Uitspraken

3.1.

De rechtbank overweegt dat de termijn om het bezwaarschrift in te dienen tot en met 3 april 2019 liep. Uit het dossier blijkt dat het bezwaarschrift dateert van 16 maart 2020 en op 18 maart 2020 door het college is ontvangen. Het bezwaarschrift is dus ruim na afloop van de bezwaartermijn ontvangen. Het bezwaar is daarom in beginsel niet-ontvankelijk, tenzij sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding.

3.2.

In de brief van 24 juni 2020 geeft eiser aan dat het klopt dat hij niet binnen de zes weken termijn schriftelijk bezwaar heeft gemaakt. Als reden geeft eiser aan dat hij samen met zijn adviseur naar het college is geweest om mondeling zijn bezwaar toe te lichten, hetgeen binnen de zes weken termijn heeft plaatsgevonden.

3.3.

De rechtbank is van oordeel dat geen sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding. Het mondeling naar voren brengen van een bezwaar staat namelijk niet gelijk aan het schriftelijk indienen daarvan. Dat betekent dat het bezwaar van eiser tegen de last onder dwangsom terecht niet-ontvankelijk is verklaard, omdat de schriftelijke indiening daarvan buiten de zes weken termijn is gedaan.

8.1.

Op 12 oktober 2018 is het Voorbereidingsbesluit in werking getreden. Bij de hercontrole op 30 oktober 2019 is door de toezichthouders van de gemeente het volgende geconstateerd. Op de eerste etage van de woning is in de eerste kamer een éénpersoonsbed opgesteld. In de tweede kamer is een tweepersoonsbed, daarnaast lag een zwart dames rugzakje. In de derde kamer waren twee tegen elkaar aangeschoven éénpersoonsbedden, een bijzettafeltje met daarop een asbak en een halfopgerookte shag. Eén van de bewoners van de woning, de heer [C] , verklaarde aan de toezichthouders over laatstgenoemde kamer dat daar mensen slapen van [bedrijf] . en dat hij niet weet wie dat zijn. Verder verklaarde de heer [C] dat hij de kamer met het tweepersoonsbed door hem en zijn vriendin wordt gebruikt en dat de andere kamer met het éénpersoonsbed door zijn broer. Vervolgens troffen de toezichthouders op de zolderetage een tweepersoonsbed aan, waarbij één van de bewoners bezig was één van de beslapen bedden te ontdoen van beddengoed. Verder zagen de toezichthouders op de zolderetage dames- en herenschoenen staan.

8.2.

Daarnaast blijkt uit het rapport van 30 oktober 2019 dat de buurman van de woning, de heer [D] , aan de toezichthouders heeft verklaard dat de woning in gebruik is bij Roemeense mannen en vrouwen. In de woning verblijven er volgens hem in een wisselende samenstelling ten minste drie mannen en vrouwen. Volgens de buurman zijn dit geen stelletjes, maar collega’s.

9.1.

De rechtbank overweegt dat uit artikel 2a van het Voorbereidingsbesluit volgt dat het verboden is om het gebruik van gebouwen die als ‘woning’ moeten worden aangemerkt te wijzigen of te laten wijzigen in of ten behoeve van huisvesting van meer dan één huishouden.

9.2.

Uit vaste rechtspraak van de ABRvS volgt dat huisvesting van arbeidsmigranten niet als huisvesting van één huishouden kan worden gezien, omdat zij geen affectieve of familiaire band met elkaar hebben en het ontbreekt aan verbondenheid en continuïteit.1

9.3.

10. Concreet zicht op legalisatie kan een bijzondere omstandigheid zijn op grond waarvan het college van handhaving mag afzien. Het college is niet verplicht om mee te werken aan vergunningverlening in afwijking van het bestemmingsplan.2 Het college heeft gemotiveerd aangegeven niet bereid te zijn om hieraan mee te werken. Daarmee staat vast dat geen sprake is van een concreet zicht op legalisatie. Het college heeft handhavend opgetreden, omdat het in strijd is met de wet- en regelgeving en omdat de manier van bewoning extra risico’s met zich meebrengt op het gebied van brandveiligheid, overbewoning, volksgezondheid en overlast. Ook dit maakt naar het oordeel van de rechtbank niet dat handhavend optreden onevenredig en onzorgvuldig is.

11. Nu sprake is van een overtreding en er geen bijzondere omstandigheden zijn om van handhaving af te zien, zal de rechtbank nog beoordelen of de hoogte van de dwangsom evenredig is.

12. Eiser voert aan dat hij na de eerste waarschuwing van het college actie heeft ondernomen. De opgelegde herhaalde last onder dwangsom van € 15.000,- ineens is daarom onredelijk.

13. De rechtbank oordeelt dat niet is gebleken dat de opgelegde herhaalde last onder dwangsom van € 15.000,- onevenredig is, aangezien sprake is van een herhaalde overtreding en gelet op de ernst daarvan. Verder kan de rechtbank de toelichting van het college volgen dat het geen brandonveilige situatie wilt laten voortbestaan en dat met de hoogte van de dwangsom is beoogd om een voldoende financiële prikkel te geven om de overtreding te beëindigen en beëindigd te houden. De beroepsgrond slaagt niet.

III. Invorderingsbesluit

14. Op grond van artikel 5:39, eerste lid, van de Awb heeft het beroep tegen de last onder dwangsom mede betrekking op een invorderingsbesluit, voor zover de belanghebbende dat besluit betwist. Eiser heeft de rechtbank meegedeeld het niet eens te zijn met het invorderingsbesluit. Daarom is zijn beroep mede gericht tegen het invorderingsbesluit.

15. Artikel 5:35 van de Awb bepaalt dat in afwijking van artikel 4:104 van de Awb de bevoegdheid tot invordering van een verbeurde dwangsom verjaart door verloop van een jaar na de dag waarop zij is verbeurd.

16. Toegepast op deze zaak diende eiser voor 4 maart 2019 de overtreding ongedaan te maken. Met de hercontrole op 30 oktober 2019 is de dwangsom verbeurd. De periode waarin het college nog tot invordering bevoegd was liep dus tot 31 oktober 2020. De rechtbank heeft niet kunnen vaststellen of het college de termijn van de opgelegde last onder dwangsom heeft gestuit. De rechtbank oordeelt daarom dat de verjaringstermijn betreffende de invordering van de dwangsom is verstreken. Op de zitting heeft het college dit ook erkend. Dat betekent dat eiser niet de last onder dwangsom van € 7.500,- aan het college hoeft te betalen en dat eiser bij dit besluit geen procesbelang meer heeft. Wel moet het college in verband hiermee aan eiser het betaalde griffierecht van € 181,- vergoeden. Van voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten is geen sprake.

17. Het college heeft terecht het bezwaar van eiser tegen het primaire besluit I niet-ontvankelijk verklaard.

18. Het college heeft terecht aan eiser een herhaalde last onder dwangsom opgelegd, omdat de woning door meer dan één huishouden wordt gebruikt. Dit is in strijd met artikel 2.1, eerste lid, onder c, van de Wabo in samenhang met artikel 2a van het Voorbereidingsbesluit en artikel 7.2, aanhef en onder a van de Wro.

19. Er zijn geen bijzondere omstandigheden om van handhaving af te zien. Er is namelijk geen concreet zicht op legalisatie en er is niet gebleken dat handhavend optreden zodanig onevenredig is in verhouding tot de daarmee te dienen belangen.

20. De verjaringstermijn betreffende de invordering van de last onder dwangsom van

€ 7.500,- is verstreken.

21. Het college moet aan eiser het betaalde griffierecht van € 181,- vergoeden. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

• -

  verklaart de beroepen tegen de primaire besluiten I en II ongegrond;

• -

  verklaart het beroep tegen het primaire besluit III niet-ontvankelijk;

• -

  draagt het college op het door eiser betaalde griffierecht van

€ 181,- aan hem te vergoeden.