Uitspraken

De beperkte huwelijksgoederengemeenschap van partijen is ontbonden per [2017] . Omdat partijen niet in een onverdeeldheid willen blijven dient de gemeenschap verdeeld te worden. Dit dient in beginsel te geschieden door een tussen partijen gesloten overeenkomst en als het partijen niet lukt overeenstemming te bereiken kan de rechter op vordering of verzoek van (één van) partijen de (wijze van) verdeling vaststellen. Vaststaat dat het partijen, thans bijna twee jaar na de ontbinding, nog steeds niet gelukt is overeenstemming te bereiken over de verdeling en het ziet er niet naar uit dat dit alsnog binnen redelijke termijn gaat lukken. Dat betekent dat de rechter aan zet is. De vordering van de vrouw strekt er toe dat de voorzieningenrechter, vooruitlopend op de beslissing van de bodemrechter, alvast in kort geding, overgaat tot verdeling van één van de activa van de gemeenschap, te weten de aandelen [bedrijf 1] , tegen een nader vast te stellen waarde.

De voorzieningenrechter zal de vordering dus inhoudelijk beoordelen. Die beoordeling leidt ertoe dat de vordering zal worden toegewezen zoals in het dictum van dit vonnis is vermeld. In het hierna volgende zal de voorzieningenrechter uitleggen hoe zij tot dat oordeel is gekomen.

De voorzieningenrechter is bevoegd in alle spoedeisende zaken waarin, gelet op de belangen van partijen een voorziening bij voorraad is vereist, deze te geven. De vrouw heeft voldoende aannemelijk gemaakt dat zij een spoedeisend belang heeft bij de gevraagde voorziening. Op 5 oktober 2019 verstrijkt immers de tweejaarstermijn als bedoeld in artikel 4.17 van de Wet Inkomstenbelasting 2001. Indien de aandelen krachtens een verdeling van de huwelijksgoederengemeenschap binnen die termijn overgaan naar de man wordt dit niet als vervreemding in de zin van die wet aangemerkt. Dit betekent dat de vrouw dan niet hoeft af te rekenen met een heffing van 25% over de waardestijging van de aandelen sinds de verkrijging. Partijen zijn het niet eens over de waarde van de aandelen op de peildatum van [2017] . De vrouw stelt de waarde op ruim 37,2 miljoen euro en de man stelt de waarde op 6,8 miljoen euro. Dit is nogal een aanzienlijk verschil dat (mede) lijkt terug te voeren op de verschillende waarderingsmethoden die gehanteerd worden. Hoe dan ook, partijen zijn het erover eens dat de waardestijging van de aandelen sinds de verkrijging zeer aanzienlijk is. De fiscale claim van 25 % over die waardestijging die de vrouw bij vervreemding na de tweejaarstermijn boven het hoofd hangt is dus, zelfs als zou worden uitgegaan van de waarde die de man bepleit, eveneens aanzienlijk. Dit maakt dat het spoedeisend belang een gegeven is.

Het verwijt van de man aan de vrouw dat zij niet voortvarend heeft geprocedeerd en deze vordering pas heel laat, vlak voor het verstrijken van de tweejaarstermijn instelt, maakt dit op zichzelf niet anders. Partijen zijn al geruime tijd bezig om de verdeling van de boedelscheiding in onderling overleg te regelen, tot op heden zonder resultaat. Ieder heeft daar zijn eigen rol in. De daarmee verstreken tijd is inderdaad kostbaar en maakt de spoedeisendheid nog groter.

De man heeft nog gewezen op de mogelijkheid om bij de belastingdienst verlenging van de tweejaarstermijn aan te vragen wegens overmacht, maar het is allerminste zeker dat die verlenging zal worden verleend. Het bestaan van deze (theoretische) mogelijkheid doet aan de spoedeisendheid van de vordering dus evenmin af.

De voorzieningenrechter dient bij de vraag of het verstandig is om vooruitlopend op het oordeel van de bodemrechter een voorziening strekkende tot (partiële) verdeling te geven wel zo goed mogelijk rekening te houden met de verwachte uitkomst van de bodemprocedure. Kijkend naar die verwachte uitkomst acht de voorzieningenrechter het zeer onaannemelijk, zo niet uitgesloten, dat de aandelen zullen worden toegedeeld aan de vrouw. Toedeling van de aandelen aan de man ligt veel meer voor de hand. Het is immers de man die werkzaam is in [bedrijf 1] en niet de vrouw en de man is ook de enige bestuurder, aangezien hij de vrouw eigenmachtig als bestuurder heeft ontslagen. Ook uit zijn feitelijk handelen volgt dat de man zich als heer en meester gedraagt over deze vennootschap. Dit blijkt onder meer uit het feit dat hij activa die de vennootschap direct (aandelen in de [bedrijf 2] ) of indirect (onroerend goed) in eigendom heeft, verkoopt, zonder medeweten van de vrouw en zonder transparant te zijn over wat er met de verkoopopbrengst wordt gedaan. De man beschikt ook geheel eigenmachtig over zijn rekening-courantverhouding met de vennootschap, waarin de schuld is opgelopen tot enorme proporties. Hij lijkt daarbij de tussen partijen gemaakte afspraken, neergelegd in een proces-verbaal opgemaakt in de echtscheidingszaak, die neerkomen op een zeer gematigde opname, door partijen aangeduid als ‘rantsoenering’, te schenden. In ieder geval is het niet transparant dat hij zich niet aan die rantsoenering houdt en waaraan de opgenomen gelden worden besteed.

De voorzieningenrechter gaat er dus vooralsnog vanuit dat de aandelen aan de man zullen worden toegedeeld in de bodemprocedure. Indien de bodemrechter desalniettemin tot een ander oordeel komt omdat hij de waarde van de aandelen vaststelt op een bedrag hoger dan het bedrag dat de man aan die aandelen toekent en de man in die procedure voldoende kan onderbouwen dat hij financieel niet in staat is die aandelen voor dat bedrag over te nemen staat de in het dictum van dit vonnis getroffen voorziening, er niet aan in de weg dat de bodemrechter zal bepalen dat (een deel van) de aandelen moet(en) worden verkocht aan een derde en dat de opbrengst daarvan in de verdeling wordt betrokken. De beslissing van de voorzieningenrechter kan immers per definitie geen nadeel meebrengen aan de zaak ten principale.

De man wordt aldus niet benadeeld door de gevorderde overdracht van de aandelen aan hem vóór 5 oktober 2019 en hij heeft naar het oordeel van de voorzieningenrechter ook geen valide reden om zich daar tegen te verzetten, ook omdat hij op dit moment nog niet voor de aandelen hoeft te betalen, terwijl het belang van de vrouw zeer groot is. Weliswaar betekent dit een doorschuiven van de fiscale claim naar de man, maar die claim wordt pas opeisbaar als de man de aandelen zou vervreemden. De (contante) waarde van die claim kan in de verdeling worden verrekend, zoals namens de vrouw ter zitting is toegezegd.

Uit het vorenstaande volgt dat de voorzieningenrechter, na afweging van de belangen van partijen, tot het oordeel komt dat de gevorderde verdeling en levering van de aandelen toewijsbaar is.

Gezien de grote haast die geboden is zal de voorzieningenrechter bepalen dat haar uitspraak in de plaats treedt van de akte van levering, conform artikel 3:300 BW. Er is geen reden waarom dit in kort geding niet zou kunnen.

deelt de aandelen [bedrijf 1] toe aan de man;

bepaalt dat deze uitspraak op de voet van artikel 3:300 lid 2 BW in de plaats treedt van de volgende akte:

1. de heer [gedaagde], geboren te [geboorteplaats] op [1957]

2. mevrouw [eiseres], geboren te [geboorteplaats] (België)

1. Partijen zijn op [1985] in [woonplaats] met elkaar in het huwelijk getreden. Voorafgaande aan het huwelijk zijn partijen huwelijkse voorwaarden overeengekomen, bij notariële akte op [1985] verleden voor een vervanger van mr. J-F. Agneessens, destijds notaris met standplaats te Nazareth (België).

2. De huwelijkse voorwaarden tussen Partijen houden het wettelijk stelsel van gemeenschap naar Belgisch recht in.

3. Bij beschikking van de Rechtbank Midden-Nederland, locatie Utrecht, gedateerd vier mei tweeduizend achttien (de “Beschikking”) is tussen Partijen de echtscheiding uitgesproken.

4. In de Beschikking is door de rechtbank bepaald dat, ondanks het bepaalde in de tussen Partijen geldende huwelijkse voorwaarden, Nederlands recht van toepassing is op het huwelijksvermogensregime van Partijen en dat Nederlands recht moet worden toegepast op de vermogensrechtelijke afwikkeling tussen Partijen. i.e. op de verdeling van de ontbonden huwelijksgemeenschap van Partijen.

5. Door de inschrijving op [2018] van de Beschikking in de registers van de Burgerlijke Stand van de gemeente Vinkeveen is het huwelijk tussen Partijen ontbonden.

De waarde van de tot de ontbonden huwelijksgemeenschap behorende goederen en schulden die bij deze akte worden verdeeld en geleverd zal in onderling overleg door Partijen bij vaststellingsovereenkomst worden vastgesteld danwel zal door een rechter krachtens artikel 3:185 BW worden bepaald en vastgesteld. Partijen gaan bij deze akte over tot de verdeling van de tussen hen bestaan hebbende huwelijksgemeenschap met betrekking tot slechts de hierna genoemde goederen. De overige goederen van de tussen Partijen bestaan hebbende huwelijksgemeenschap zullen bij separate (notariële) akte(n) worden verdeeld.

1. Partijen staan ervoor in dat zij bevoegd zijn de verdeling en de leveringen van de

2. Toepassing van de in artikel 7 van de statuten van [bedrijf 1] B.V. (de

verklaart dit vonnis tot zover uitvoerbaar bij voorraad;

bepaalt dat elk van partijen de eigen kosten draagt;

wijst af het meer of anders gevorderde.