Uitspraken

Verweerder heeft bij het opleggen van de aanslag IB/PVV 2012 het aangegeven belastbaar inkomen van negatief € 480.579 gecorrigeerd met € 613.197 en de aanslag IB/PVV 2012 met dagtekening 7 juli 2017 vastgesteld, berekend naar uitsluitend een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 132.618.

Bij brief van 16 oktober 2019 heeft verweerder de uitspraak op het ingediende bezwaar tegen de aanslag IB/PVV 2012 gemotiveerd. Daarin is onder meer opgenomen:

Eiser heeft op 21 juli 2015 een aangifte IB/PVV 2013 ingediend en uitsluitend een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 11.327 aangegeven.

Verweerder heeft op 31 maart 2015 een boekenonderzoek ingesteld waarvan de uitkomsten in een rapport van 2 februari 2018 zijn vastgelegd. Inzake 2013 heeft verweerder daarin het volgende opgenomen:

Box 1 2013

Met dagtekening 11 april 2018 heeft verweerder aan eiser de onder het procesverloop opgenomen navorderingsaanslag IB/PVV 2013 opgelegd, berekend naar uitsluitend een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 46.460.

Bij brief van 9 december 2019, ontvangen door de rechtbank op 10 december 2019, heeft de gemachtigde van eiser de rechtbank als volgt geïnformeerd:

Verweerder heeft een jaarrekening van het gebroken boekjaar 2011/2012 van [eiser] - [A] GbR overgelegd waarin het resultaat (verlies) in de verhouding 50/50 onder de vennoten wordt verdeeld.

Ten slotte is tussen partijen in geschil of eiser recht heeft op een integrale proceskostenvergoeding.

Alvorens inhoudelijk te kunnen beslissen inzake de verliesbeschikking behorende bij de aanslag IB/PVV voor het jaar 2012 dient de rechtbank vast te stellen of het bezwaar van eiser terecht niet-ontvankelijk is verklaard. Als dat het geval is, beoordeelt de rechtbank of er aanleiding bestaat om eisers gronden tegen die verliesbeschikking toch inhoudelijk te behandelen. De rechtbank stelt vast dat verweerder met dagtekening 7 juli 2017 een aanslag IB/PVV 2012 heeft opgelegd (zie procesverloop) en impliciet een verliesbeschikking van nihil heeft gegeven. De rechtbank stelt verder vast dat verweerder ten gevolge van het doen van uitspraak op bezwaar op 15 november 2019 (1.14.) inzake de aanslag IB/PVV 2012 een verlies heeft vastgesteld van € 15.620. De rechtbank is van oordeel dat dit verlies, dat op de uitspraak op bezwaar staat vermeld (1.14.), niet op dat moment (dus voor het eerst) bij beschikking is vastgesteld, maar de uitkomst is van de bezwaarprocedure tegen de eerder impliciet gegeven verliesbeschikking van nihil (1.12.). De rechtbank overweegt verder dat het stelsel van wettelijke bepalingen die het beroep in belastingzaken regelen, meebrengt dat met het doen van uitspraak op een bezwaarschrift de behandeling van het bezwaar eindigt. Dit betekent dat verweerder ten onrechte op de uitspraak op bezwaar van 15 november 2019 (1.14.) heeft vermeld dat eiser tegen deze verliesbeschikking bezwaar kon maken. Tevens betekent dit dat eiser geen bezwaar kon maken tegen de uitspraak op bezwaar inzake de verliesbeschikking en dat verweerder dat bezwaar terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard (zie procesverloop zaaknummer 20/1765). Uit al hetgeen eiser heeft aangevoerd, leidt de rechtbank af dat eiser van mening is dat de rechtbank toch alsnog inhoudelijk dient te beslissen op het beroep van eiser tegen de beslissing van verweerder inzake het vastgestelde verlies horende bij de aanslag IB/PVV 2012.

De rechtbank overweegt dat ingevolge artikel 6:21, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht een beroep bij de rechtbank schriftelijk kan worden ingetrokken. De rechtbank is van oordeel dat het beroep van eiser van 14 november 2019, geregistreerd onder het zaaknummer 19/3934, blijkens de inhoud en strekking van de schriftelijke verklaring van eiser van 9 december 2019 (zie procesverloop), uitdrukkelijk en ondubbelzinnig is ingetrokken1. Een bevoegd gedane intrekking heeft in beginsel tot gevolg dat het aanvankelijk bestreden besluit rechtens onaantastbaar is geworden. De intrekking kan na afloop van de beroepstermijn niet meer ongedaan worden gemaakt, tenzij sprake is van aan de betrokkene niet toe te rekenen omstandigheden waardoor hij in een situatie van dwaling verkeerde.2

Ter zitting heeft eiser verklaard dat hij het beroep niet zou hebben ingetrokken, als hij geweten had dat hij tegen het verlies in de uitspraak op bezwaar (1.14.) beroep had moeten instellen. Eiser was in de veronderstelling dat hij, gelet op hetgeen verweerder bij dat verlies had geschreven (1.14.), eerst bezwaar moest maken tegen dat verlies en dat hij voorbarig was met zijn beroep van 14 november 2019 (zie procesverloop). De rechtbank begrijpt hieruit dat eiser het standpunt inneemt dat hij heeft gedwaald. Gelet op de vermelding van de onjuiste rechtsmiddelenverwijzing op de uitspraak op bezwaar (3.1.) is de rechtbank van oordeel dat dit beroep op dwaling slaagt. Eiser heeft daardoor het beroep met zaaknummer 19/3934 ten onrechte ingetrokken. De rechtbank zal dit beroep daarom hierna inhoudelijk behandelen, waarbij het beroepschrift geregistreerd onder het zaaknummer 20/1765 wordt aangemerkt als een aanvulling op het beroepschrift dat geregistreerd is onder het zaaknummer 19/3934. Om administratieve redenen zal de rechtbank deze zaak (blijven) voortzetten onder het zaaknummer 20/1765.

Eiser is van mening dat verweerder de post onderhanden werk ten onrechte heeft gecorrigeerd. Eiser heeft het onderhanden werk berekend door aan het eind van het jaar inzake de geboekte uren van de VOF ten bedrage van € 449.047, te beoordelen of deze wel of niet gefactureerd kunnen worden. Eiser is van mening dat dit een beslissing is van de ondernemer die verweerder niet toekomt. Eiser heeft voorts aangevoerd dat artikel 3.29b Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB) is bedoeld voor de berekening van meerjarige projecten in de bouw en niet van toepassing is op de berekening van het onderhanden werk bij korte jaarlijks terugkerende projecten in de dienstverlening. De toepassing van de berekeningswijze van verweerder is in strijd met de totaalwinstgedachte doordat meer omzet wordt belast dan eiser daadwerkelijk heeft genoten.

Verweerder is van mening dat hij de post onderhanden werk bij eiser terecht heeft gecorrigeerd. Verweerder heeft daartoe aangevoerd dat artikel 3.29b Wet IB ook van toepassing is op de berekening van het onderhanden werk van de VOF. Aan het eind van 2012 staat er een bedrag van € 449.047 open om te factureren. Eiser heeft volgens verweerder niets aangevoerd wat tot een lagere uitkomst van dit bedrag kan leiden.

De rechtbank overweegt dat volgens artikel 3.29b Wet IB, zoals dat vanaf 1 januari 2007 luidt, de waardering van onderhanden werk wordt gesteld op het gedeelte van de overeengekomen vergoeding voor het aangenomen werk, dat is toe te rekenen aan dat onderhanden werk. Volgens het tweede lid van artikel 3.29b Wet IB is dit van overeenkomstige toepassing met betrekking tot onderhanden opdrachten. Artikel 3.29b Wet IB leidt ertoe dat met ingang van 1 januari 2007 ten aanzien van onderhanden werk en onderhanden opdrachten voortschrijdend winst wordt genomen. Het waarderingsvoorschrift van artikel 3.29b Wet IB geldt zowel voor langlopende als kortlopende projecten en opdrachten.

De rechtbank is van oordeel dat artikel 3.29b Wet IB ook van toepassing is op de waardering van de post onderhanden werk van de VOF. De rechtbank ziet in de totstandkomingsgeschiedenis van dit wetsartikel geen aanleiding voor het oordeel dat administratiekantoren hiervan zouden zijn uitgezonderd, en evenmin voor het oordeel dat dit wetsartikel (alleen) is bedoeld voor meerjarige projecten in de bouw. In de wetsgeschiedenis wordt juist uitdrukkelijk opgemerkt dat met het begrip onderhanden opdrachten wordt gedoeld op opdrachten in de dienstverlenende sfeer. Het standpunt van eiser dat door toepassing van artikel 3.29b Wet IB het beginsel van de totaalwinst wordt geschonden volgt de rechtbank ook niet. Eiser kan immers indien de waardering van zijn onderhanden werk in een jaar onjuist blijkt te zijn, deze waardering in een opvolgend jaar aanpassen, door bijvoorbeeld alsnog niet gefactureerde uren ten laste van het resultaat te brengen. Daarbij komt dat het beginsel van totaalwinst niet aan onverkorte toepassing van een wettelijke bepaling, zoals artikel 3.29b Wet IB, in de weg staat.

De rechtbank overweegt ten slotte dat eiser ter zitting heeft verklaard dat wanneer de rechtbank beslist dat artikel 3.29b Wet IB van toepassing is op de waardering van de post onderhanden werk van de VOF, de correctie van verweerder ten aanzien van deze post op zichzelf juist is. Daarbij heeft eiser betoogd dat er in dat geval nog rekening moet worden gehouden met een post dubieuze debiteuren, omdat pas na de facturering van de uren duidelijk wordt dat er dubieuze debiteuren zijn. De correctie voor onderhanden werk is dan dus te hoog. De rechtbank is van oordeel dat eiser ter onderbouwing van dat laatste standpunt geen feiten en omstandigheden heeft aangevoerd. Eiser heeft ter zitting nog gesteld dat hij deze feiten en omstandigheden niet meer aan kan voeren nu zijn computer waarop de gegevens werden bewaard in kapotte staat van de Fiscale inlichtingen- en opsporingsdienst (FIOD) terug werd ontvangen. De rechtbank is van oordeel dat het risico van het enkel opslaan van bedrijfsadministratie op één computer voor eiser dient te blijven. De rechtbank gaat daarom aan het standpunt voorbij dat alsnog rekening mag worden gehouden met dubieuze debiteuren. De rechtbank komt tot de conclusie dat verweerder op grond van artikel 3.29b Wet IB terecht de post onderhanden werk van de VOF heeft gecorrigeerd en dat er gelet op hetgeen eiser ter zitting heeft verklaard geen redenen zijn om de post onderhanden werk en dus de correctie op een lager bedrag vast te stellen.

Inzake de beperkt aftrekbare kosten van de VOF heeft eiser aangevoerd dat hij alsnog gebruik wenst te maken van de mogelijkheid van artikel 3.15, lid 5, van de Wet IB om een procentueel gedeelte van die kosten in aftrek toe te staan. Ter zitting heeft eiser gesteld dat in dat geval 73,5% van (50% van € 4.678 is) € 2.339 alsnog aftrekbaar is bij eiser en de correctie € 620 moet bedragen.

Verweerder is van mening dat eiser de keuze voor toepassing van artikel 3.15, lid 5, van de Wet IB uiterlijk bij het doen van aangifte kenbaar had moeten maken en dat hij dit niet alsnog in beroep kan doen. Voor het geval artikel 3.15, lid 5, van de Wet IB toch kan worden toegepast is verweerder met eiser van mening dat de correctie € 620 dient te bedragen.

De rechtbank overweegt dat wat partijen in dit geval uitsluitend nog verdeeld houdt het antwoord op de vraag is of eiser uitsluitend bij het doen van zijn aangifte IB/PVV een beroep kan doen op het vijfde lid van artikel 3.15 Wet IB of dat hij dat ook later nog kan doen. De rechtbank is van oordeel dat eiser de keuze voor toepassing van het vijfde lid van artikel 3.15 Wet IB uiterlijk kan doen tot het moment dat de aanslag onherroepelijk vaststaat. De rechtbank neemt daarbij het volgende in aanmerking.

De rechtbank overweegt dat voor de inkomstenbelasting als algemeen uitgangspunt geldt dat belastingplichtigen op keuzen die gemaakt worden bij aangifte kunnen terugkomen tot aan het moment dat de aanslag onherroepelijk vaststaat.3De rechtbank is van oordeel dat dit niet anders is voor de te maken keuze in artikel 3.15 Wet IB. Eiser kan de keuze voor toepassing van het vijfde lid van artikel 3.15 Wet IB uiterlijk doen tot het moment dat de aanslag onherroepelijk vaststaat. De rechtbank ziet dit oordeel mede bevestigd in paragraaf 23, lid 8 van het Besluit Fiscaal Bestuursrecht en de uitspraak van het gerechtshof Amsterdam van 16 februari 20214.

De rechtbank concludeert dat het gelijk op dit punt aan de zijde van eiser is en voor dat geval heeft verweerder verklaard dat de correctie beperkt kan blijven tot € 620.

Eiser is van mening dat hij in 2012 de op de Sonderbilanz geactiveerde ligboxenstal met € 560.390 mag afwaarderen tot nihil. Eiser heeft daartoe aangevoerd dat hij heeft geïnvesteerd in de bouw van een ligboxenstal zonder dat er een recht van opstal is gevestigd. Tevens is eiser van mening dat hij vanwege de totaalwinstgedachte in 2013 alle opbrengst van de ligboxenstal, voor zover van toepassing, heeft aangegeven. Eiser weerspreekt de stelling van verweerder dat zijn onderneming gestaakt is in 2012, omdat sprake is van een gebroken boekjaar en omdat de Landwirtschaftskammer pas in 2013 toestemming gaf voor de levering van de melkveehouderij.

Verweerder is van mening dat alle activa in 2012 zijn verkocht zodat de onderneming in Duitsland waartoe de ligboxenstal behoorde in 2012 is gestaakt. Eiser heeft verklaard dat hij een vergoeding voor de ligboxenstal heeft ontvangen, zodat een afwaardering niet mogelijk is. Eiser heeft in totaal een bedrag van € 392.753 ontvangen, dat volgens verweerder een vergoeding voor de ligboxenstal kan zijn. Ook dit staat afwaardering in de weg. Ten slotte heeft verweerder aangevoerd dat de ligboxenstal een verkeerswaarde had van € 350.000, € 300.000 dan wel € 251.000.

De rechtbank stelt vast dat tussen partijen niet in geschil is dat de resultaten van de onderneming van eiser in Duitsland bij eiser als binnenlands belastingplichtige moeten worden belast. De rechtbank overweegt dat nu eiser een extra last in aanmerking wil nemen bij het bepalen van de belastbare winst, een redelijke verdeling van de bewijslast met zich brengt dat het aan eiser is om die feiten te stellen - en bij betwisting daarvan door verweerder aannemelijk te maken - die de conclusie rechtvaardigen dat een afwaardering naar de door eiser gestelde lagere bedrijfswaarde gerechtvaardigd is.

De rechtbank is van oordeel dat, daargelaten het antwoord op de vraag of de onderneming in 2012 is gestaakt, eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat een afwaardering van de ligboxenstal tot nihil gerechtvaardigd was. De stelling van eiser dat door het ontbreken van het recht van opstal de ligboxenstal voor hem geen enkele waarde had, heeft hij, naar het oordeel van de rechtbank, onvoldoende onderbouwd. De rechtbank neemt daartoe het volgende in aanmerking.

Voor zover verweerder heeft gesteld dat voor het jaar 2012 de bewijslast dient te worden omgekeerd of te worden verzwaard, is de rechtbank van oordeel dat verweerder reeds op grond van de gewone bewijsregels de correcties (met uitzondering van die ten aanzien van de beperkt aftrekbare kosten) aannemelijk heeft gemaakt. Een oordeel over de toepassing van de omkering en/of verzwaring van de bewijslast kan achterwege blijven. Wat betreft de correcties ten aanzien van de beperkt aftrekbare kosten overweegt de rechtbank dat het hier uitsluitend de uitleg van een wetsartikel betreft. Over de feiten bestaat tussen partijen geen geschil, zodat ook in dit geval een oordeel over de toepassing van de omkering en/of verzwaring van de bewijslast achterwege kan blijven.

De rechtbank dient inzake de navorderingsaanslag IB/PVV 2013 en de navorderingsaanslag Zvw 2013 in eerste instantie de vraag te beantwoorden of verweerder ingevolge artikel 16 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) kon navorderen bij eiser.

Eiser stelt dat verweerder niet over een nieuw feit in de zin van artikel 16 van de AWR beschikt en is van mening dat hem bij het indienen van de aangifte IB/PVV 2013 geen kwade trouw kan worden verweten, zodat verweerder geen grond heeft om een navorderingsaanslag op te leggen. Het niet bewaken van de termijn waarin een definitieve aanslag IB/PVV en Zvw moet worden opgelegd is volgens eiser geen fout in de zin van artikel 16 van de AWR.

Verweerder is van mening dat hij ten aanzien van de correcties die zien op de Duitse onderneming van eiser, door de ontvangst van het strafdossier van eiser beschikte over een nieuw feit in de zin van artikel 16 van de AWR, dan wel dat sprake was van kwade trouw van eiser in de zin van voornoemd wetsartikel, op grond waarvan hij kon navorderen. Voorts is verweerder van mening dat hij door de termijnen bij het opleggen van de definitieve aanslag IB/PVV 2013 en de definitieve aanslag Zvw 2013 niet te bewaken, een fout in de zin van artikel 16, tweede lid, onderdeel c, van de AWR, heeft gemaakt die voor eiser kenbaar is geweest en die navordering rechtvaardigt.

De rechtbank zal eerst beoordelen of sprake is van een kenbare fout in de zin van artikel 16, tweede lid, onderdeel c van de AWR, omdat verweerder dit standpunt inneemt ten aanzien van alle correcties. Daarna zal de rechtbank beoordelen of sprake is van een nieuw feit of kwade trouw in de zin van artikel 16, eerste lid van de AWR, die ziet op de Duitse onderneming en daarvan, in overeenstemming met wat verweerder ter zitting heeft verklaard, uitsluitend de correctie inzake het melkquotum.

De rechtbank overweegt dat ingevolge artikel 16, tweede lid, onderdeel c, van de AWR zonder een nieuw feit kan worden nagevorderd als sprake is van een zogenaamde kenbare fout. Onder fout in de zin van deze bepaling moet worden verstaan: elke misslag die bij de Belastingdienst optreedt in verband met de aanslagregeling, zoals schrijf-, reken-, overname- en intoetsfouten, maar ook andere fouten zoals ‘fouten ten gevolge van de geautomatiseerde verwerking van aangiften’, indien het gevolg daarvan is dat de belastingschuld op een te laag bedrag is vastgesteld. Zogenoemde beoordelingsfouten zijn geen ‘fout’ in de zin van artikel 16, tweede lid, onderdeel c, van de AWR. Van een fout in de zin van deze bepaling is wel sprake indien de behandelende ambtenaren hebben nagelaten aangiften waarvan de onjuistheid door het boekenonderzoek aan het licht was gekomen, in het traject van geautomatiseerde afdoening en verwerking van aangiften te blokkeren.5

Gelet op de feiten (1.16.) begrijpt de rechtbank dat verweerder geenszins van plan was om een definitieve aanslag IB/PVV 2013 en een definitieve aanslag Zvw 2013 op te leggen overeenkomstig de ingediende aangifte. Zoals verweerder ter zitting heeft verklaard is de termijn voor het opleggen van de definitieve aanslagen 2013 onvoldoende bewaakt, als gevolg waarvan de termijn is verstreken.

Op grond van het voorgaande overweegt de rechtbank dat geen sprake was van een verwijtbaar onjuist inzicht van verweerder in de feiten of het recht, maar van een fout ten gevolge van het niet bewaken van de termijnen voor het opleggen van de definitieve aanslagen IB/PVV en Zvw 2013. Zoals hiervoor bij 7.5. overwogen is een dergelijke fout aan te merken als een fout in de zin van artikel 16, tweede lid, onderdeel c van de AWR.

Vervolgens dient de rechtbank nog te beoordelen of de onder 7.7. geconstateerde fout eiser ook kenbaar is geweest. De rechtbank is van oordeel dat dit niet het geval is. De rechtbank neemt daarbij het volgende in aanmerking. Bij de wetswijziging van artikel 16 van de AWR is bij de totstandkoming6 onder meer als volgt aandacht besteed aan de kenbaarheid van de fout:

Verweerder stelt enkel nog met betrekking tot de correctie ten aanzien van de opbrengst van de verkoop van het resterend melkquotum dat hij beschikte over een nieuw feit. Verweerder voert daartoe aan dat hij pas na de ontvangst van het strafdossier na 30 juli 2017 en pas nadat hij de bankafschriften van de Duitse ondernemingen had ontvangen, wist van de bij eiser te belasten opbrengst van het resterend melkquotum. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser echter voldoende aannemelijk gemaakt dat verweerder voor het verstrijken van de aanslagtermijn al beschikte over informatie over de opbrengst van het melkquotum. De rechtbank neemt bij dit oordeel in aanmerking dat verweerder volgens de onder 1.20. vermelde informatiebeschikking al op 30 oktober 2015 beschikte over de “interne Vereinbarung d.d. 25-10-2012 inzake de verkoop van melkquotum”. De rechtbank acht het aannemelijk dat verweerder op grond van die informatie tot de conclusie had moeten komen dat eiser belasting over de verkoopopbrengst verschuldigd was. Daarmee was verweerder ook gehouden om tijdig de definitieve aanslagen IB/PVV en Zvw 2013 op te leggen. Indien er nog onduidelijkheid bestond over de exacte omvang van het te belasten voordeel uit de verkoop van het resterend melkquotum had verweerder de aanslagen IB/PVV en Zvw 2013 op moeten leggen gebaseerd op een redelijke schatting.7 Gesteld noch aannemelijk is echter geworden dat verweerder voor het verstrijken van de aangiftetermijn niet al beschikte over alle informatie om de opbrengst van de verkoop van het resterend melkquotum vast te stellen op het bedrag dat hij nu heeft opgenomen in de navorderingsaanslag.

Inzake het standpunt van verweerder dat wat betreft de correctie inzake het melkquotum sprake is van kwade trouw overweegt de rechtbank als volgt. Van kwade trouw in de zin van artikel 16, eerste lid van de AWR is sprake indien een belastingplichtige de inspecteur opzettelijk de juiste inlichtingen heeft onthouden of opzettelijk onjuiste inlichtingen heeft verstrekt.8 In een geval als dit, waarin een te lage aanslag zou zijn opgelegd als gevolg van (vermeende) onjuiste of onvolledige informatieverstrekking in de aangifte, is slechts sprake van kwade trouw als de daarvoor vereiste bewustheid aanwezig was ten tijde van het doen van die aangifte.9 Onder opzet valt in dit verband ook voorwaardelijk opzet. Daarvan is sprake als de belastingplichtige ten tijde van het doen van aangifte wetenschap had van de aanmerkelijke kans dat hij de inspecteur verkeerde informatie verstrekte, en dat hij die kans toen willens en wetens heeft aanvaard (op de koop toe heeft genomen).

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder, op wie ter zake van de aanwezigheid van kwade trouw de bewijslast rust, met wat hij heeft aangevoerd niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van kwade trouw. Eiser heeft weliswaar in zijn aangifte IB/PVV 2013 niet de opbrengst van een melkquotum aangegeven, maar verweerder heeft met zijn enkele verwijzing naar punt 5 van het onder 1.16. opgenomen rapport boekenonderzoek niet aannemelijk gemaakt dat eiser zich daarvan ten tijde van het doen van aangifte bewust was of dat hij wist dat hij daarmee de aanmerkelijke kans liep dat hij een onjuiste aangifte indiende en dat hij die kans op de koop toe heeft genomen.

Gelet op het voorgaande komt de rechtbank tot de conclusie dat verweerder geen navorderingsaanslag IB/PVV 2013 en Zvw 2013 mocht opleggen. Deze navorderingsaanslagen dienen te worden vernietigd.

8. Gelet op het voorgaande is het beroep met zaaknummer 20/1765 gegrond en dient het belastbaar inkomen uit werk en woning in de aanslag IB/PVV 2012 als volgt te worden verminderd:

9. Het beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de belastingrente. De belastingrente in verband met de IB/PVV 2012 was reeds verminderd tot nihil. Omdat de rechtbank de navorderingsaanslagen IB/PVV 2013 en Zvw 2013 vernietigt, vernietigt de rechtbank ook de in verband daarmee opgelegde beschikkingen belastingrente.

Eiser heeft verzocht om een immateriële schadevergoeding. Uitgangspunt is dat aanspraak bestaat op immateriële schadevergoeding indien de redelijke termijn voor de behandeling in de bezwaar- en beroepsprocedure is overschreden. Die termijn bedraagt voor de bezwaar- en beroepsprocedure tezamen twee jaar.

De rechtbank is van oordeel dat de onderhavige beroepen in hoofdzaak betrekking hebben op hetzelfde onderwerp, zodat zij samenhangen. Dit brengt mee dat bij het bepalen van de mate van overschrijding van de redelijke termijn dient te worden gerekend vanaf het tijdstip waarop voor het eerst een rechtsmiddel is aangewend. In dit geval heeft verweerder op 15 mei 2018 voor het eerst een bezwaarschrift ontvangen. Sindsdien zijn er (afgerond) 49 maanden verstreken. Uitgaande van dit tijdsverloop is de redelijke termijn voor geschilbeslechting van 24 maanden met (afgerond) 25 maanden overschreden. Dat leidt tot een immateriële schadevergoeding van € 2.500 (5 maal een half jaar à € 500).

De bezwaarfase heeft, uitgaande van de uitspraken op bezwaar van 16 oktober 2019, elf maanden langer in beslag genomen dan de daarvoor redelijk te achten termijn van een half jaar. Van de aan eiser toegekende schadevergoeding van € 2.500 zal daarom € 1.100 (11/25) ten laste van verweerder komen en € 1.400 (14/25) ten laste van de Minister. Omdat het bedrag van de schadevergoeding minder dan € 5.000 beloopt, behoeft de Minister niet in de gelegenheid te worden gesteld hierop verweer te voeren.10

Eiser heeft gevraagd om een integrale vergoeding van zijn proceskosten. Eiser heeft daartoe het volgende aangevoerd. Eiser stelt dat hij geschaad is in zijn verdediging doordat hij zijn computer beschadigd terug heeft gekregen van de FIOD. Daardoor was hij niet meer in staat een debiteurenlijst uit zijn administratie te halen om daarmee aan te tonen dat er dubieuze debiteuren waren (4.5.). Voorts stelt eiser dat de FIOD de [beroepsorganisatie] ( [beroepsorganisatie] ) heeft benaderd waardoor zijn relatie met de [beroepsorganisatie] is beëindigd. Verder heeft verweerder onzorgvuldig gehandeld door niet te reageren op een compromisvoorstel van eiser in 2017, waardoor hij onnodig kosten heeft gemaakt.

De rechtbank overweegt dat voor een toekenning van een proceskostenvergoeding in afwijking van de forfaitaire bedragen van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb) grond is indien het bestuursorgaan het verwijt treft dat het een beschikking of uitspraak geeft respectievelijk doet of in rechte handhaaft, terwijl op dat moment duidelijk is dat die beschikking of uitspraak in een daartegen ingestelde procedure geen stand zal houden, of als verweerder anderszins ernstige onzorgvuldigheid kan worden verweten.

De rechtbank is van oordeel dat, hoewel verweerders beslissing in deze beroepszaken niet volledig stand heeft gehouden, de door eiser aangevoerde feiten en omstandigheden niet kunnen leiden tot het oordeel dat verweerder ‘tegen beter weten in’ heeft gehandeld. De rechtbank neemt daarbij in aanmerking dat de standpunten van verweerder niet volstrekt onredelijk zijn te noemen.

Wat betreft de vraag of het gestelde ernstig onzorgvuldig handelen van verweerder leidt tot een hogere vergoeding van de proceskosten overweegt de rechtbank als volgt. Wat betreft de kapotte computer heeft de rechtbank reeds overwogen (4.5.) dat het risico van het enkel opslaan van bedrijfsadministratie op één computer voor eiser dient te blijven. Inzake het gestelde contact tussen de FIOD en de [beroepsorganisatie] overweegt de rechtbank dat, voor zover hier al sprake is van (ernstig) onzorgvuldig handelen, dit niet onderhavige procedure raakt en dit geen verband houdt met de door eiser gemaakte proceskosten. Het niet reageren op een compromisvoorstel tenslotte is onvoldoende om te concluderen dat sprake is van ernstige onzorgvuldigheid.

Nu de rechtbank het verzoek van eiser om vergoeding van de integrale proceskosten afwijst, dient de rechtbank de proceskosten vast te stellen op grond van de forfaitaire bedragen van het Bpb. Ook op dit punt verschillen partijen van mening, maar alleen omdat eiser van mening is dat in dat geval wegingsfactor 2 moet worden toegepast voor het gewicht van de zaak en verweerder van mening is dat wegingsfactor 1 moet worden toegepast.

De rechtbank is verder van oordeel dat eiser voor alle beroepen in aanmerking komt voor een proceskostenvergoeding in beroep. Voor de behandeling van het beroep is, naar het oordeel van de rechtbank, sprake van samenhang en voor de veroordeling in de proceskosten worden de beroepen gezien als één beroep. Op grond van het Bpb wordt aan de drie zaken gezamenlijk een bedrag van € 1.897,50 toegekend (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 0,5 punt voor het indienen van een conclusie van repliek en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 759 en een wegingsfactor 1).

Gelet op het voorgaande wordt verweerder in de beroepen met de zaaknummers 19/3932 en 19/3933 veroordeeld tot een proceskostenvergoeding van in totaal € 1.217,75 (€ 269 + de helft van € 1.897,50). Om proceseconomische redenen wordt deze vergoeding toegekend in de zaak met nummer 19/3932. In het beroep met zaaknummer 20/1765 wordt verweerder eveneens veroordeeld tot een proceskostenvergoeding van € 1.217,75.