Uitspraken

Uit artikel 5.23, eerste lid, van de Regeling langdurige zorg volgt dat verweerder de betalingen uit het persoonsgebonden budget verricht voor de zorg die is verricht op grond van een arbeidsovereenkomst. In het geval van periodieke betalingen zoals hier aan de orde is, gebeurt dit aan de hand van een zorgovereenkomst. In deze zaak zijn de arbeidsovereenkomst en de zorgovereenkomst in één document neergelegd.

Op grond van artikel 7:629, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek, heeft een werknemer in geval van ziekte recht op loondoorbetaling gedurende 104 weken. Het tweede lid van dit artikel bepaalt echter dat de zieke werknemer die op minder dan vier dagen per week in dienstbetrekking huishoudelijk werk verricht, recht heeft op loondoorbetaling gedurende 6 weken. In deze zaak heeft verweerder op grond van het tweede lid het loon van verzoekster gedurende 6 weken doorbetaald.

Genoemde artikelen en hieronder te noemen artikelen zijn opgenomen in de bijlage bij deze uitspraak.

In twee uitspraken van 1 maart 20232 heeft de Grote Kamer van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State uitgesproken dat de bestuursrechter een formele wet niet inhoudelijk mag toetsen als de toepassing van de wet in het voorliggende geval zeer onredelijk uitpakt. Het toetsingsverbod van artikel 120 van de Grondwet staat daaraan in de weg. Maar het verbiedt de rechter niet om te beoordelen of toepassing van de wet in een individueel geval achterwege moet blijven omdat die toepassing anders in strijd zou komen met een algemeen rechtsbeginsel, zoals het evenredigheidsbeginsel. Dat kan alleen als er bijzondere omstandigheden zijn die de wetgever bij het vaststellen van de wet niet heeft verdisconteerd.

In een uitspraak van 30 maart 20233 heeft de CRvB zich uitgesproken over een zaak waarin aan de betrokkene geen werkloosheidsuitkering was verstrekt omdat deze gedurende minder dan vier dagen in dienstbetrekking huishoudelijk werk verrichtte. De weigering van de uitkering was gebaseerd op artikel 6, eerste lid, aanhef en onder c van de Werkloosheidswet. De CRvB heeft geoordeeld dat deze uitzonderingsbepaling in strijd is met artikel 4 van de Derde Richtlijn4 omdat deze een aanzienlijk hoger percentage vrouwen dan mannen treft en niet wordt gerechtvaardigd door objectieve factoren. De uitzonderingsbepaling moet daarom in het geval van betrokkene buiten toepassing worden gelaten.

Verzoekster heeft ter zitting toegelicht dat zij zich in een zeer moeilijke financiële bevindt. Haar huishouden, dat zij vormt met haar studerende dochter, heeft sinds 10 mei 2024 geen inkomsten. Door haar arbeidsongeschiktheid is zij ook niet in staat inkomsten te verwerven. Om die financiële reden heeft zij zich gedwongen gezien haar huis te koop te zetten.

Verweerder is als bestuursorgaan gehouden om de toebedeelde taken uit te voeren overeenkomstig de geldende regelgeving. Het toegekende budget is ook gebaseerd op de raming van de kosten van de uitvoering van deze taken. Verweerder heeft er belang bij dat de taakuitvoering rechtmatig is en dat geen budgetoverschrijding plaatsvindt.

Naar het oordeel van de voorzieningenrechter dient aan de belangen van verzoekster meer gewicht te worden toegekend. Haar arbeidsongeschiktheid betekent dat zij ondanks een langjarig arbeidsverleden in acute financiële problemen is geraakt, terwijl dit het gevolg is van een wettelijke bepaling die inmiddels algemeen als discriminerend wordt aangemerkt en in het geval van eiser waarschijnlijk ook in strijd is met het evenredigheidsbeginsel. Aan het budgettaire belang van verweerder kent de voorzieningenrechter minder gewicht toe gezien de vaste rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie dat budgettaire overwegingen geen rechtvaardiging vormen voor discriminatie ten nadele van een van de geslachten7. Bovendien heeft verweerder al een werkproces voor de loondoorbetaling gedurende 104 weken aan diegenen die minimaal vier dagen per week in dienstbetrekking huishoudelijk werk verrichten.

Dit leidt tot het treffen van een voorlopige voorziening.