Uitspraken

De rechtbank heeft de bouwstop, de last onder dwangsom en de weigering om een vergunning te verlenen in beroep beoordeeld en de beroepen tegen die beslissingen ongegrond verklaard bij uitspraak van 29 april 20221. De rechtbank heeft daarbij, kort samengevat en voor zover aan belang, als volgt overwogen:

In het bestemmingsplan is geen (nadere) definitie gegeven van het begrip “vóór een naar de weg gekeerde zijde van het gebouw” en in de toelichting wordt geen uitleg geven hoe dit begrip dient te worden geïnterpreteerd. De feitelijke situatie is dat het terras op een stuk grond is voorzien waar zich geen gebouw bevindt. Een taalkundige en systematische uitleg van de bepaling in het bestemmingsplan brengt mee, dat alleen indien een erf- of terreinafscheiding, zoals de terrasafscheiding, is gelegen achter de voorgevel(rooilijn) van enig gebouw een bouwhoogte van 2 meter is toegestaan. Erf- en terreinafscheidingen voor een voorgevel(rooilijn), dus in wezen op perceelsgedeelten direct aan de (openbare) weg, mogen niet hoger dan 1 meter zijn. Dat is een uitleg die past bij in het omgevingsrecht elders ook gemaakte onderscheidingen, zoals voor vergunningvrij bouwen in artikel 2 aanhef en onder12ͤ van Bijlage II bij het Besluit omgevingsrecht. De strekking van dergelijke regels is dus dat in de openbare ruimte vóór gebouwen de hoogte van erf- of terreinafscheidingen maximaal 1 meter is. Het terras van eiseres is niet gelegen achter de (voor)gevel van enig gebouw, maar bevindt zich op grond direct aan de (openbare) weg. Dat in de bepaling in het bestemmingsplan een maximale hoogte van 2 meter hoofdregel lijkt en de maximale hoogte van 1 meter voor uitzonderingssituaties is aangewezen, is onvoldoende om het terras in dit geval als een achter een naar de weg gekeerde zijde van een gebouw aan te merken. Een gebouw op het perceel aan het water ontbreekt. Hieruit volgt dat de terrasafscheiding in strijd is met het bestemmingsplan.

Tegen deze uitspraak heeft verzoekster geen beroep ingesteld. Verzoekster heeft vervolgens ook de schermen verwijderd.

Tegen die last heeft verzoekster bezwaar gemaakt en gevraagd om hangende dat bezwaar een voorlopige voorziening te treffen. Volgens verzoekster kan het bestreden besluit in bezwaar geen stand houden, omdat geen sprake is van terrasschermen die kwalificeren als bouwwerken. De schermen zijn verplaatsbaar terrasmeubilair (mobiele betonnen bankjes met een verstelbare rugleuning) die worden gebruikt als afscheiding van het terras aan de zijde van het water om te voorkomen dat iemand (een kind) vanaf het terras in het water valt. De bankjes worden verplaatst en na het terrasseizoen verwijderd.

Ook wijst verzoekster erop dat uit artikel 2, bijlage II Bor volgt dat tuinmeubels, zoals de bankjes) vergunningsvrij zijn.

Volgens verzoekster heeft verweerder ter zitting in de al eerder gevoerde procedure bij de rechtbank ook aangegeven dat verplaatsbare bloembakken/verplaatsbare bankjes als afscheiding van het terras wel zijn toegestaan. Gelet hierop is het vertrouwen gewekt dat tegen de nu geplaatste bankjes niet handhavend zal worden opgetreden. In dit verband heeft verzoekster er nog op gewezen dat verweerder in een eerder stadium heeft afgezien van het invordering van een verbeurde dwangsom, terwijl er toen ook sprake was van mobiele bankjes. Verweerder had hierin ten minste een bijzondere omstandigheid moeten zien om nu weer af te zien van handhaving tegen mobiele bankjes.

Daarnaast heeft verzoekster zich op het standpunt gesteld dat handhaving in dit geval onevenredig is, omdat al € 18.000,- is geïnvesteerd in de bankjes en het terras zonder een goede erfafscheiding gevaarlijk is.

Verzoekster stelt een spoedeisend belang te hebben bij het verzoek om een voorlopige voorziening, omdat het terras op 4 april 2023 geopend zal worden en verzoekster nu een dwangsom verbeurt als ze de bankjes buiten zet.