdrage op grond van de Wlz los staat van het rendement van het vermogen waar de Hoge Raad in het arrest van 24 december 2021 over heeft geoordeeld. Het is voor het bijtellen van het vermogen ook niet van belang hoeveel het vermogen eiseres oplevert. Het doel van de vermogensinkomensbijtelling – en het in rekening brengen van een eigen bijdrage op zich – is het betaalbaar houden van de zorg. De wetgever acht het noodzakelijk dat iemand met vermogen ook een deel van het vermogen aanwendt ter bekostiging van de zorg. Het arrest van de Hoge Raad is dan ook niet van toepassing op de vermogensinkomensbijtelling, aldus verweerder. Verweerder is van mening dat de inbreuk die de vermogensinkomensbijtelling maakt op het eigendomsrecht van eiseres een wettelijke basis heeft2 en toegankelijk, nauwkeurig en voorzienbaar is, en dat dit daarom een gerechtvaardigde inbreuk is.

In artikel 3.2.5, eerste lid, van de Wlz is bepaald dat bij of krachtens algemene maatregel van bestuur kan worden bepaald dat het recht op zorg slechts tot gelding kan worden gebracht indien de verzekerde de kosten daarvan gedeeltelijk draagt. De eigen bijdrage kan verschillen naar gelang de groep waartoe de verzekerde behoort, de zorg die verstrekt wordt en de wijze waarop het recht op zorg tot gelding wordt gebracht, en kan mede afhankelijk gesteld worden van het inkomen en vermogen van de verzekerde en diens echtgenoot.

De rechtbank stelt voorop dat uit de wetsgeschiedenis van de Wlz blijkt dat de wetgever – net als bij de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ) – een bewuste keuze heeft gemaakt voor het vragen van eigen bijdragen voor kosten van zorg.3 De eigen bijdrage wordt geheven, omdat het redelijk wordt geacht dat de gebruiker van zorg bijdraagt in de kosten van zorg. De gedachte die uitgaat van de eigen bijdrage sluit in die zin ook aan bij de eigen (financiële) verantwoordelijkheid die de regering in de Wlz wil bevorderen. Cliënten met een hoger inkomen en vermogen kunnen een groter deel van hun zorgkosten zelf dragen dan cliënten met een lager inkomen en vermogen. De overheid biedt met de Wlz een financieel vangnet voor kosten die cliënten die op zorg vanuit de Wlz zijn aangewezen, redelijkerwijs niet zelf kunnen betalen. Voor zorg met verblijf geldt bovendien dat de verzekerde aanzienlijk bespaart op uitgaven aan wonen, eten en drinken en andere kosten die verband houden met zelfstandig wonen. Eigen bijdragen zijn ook nodig om de Wlz betaalbaar te houden.

Verweerder heeft geen ruimte om af te wijken van het toetsingskader zoals hiervoor onder 5.2. tot en met 5.2.6. beschreven. Hieruit volgt ook dat verweerder verplicht is om uit te gaan van de door de Belastingdienst ontvangen gegevens. Ter zitting heeft de gemachtigde van eiseres desgevraagd verklaard zich in deze gegevens te kunnen vinden (het verzamelinkomen van € 25.221,-, de verschuldigde belasting van € 1.659,- en de grondslag sparen en beleggen van € 69.476,-). De rechtbank stelt vast dat verweerder deze gegevens heeft gehanteerd in zijn berekening. De rechtbank oordeelt dat verweerder de vermogensinkomensbijtelling op basis daarvan correct heeft berekend. Verweerder is op grond van artikel 3.3.1.2a, vierde lid, van het Blz uitgegaan van 4% van de grondslag sparen en beleggen van € 69.476,- zijnde een bedrag van € 2.779,04. Ter zitting heeft de gemachtigde van eiseres deze berekening ook niet weersproken. De rechtbank is dan ook van oordeel dat verweerder de eigen bijdrage van eiseres voor de periode 7 februari 2022 tot en met 31 december 2022 correct heeft berekend en vastgesteld zoals hiervoor in 2.1. en 2.2. is weergegeven.

Het beroep van eiseres ziet er in de kern op dat ten onrechte een percentage van 4% is gehanteerd bij de vermogensinkomensbijtelling. Dit standpunt deelt de rechtbank niet. De rechtbank volgt de verwijzing van eiseres naar het arrest van de Hoge Raad van 24 december 2021 evenmin. Dat arrest gaat namelijk over de vermogensrendementsheffing, terwijl het beroep van eiseres gaat over de vermogensinkomensbijtelling. De rechtbank is met verweerder van oordeel dat het vaststellen van de eigen bijdrage voor de Wlz, waarbij een vermogensinkomensbijtelling van 4% wordt gehanteerd, losstaat van en geen betrekking heeft op het door de Belastingdienst hanteren van een fictieve vermogensrendementsheffing voor de vermogensbelasting waar de Hoge Raad in het desbetreffende arrest over heeft geoordeeld. Met andere woorden: de vermogensinkomensbijtelling van 4% voor de eigen bijdrage in de Wlz is wat anders dan de fictieve 4% vermogensrendementsheffing, ook al geldt voor allebei een percentage van 4%. Eiseres heeft gelijk dat in artikel 3.3.1.2 van het Blz voor de vermogensgrondslag aansluiting wordt gezocht bij de Wet inkomstenbelasting 2001. Maar dat betekent niet dat voor het percentage van de vermogensinkomensbijtelling dan ook aansluiting moet worden gezocht bij het percentage dat voor de vermogensrendementsheffing wordt gebruikt. In de Wlz en de Blz is die koppeling niet gemaakt. Verweerder heeft in het bestreden besluit daarover ook toegelicht dat uit de parlementaire geschiedenis niet volgt dat die koppeling er wel is: daaruit volgt juist dat die percentages – ook al zijn die allebei 4% – los staan van elkaar.4 Dit betekent dus ook dat het betoog van eiseres dat de vermogensinkomensbijtelling van 4% vanwege de uitspraken van de Hoge Raad5 over de vermogensrendementsheffing van 4% in strijd is met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM feitelijke grondslag mist. Datzelfde geldt daarom voor de opmerking die eiseres maakt over de uitspraken van de CRvB hierover. De CRvB heeft bovendien al meerdere malen geoordeeld dat de vaststelling van de eigen bijdrage voor de Wlz niet in strijd is met het eigendomsrecht.6

Deze beroepsgrond slaagt daarom niet.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat hij op grond van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) heeft kunnen afzien van het vragen van een mondelinge toelichting. Volgens verweerder was er in de zaken van eiseres redelijkerwijs geen twijfel over mogelijk dat de bezwaren ongegrond zouden zijn. Daarom heeft verweerder eiseres niet om een mondelinge toelichting gevraagd.

De rechtbank overweegt dat het uitgangspunt is dat er voor het bestuursorgaan een hoorplicht bestaat. Dit staat in artikel 7:2, eerste lid, van de Awb. Van deze hoorplicht kan worden afgezien in de in artikel 7:3 van de Awb genoemde gevallen. Van een kennelijk ongegrond bezwaar als bedoeld in artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Awb is sprake als ten tijde van het nemen van het besluit op bezwaar in redelijkheid geen twijfel mogelijk is dat het bezwaar ongegrond is. De rechtbank is van oordeel dat een dergelijke situatie zich hier voordeed. Eiseres heeft in bezwaar alleen de vermogensinkomensbijtelling betwist. Verweerder heeft het betrekken van de vermogensinkomensbijtelling (4% van de grondslag sparen en beleggen) bij de berekening van het bijdrageplichtig inkomen op jaarbasis gebaseerd op de in 5.2.5. en 5.2.6. genoemde artikelen. Dit zijn dwingendrechtelijke wettelijke bepalingen. Dit betekent dat verweerder niet de bevoegdheid had van deze bepalingen af te wijken. Bovendien bestond er, op grond van de bezwaarschriften, tussen partijen geen verschil van mening over de juistheid van de in de primaire besluiten aangenomen feiten en de bedragen waarop de berekeningen zijn gebaseerd. Verweerder heeft daarom op grond van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Awb af kunnen zien van het horen van eiseres voordat op de bezwaren is beslist.

Deze beroepsgrond slaagt dus evenmin.