Uitspraken

1.1

Eiser stelt zich op het standpunt dat in deze zaak geen sprake is van derde-belanghebbenden als bedoeld in artikel 8:26 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Volgens eiser heeft derde-partij sub 1 geen zicht op het project waarvoor omgevingsvergunning is geweigerd en is die partij geen belanghebbende bij het weigeringsbesluit. Ook derde-partij sub 2 is volgens hem geen belanghebbende bij het weigeringsbesluit.

1.2

Bij de beantwoording van de vraag of een (rechts)persoon is aan te merken als derde-belanghebbende als bedoeld in artikel 8:26 van de Awb ligt niet ter beoordeling voor of diegene als belanghebbende als bedoeld in artikel 1:2, eerste lid, van de Awb is aan te merken bij het primaire besluit. Beoordeeld moet worden of het belang van diegene is gebaat bij instandhouding van het bestreden besluit.

1.3

3.1

Bij besluit van 21 december 2018 heeft verweerder aan eiser een omgevingsvergunning verleend voor het bouwen van een vrijstaande woning op het perceel. Eiser heeft nadat die vergunning was verleend bouwwerken bij en aan de woning gebouwd. Eiser duidt deze bouwwerken aan als een overkapping en een bijgebouw (bestaande uit een garage met bijkeuken).

3.2

Omdat eiser met het bouwen van de bouwwerken volgens verweerder in afwijking van de verleende omgevingsvergunning heeft gebouwd heeft hij eiser bij besluit van 21 maart 2021 op straffe van een dwangsom van € 20.000,00 gelast de bouwwerken te verwijderen of de bouwwerken zodanig aan te passen dat deze als vergunningvrij kunnen worden beschouwd. De besluitvorming in deze handhavingszaak is onderwerp van geschil in de zaak geregistreerd onder het nummer HAA 22/3307.

3.3

Op 12 april 2021 heeft eiser (ter legalisatie) een aanvraag om omgevingsvergunning voor de activiteiten bouwen en gebruiken in strijd met het bestemmingsplan bij verweerder ingediend voor de bouwwerken.

3.4

Bij het primaire besluit heeft verweerder de aanvraag afgewezen. Bij het bestreden besluit heeft verweerder het primaire besluit nadat eiser daartegen bezwaar had gemaakt in stand gelaten.

4. In het bestreden besluit is vermeld dat het project ziet op het realiseren van een garage met bijkeuken en een corridor (in het primaire besluit door verweerder “overkapping” genoemd). Volgens verweerder is het project niet vergunningvrij op grond van artikel 2 van bijlage II van het Besluit omgevingsrecht (Bor). Het project voldoet volgens verweerder wel aan de criteria van artikel 3, eerste lid, van bijlage II van het Bor, maar volgens verweerder moet bij toepassing van die bepaling ook worden voldaan aan de bouwregels van het bestemmingsplan. Daaraan wordt volgens verweerder niet voldaan, omdat het project in strijd is met artikel 12.2.2 van de planregels van het vigerende bestemmingsplan “Santpoort-Zuid”. Verweerder gaat er hierbij van uit dat de garage met bijkeuken als een bijgebouw is aan te merken en de corridor als een gebouw als bedoeld in artikel 1.40 van de planregels. De te bebouwen oppervlakte van aan- en uitbouwen en bijgebouwen mag op grond van artikel 12.2.2, onder a, van de planregels maximaal 70 m2 bedragen, maar het project voorziet in een te bebouwen oppervlakte van 92,46 m2. Daarnaast is de goothoogte volgens verweerder, uitgaande van een wijze van meten als omschreven in artikel 2.6 van de planregels, gelijk te stellen aan de bouwhoogte. De gewenste goot- en bouwhoogte is hoger dan die maximaal toelaatbaar is.

Verweerder heeft geweigerd met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, aanhef, onder a en onder 2°, van de Wabo in samenhang bezien met artikel 4, eerste lid, van bijlage II van het Bor omgevingsvergunning te verlenen voor het project.

5. In het bestreden besluit is vermeld dat het project volgens verweerder voldoet aan de criteria van artikel 3, eerste lid, van bijlage II van het Bor. Ter zitting heeft verweerder desgevraagd verklaard dat dit nog steeds zijn actuele standpunt is, zodat de rechtbank daarvan uitgaat bij de beoordeling.

6. Ter plaatse vigeert op basis van het bestemmingsplan “Santpoort-Zuid” de enkelbestemming “Wonen”. Tussen partijen is niet in geschil dat het project in strijd is met de bouwregels van het bestemmingsplan, maar wel in welke mate.

7.1

7.2

7.3

De beroepsgrond slaagt niet.

9.1

Eiser betoogt dat verweerder niet heeft onderkend dat de gevolgen van het beoogde project moeten worden afgezet tegen de maximale bouw- en gebruiksmogelijkheden die het bestemmingsplan biedt alsook tegen hetgeen vergunningvrij op het perceel kan worden gerealiseerd. De bouwwerken zouden volgens eiser vergunningvrij hebben kunnen worden gerealiseerd als de dakrand niet hoger was geweest dan het bestemmingsplan toelaat. In een volumestudie van 15 februari 2022 heeft eiser het volume van het project afgezet tegen het volume van een project dat volgens de vergunningvrije mogelijkheden zou kunnen worden gerealiseerd. Uit de studie blijkt volgens eiser dat langs die weg een groter volume is toegestaan dan het volume van het voorliggende project waarvoor de stedenbouwkundige van verweerder geen positief advies wenst te geven (370 m3 versus 240 m3). De ruimtelijke beoordeling zou, ook gelet op de volumestudie, volgens eiser beperkt moeten blijven tot een beoordeling van de aanvaardbaarheid van de dakrand en de geringe overschrijding van de maximale bouwhoogte. Het stedenbouwkundige advies waarop verweerder het bestreden besluit heeft gebaseerd gaat uit van een beoordeling van het volledige project ten opzichte van het perceel zonder daarbij de bestaande bebouwingsmogelijkheden te betrekken. Verweerder had zich daarom niet op dat advies mogen baseren. Om dezelfde reden heeft verweerder de second opinion van 11 april 2021 van de ruimteverkenner die bij de aanvraag was gevoegd niet terzijde mogen schuiven. Uit die second opinion blijkt juist dat met de overkapping de openheid behouden blijft anders dan wanneer het perceel geheel wordt dichtgezet met de toegestane erfafscheidingen of de toegestane bijbehorende bouwwerken.

9.2

Verweerder heeft het volgende aan de weigering ten grondslag gelegd. Hij heeft zijn bevoegdheid om af te wijken van het bestemmingsplan ingevuld met het Afwijkingenbeleid Velsen 2020 (Afwijkingenbeleid). Op grond van artikel 1 van dat beleid is afwijken van het bestemmingsplan niet toegestaan, omdat op grond van die bepaling alleen vergunningsvrije bijbehorende bouwwerken in het achtererfgebied worden toegestaan als bedoeld in artikel 2 van bijlage II van het Bor. Er is volgens verweerder geen ruimte om op grond van artikel 19 af te wijken van zijn beleid, omdat het project volgens hem onaanvaardbare ruimtelijke gevolgen heeft, in het bijzonder vanuit stedenbouwkundig oogpunt. In het stedenbouwkundige advies waar verweerder zich op baseert is volgens verweerder terecht het integrale project tot uitgangspunt genomen en niet alleen de overschrijding van de hoogte vanwege de dakrand. De dakrand kan in functioneel en bouwkundig opzicht namelijk moeilijk worden onderscheiden van de overige delen van het project. Geoordeeld is in het advies dat de gevelbekleding is doorgetrokken op de overkapping en het bijgebouw waardoor het geheel als één volume oogt. De overkapping is weliswaar open aan de voor- en achterzijde, maar van een vrij doorzicht naar achteren is volgens verweerder geen sprake. Vanaf de straat bezien wordt het perceel als gevolg van het project te veel dichtgezet. Er is geen sprake van voldoende doorzicht en of vrije ruimte naast het hoofdgebouw. Er is sprake van een onaanvaardbare aantasting van het karakter van de wijk die zich kenmerkt door vrijstaande villa’s op ruime, groene percelen. De door eiser ingezonden second opinion vormde voor de stedenbouwkundige van verweerder geen aanleiding zijn advies te wijzigen.

9.3

9.4

Uit het bestreden besluit kan niet worden opgemaakt dat verweerder de vergunningvrije bouwmogelijkheden en de maximale bouwmogelijkheden die het bestemmingsplan ter plaatse biedt heeft betrokken bij de beoordeling van de gevolgen van het project. Verweerders standpunt dat het project onaanvaardbare ruimtelijke gevolgen heeft berust reeds hierom niet op een deugdelijke motivering. Het bestreden besluit is in strijd met artikel 7:12, eerste lid, van de Awb.

9.5

De beroepsgrond slaagt.

11.1

Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

11.2

De rechtbank veroordeelt verweerder verder in de door eiser gemaakte proceskosten in beroep. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.674,00 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 837,00 en een wegingsfactor 1).