Uitspraken

Omdat [eiser] in het buitenland (Duitsland) is gevestigd en haar vorderingen dus een internationaal karakter dragen, moet eerst de vraag worden beantwoord of de Nederlandse rechter bevoegd is van de vorderingen kennis te nemen. De rechtbank beantwoordt die vraag bevestigend, op grond van de algemene regel van artikel 4 lid 1 Brussel I bis-Vo (Verordening (EU) 1215/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 12 december 2012 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken). STC is gevestigd in Haarlem. Daarbij geldt dat niet is gesteld of gebleken dat partijen een forumkeuze hebben gemaakt.

De volgende vraag is welk recht van toepassing is op het geschil. Dit moet worden bepaald aan de hand van Rome I (Verordening (EG) nr. 593/2008), aangezien de vorderingen betrekking hebben op een door deze verordening bestreken onderwerp (de koop van roerende zaken) en de overeenkomst na 17 december 2009 is gesloten. Niet is gesteld of gebleken dat partijen een (uitdrukkelijke) rechtskeuze zijn overeengekomen, zodat het recht van het land waar de verkoper is gevestigd van toepassing is (artikel 4 lid 1 sub a Rome I). Omdat STC in Nederland is gevestigd, leidt dit tot de conclusie dat Nederlands recht van toepassing is.

In zaken met internationale aspecten waarbij de vordering betrekking heeft op een koopovereenkomst is naar Nederlands recht het Weens Koopverdrag van toepassing. De rechtsverhouding tussen partijen wordt daarom beheerst door het Weens Koopverdrag (CISG) en, aanvullend, door het Nederlands recht (artikel 7 lid 2 CISG).

Partijen zijn het erover eens dat de overeenkomsten de verkoop en levering van authentieke The North Face t-shirts inhielden.

[eiser] baseert zijn vorderingen op non-conformiteit in welk kader artikelen 42 en 45 CISG van belang zijn en op onrechtmatige daad. [eiser] legt daaraan ten grondslag dat de geleverde t-shirts niet aan de overeenkomst beantwoorden, omdat ze niet-authentiek The North Face, maar namaakartikelen zijn. Daarbij wijst hij op het oordeel van het Landgericht Stuttgart over de eerste partij t-shirts en de sommatie van VF Corporation en de analyse van merkendeskundige [betrokkene 2] met betrekking tot de tweede partij t-shirts.

STC betwist dat de t-shirts aangetroffen bij Bilka afkomstig zijn uit de door haar verkochte partijen, dat de bij Lidl en Bilka aangetroffen t-shirts niet-authentiek zijn en betwist dat [eiser] daarvoor is aangesproken door The North Face. STC voert daarbij aan dat merkhouders zich vaak onterecht op het standpunt stellen dat er sprake is van imitatie teneinde niet-geautoriseerde distributeurs in een verkoopketen van op zichzelf legale parallelimport, te identificeren en uit te sluiten.

De rechtbank is van oordeel dat het op grond van het artikel 42 CISG aan STC is te bewijzen dat zij [eiser] authentieke The North Face t-shirts heeft geleverd. De rechtbank licht dit hieronder toe.

STC heeft niet (gemotiveerd) betwist dat de t-shirts aangetroffen bij Lidl afkomstig zijn van de eerste partij van STC. Daar gaat de rechtbank dan ook van uit.

Uit de verklaringen van de verschillende kopers valt te herleiden dat ook de tweede partij t-shirts aangetroffen bij Bilka, afkomstig is van STC (zie alinea 2.7 van dit vonnis). Weliswaar heeft Startex ApS de t-shirts een jaar onder zich gehad voor doorverkoop aan Salling Group A/S, hetgeen zoals STC heeft aangevoerd inderdaad bijzonder lang is in de textielbranche. Maar voor deze vertraging heeft [eiser] naar het oordeel van de rechtbank een afdoende verklaring gegeven: aanvankelijk zou een andere (Engelse) partij de t-shirts kopen, maar die verkoop is niet doorgegaan. De t-shirts zijn standaard t-shirts van The North Face die qua kleur en ontwerp niet aan mode onderhevig zijn, wat maakt dat ze ook een jaar later nog goed konden worden verkocht.

Voor de stelling van [eiser] dat de t-shirts niet-authentiek zijn en STC zodoende tekort is geschoten in de nakoming van de overeenkomsten, is artikel 42 CISG en daarbij horende Opinion No. 22 van de CISG-Advisory Council van belang. De rechtbank licht dit toe.

Anders dan STC stelt is artikel 42 CISG van toepassing op de overeenkomsten, omdat het artikel ziet op rechten en aanspraken van derden die zijn gebaseerd op intellectuele eigendom en STC aan [eiser] t-shirts heeft geleverd waarop een aanspraak (‘claim’) rust van The North Face wegens merkinbreuk. Daarvan was [eiser] bij het aangaan van de overeenkomst niet op de hoogte. Sterker, [eiser] heeft op basis van de verklaring van de toenmalig advocaat van STC over de authenticiteit van de partij t-shirts juist verondersteld dat de partij authentiek was en besloten tot koop over te gaan (zie alinea 2.3 van dit vonnis).

Artikel 7 lid 1 van het CISG bepaalt dat bij de uitleg van het verdrag rekening moet worden gehouden met het internationale karakter ervan en met de noodzaak eenvormigheid in de toepassing ervan te bevorderen. Om deze uniforme uitleg van het Weens Koopverdrag te bevorderen, is in 2001 de zogenaamde Advisory Council in het leven geroepen. Deze Advisory Council verstrekt onder meer gezaghebbende opinies over de uniforme toepassing en interpretatie van het verdrag. De Advisory Council heeft in dat kader op 7-9 augustus 2022 “Opinion No. 22, The seller’s liability for goods infringing intellectual property” (CISG-AC Opinion No. 22) aangenomen en gepubliceerd, die betrekking heeft op de aansprakelijkheid van de verkoper ingeval de geleverde zaken (daadwerkelijk of beweerdelijk) inbreuk maken op intellectuele eigendomsrechten van derden. Deze Opinie bestaat uit 15 zogenaamde “black letter rules” (standaardregels) met toelichtingen daarop, die zijn gebaseerd op evaluatie van doctrine en rechtspraak afkomstig uit alle lidstaten. De rechtbank ziet aanleiding om bij deze Opinie aan te sluiten.

Opinion 22 stelt onder black letter rule 15, over de bewijslast die rust op de verkoper, onder meer:

Hieruit volgt dat het aan STC is te bewijzen dat er geen sprake is van merkinbreuk, omdat – zoals zij stelt en ook aan [eiser] bij monde van haar toenmalig advocaat voorafgaand aan de eerste koop heeft voorgehouden (zie alinea 2.3 van dit vonnis) – het authentieke The North Face kleding betreft.

Afgezien van de vraag naar de relevantie van de hier te bespreken verweren met betrekking tot de verklaring van [betrokkene 2] in het licht van de voorgaande overwegingen over de bewijslast, overweegt de rechtbank als volgt. STC heeft haar verweer dat The North Face alleen maar beweert dat het zou gaan om imitatie om zo het gat te dichten van (legale) parallelimport, niet onderbouwd. Daarbij overweegt de rechtbank dat gezien het feit dat The North Face de verklaring van [betrokkene 2] gebruikt als bewijs van de imitatie, de stelling van STC erop zou neerkomen dat The North Face valsheid in geschrifte pleegt. De enkele bewering dat The North Face dat zou doen omdat zij parallelimport wil tegengaan is onvoldoende om aan een dergelijk verstrekkende stelling gewicht te hechten.

Voor zover STC heeft willen betogen dat de rechtbank het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter moet volgen, geldt dat in een bodemprocedure, anders dan in kort geding, ruimte is voor nadere bewijslevering.

De rechtbank concludeert dat STC, overeenkomstig haar bewijsaanbod, in de gelegenheid zal worden gesteld tot het leveren van bewijs dat de twee partijen t-shirts die zij in 2019 aan [eiser] heeft geleverd authentieke The North Face t-shirts betroffen.

Als STC dit bewijs (mede) wil leveren door schriftelijke stukken of andere gegevens, dan dient zij deze bij akte in het geding te brengen. Hierbij denkt de rechtbank onder meer aan de brief van 3 mei 2019 van ‘general import firm of The North Face’, waarnaar wordt verwezen in de brief van 16 juli 2019 van haar toenmalig advocaat (alinea 2.3 van dit vonnis). Indien zij het bewijs wil leveren door het doen horen van getuigen, dan dient zij dit in de akte te vermelden en de verhinderdata op te geven van alle partijen en de op te roepen getuigen. De rechtbank zal dan vervolgens een dag en uur voor de getuigenverhoren bepalen. Partijen moeten bij het getuigenverhoor rechtsgeldig vertegenwoordigd aanwezig zijn. Indien een partij zonder gegronde reden niet verschijnt, kan dit nadelige gevolgen voor die partij hebben.

Bij het oproepen van de getuigen moet er rekening mee worden gehouden dat het verhoor van een getuige gemiddeld 60 minuten duurt. De namen en woonplaatsen van de getuigen en de tijdstippen waartegen zij zijn opgeroepen, dienen ten minste een week voor het verhoor aan de wederpartij en aan de griffier van de rechtbank te worden opgegeven.

Partijen moeten er op voorbereid zijn dat de rechtbank op een zitting bepaald voor de getuigenverhoren een mondeling tussenvonnis kan wijzen waarbij een verschijning van partijen op diezelfde zitting wordt bevolen om inlichtingen over de zaak te vragen, partijen gelegenheid te geven hun stellingen nader te onderbouwen en om te onderzoeken of partijen het op een of meer punten met elkaar eens kunnen worden. Zij moeten daarom in persoon op de getuigenverhoren verschijnen. Een rechtspersoon moet ter zitting vertegenwoordigd zijn door iemand die van de zaak op de hoogte is en bevoegd is tot vertegenwoordiging.

De rechtbank houdt in afwachting van de bewijslevering door STC iedere verdere beslissing aan.