Uitspraken

Niet in geschil is dat RVO de 13e maand, die normaal gesproken in november wordt uitgekeerd, ten bedrage van € 2.584,50 bruto en het salaris over december 2021 ter hoogte van € 1.368,14 bruto te laat, namelijk pas op 12 mei 2022, heeft betaald. Omdat RVO te laat heeft betaald maakt [verzoeker] aanspraak op de wettelijke verhoging. RVO voert kort gezegd aan dat zij deze betalingen heeft achtergehouden om een reactie van [verzoeker] te krijgen over zaken rondom de WIA-aanvraag en het ontslag. RVO heeft de afgelopen 2 jaar moeten ervaren dat de enige manier waardoor er contact kwam met [verzoeker] was als er iets plaatsvond in de salariëring, aldus RVO. Ter zitting heeft RVO erkend dat dit geen geldige reden is om de betreffende betalingen niet tijdig te doen. De te late betaling is aan RVO toe te rekenen en de wettelijke verhoging is dan ook toewijsbaar. De kantonrechter ziet aanleiding om de wettelijke verhoging te matigen tot 20%. De gevorderde wettelijke rente wordt ook toegewezen.

[verzoeker] verzoekt betaling van de 54 vakantiedagen die hij heeft opgebouwd tijdens zijn arbeidsongeschiktheid en die hij niet heeft opgenomen. Hij voert daartoe aan dat tijdens ziekte alleen met instemming van de werknemer dagen als vakantiedagen kunnen worden aangemerkt.4 [verzoeker] heeft deze instemming niet gegeven. De wettelijke vakantiedagen zijn niet na 6 maanden vervallen omdat [verzoeker] redelijkerwijs niet in staat is geweest vakantie op te nemen,5 aldus [verzoeker] .

RVO verwijst daartegenover naar het feit dat [verzoeker] in 2020 meerdere keren enkele aangesloten dagen naar het buitenland is gegaan om zijn zoon te begeleiden bij paardrijwedstrijden. [verzoeker] heeft daarvoor geen toestemming gevraagd en heeft de bedrijfsarts daarover niet geïnformeerd. Omdat [verzoeker] niet heeft gereageerd op het verzoek van RVO van 25 november 2020 om informatie over het opnemen van vakantiedagen in 2020, en ook later geen informatie heeft gegeven over het opnemen van vakantiedagen in 2021, kan RVO geen andere conclusie trekken dan dat [verzoeker] al zijn vakantiedagen heeft opgenomen. Voor zover [verzoeker] zijn vakantiedagen niet heeft opgenomen, zijn de wettelijke vakantiedagen vervallen, zo voert RVO aan.

De kantonrechter zal het verzoek van [verzoeker] om RVO te veroordelen om zijn niet opgenomen vakantiedagen uit te betalen toewijzen. Daartoe wordt als volgt overwogen.

De kantonrechter zal in de eerste plaats beoordelen of de vakantiedagen van [verzoeker] zijn vervallen. Daarbij neemt de kantonrechter als uitgangspunt dat voor de bovenwettelijke vakantiedagen een verjaringstermijn van 5 jaar geldt.6 De aanspraak op de wettelijke vakantiedagen vervalt zes maanden na de laatste dag van het kalenderjaar waarin de aanspraak is verworven, tenzij de werknemer tot aan dat tijdstip redelijkerwijs niet in staat is geweest vakantie op te nemen.7 Dit doet zich met name voor als een werknemer volledig arbeidsongeschikt is en hem geen re-integratieverplichtingen meer zijn opgelegd. Het is aan [verzoeker] als werknemer om aannemelijk te maken dat hij niet in staat is geweest om voor de afloop van de vervaltermijn zijn minimum vakantieaanspraken te benutten.8 Indien de korte vervaltermijn niet van toepassing is, geldt ook voor de wettelijke vakantiedagen een verjaringstermijn van 5 jaar.

Gelet op de verjaringstermijn van 5 jaar zijn de bovenwettelijke vakantiedagen niet vervallen. Het gaat immers om vakantiedagen over 2020 en 2021 en die termijn is niet verstreken. Ten aanzien van de wettelijke vakantiedagen overweegt de kantonrechter dat niet in geschil is dat [verzoeker] volledig arbeidsongeschikt is en geen re-integratieverplichtingen had. Dit leidt ertoe dat de situatie zich voor kan doen dat [verzoeker] geacht wordt niet in staat te zijn vakantie op te nemen. RVO voert aan dat [verzoeker] daartoe wel in staat was en heeft in dat kader verwezen naar het verblijf van [verzoeker] in 2020 in het buitenland om zijn zoon te begeleiden bij paardrijwedstrijden. [verzoeker] heeft ter zitting erkend dat hij in 2020 – in overleg met zijn behandelaars –een paar keer een paar dagen mee is gegaan met zijn zoon naar het buitenland maar betwist dat hij vakantie heeft genoten. [verzoeker] heeft uitvoerig toegelicht hoe het verblijf in het buitenland is geweest en dat van recuperatie absoluut geen sprake was. Hij heeft de dagen voornamelijk liggend op een stretcher doorgebracht, aldus [verzoeker] . De kantonrechter ziet geen aanleiding om te twijfelen aan de door [verzoeker] geschetste gang van zaken. Naar het oordeel van de kantonrechter heeft [verzoeker] daarmee voldoende aannemelijk gemaakt dat hij niet in staat is geweest zijn vakantieaanspraken te benutten. Uit het feit dat [verzoeker] meerdere keren een aantal dagen is verbleven in het buitenland kan, gelet op de toelichting door [verzoeker] , niet de conclusie worden getrokken dat [verzoeker] redelijkerwijs in staat was vakantie op te nemen. Dit betekent dat de wettelijke vakantiedagen van [verzoeker] niet zijn vervallen en dat ook voor deze vakantiedagen de verjaringstermijn van 5 jaar geldt.

Uit hetgeen hiervoor overwogen vloeit al voort dat [verzoeker] niet in staat was vakantie op te nemen. Daar komt bij dat RVO naar het oordeel van de kantonrechter geen geslaagd beroep kan doen op de door haar verzonden e-mail van 25 november 2020. In deze e-mail heeft zij gevraagd om een opgave van opgenomen vakantiedagen en, voor zover [verzoeker] geen overzicht verstrekt, gaat zij ervan uit dat er geen saldo meer openstaat voor 2020. De gemachtigde van [verzoeker] heeft op 18 december 2020 richting RVO gereageerd. Hoewel deze reactie misschien niet heel erg duidelijk is, had het voor RVO wel duidelijk moeten zijn dat [verzoeker] zich op het standpunt stelt dat hij geen vakantie heeft opgenomen en dus ook niet heeft ingestemd met het opnemen van vakantiedagen. Ten aanzien van 2021 heeft RVO ter zitting verklaard dat zij geen aanwijzingen heeft dat [verzoeker] op vakantie is geweest.

De conclusie is dat het verzoek van [verzoeker] tot betaling van 54 niet opgenomen vakantiedagen wordt toegewezen. RVO heeft geen verweer gevoerd tegen de juistheid van het door [verzoeker] verzochte bedrag van € 10.323,31 bruto zodat de kantonrechter dit bedrag zal toewijzen. Omdat RVO te laat heeft betaald, zijn de gevorderde wettelijke rente en de wettelijke verhoging toewijsbaar. De wettelijke verhoging zal daarbij worden gematigd tot 20%.

[verzoeker] heeft ter zitting in zijn pleitaantekeningen verzocht RVO te veroordelen tot betaling van € 1.220,00 aan buitengerechtelijke incassokosten. [verzoeker] heeft in het verzoek de vordering toegelicht maar heeft per vergissing de buitengerechtelijke incassokosten niet gevorderd, aldus [verzoeker] . De kantonrechter zal, omdat RVO heeft geen bezwaar heeft gemaakt tegen de wijziging en er geen sprake is van strijd met de eisen van een goede procesorde, de wijziging toestaan.9

De proceskosten komen voor rekening van RVO, omdat zij overwegend ongelijk krijgt. Volgens rechtspraak levert een kostenveroordeling ook voor de nakosten een executoriale titel op.11 Een veroordeling tot betaling van de proceskosten omvat dus een veroordeling tot betaling van de nakosten. De kantonrechter zal daarom de nakosten niet afzonderlijk in de proceskostenveroordeling vermelden.