Uitspraken

Beoordeling door de rechtbank

2. In deze zaak gaat het over een omgevingsvergunning als bedoeld in de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo). Deze wet is per 1 januari 2024 ingetrokken, omdat op die datum de Omgevingswet en de Invoeringswet Omgevingswet in werking zijn getreden. In artikel 4.3, aanhef en onder a, van de Invoeringswet Omgevingswet is het overgangsrecht opgenomen. Daaruit volgt dat de Wabo nog van toepassing is als een aanvraag om een omgevingsvergunning is ingediend vóór het tijdstip van inwerkingtreding van de Omgevingswet tot het besluit op die aanvraag onherroepelijk wordt, met uitzondering van artikel 3.9, derde lid, eerste zin, van de Wabo.1 Het uitzonderen van artikel 3.9 van de Wabo in het algemene overgangsrecht voor lopende procedures geldt niet voor een al voor de inwerkingtreding van de Omgevingswet van rechtswege verleende vergunning, die nog niet van kracht is geworden door de bepaling van artikel 6.1, vierde lid, van de Wabo.2 Dat is het geval in deze zaak.

3. Eiser heeft op 7 augustus 2022 een omgevingsvergunning gevraagd voor het verbouwen van een gedeelte van het bedrijfspand op zijn perceel tot bedrijfswoning. Volgens eiser is er van rechtswege een vergunning verleend en heeft verweerder die niet tijdig bekend gemaakt. De rechtbank is dat met eiser eens. Dat legt zij hierna uit.

4. De omgevingsvergunning is van rechtswege verleend als de reguliere procedure van toepassing is op de aanvraag. Niet in geschil is dat de beslistermijn die in het geval van toepasselijkheid van de reguliere voorbereidingsprocedure geldt, is verstreken, zodat in dat geval een vergunning van rechtswege is verleend.

5. Partijen zijn het er ook over eens dat dat het geval is als sprake is van een ‘bedrijfswoning’ als bedoeld in artikel 1.30 van het bestemmingsplan, of als de omgevingsvergunning verleend kan worden met toepassing van artikel 4, onderdeel 9, van Bijlage II bij het Besluit omgevingsrecht. Dat laatste is het geval als het perceel van eiser binnen de bebouwde kom ligt.

6. Ter discussie staat of wat eiser heeft aangevraagd een bedrijfswoning is als bedoeld in artikel 1.30 van het bestemmingsplan en of het perceel van eiser binnen de bebouwde kom ligt.

7. Het is vaste rechtspraak dat de vraag of een perceel in de bebouwde kom is gelegen van feitelijke aard is.3 Niet de plaats van het verkeersbord dat de bebouwde kom aangeeft is bepalend en ook niet de rode contouren uit de omgevingsverordening, maar de aard van de omgeving. Daarbij is in het bijzonder van belang of sprake is van een concentratie van bebouwing en of het gebied door die bebouwing overwegend een woon- of verblijffunctie heeft.

8. Volgens Google Streetview en de door eiser overgelegde foto’s en stukken, waaronder de plankaarten van het gebied, is de feitelijke situatie van het gebied waar het perceel ligt als volgt te omschrijven. Het dorp [dorp] is een lintdorp met aan weerszijden van de hoofdweg ( [straat] ) woningen en op sommige plekken een agrarisch perceel. Die onderbrekingen zijn ter hoogte van het perceel van eiser niet meer of groter dan in de rest van het lintdorp, ook niet in het gedeelte wat verweerder als bebouwde kom beschouwt. Feitelijk is er sprake van een aaneengesloten lint met voornamelijk woon- en verblijffuncties dat zich uitstrekt tot voorbij het perceel van eiser.

9. De rechtbank komt op grond hiervan tot de conclusie dat het perceel van eiser in de bebouwde kom ligt. Dat betekent dat de reguliere procedure van toepassing is en dat de rechtbank niet meer hoeft te beoordelen of het bouwplan van eiser voldoet aan de definitie van bedrijfswoning uit artikel 1.30 van het bestemmingsplan. Aan de subsidiaire vordering van eiser om het college op te dragen om alsnog een besluit te nemen op de aanvraag (voor het geval de uniforme uitgebreide voorbereidingsprocedure van toepassing zou zijn) komt de rechtbank niet toe.