Uitspraken

Bestuursrecht

Zaaknummers: LEE 21/1436

uitspraak van de meervoudige kamer van 10 februari 2023 in de zaak tussen

[eiseres] , gevestigd te [plaats], eiseres,

(gemachtigde: H. Baptist),

en

het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Meppel, verweerder,

(gemachtigde: mr. G. Siebel).

Als derde-partij heeft aan het geding deelgenomen: [vergunninghouders], te [plaats], vergunninghouders.

Procesverloop

Bij besluit van 3 maart 2021 (het bestreden besluit) heeft verweerder een omgevings-vergunning op grond van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo) aan vergunninghouders verleend voor het uitbreiden en het wijzigen van een melkrund-veehouderij, het oprichten van een jongveestal en een voerkeuken op het perceel aan [adres] te [plaats].

Tegen het bestreden besluit heeft eiseres beroep ingesteld.

Bij besluit van 22 juli 2021 heeft verweerder de omgevingsvergunning op grond van de Wabo aan vergunninghouders verleend voor de nieuwbouw van een zeugenstal en de bouw van een tussenbouw tussen twee stallen op voormeld perceel te [plaats].

Ingevolge artikel 6:19, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) heeft het beroep van eiseres van rechtswege mede betrekking op het besluit van 22 juli 2021.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

De zaak is behandeld op de zitting van 25 januari 2023.

Eiseres is vertegenwoordigd door haar gemachtigde.

Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde, J. Hetebrij (vergunningverlener) en M.J. Siersema (Regionale Uitvoeringsdienst Drenthe).

Vergunninghouders zijn in persoon verschenen.

Overwegingen

Feiten en omstandigheden

Voorgeschiedenis

Voor de inrichting is op 27 november 2007 een melding Besluit landbouw milieubeheer ingediend voor het houden van 170 melk- en kalfkoeien en 115 stuks vrouwelijk jongvee. Op 29 september 2008 is een aanvraag om omgevingsvergunning ingediend voor de bouw van een mestsilo met een inhoud van 4.095 m3. Hierdoor is het bedrijf vergunningplichtig geworden. Verweerder heeft bij besluit van 14 januari 2009 een vergunning voor het oprichten en in werking hebben van een inrichting op voormeld perceel verleend. Het college van gedeputeerde staten van de provincie Drenthe heeft bij besluit van 5 augustus 2013 een vergunning ingevolge de Natuurbeschermingswet 1998 (Nbw 1998) verleend. Het college van gedeputeerde staten van de provincie Overijssel heeft bij besluit van 29 juli 2015 een vergunning ingevolge de Nbw 1998 verleend.

1.1. Vergunninghouders hebben op 20 december 2019 een “aanmeldnotitie m.e.r.-beoordelingsplicht” ten behoeve van de uitbreiding en de wijziging van de bestaande melkrundveehouderij bij verweerder ingediend.

1.2. Bij besluit van 6 maart 2020 heeft verweerder besloten dat voor de beoogde verandering van de inrichting van vergunninghouders geen milieu-effect-rapport (m.e.r.) nodig is. Dit betreft een voorbereidingsbesluit in de zin van artikel 6:3 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

1.3. Vergunninghoudster heeft op 27 maart 2020 een aanvraag om omgevingsvergunning voor de uitbreiding en de wijziging van de melkrundveehouderij en het oprichten van een jongveestal en een voerkeuken op voormeld perceel te [plaats] bij verweerder ingediend.

Deze aanvraag om omgevingsvergunning heeft betrekking op de navolgende activiteiten:

1.4. Verweerder heeft op 14 januari 2021 een ontwerpbesluit ter inzage gelegd waarbij een ieder de mogelijkheid is geboden tot het indienen van zienswijzen.

1.5. Bij het bestreden besluit van 3 maart 2021 heeft verweerder de gevraagde omgevingsvergunning verleend.

1.6. Verweerder heeft op 11 maart 2021 nogmaals het ontwerpbesluit waarbij de gevraagde vergunning wordt verleend, ter inzage gelegd waarbij een ieder de gelegenheid is geboden tot het indienen van zienswijzen.

1.7. Eiseres heeft op 12 april 2021 beroep ingesteld tegen het besluit van 3 maart 2021

1.8. Bij besluit van 22 juli 2021 heeft verweerder de omgevingsvergunning op grond van de Wabo aan vergunninghoudster verleend voor de nieuwbouw van een zeugenstal en de bouw van een tussenbouw tussen twee stallen op voormeld perceel te [plaats].

Toepasselijke regelgeving

Overwegingen

Ten aanzien van de procedurele grond

4.1. Eiseres betoogt dat de verplichting tot het indienen van een zienswijze als voorwaarde om in beroep te kunnen gaan, in strijd is met het Verdrag van Aarhus (Hof van Justitie, C-826/18). Daarbij heeft eiseres verwezen naar een uitspraak van 13 juli 2022 van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (AbRvS), kenbaar uit ECLI:NL:RVS:2022:1991.

4.2. De rechtbank stelt vast dat verweerder van oordeel was dat er ten aanzien van het besluit van 3 maart 2021 procedurele fouten waren gemaakt en heeft daarom de zienswijze procedure nogmaals gevolgd waarbij tussen de terinzagelegging van het ontwerp en de terinzagelegging van het besluit door eiseres beroep is ingesteld. De rechtbank constateert dat voor zover hier van belang eventuele procedurele onregelmatigheden daarmee recht gezet zijn.

De rechtbank constateert ook dat het besluit van 22 juli 2021 als een 6:19-besluit moet worden aangemerkt waartegen het beroep van eiseres van rechtswege mede gericht is. De rechtbank zal daarom het beroep tegen het besluit van 3 maart 2021 niet-ontvankelijk verklaren wegens het gebrek aan procedureel belang en het besluit van 22 juli 2021 inhoudelijk beoordelen aan de hand van de gronden van eiseres.

In hetgeen eiseres naar voren heeft gebracht, ziet de rechtbank geen aanleiding om tot de conclusie te komen dat de wettelijk voorgeschreven uniforme uitgebreide voorbereidingsprocedure door verweerder ten aanzien van het besluit van 22 juli 2021 in dit geval op een onjuiste wijze is uitgevoerd. Voor zover de grond van eiseres hiertegen was gericht slaagt dieniet.

4.3. Voor zover eiseres met deze grond heeft willen voorkomen dat haar zou worden tegengeworpen dat zij geen zienswijze heeft ingediend, is de rechtbank op grond van de uitspraak van de AbRvS van 14 april 2021 (ECLI:NL:RVS:2014:786) van oordeel dat daar geen reden voor is.

Ten aanzien van de Wnb

5.1. Eiseres betoogt dat niet gesteld kan worden dat de mogelijkheden die in het bestreden besluit zijn verleend, zijn vergund door middel van de natuurvergunningen. In dit verband wijst eiseres erop dat in het bestreden besluit toestemming is gegeven voor het houden van 217 melkkoeien en 93 stuks jongvee met een totale uitstoot van ammoniak van 3.230 kg/jaar. Verder wijst eiseres erop dat de natuurvergunning die op 31 juli 2013 is verleend door het college van gedeputeerde staten van de provincie Drenthe (hierna: het college van GS van Drenthe) betrekking heeft op een uitstoot van ammoniak van 2.716 kg/jaar. Daarnaast wijst eiseres erop dat de natuurvergunning die op 29 juli 2015 is verleend door het college van gedeputeerde staten van de provincie Overijssel (hierna: het college van GS van Overijssel) betrekking heeft op een uitstoot van ammoniak van 2.088 kg/jaar. Gelet hierop is het bestreden besluit naar de mening van eiseres niet met de vereiste zorgvuldigheid voorbereid.

5.2. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de natuurvergunning van het college van GS van Drenthe 217 melk- en kalfkoeien en 146 stuks jongvee toestaat. Volgens verweerder staat de nadien afgegeven natuurvergunning van het college van GS van Overijssel eveneens 217 melk- en kalfkoeien toe en 93 stuks jongvee toe. In de visie van verweerder is de laatstgenoemde vergunning (als gevolg van wijzigingen in het bevoegd gezag voor een natuurvergunning) een wijzigingsvergunning van de door het college van GS van Drenthe verleende natuurvergunning. Naar de mening van verweerder is de door het college van GS van Overijssel verleende natuurvergunning leidend en komt het met het bestreden besluit vergunde aantal dieren overeen met het door het college van GS van Overijssel vergunde aantal dieren. Dat een gelijk aantal vergunde dieren toch leidt tot een hogere ammoniak-uitstoot wordt in de visie van verweerder veroorzaakt door de reductiefactor die is toegepast bij de natuurvergunning en die daarmee leidt tot een lagere emissie. Volgens verweerder wordt in het bestreden besluit voor het milieuaspect geen rekening gehouden met deze reductiefactor.

5.3. De rechtbank overweegt dat het uitgangspunt is dat het project waarvoor de natuurvergunning is verleend hetzelfde moet zijn als dat waarvoor de omgevingsvergunning is verleend, om te verzekeren dat er sprake is van een voortgezet project, zodat significante effecten op het nabijgelegen Natura 2000-gebied zijn uitgesloten. Tussen partijen is niet in geschil, en de rechtbank neemt dit als een vaststaand gegeven aan, dat het aantal stuks vee en jongvee niet zal toenemen. Verder overweegt de rechtbank dat verweerder er terecht op heeft gewezen dat uit voorschrift 8.1.1. van de verleende omgevingsvergunning volgt dat er sprake is van het beweiden van het vee binnen de inrichting. Met betrekking tot de dakisolatie en de remmende ventilatie neemt de rechtbank in aanmerking dat vergunninghouders ter zitting hebben verklaard dat de dakisolatie en de remmende ventilatie zijn aangebracht op de bestaande stal en dat deze stal is gecertificeerd door een deskundig bedrijf om in aanmerking te komen voor de titel ‘duurzame melkrundveehouderij’. Nu de ter zitting naar voren gebrachte verklaring van vergunninghouders inhoudelijk niet is weersproken door de gemachtigde van eiseres, ziet de rechtbank geen aanleiding om die verklaring voor onjuist te houden. Gelet hierop bestaat er geen grond voor het oordeel dat eiseres aannemelijk heeft gemaakt dat er sprake is van een gewijzigd project waarvoor een passende beoordeling vereist is. Deze grond van eiseres slaagt niet.

Conclusie

Beslist wordt als volgt.

Beslissing

De rechtbank:

Deze uitspraak is gedaan door mr. R.L. Vucsán, voorzitter, mr. N.M. van Waterschoot en

mr. D. Pool, leden, in aanwezigheid van mr. H.L.A. van Kats als griffier.

De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 10 februari 2023.

De griffier De voorzitter