Uitspraken

De rechtbank beoordeelt of verweerder de last om het botenhuis te verwijderen en verwijderd te houden heeft kunnen opleggen. Zij doet dat aan de hand van de beroepsgronden van eiser.

De rechtbank komt tot het oordeel dat verweerder de last in dit geval aan eiser heeft kunnen opleggen. Het beroep is dus ongegrond. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

De voor de beoordeling van het beroep belangrijke wet- en regelgeving is te vinden in de bijlage bij deze uitspraak.

In het bestreden besluit is de opgelegde last onder dwangsom in stand gelaten. De grondslag hiervoor is artikel 2.1, eerste lid, aanhef en onder a en c alsmede artikel 2.3a van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo). Eiser heeft geen omgevingsvergunning voor het bouwen van het botenhuis gevraagd en ook niet voor de afwijking van het bestemmingsplan. Dit was wel vereist. Er is geen concreet zicht op legalisatie, omdat verweerder voor een botenhuis van de huidige omvang geen medewerking wil verlenen aan afwijking van het bestemmingsplan.

Eiser betwist niet dat hij voor het botenhuis geen omgevingsvergunning heeft aangevraagd. Hij betwist ook niet dat het botenhuis in strijd is met bestemmingsplan. Over deze twee punten zal de rechtbank daarom geen oordeel geven.

Verweerder heeft een beginselplicht tot handhaving. Dat betekent dat verweerder in geval van een overtreding in de meeste gevallen gebruik moet maken van zijn bevoegdheid om handhavend op te treden. Daar kunnen uitzonderingen op zijn. De rechtbank zal in het vervolg van deze uitspraak onderzoeken of hetgeen eiser heeft aangevoerd bijzondere omstandigheden zijn die maken dat verweerder in dit geval van handhaving af had moeten zien.

Eiser voert in de eerste plaats aan dat ter plaatse al jaren een botenhuis staat en dat het eerdere botenhuis nog gebouwd is door zijn vader, ten tijde van de voormalige gemeente [plaats 1] . Ter onderbouwing legt hij een luchtfoto uit 2010 over waarop te zien is dat er destijds al een botenhuis aanwezig was. Daarvoor waren er twee botenhuizen aanwezig. Het huidige botenhuis heeft hij op de oude palen van die twee botenhuizen gebouwd. Eiser voert ook aan dat het botenhuis tegelijk met andere botenhuizen is gelegaliseerd. Hij vermoedt dat dit ergens rond 2013 is geweest. Omdat het vorige botenhuis legaal aanwezig was en hij het nieuwe botenhuis op de oude palen heeft gebouwd, ging eiser ervan uit dat hij dit botenhuis mocht vernieuwen zonder dat hij daarvoor een nieuwe omgevingsvergunning moest aanvragen. Ook stelt eiser zich op het standpunt dat hij, gezien de vergunning van het Hoogheemraadschap, inmiddels een vergunning voor het botenhuis heeft.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat het huidige botenhuis een nieuw bouwwerk is omdat het oude botenhuis inmiddels niet meer bestaat. Voor het bouwen van het nieuwe botenhuis was dan ook een omgevingsvergunning vereist. Die is nooit aangevraagd en ook niet door verweerder verleend. Bovendien betekent de omstandigheid dat een overtreding al langere tijd bestaat of zelfs is gedoogd, niet dat verweerder daartegen niet meer mag optreden1. Over de legalisatie stelt verweerder dat hem daar geen informatie over bekend is. Hij heeft archiefonderzoek gedaan, maar daar is niet uit gebleken dat het oude botenhuis van eiser op enig moment gelegaliseerd is. Wat betreft de watervergunning stelt verweerder zich op het standpunt dat deze vergunning een ander toetsingskader heeft, en dat dit niet betekent dat eiser geen omgevingsvergunning meer nodig heeft.

De rechtbank oordeelt dat het nieuwe botenhuis een nieuw bouwwerk is waarvoor een omgevingsvergunning voor bouwen vereist is. Het botenhuis is namelijk aanzienlijk groter en heeft een andere vormgeving dan het vorige botenhuis dat op de foto uit 2010 te zien is. Van het uitsluitend vernieuwen van het oude botenhuis is dan ook geen sprake. Dat er mogelijk in een verder verleden een tweede botenhuis aanwezig is geweest en dat het huidige botenhuis naar eiser stelt op dezelfde palen is gebouwd, maakt het voorgaande niet anders. Een botenhuis kan immers alleen worden vernieuwd als dat botenhuis er feitelijk nog is en dat is hier niet het geval. Overigens geldt dat ook onder de voorheen geldende bestemmingsplannen voor het oude botenhuis een omgevingsvergunning nodig was voor handelen in strijd met het bestemmingsplan. Het is niet gebleken dat verweerder voor (een van) de vorige botenhuizen deze omgevingsvergunning heeft verleend.
Het feit dat eiser in het bezit is van een watervergunning, maakt voorgaande niet anders omdat voor het bouwen van een botenhuis behalve een watervergunning van het Hoogheemraadschap ook een omgevingsvergunning van verweerder vereist is. Naar het oordeel van de rechtbank hoefde verweerder dan ook niet op grond van wat eiser aanvoert van handhaving af te zien. Deze beroepsgrond slaagt niet.

Eiser voert verder aan dat er in de omgeving van zijn huis veel botenhuizen zijn die ook niet vergund zijn. Hij legt in beroep zeven foto’s over van andere botenhuizen in de buurt. Verweerder treedt ten onrechte alleen tegen hem op. Als verweerder iets wil doen tegen illegale botenhuizen, dan moet hij bij elk botenhuis uitzoeken hoe het zit en tegen elk botenhuis optreden.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat geen sprake is van strijd met het gelijkheidsbeginsel. Omdat eiser niet aangeeft om welke adressen het gaat, kan hij op deze concrete situaties niet ingaan. Het is echter niet zo dat hij in andere gevallen nooit toeziet op naleving van het bestemmingsplan. Ter zitting heeft verweerder toegelicht dat hij in 2017 nog een omgevingsvergunning voor een botenhuis op een ander perceel aan de [weg] in [plaats 1] heeft geweigerd en in [plaats 2] recent is opgetreden tegen een zonder vergunning gebouwd botenhuis. Ook heeft verweerder ter zitting toegelicht dat hij niet de capaciteit heeft om alles in de gemeente te controleren. In dit geval is hij wel gaan controleren, omdat het Hoogheemraadschap heeft gemeld dat er klachten zijn over het botenhuis van eiser. Dat staat ook zo in het handhavingsbeleid.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder niet in strijd met het gelijkheidsbeginsel gehandeld. Het is vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State dat degene die een beroep doet op het gelijkheidsbeginsel dat beroep moet onderbouwen met concrete gevallen die volgens hem op relevante punten vergelijkbaar zijn met zijn situatie2. Tevens is het zo dat, mochten de door eiser aangedragen botenhuizen ook zonder de vereiste omgevingsvergunning zijn gebouwd, het enkele feit dat wel tegen het botenhuis van eiser wordt opgetreden en niet tegen andere botenhuizen nog geen strijd met het gelijkheidsbeginsel oplevert. Verweerder mag bijvoorbeeld handhaven op basis van prioritering3, zoals verweerder in dit geval ook heeft gedaan. Dat verweerder niet (ook) tegen anderen optreedt, betekent dan ook niet dat hij van oplegging van de last aan eiser had moeten afzien. Deze beroepsgrond slaagt niet.