Uitspraken

De rechtbank komt tot het oordeel dat het beroep van eiser ongegrond is. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

Het college stelt zich op het standpunt dat op de tekening van de bestaande situatie de op het moment van de aanvraag bestaande bouw is aangegeven. Het college heeft toegelicht dat vergunninghouder later aan de bestaande aanbouw (de oude garage) nog een vergunningvrije veranda heeft aangebouwd. Het college voert aan dat de vergunde opbouw alleen wordt gerealiseerd op de al bestaande aanbouw en niet op de veranda.

Deze beroepsgrond van eiseres slaag niet. De rechtbank licht dat hierna verder toe.

De indieningsvereisten voor een aanvraag om een omgevingsvergunning voor bouwen zijn opgenomen in paragraaf 2.1 van het Besluit omgevingsrecht. Volgens vaste rechtspraak is het aan het college om te beoordelen of het over voldoende gegevens en bescheiden beschikt om een besluit op een aanvraag te nemen.2 De rechtbank ziet in wat eiser heeft aangevoerd geen aanknopingspunt voor het oordeel dat het college zich in redelijkheid niet op het standpunt heeft kunnen stellen dat de overgelegde gegevens voldoende waren om de aanvraag van vergunninghouder goed te kunnen beoordelen en op basis daarvan een omgevingsvergunning te verlenen. De rechtbank overweegt daartoe allereerst dat het college en vergunninghouder op zitting hebben toegelicht dat de veranda pas na het verlenen van de omgevingsvergunning voor het bestreden bouwplan is gerealiseerd. De rechtbank ziet geen aanleiding om daaraan te twijfelen. Echter, ook als deze veranda al eerder zou zijn gerealiseerd, dan ziet de rechtbank geen grond voor het oordeel dat het college de gevraagde omgevingsvergunning niet had kunnen verlenen. Uit de ingediende bouwtekeningen blijkt dat de opbouw niet wordt gerealiseerd op de veranda maar volledig op de bestaande aanbouw. Het staat niet ter discussie dat die aanbouw wel op de tekeningen is opgenomen. Met wat eiser heeft aangevoerd, heeft eiser niet aannemelijk gemaakt dat de aanwezigheid van de veranda op de tekening nodig was voor de beoordeling van het aangevraagde bouwplan.

Deze beroepsgronden slagen niet. De rechtbank licht dat hierna verder toe.

Het gaat in deze zaak om een omgevingsvergunning die is verleend op grond van artikel 2.1, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wabo. Het college moet een aanvraag om een omgevingsvergunning voor bouwen toetsen aan het toetsingskader van artikel 2.10 van de Wabo. Dit toetsingskader houdt in dat het college de aanvraag toetst aan het bestemmingsplan, het Bouwbesluit 2012, de bouwverordening en de redelijke eisen van welstand. Als de bouwactiviteit niet in strijd is met één van de in artikel 2.10 van de Wabo genoemde weigeringsgronden dan moet het college de omgevingsvergunning verlenen. Dit wordt ook wel een gebonden beschikking genoemd. Bij strijdigheid met één of meer van deze toetsingsgronden levert dat een weigeringsgrond op en moet het college de omgevingsvergunning weigeren.

Partijen zijn het erover eens dat het vergunde bouwplan niet in strijd is met één van de in artikel 2.10 van de Wabo opgesomde weigeringsgronden. De gemachtigde van eiser heeft op zitting uitdrukkelijk erkend dat sprake is van een gebonden beschikking. Bij een gebonden beschikking is er geen ruimte voor het college om een belangenafweging te maken. Alleen de argumenten die gerelateerd kunnen worden aan één van de limitatief in artikel 2.10 van de Wabo opgesomde weigeringsgronden kunnen in de beoordeling worden betrokken. Daartoe behoren naar het oordeel van de rechtbank niet de door eiser aangevoerde argumenten. Dat betekent dat het college de door vergunninghouder aangevraagde omgevingsvergunning moest verlenen.

De rechtbank is van oordeel dat deze beroepsgrond niet slaagt. Op zitting heeft eiser toegelicht dat hij doelt op een opmerking die het college volgens hem heeft gemaakt over de kadastrale grenzen waarmee iets niet zou kloppen. Het college heeft op zitting aangegeven dat dit tijdens de hoorzitting niet zo is gezegd. Vergunninghouder heeft aangegeven dat hij zich dit ook niet zo herinnert. Het ligt dan op de weg van eiser om aan te tonen dat dit wel zo is besproken en dat het verslag niet volledig of onjuist is. Met wat eiser in de processtukken en op zitting heeft aangevoerd, heeft hij dat niet aangetoond.

Ten overvloede merkt de rechtbank nog op dat de gemachtigde van eiser op zitting heeft aangegeven dat de kwestie van de kadastrale grenzen in de zaak over de omgevingsvergunning niet speelt, omdat sprake is van een gebonden beschikking. De rechtbank is het daarmee eens. Als het zo is dat er discussie bestaat over de perceelsgrenzen, tast dat de verleende omgevingsvergunning niet aan. Eiser heeft bovendien niet gesteld dat het bestreden bouwplan (de dakopbouw) over de perceelsgrens is gebouwd. Dat betekent dat ook als een opmerking van het college over de kadastrale grens niet in het verslag zou zijn opgenomen, dit niet betekent dat het college de omgevingsvergunning niet mocht verlenen.