Uitspraken

Uit de verklaring van [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] ter zitting begrijpt de voorzieningenrechter dat de vorderingen tot het verschaffen van toegang tot c.q. inzage in Exact, toegang tot de e-mails gericht aan [gedaagde in conventie, eiser in reconventie sub 2] en de afschriften van of toegang tot de klantendossiers geen deel van dit geschil meer uitmaken, nu aan die veroordelingen tijdig is voldaan.

Het geschil gaat in de kern om de vraag of [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] of, en zo ja tot welk bedrag dwangsommen zijn verbeurd, meer in het bijzonder over de vraag of [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] tijdig de inloggegevens in de digitale bankomgeving heeft verstrekt, of [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] alle vóór 3 oktober 2024 door hen en Omnis Cura gesloten overeenkomsten aan [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] hebben verstrekt, of [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] aan [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] ook de overeenkomsten moet verschaffen die [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] en Omnis Cura met derden hebben gesloten ná 3 oktober 2024 en, zo ja, of daartoe ook elektronisch aangegane overeenkomsten behoren.

De voorzieningenrechter stelt het volgende voorop. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter dient het dictum van het kortgedingvonnis, mede in het licht van de overwegingen daarin, zo te worden uitgelegd dat traditioneel (met de hand) ondertekende overeenkomsten tót het moment van het wijzen van het kortgedingvonnis door [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] aan [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] dienen te worden verstrekt. Het in essentie gevorderde, zoals hierboven weergegeven, is door de voorzieningenrechter in het vonnis letterlijk overeenkomstig het door [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] gevorderde toegewezen, zonder dat in de dagvaarding precies is vermeld wat onder het gevorderde moet worden begrepen, noch dat overwegingen zijn gewijd aan wat onder het toegewezene moet worden begrepen. Uit de dagvaarding die heeft geleid tot het kortgedingvonnis, noch uit dat vonnis valt derhalve af te leiden wat moet worden begrepen onder “getekende” overeenkomsten. Gelet op de rechtszekerheid, met name in verband met de daaraan verbonden consequenties ten aanzien van het al dan niet verbeurd zijn van dwangsommen, moet het begrip “getekende” naar zijn letterlijke betekenis worden uitgelegd. Dat betekent dat daaronder enkel een fysieke, en derhalve niet een elektronische handtekening moet worden begrepen. Aan het feit dat volgens artikel 6:227a BW gesloten elektronische overeenkomsten met fysieke overeenkomsten gelijk moeten worden gesteld, hecht de voorzieningenrechter daarom onder deze omstandigheden minder betekenis.

Omdat in de dagvaarding en de daarin genoemde vordering, noch in de overwegingen in het kortgedingvonnis en het daarop gebaseerde dictum wordt omschreven over welke periode getekende overeenkomsten moeten worden overgelegd, is de voorzieningenrechter van oordeel dat, mede gelet op de rechtszekerheid zoals ook in 4.3. bedoeld, enkel die overeenkomsten moesten worden overgelegd die ten tijde van het kortgedingvonnis al waren ondertekend, dan wel overeenkomsten die voordien al worden gesloten, maar nog niet waren ondertekend.

Verder moet tot uitgangspunt worden genomen dat het in een geval als het onderhavige aan [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] als geëxecuteerden is om aannemelijk te maken dat dwangsommen niet zijn verbeurd. Volgens artikel 611c Rv, tweede volzin, kan de partij die de met een dwangsom versterkte veroordeling heeft verkregen, de dwangsom ten uitvoer leggen krachtens de titel waarbij zij is vastgesteld. Deze bepaling brengt mee dat voor het ten uitvoer leggen van een dwangsomveroordeling geen tweede procedure behoeft te worden gevoerd en geen nieuwe titel is vereist. Aldus is de bewijslast in beginsel verlegd naar degene jegens wie de veroordeling is uitgesproken. Als de executant aanspraak maakt op dwangsommen, dient de geëxecuteerde in beginsel naar de normale regels van bewijsrecht aan te tonen dat geen dwangsommen zijn verbeurd (vgl. Gerechtshof ’s-Hertogenbosch, 10 september 2019, ECLI:NL:GHSHE:2019:3330). Volgens vaste rechtspraak moet de vraag of in een bepaald geval dwangsommen zijn verbeurd, worden beantwoord door hetgeen ter uitvoering van het veroordelend vonnis is verricht, te toetsen aan de inhoud van de veroordeling, zoals deze door uitleg moet worden vastgesteld. Bij die uitleg dient het doel en de strekking van de veroordeling tot richtsnoer te worden genomen, in dier voege dat de veroordeling niet verder strekt dan tot het bereiken van het daarmee beoogde doel (HR 20 mei 1994, NJ 1994/652).

[gedaagden in conventie, eisers in reconventie] hebben gesteld dat [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] weliswaar op 18 oktober 2024 alle bankafschriften tot die dag hebben toegezonden aan [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] , maar dat [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] de toegang tot de bankomgeving pas op 7 november 2024 – en derhalve volgens het dictum van het kortgedingvonnis feitelijk twintig dagen te laat – hebben verstrekt, op grond waarvan [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] € 20.000,-- aan dwangsommen hebben verbeurd.

De voorzieningenrechter is van oordeel dat met het verstrekken van alle bankafschriften de door [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] alle gewenste informatie is verschaft waarover [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] wensten te beschikken en dat daarmee het doel van de dwangsomveroordeling is bereikt. [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] hebben ook niet onderbouwd welke belangen zijn geschaad doordat zij pas op 7 november 2024 toegang tot de bankomgeving hadden. In dat licht beschouwd is de voorzieningenrechter van oordeel dat met betrekking tot dit onderdeel geen dwangsommen zijn verbeurd.

De vordering (onder 1) tot opheffing van het derdenbeslag onder de ABN AMRO bank moet al daarom worden afgewezen, nu dat beslag inmiddels is komen te vervallen. Naar [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] niet hebben betwist, is het bedrag dat onder het beslag viel -
€ 136,80 - door de beslagen bank afgedragen aan de beslagleggende deurwaarder en het beslag is daarmee vervallen. Onbetwist staat vast dat het bedrag van € 136,80 is verrekend door de deurwaarder, zodat niets meer resteert van de executieopbrengst. Met [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] is de voorzieningenrechter eveneens van oordeel dat, hoewel dat geen onderdeel van de vordering is, ook het beslag dat is gelegd onder de Rabobank als opgeheven moet worden beschouwd. [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] hebben immers niet betwist dat de Rabobank het beslagen bedrag heeft verrekend met een vordering die zij had op [eiseres in conventie, verweerster in reconventie sub 1] Holding, zodat na verrekening geen schuld meer resteerde van [eiseres in conventie, verweerster in reconventie sub 1] Holding aan de Rabobank.

De voorzieningenrechter overweegt verder als volgt. Op grond van het in 4.5. genoemde uitgangspunt is de voorzieningenrechter van oordeel dat [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] niet aannemelijk hebben gemaakt dat de omstreden dwangsommen niet zijn verbeurd. [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] hebben onder randnummer 21 van hun spreeknotities concreet aangegeven welke overeenkomsten niet zouden zijn verstrekt. [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] hebben dat gemotiveerd betwist. Voorshands kan de voorzieningenrechter, binnen het bestek van dit kort geding, waarbij voor nadere bewijslevering geen plaats is, uit de stellingen over en weer niet concluderen dat [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] is geslaagd aannemelijk te maken dat alle overeenkomsten wel zijn verstrekt en dat de omstreden dwangsommen niet zijn verbeurd.

Dit betekent het volgende voor de overige vorderingen van [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie]
De vordering tot opheffing van de beslagen als bedoeld onder 2 en 3 (primair) van het petitum moeten worden afgewezen. Eveneens moet op grond daarvan de primaire vordering onder 5 worden afgewezen. Bovendien hebben [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] onvoldoende onderbouwd gesteld waarom zij in de onmogelijkheid zouden verkeren, zoals artikel 611d Rv vereist, om de dwangsomveroordeling ten aanzien van de te vertrekken overeenkomsten (met inachtneming van het bepaalde in 4.3 en 4.4 van dit vonnis) na te komen. De onder 4 gevorderde veroordeling tot het stellen van zekerheid door [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] voor de op basis van de gelegde of nog te leggen beslagen te innen bedragen, wordt ook afgewezen. [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] hebben geen concrete feiten of omstandigheden aangevoerd waaruit een restitutierisico voor [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] blijkt. Het onder 5 subsidiair gevorderde verbod om opnieuw beslag te leggen op basis van het kortgedingvonnis ten laste van [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] moet worden afgewezen. Onvoldoende gesteld of gebleken is dat een dergelijk beslag onrechtmatig en/of onnodig zal zijn.

De in de vorderingen 2 en 3 subsidiair gevorderde schorsing van het executoriale beslag onder Omnis Cura, respectievelijk opschorting van de voorbereidingen, en alles wat daarbij hoort, ten aanzien van de executoriale verkoop van de daar bedoelde onroerende zaak moet eveneens worden afgewezen. Als uitgangspunt heeft het volgende te gelden (vergelijk Hoge Raad: 20 december 2019:ECLI:NL:2019:2016). Indien, zoals in deze zaak, een vordering in kort geding tot schorsing van de tenuitvoerlegging betrekking heeft op een uitspraak waartegen geen rechtsmiddel (meer) openstaat, is de veroordeling waarvan de tenuitvoerlegging ter discussie staat definitief. In dat geval geldt de maatstaf dat slechts grond voor schorsing bestaat, indien de ten uitvoer te leggen uitspraak klaarblijkelijk berust op een juridische of feitelijke misslag, respectievelijk de tenuitvoerlegging na deze uitspraak voorgevallen of aan het licht gekomen feiten klaarblijkelijk aan de zijde van de geëxecuteerde een noodtoestand doen ontstaan. In het algemeen geldt dat de tenuitvoerlegging kan worden geschorst, indien in verband met na de uitspraak voorgevallen of aan het licht gekomen feiten sprake is van misbruik van bevoegdheid overeenkomstig de in artikel 3:13 BW genoemde maatstaf. Daarvan is onder andere sprake, indien de partij die bevoegd is een uitspraak ten uitvoer te leggen, in aanmerking nemende de onevenredigheid tussen het belang bij de uitoefening en het belang dat daardoor wordt geschaad, naar redelijkheid niet tot die uitoefening kan komen en dan dus haar bevoegdheid misbruikt. In het onderhavige geval is slechts het laatste criterium relevant, te weten of er sprake is van misbruik van recht door [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] De voorzieningenrechter is van oordeel dat van een onevenredigheid van belangen als hiervoor bedoeld geen sprake is.

De voorzieningenrechter wijst [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] wel op het risico om thans door te gaan met de (verdere) executie van het kortgedingvonnis. Weliswaar is de vordering tot schorsing van de executie van dat vonnis afgewezen, maar het betreft slechts een voorlopig oordeel en neemt dus niet weg dat in een bodemprocedure definitief kan worden geoordeeld dat geen of aanzienlijk minder dwangsommen zijn verbeurd, of dat om een andere reden de executie onrechtmatig wordt geoordeeld. In dat geval zullen [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] alsnog aansprakelijk zijn voor de gevolgen van de executie, niettegenstaande dit vonnis.

[eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] zullen als de in het ongelijk gestelde partijen in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] worden begroot op:

- griffierecht € 714,00;

- salaris advocaat € 1.107,00;

Totaal € 1.821,00.

Nu is voldaan aan de voorwaarde waaronder de vordering in reconventie is ingesteld, te weten dat de overeenkomsten die ná 3 oktober 2024 zijn gesloten door [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] niet onder de veroordeling van het kortgedingvonnis vallen, komt de voorzieningenrechter toe aan de beoordeling van de reconventionele vordering.

Ter zitting hebben [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] zich bereid verklaard om aan [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] alle informatie te verstrekken over de periode ná 3 oktober 2024. Onbetwist hebben [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] in dat kader gesteld dat zij de dag vóór de zitting 89 overeenkomsten aan [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] hebben doen toekomen. Op grond daarvan oordeelt de voorzieningenrechter dat [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] geen belang hebben bij hun vorderingen onder a (verstrekking van overeenkomsten gesloten ná 3 oktober 2024) en b (verstrekking van nog te sluiten overeenkomsten na het sluiten daarvan), nu [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] hebben toegezegd, aan welke toezegging [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] kunnen worden gehouden, vrijwillig aan het gevorderde te voldoen.

In zoverre de vorderingen van [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] onder a en b zien op de verstrekking van door derden opgestelde, dan wel op te stellen adviezen ten behoeve van [eiseres in conventie, verweerster in reconventie sub 1] of [eiseres in conventie, verweerster in reconventie sub 2] , dienen deze vorderingen te worden afgewezen, omdat deze niet zien op (de rechtspositie van) Omnis Cura en derhalve behoren tot het privédomein van [eiseres in conventie, verweerster in reconventie sub 2] ( [eiseres in conventie, verweerster in reconventie sub 1] ) en deze ook ten dele vallen onder de geheimhoudingsplicht van de adviserend advocaat. Dat deze adviezen door Omnis Cura zijn betaald, is niet doorslaggevend, nu [eiseressen in conventie, verweersters in reconventie] hebben verklaard dat die betaling ten onrechte door Omnis Cura is gedaan, omdat zij geen opdrachtgever was. In zoverre de vordering ziet op de tussen partijen gesloten dan wel te sluiten overeenkomsten, hebben [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] daar evenmin belang bij, omdat zij als contractspartij worden geacht om zelf ook over die overeenkomsten te (kunnen) beschikken.

Omdat [gedaagden in conventie, eisers in reconventie] in het ongelijk zijn gesteld, moeten zij worden veroordeeld in de kosten van deze procedure.