Uitspraken

Verzoekster is krachtens een beschikking tot inbewaringstelling per 1 maart 2023 opgenomen in het verpleeghuis [naam accommodatie] te [plaats] .

Bij beschikking van de rechtbank Noord-Nederland, locatie Groningen, van 6 maart 2023 is er ten aanzien van verzoekster een machtiging tot voortzetting van de inbewaringstelling op grond van de Wzd verleend tot en met uiterlijk 17 april 2023.

Bij beschikking van de rechtbank Noord-Nederland, locatie Groningen, van 15 mei 2023 is er ten aanzien van verzoekster een rechterlijke machtiging verleend op grond van de Wzd tot en met uiterlijk 15 november 2023.

Verzoekster verzoekt de rechtbank te bepalen dat het CIZ aan verzoekster een bedrag van € 3.640,- moet betalen, alsmede de kosten van de procedure en de eventuele griffierechten.

Verzoekster heeft daartoe het volgende gesteld. Het verblijf van verzoekster in het verpleeghuis is in de periode van 17 april 2023 tot en met 15 mei 2023 in strijd met artikel 5 lid 1 aanhef en onder e EVRM, nu er op dat moment geen geldige titel bestond. Tegen haar wil en zonder geldige titel verbleef verzoekster op de gesloten afdeling van het verpleeghuis en nam zij medicatie. Zij heeft een beperking van haar bewegingsvrijheid moeten dulden en heeft stress ervaren in verband met de onzekerheid rondom haar verblijf in het verpleeghuis. Verzoekster heeft daarom schade geleden. Dit onrechtmatig handelen is aan het CIZ te wijten nu het CIZ zeven dagen na de dag van het (te laat) ontvangen van de aanvraag, het verzoek tot een rechterlijke machtiging bij de rechtbank heeft ingediend. Op grond van de LOVS-richtlijnen in strafzaken ten aanzien van ten onrechte ondergane vrijheidsbeneming is het redelijk dat haar een geldelijke tegemoetkoming wordt toegekend van € 130,- per dag, over de periode van 17 april 2023 tot en met 15 mei 2023, dat wil zeggen 28 dagen, in totaal derhalve € 3.640,-.

Het CIZ heeft aangevoerd dat een verzoek tot schadevergoeding op grond van artikel 56 Wzd enkel mogelijk is in combinatie met een klachtenprocedure in de zin van artikel 55 dan wel artikel 56c Wzd. Noch het verzoekschrift noch de daarbij gevoegde bijlagen geven er blijk van dat een dergelijke procedure heeft plaatsgevonden, wat de klacht heeft ingehouden en op welke wijze deze is gemotiveerd, van welke beslissing er beroep wordt ingesteld, wat de inhoud van de beslissing zou zijn geweest en wat de gronden van het beroep zijn. Het CIZ merkt in dit verband op dat artikel 56g Wzd enkel de mogelijkheid biedt tot het verzoeken van schadevergoeding door een zorgaanbieder. Indien de grondslag voor het verzoek gevonden wordt in artikel 44 Wzd, merkt het CIZ op dat ook dit artikel niet voorziet in de mogelijkheid om schadevergoeding door het CIZ te verzoeken. Het CIZ is derhalve geen partij van wie in het kader van artikel 56g dan wel artikel 44 Wzd schadevergoeding zou kunnen worden verzocht, zodat het CIZ primair pleit voor niet-ontvankelijkheid van het verzoek. Subsidiair pleit het CIZ voor afwijzing van het verzoek nu de wettelijke termijn als bedoeld in artikel 26 lid 1 Wzd is nageleefd. Voor wat betreft de hoogte van de verzochte schadevergoeding stelt het CIZ zich op het standpunt dat de onderhavige situatie op grond van de jurisprudentie niet kan worden vergeleken met de situatie waarop de LOVS-richtlijnen doelen. Ter zitting verwijst het CIZ in dat kader naar twee uitspraken waarin het tarief dat gebruikelijk is in strafzaken niet wordt gehanteerd, omdat het onvrijwillig onder beschuldiging vastzitten in een politiecel of een huis van bewaring in het algemeen een andere en zwaardere situatie is.1