Uitspraken

[eiseres] heeft verschillende IT-producten (onder andere laptops) aan [gedaagde] verkocht. [gedaagde] heeft niet de hele koopsom betaald, omdat zij daar niet toe in staat was. Het restant van de koopsom moet [gedaagde] alsnog betalen. De wettelijke handelsrente over die koopsom wordt niet gematigd, want daar is geen aanleiding voor.

[eiseres] en [gedaagde] hebben een overeenkomst met elkaar gesloten, op basis waarvan [eiseres] IT-producten aan [gedaagde] heeft geleverd. Oorspronkelijk was [gedaagde] een bedrag van € 304.482,91 verschuldigd. [gedaagde] betaalde de facturen van [eiseres] niet op tijd. [eiseres] en [gedaagde] hebben toen een betalingsregeling getroffen. Die regeling is [gedaagde] slechts gedeeltelijk nagekomen. Zij heeft € 239.856,24 betaald, maar er staat nog een bedrag van (in hoofdsom) € 64.626,67 open. [gedaagde] erkent dat zij dit bedrag nog moet betalen aan [eiseres] . De rechtbank zal deze vordering dan ook toewijzen.

[eiseres] vordert ook betaling van de wettelijke handelsrente (in de zin van artikel 6:119a van het Burgerlijk Wetboek). Op twee punten bestaat er tussen [eiseres] en [gedaagde] discussie over deze rente. De rechtbank geeft [eiseres] op deze punten gelijk en licht dat hierna toe.

Ten eerste zegt [gedaagde] dat [eiseres] de wettelijke handelsrente alleen over de resterende hoofdsom mag berekenen, en niet over het oorspronkelijke bedrag van
€ 304.482,91. Dat is echter ook niet wat [eiseres] doet, zo blijkt uit de renteberekening die zij heeft gemaakt.1

Uit de renteberekening van [eiseres] volgt dat zij de betalingen die [gedaagde] heeft gedaan, eerst in mindering heeft gebracht op de oudste verschenen rente. Daarna is het in mindering gebracht op de hoofdsom, met de oudste vordering eerst. Dit is in lijn met het toerekeningssysteem van artikel 6:43 en 6:44 van het Burgerlijk Wetboek (BW).

Dat betekent dat [gedaagde] de wettelijke handelsrente over de oorspronkelijke hoofdsom van € 304.482,91 verschuldigd is, waarbij de betalingen die [gedaagde] gedaan heeft en nog zal doen, eerst worden toegerekend op de verschenen rente (te beginnen met de oudste verschenen rente). Daarna moet [gedaagde] betalingen toerekenen op de vordering (te beginnen met de oudste vordering) en tot slot op de lopende rente.

Wettelijke (handels)rente is een vorm van schadevergoeding, namelijk een vergoeding van schade die het gevolg is van het te laat betalen van een geldsom. Dit betekent dat de rechtbank, net als bij andere vormen van schadevergoeding, een recht heeft om die schadevergoeding te matigen.2 Voor matiging is ruimte als toekenning van de volledige schadevergoeding in een specifiek geval tot kennelijk onaanvaardbare gevolgen zou leiden. Dat is op zichzelf al een hoge drempel. Daarbij geldt bovendien dat die matigingsbevoegdheid bij wettelijke (handels)rente in het bijzonder terughoudend moet worden gebruikt.3 Dat heeft te maken met de aard van deze schadevergoeding: het is een door de wet gefixeerde vergoeding van schade. Er wordt dus al geabstraheerd van de werkelijke schade. Daarbij past niet dat de rechtbank snel tot matiging overgaat.

De omstandigheden die [gedaagde] heeft aangevoerd, geven de rechtbank geen aanleiding om de rente te matigen, omdat het hier niet gaat om onaanvaardbare gevolgen. Het uitgangspunt is dat [gedaagde] de wettelijke handelsrente moet vergoeden; zij heeft immers te laat betaald. Dat erkent [gedaagde] zelf ook. [eiseres] mocht incassomaatregelen nemen en daarbij het faillissement van [gedaagde] aanvragen. Ook het aankondigen van een mogelijke actie tegen de bestuurder van [gedaagde] is op zichzelf geen reden tot matiging. Dit betekent dus dat [gedaagde] de wettelijke handelsrente verschuldigd is.

[eiseres] heeft over deze buitengerechtelijke incassokosten ook wettelijke handelsrente gevorderd. Dat gedeelte van haar vordering wordt afgewezen. Buitengerechtelijke incassokosten zijn namelijk een vorm van schadevergoeding. Die kosten vloeien dus niet voort uit een handelsovereenkomst, terwijl dat voor toepassing van de wettelijke handelsrente van artikel 6:119a van het Burgerlijk Wetboek wel vereist is.5 Over de buitengerechtelijke incassokosten wordt daarom alleen de reguliere wettelijke rente van artikel 6:119 van het Burgerlijk Wetboek toegewezen. [eiseres] zegt dat deze rente verschuldigd is vanaf 28 maart 2023; dit is niet toegelicht, maar die datum lijkt door [eiseres] gekozen te zijn omdat het de datum van haar laatste renteberekening is. Bepalend voor de start van de wettelijke rente is echter het moment dat [gedaagde] in verzuim is geraakt. Dat moment hangt weer af van het moment waarop de incassokosten zijn gemaakt.6 Omdat niet duidelijk uit het dossier volg wanneer de incassokosten zijn gemaakt, zal de rechtbank de rente toewijzen vanaf de datum van de dagvaarding (31 maart 2023).

Omdat [gedaagde] ongelijk krijgt, moet zij haar eigen proceskosten dragen en ook de proceskosten van [eiseres] vergoeden. De proceskosten van [eiseres] worden begroot op:

[eiseres] heeft conservatoir beslag gelegd voor haar vordering. [gedaagde] moet ook de kosten van dit beslag vergoeden. De beslagkosten worden als volgt vastgesteld:

Uit wat hiervoor is toegelicht volgt dat [gedaagde] het volgende moet betalen:

De rechtbank zal dit vonnis uitvoerbaar bij voorraad verklaren, zoals door [eiseres] is gevorderd. Dat betekent dat de beslissing van de rechtbank moet worden gevolgd, ook als een van de partijen daartegen in hoger beroep gaat. De beslissing van de rechtbank geldt in dat geval totdat het gerechtshof een beslissing neemt.