Uitspraken

Partijen zijn het er over eens dat [eiseres] vanaf november 2020 tot 17 maart 2024, uitgaande van een dienstverband van 32 uur, 68,34 verlofdagen zijnde 17,11 weken verlof heeft opgebouwd. De kantonrechter zal dit daarom als vaststaand feit aannemen. Ook zijn partijen het erover eens dat [eiseres] die vakantiedagen heeft opgenomen in de periode dat zij arbeidsongeschikt was en de loonbetalingsverplichting van Dürüm Company was geëindigd. De vraag is of over deze opgenomen vakantiedagen loon verschuldigd is, zoals door [eiseres] is betoogd en door Dürüm Company is betwist.

Uitgangspunt is dat een werknemer gedurende zijn vakantie recht heeft op loon.1 Dat geldt ook voor werknemers zoals [eiseres] , die langdurig en geheel arbeidsongeschikt zijn. Dürüm Company stelt zich echter op het standpunt dat de wettelijke vakantiedagen van [eiseres] zijn vervallen op grond van artikel 7:640a BW. Volgens dat artikel vervalt de aanspraak op wettelijke vakantiedagen zes maanden na de laatste dag van het kalenderjaar waarin de aanspraak is verworven, tenzij de werknemer tot aan dat tijdstip redelijkerwijs niet in staat is geweest vakantie op te nemen. Dit beroep gaat niet op. Allereerst is namelijk maar de vraag in hoeverre [eiseres] in de gelegenheid is geweest de vakantiedagen op te nemen, aangezien zij vanaf november 2020 volledig arbeidsongeschikt is geweest. Mocht zij echter wel in de gelegenheid zijn geweest de verlofdagen op te nemen zoals door Dürüm Company is betoogd, dan geldt op grond van rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie dat een werkgever de werknemer op nauwkeurige en tijdige wijze informeert over zijn vakantierechten, zodat deze daarvan nog gebruik van kan maken. Doet een werkgever dat niet dan komt het recht op vakantie en/of een financiële vergoeding voor niet-opgenomen dagen niet te vervallen.2 Deze zorg- en informatieplicht is door Dürüm Company geschonden. Op de zitting heeft Dürüm Company erkend dat er tussen partijen überhaupt geen contact is geweest, zodat er dus ook niet is gesproken over het opnemen van verlof. Het schenden van de zorg- en informatieplicht maakt dat Dürüm Company geen beroep kan doen op de vervaltermijn uit artikel 7:640a BW, omdat dat artikel conform het unierecht moet worden uitgelegd.

Op de zitting heeft Dürüm Company verder nog voor het eerst een beroep gedaan op de algemene klachtplicht uit artikel 6:89 BW, door te stellen dat [eiseres] niet tijdig heeft geklaagd over het vervallen van haar verlofdagen. Dit beroep gaat echter niet op, omdat een beroep op die klachtplicht in dit geval onverenigbaar is met hetgeen hiervoor is overwogen ten aanzien van de vervaltermijn van verlofaanspraken. Daarbij komt dat niet is gebleken dat Dürüm Company door het niet tijdig klagen in haar belangen, anders dan in haar financiële belangen, is geschaad. Een financieel belang alleen is echter niet voldoende voor een geslaagd beroep op de klachtplicht.

Dat de verlofaanspraken van [eiseres] niet zijn komen te vervallen, maakt dat zij terecht aanspraak heeft gemaakt op 68,34 verlofdagen. Daaraan doet niet af dat zij die vakantiedagen heeft opgenomen in een periode waarin de loondoorbetalingsverplichting al was geëindigd. Het eindigen van de loonbetalingsverplichting tijdens ziekte kan namelijk niet afdoen aan het recht voor arbeidsongeschikte werknemers om vakantiedagen tijdens ziekte te kunnen opnemen. Nadat [eiseres] haar verzoek om de vakantiedagen op te nemen kenbaar had gemaakt, heeft Dürüm Company niet binnen twee weken gewichtige redenen kenbaar gemaakt die zich tegen het opnemen van verlof verzetten. Op de zitting heeft Dürüm Company ook toegelicht dat deze gewichtige redenen er niet waren, aangezien [eiseres] al lange tijd niet werkte. Het verlof is daarom vastgesteld overeenkomstig de wens van [eiseres]3 en gezien de ingangsdatum heeft zij het verlof inmiddels ook genoten. Dürüm Company is daarom gehouden het loon over de verlofuren uit te betalen. Dat [eiseres] in de periode van haar verlof een WIA-uitkering ontving, maakt dat niet anders. Artikel 7:629 lid 5 BW bepaalt weliswaar dat uitkeringen op het te betalen loon in mindering kunnen worden gebracht, maar dat artikel heeft betrekking op de periode dat de werkgever verplicht is het loon door te betalen. Een wettelijke grondslag om op het loon van een werknemer die verlof opneemt nadat de loondoorbetaling is gestopt enige uitkering in mindering te brengen ontbreekt. Het door Dürüm Company gedane beroep op verrekening slaagt daarom niet.

Uit het voorgaande volgt dat Dürüm Company gehouden was om de opgenomen vakantiedagen uit te betalen naar het normale tussen partijen overeengekomen loon. Onbetwist heeft [eiseres] aangevoerd dat zij aldus recht heeft op betaling van een bedrag van € 8.749,34 bruto. Dürüm Company zal dan ook veroordeeld worden tot betaling van dat bedrag.

Omdat Dürüm Company het loon van [eiseres] niet op tijd heeft betaald, moet zij op grond van de wet een wettelijke verhoging betalen.4 De kantonrechter ziet geen aanleiding tot matiging, omdat Dürüm Company geen enkele reden had om het loon niet te betalen aangezien [eiseres] wettelijk gezien recht had op verlof en betaling daarvan. Bovendien heeft Dürüm Company, door niet te reageren op berichten van de gemachtigde van [eiseres] , niets gedaan om met [eiseres] tot een oplossing te komen. De gevorderde maximale wettelijke verhoging en de wettelijke rente worden daarom toegewezen. Omdat [eiseres] in de dagvaarding niet heeft aangegeven vanaf welke datum zij rente vordert, zal de wettelijke rente worden toegewezen vanaf de datum van betekening van de dagvaarding.

Dürüm Company is in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. Omdat [eiseres] heeft geprocedeerd op basis van een toevoeging, zal Dürüm Company niet worden veroordeeld tot betaling van de explootkosten en betekeningskosten. De proceskosten van [eiseres] worden begroot op: