Uitspraken

De eerste vraag die voorligt is of [gedaagde] jegens [bedrijf 1] onrechtmatig heeft gehandeld door op haar website te vermelden dat de Superior en Synergy schaatsen waren voorzien van [bedrijf 1] messen terwijl dat in werkelijk niet (altijd) het geval was. Daarbij geldt als uitgangspunt dat [bedrijf 1] een geregistreerd merkrecht heeft, maar zijn vordering niet op schending van dat merk (in het kader van het merkenrecht) heeft gebaseerd, althans een inbreuk op dat merkrecht niet heeft onderbouwd. De rechtbank zal daarom alleen het beroep op onrechtmatige daad behandelen.

Verder is niet komen vast te staan gedurende welke periode sprake was van een verwijzing naar [bedrijf 1] op de website van [gedaagde]: [bedrijf 1] heeft alleen een screenshot van 24 februari 2024 overgelegd en niet betwist dat rond 18 maart 2024 de website is aangepast. Evenmin is in het licht van het verweer van [gedaagde] dat zij ook wel Superior en Synergy schaatsen met door [bedrijf 1] geslepen messen heeft verkocht, duidelijk geworden hoeveel schaatsen met door andere leveranciers geslepen messen [gedaagde] heeft verkocht.

Het op de website vermelden dat de Superior en Synergy schaatsen zijn voorzien van [bedrijf 1] messen terwijl dat in werkelijkheid niet steeds het geval is, is misleiding in de zin van artikel 6:194 BW, is geen eerlijk gebruik op het gebied van handel en nijverheid en is in strijd met hetgeen in het maatschappelijk verkeer betaamt. Hierdoor worden klanten van [gedaagde] of andere gebruikers van haar website immers misleid althans onjuist geïnformeerd. Gelet daarop is sprake van onrechtmatig handelen jegens [bedrijf 1]. Zijn naam en reputatie werden immers standaard gebruikt om een product aan te prijzen terwijl hij niet steeds een relatie met dat product heeft. Dat betekent dat de gevorderde verklaring voor recht dat [gedaagde] onrechtmatig heeft gehandeld, kan worden toegewezen.

Dat [bedrijf 1] door dit onrechtmatig handelen enige schade heeft geleden, is echter niet komen vast te staan. [bedrijf 1] heeft in dit verband aangevoerd dat hij reputatieschade heeft geleden doordat in de betreffende schaatsen messen van mindere kwaliteit zijn verwerkt en hij daarover klachten heeft gekregen. Dit betoog slaagt niet, omdat [bedrijf 1] in het licht van de betwisting door [gedaagde], onvoldoende heeft onderbouwd dat de door [gedaagde] verwerkte messen van andere leveranciers van mindere kwaliteit zijn dan de door hem zelf bewerkte messen. Tijdens de zitting heeft [bedrijf 1] toegelicht dat hij tijdens een toevallige ontmoeting met een koper van een Superior of Synergy schaats te horen kreeg dat die koper niet tevreden was over de kwaliteit van de messen.
Verdere onderbouwing op dit punt heeft [bedrijf 1] niet gegeven. De (toevallige) opmerking/klacht van één koper is onvoldoende om te concluderen dat de reputatie van [bedrijf 1] is aangetast. Dat [bedrijf 1] reputatieschade heeft geleden is dus niet komen vast te staan.

Ook het betoog van [bedrijf 1] dat [gedaagde] van het gebruiken van zijn naam heeft geprofiteerd, is onvoldoende uit de verf gekomen. [bedrijf 1] heeft niet onderbouwd dat [gedaagde] haar Superior en Synergy schaatsen goed of beter heeft kunnen verkopen door de verwijzing naar de messen van [bedrijf 1] op haar website.
In dat verband is ook van belang dat [gedaagde] onbetwist heeft gesteld dat haar merknaam EHS ook de nodige naamsbekendheid heeft, dat de [bedrijf 1] messen slechts één van de acht kenmerken van de betreffende schaatsen op de website vormen en dat [gedaagde] de verwijzing naar [bedrijf 1] op haar website op zijn eerste verzoek heeft verwijderd.

Ten slotte kan het betoog van [bedrijf 1] dat zijn schade moet worden begroot op de door hem gemiste omzet ook niet slagen. Die gestelde gemiste omzet is immers niet het gevolg van de gestelde onrechtmatige daad, te weten de onjuiste vermelding op de website van [gedaagde]. Als het onrechtmatig handelen wordt weggedacht (en op de website van [gedaagde] dus geen vermelding had gestaan dat alle messen door [bedrijf 1] waren vervaardigd), dan zou [bedrijf 1] die omzet immers ook niet hebben gehad. Het causaal verband ontbreekt daarom. Verder verliest [bedrijf 1] uit het oog dat tegenover de gestelde gemiste omzet ook werkzaamheden staan die hij niet heeft hoeven uitvoeren en kosten die hij niet heeft hoeven maken, zodat de schade hoe dan ook niet kan worden gelijkgesteld aan gemiste omzet.

Het voorgaande betekent dat de gevorderde verklaring voor recht dat [gedaagde] jegens [bedrijf 1] aansprakelijk is voor schade en de vorderingen tot vergoeding van schade zullen worden afgewezen. Dat geldt ook voor het in het kader van de schadebegroting gevorderde afgifte van administratieve gegevens en de vordering tot vergoeding van de schade ter zake de aantasting van de goede naam van [bedrijf 1]. Toewijzing van die vorderingen zou alleen aan de orde kunnen komen als vast zou staan dat [bedrijf 1] enige schade had geleden. Dat is gelet op het voorgaande niet het geval.

Een rectificatie om de onjuiste mededeling op de website van [betrokkene 1] Techniek recht te zetten is op grond van artikel 6:167 BW op zich toewijsbaar. De verwijzing naar [bedrijf 1] op de website van [betrokkene 1] Techniek terwijl diens messen niet in alle betreffende schaatsen zijn verwerkt, is immers onrechtmatig (zie r.o. 4.3.). De in vordering onder 3. opgenomen tekst zal echter niet worden gevolgd, in het bijzonder omdat de datum vanaf wanneer ten onrechte melding is gemaakt van het gebruik van [bedrijf 1]-staal onduidelijk is gebleven. Daarom is door de rechtbank de volgende tekst geformuleerd:

De vordering onder 4. ziet op het plaatsen van een rectificatie inhoudende dat [bedrijf 1]-staal nooit in Synergy-schaatsen is verwerkt. [gedaagde] heeft erkend dat ook schaatsmessen van andere leveranciers in de Synergy-schaatsen zijn verwerkt, maar heeft betwist dat [bedrijf 1]-staal nooit voor deze schaatsen zijn gebruikt. Door daarop slechts te stellen dat het ‘volstrekt logisch is dat nimmer schaatsmessen van [bedrijf 1] in Synergy-schaatsen zijn gebruikt, gelet op de lage verkoopprijs van die schaats’, heeft [bedrijf 1] zijn stelling onvoldoende onderbouwd. De rechtbank ziet - anders dan [bedrijf 1] lijkt te suggereren - ook geen aanleiding om de stelplicht en bewijslast die op [bedrijf 1] rusten om te draaien. Dat [bedrijf 1]-staal nooit onder Synergy-schaatsen heeft gezeten is dan ook niet komen vast te staan. Gezien deze stand van zaken ziet de rechtbank geen mogelijkheid de onder 4. gevorderde rectificatie aangepast toe te wijzen. Dit betekent dat deze vordering zal worden afgewezen.

De vordering tot het nemen van actie richting de dealers van [gedaagde] zal worden afgewezen. Nog daargelaten dat de vordering op onderdelen te onbepaald is om te worden toegewezen, geldt dat hiervoor geen grondslag aanwezig is. Anders dan [bedrijf 1] betoogt, is door de aanpassing van de website op of omstreeks 18 maart 2024 de onrechtmatige toestand opgeheven. Door de hiervoor toegewezen rectificatie (zie r.o. Fout! Verwijzingsbron niet gevonden.) wordt aan de belangen van [bedrijf 1] voldoende recht gedaan. Als [bedrijf 1] de betreffende dealers zelf benadert, kunnen zij op de website van [gedaagde] zien dat hun verwijzing naar door [bedrijf 1] vervaardigde messen onjuist is.

De vordering om ervoor zorg te dragen dat de naam [bedrijf 1] op geen enkele wijze meer wordt geassocieerd met de door [gedaagde] vervaardigde producten wordt evenmin toegewezen. Ook hiervoor geldt dat geen grondslag aanwezig is, nog daargelaten dat de vordering te ruim is geformuleerd om überhaupt te worden toegewezen.

De conclusie in conventie is dat alleen de vordering tot het geven van een verklaring voor recht dat [gedaagde] onrechtmatig heeft gehandeld en de vordering tot het plaatsen van een rectificatie zullen worden toegewezen, terwijl alle andere vorderingen zullen worden afgewezen.

[bedrijf 1] is grotendeels in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van [gedaagde] worden begroot op:

De gevorderde wettelijke rente over de proceskosten zal worden toegewezen zoals vermeld in de beslissing.

In reconventie heeft [gedaagde] afgifte van de Sunny Freeport vlakslijpmachine type SGS-2040SD (hierna: de vlakslijpmachine) gevorderd, alsmede afgifte van een in de eis in reconventie gespecificeerde hoeveelheid schaatsmessen (hierna: de schaatsmessen). Zij heeft daartoe aangevoerd dat de betreffende goederen haar eigendom zijn. [bedrijf 1] heeft betwist dat [gedaagde] eigenaar is van de vlakslijpmachine omdat [betrokkene 1] deze machine in 2018 of 2019 aan hem heeft geschonken aangezien deze veel ruimte in beslag nam en [betrokkene 1] zelf geen slijpwerkzaamheden uitvoerde. De messen zijn weliswaar eigendom van [gedaagde], maar [bedrijf 1] beroept zich op een retentierecht althans opschorting. De rechtbank zal eerst de aanspraak op de vlakslijpmachine beoordelen. Daarna volgt de beoordeling van de vordering ten aanzien van de schaatsmessen.

Voor wat betreft de vraag wie eigenaar is van de vlakslijpmachine geldt dat de houder van de zaak wordt vermoed de bezitter daarvan te zijn (zie artikel 3:109 BW) en dat de bezitter vervolgens wordt vermoed de rechthebbende te zijn (zie artikel 3:119 BW). Het ligt daarom op de weg van [gedaagde] om aan te tonen dat zij eigenaar is van de machine.

[gedaagde] heeft aangevoerd dat de vlakslijpmachine aan [bedrijf 1] is uitgeleend en alleen door hem mag worden gebruikt voor werkzaamheden ten behoeve van [gedaagde]. Nu dat laatste niet meer het geval is, moet de machine terug naar [gedaagde] als rechtmatig eigenaar. [gedaagde] heeft in dat verband verwezen naar een door haar overgelegde factuur, waaruit volgt dat de (toen tweedehands) machine in oktober 2014 aan [betrokkene 1] (de vennootschap [gedaagde] is pas in 2020 opgericht) is geleverd. Daarmee staat alleen vast dat [betrokkene 1] in 2014 eigenaar is geweest. Verder heeft [gedaagde] een e-mail van 16 februari 2024 van [betrokkene 1] in het geding gebracht waarin deze onder meer schrijft:

Tegenover de e-mail van [betrokkene 1] staat een door [bedrijf 1] overgelegd transcript van een telefoongesprek op 6 februari 2024 tussen hem en [betrokkene 1] waarin laatstgenoemde bevestigt dat hij de machine in 2019 aan [bedrijf 1] heeft geschonken. Sindsdien heeft [bedrijf 1] de machine ook in gebruik. Verder heeft [bedrijf 1] onbetwist aangevoerd dat hij de machine heeft gereviseerd en onderdelen daarvan heeft vervangen. Hij heeft de machine ook verzekerd.

De rechtbank is van oordeel dat [gedaagde] er gelet op het voorgaande niet in is geslaagd om aan te tonen dat zij eigenaar van de machine is. Uit de omstandigheid dat de machine (die inmiddels boekhoudkundig geheel is afgeschreven) zich al jaren bij [bedrijf 1] bevindt, hij deze heeft gereviseerd en heeft verzekerd, moet worden afgeleid dat hij de machine houdt voor zichzelf en dus bezitter is. Het wettelijk vermoeden dat hij ook eigenaar is door hetgeen [gedaagde] is aangevoerd (zie r.o. 4.16) niet weerlegd. Evenmin is aangetoond dat [bedrijf 1] de machine zou moeten teruggeven bij het einde van zijn werkzaamheden voor [gedaagde]. Dat betekent dat de vordering tot teruggave van de machine zal worden afgewezen. Dat geldt ook voor de met betrekking tot de machine gevorderde verklaring voor recht.

Eind 2023 heeft [gedaagde] [bedrijf 1] schaatsmessen aangeleverd om te laten slijpen en heeft [bedrijf 1] de messen deels bewerkt althans laten bewerken. Op 5 januari 2024 heeft [gedaagde] de opdracht voortijdig gestopt en op 8 januari 2024 heeft zij [bedrijf 1] gesommeerd de schaatsmessen te retourneren. [bedrijf 1] heeft op 11 januari 2024 geantwoord dat hij voor de schaatsmessen die al deels waren bewerkt, kosten in rekening zal brengen. Dit strookt met artikel 7:411 lid 1 BW dat bepaalt dat bij een voortijdig einde van de overeenkomst de opdrachtnemer recht heeft op een redelijk loon.

Verder heeft [bedrijf 1] zijn beroep op opschorting bij e-mail van 9 februari 2024 uitgebreid naar ook de factuur van 6 januari 2024 (“Nadat uw cliënte beide facturen heeft voldaan, zal cliënte de onbewerkte en de bewerkte steelrunners die hij onder zich heeft aan uw cliënte overdragen.”). De verschuldigdheid van die factuur staat niet ter discussie, de betalingstermijn van 14 dagen was op dat moment al verstreken en er bestaat tussen vordering en verbintenis voldoende samenhang. Aan de eisen van artikel 6:52 BW is dan ook voldaan, zodat ook die opschorting gerechtvaardigd is.

Omdat de opschorting is gerechtvaardigd, zal de vordering tot het retourneren van de messen worden afgewezen.

Ten overvloede overweegt de rechtbank dat gezien het voorgaande, [bedrijf 1] de schaatsmessen pas terug hoeft te geven nadat de factuur van 8 februari 2024 , voor zover deze factuur ziet op daadwerkelijk en in opdracht van [gedaagde] verrichte werkzaamheden, en de factuur van 6 januari 2024 zijn betaald. Omdat betaling van de facturen in deze procedure echter niet is gevorderd, zal de rechtbank dat niet verder beoordelen. De rechtbank merkt wat betreft de factuur van 8 februari 2024 wel op dat het retourneren van de messen zonder dat voor de daaraan reeds verrichte werkzaamheden wordt betaald, ook niet van [bedrijf 1] kan worden verlangd omdat ter zitting is gebleken dat de bewerkte messen op de oude voet door [gedaagde] in haar schaatsen kunnen worden verwerkt.

[gedaagde] is grotendeels in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van [bedrijf 1] worden begroot op:

De gevorderde wettelijke rente over de proceskosten zal worden toegewezen zoals vermeld in de beslissing.