Uitspraken

[eiser] en [gedaagde] hadden een relatie, die in september 2013 is beëindigd. [eiser] stelt dat zij op basis van een ondertekende overeenkomst van geldlening (hierna: de overeenkomst) € 12.000,- heeft uitgeleend aan [gedaagde] op 1 maart 2013. [eiser] zou het bedrag contant aan [gedaagde] hebben overhandigd. Uit de overeenkomst blijkt dat het geleende bedrag uiterlijk op 31 december 2018 volledig terugbetaald moest zijn. [gedaagde] heeft tot op heden niets betaald aan [eiser] .

[eiser] vordert dat [gedaagde] bij vonnis, uitvoerbaar bij voorraad, wordt veroordeeld om aan [eiser] een bedrag van € 14.041,73 (hoofdsom, rente en kosten) te betalen, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 10 oktober 2022 tot de dag dat het bedrag volledig is betaald. Ook wil [eiser] dat [gedaagde] haar proceskosten betaalt, met wettelijke rente daarover.

De conclusie van [gedaagde] strekt tot afwijzing van de vorderingen. [gedaagde] voert aan dat hij geen overeenkomst van geldlening met [eiser] heeft gesloten. [gedaagde] heeft de overeenkomst niet ondertekend. De handtekening op de overeenkomst waarvan beweerd wordt dat die van [gedaagde] is, is vervalst. Voor het geval dat blijkt dat [gedaagde] het bedrag toch verschuldigd zou zijn, voert hij subsidiair aan dat de vordering verjaard is.

De vraag die centraal staat, is of [gedaagde] het bedrag van € 12.000,- aan [eiser] moet (terug)betalen. Dit is niet het geval. Hierna wordt uitgelegd waarom.

De kantonrechter is van oordeel dat de vordering - als deze bestaan heeft - is verjaard, omdat de verjaringstermijn van vijf jaar is verstreken. De verjaringstermijn als bedoeld in artikel 3:307 Burgerlijk Wetboek is namelijk gaan lopen vanaf 2 maart 2014, omdat de vordering vanaf 1 maart 2014 opeisbaar was. Dat heeft ermee te maken dat [eiser] volgens artikel 3 van de overeenkomst recht had op 4% rente per jaar. Uiterlijk op 1 maart 2014 had de eerste jaarlijks verschuldigde rente door [gedaagde] betaald moeten zijn. Artikel 6 van de overeenkomst bepaalt dat alle uit hoofde van de lening verschuldigde bedragen direct opeisbaar worden in het geval van niet tijdige betaling van de rente. [gedaagde] heeft nooit een bedrag betaald aan [eiser] , zodat alle uit hoofde van de lening verschuldigde bedragen vanaf 1 maart 2014 opeisbaar zijn geworden.

Een aflopende verjaringstermijn kan worden gestuit, zodat voorkomen wordt dat een verjaringstermijn wordt voltooid en het vorderingsrecht vervalt. Van een tijdige stuitingshandeling is in dit geval geen sprake, omdat niet gebleken is dat [gedaagde] vóór 2 maart 2019 van [eiser] een (schriftelijke) aanmaning of kennisgeving heeft ontvangen waarin zij zich het recht op nakoming van de overeenkomst voorbehoudt. De vordering van [eiser] is daarom per 2 maart 2019 verjaard, zodat voor [gedaagde] geen betalingsverplichting (meer) bestaat. De vordering van [eiser] wordt daarom afgewezen.

Hoewel partijen in discussie zijn over de echtheid van de handtekening (en dus over het bestaan van de overeenkomst) en ook over de ontvangst van een aangetekende brief van februari 2021, is dit vanwege de verjaring voor de uitkomst van de procedure hoe dan ook niet (meer) van belang. De kantonrechter laat dit daarom in het midden.

[eiser] is de partij die ongelijk krijgt en zij zal daarom in de proceskosten worden veroordeeld. Tot aan dit vonnis worden de proceskosten aan de zijde van [gedaagde] vastgesteld op € 792,- (2 punten × € 396,-) aan salaris gemachtigde.

De gevorderde veroordeling in de nakosten is toewijsbaar voor zover deze kosten op dit moment kunnen worden begroot. De nakosten zullen dan ook worden toegewezen op de manier zoals in de beslissing vermeld onder 3.3.