Uitspraken

Ten aanzien van de vorderingen onder I en II tot nakoming van de koopovereenkomst en onderhandeling over de twee leasevoertuigen overweegt de voorzieningenrechter als volgt.

De vordering tot nakoming van de koopovereenkomst betreft een geldvordering. Bij een vordering tot betaling van een geldsom in kort geding is terughoudendheid op zijn plaats. Om een dergelijke vordering in kort geding te kunnen toewijzen is nodig dat die vordering in voldoende mate vaststaat. Ook moet er sprake zijn van omstandigheden die meebrengen dat, vanwege een grote mate van spoedeisendheid, een onmiddellijke voorziening moet worden getroffen. Ten slotte moet rekening worden gehouden met het risico dat de eiser het geldbedrag niet kan terugbetalen in het geval hij in de bodemprocedure alsnog in het ongelijk wordt gesteld.

[gedaagde 1] c.s. heeft het spoedeisend belang van Holding bij deze vorderingen betwist maar de voorzieningenrechter volgt haar daarin niet. [gedaagde 1] c.s. heeft namelijk onvoldoende bestreden dat Holding door het faillissement van TTB geen bron van inkomsten meer heeft. Holding heeft door de overlegging van leaseovereenkomsten die zij met Volkswagen Pon Financial Services B.V. heeft gesloten, voldoende aannemelijk gemaakt dat zij maandelijkse betalingsverplichtingen heeft. Gelet hierop heeft zij er belang bij dat [gedaagde 1] op korte termijn wordt veroordeeld om de volgens haar bestaande koopovereenkomst na te komen. De tegenwerping van [gedaagde 1] c.s. dat Holding het wagenpark of een deel daarvan ook aan een derde kan verkopen en zo inkomsten kan genereren, gaat niet op. Dit standpunt ziet eraan voorbij dat Holding dan in strijd zou handelen met de volgens haar gesloten koopovereenkomst met [gedaagde 1] . Bovendien acht de voorzieningenrechter aannemelijk dat Holding, zoals zij stelt, in dat geval een lagere koopprijs voor de auto’s zou krijgen dan de koopprijs die volgens haar met [gedaagde 1] is overeengekomen. Van haar kan niet worden verwacht met die mindere prijs genoegen te nemen als die overeenkomst inderdaad is gesloten.

Bij de beantwoording van de vraag of een overeenkomst is tot stand gekomen is van belang dat artikel 6:217 lid 1 Burgerlijk Wetboek (BW) bepaalt dat een overeenkomst tot stand komt door een aanbod en de aanvaarding daarvan. Aanbod en aanvaarding zijn wilsverklaringen die in iedere vorm kunnen geschieden en die ook in één of meer gedragingen besloten kunnen liggen (artikel 3:37 lid 1 BW). Of aanbod en aanvaarding zich voordoen hangt af van wat partijen over en weer hebben verklaard en van wat zij uit elkaars verklaringen en gedragingen, overeenkomstig de zin die zij daaraan in de gegeven omstandigheden redelijkerwijze mochten toekennen, hebben afgeleid en van hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten (artikelen 3:33 en 3:35 BW).

Vaststaat dat [XX] op 4 maart 2025 namens Holding telefonisch aan [ZZ] heeft medegedeeld dat hij een totale koopsom van [bedrag a + b] ex BTW voor TTB en het wagenpark van Holding redelijk zou vinden. Toen vervolgens door [ZZ] werd gevraagd hoe dit bedrag opgedeeld moest worden tussen TTB en Holding en welk bod [gedaagde 1] volgens [XX] aan de curator uit zou moeten brengen, heeft [XX] een verdeling voorgesteld van [bedrag b] voor het wagenpark van Holding en [bedrag a] voor de activa van TTB. Volgens Holding heeft [XX] ook gezegd dat Holding haar broek niet zou scheuren aan een tweetal nog langlopende leaseovereenkomsten, inhoudende dat deze beide voortuigen ‘part of the deal’ behoorden te zijn. Verder stelt zij dat deze mededelingen van [XX] een aanbod betroffen tot verkoop van het wagenpark aan [gedaagde 1] voor [bedrag b] , waarbij een regeling over de door haar geleasede voertuigen ook onderdeel van de overeenkomst zou zijn. Volgens haar heeft [gedaagde 1] dit aanbod geaccepteerd althans mocht zij er gerechtvaardigd op vertrouwen dat [gedaagde 1] dit aanbod heeft geaccepteerd. [gedaagde 1] c.s. heeft dit betwist.

Naar het oordeel van de voorzieningenrechter heeft [gedaagde 1] c.s. de feiten en omstandigheden die volgens Holding de conclusie rechtvaardigen dat haar aanbod is aanvaard althans dat zij daar gerechtvaardigd op mocht vertrouwen, op een aantal cruciale punten voldoende gemotiveerd betwist. Dit maakt dat niet zonder nader onderzoek en eventuele bewijsvoering kan worden vastgesteld wie het gelijk aan haar zijde heeft. Een kort geding leent zich niet voor dergelijk onderzoek of dergelijke bewijsvoering. Daarom wordt in dit kort geding niet aannemelijk dat sprake is van de door Holding gestelde koopovereenkomst met [gedaagde 1] ter zake van haar wagenpark en overeenstemming over het treffen van een regeling ter zake van de door Holding geleasede voertuigen. Hiermee is niet voldaan aan de belangrijkste eis voor een geldvordering in kort geding. De voorzieningenrechter licht dit toe aan de hand van de volgende door Holding gestelde en cursief gedrukte feiten en omstandigheden.

Ten aanzien van het door [gedaagde 1] c.s. betwiste beroep van Holding op misbruik van omstandigheden overweegt de voorzieningenrechter als volgt. Als dat beroep al zou slagen, kan dit niet tot toewijzing van de vordering leiden. Op grond van artikel 3:44 lid 1 BW is een overeenkomst vernietigbaar indien zij door misbruik van omstandigheden tot stand is gekomen. Holding vordert echter geen vernietiging maar wil juist nakoming van een door haar gestelde overeenkomst. De voorzieningenrechter gaat daarom aan dit beroep voorbij.

Dit alles leidt tot de conclusie dat de vorderingen onder I en II moeten worden afgewezen. Een belangenafweging leidt in de gegeven omstandigheden niet tot een ander oordeel. In deze procedure is niet komen vast te staan of [gedaagde 1] een overeenkomst met Holding heeft gesloten. Dit zal eerst vastgesteld moeten worden. Niet gebleken is van feiten of omstandigheden die er toe zouden moeten leiden dat het belang van [gedaagde 1] om geen koopprijs te hoeven betalen die zij wellicht niet verschuldigd is, zou moeten wijken voor het belang van Holding om te beschikken over gelden om haar schuldeisers te kunnen voldoen.

Het spoedeisend belang bij de vordering onder III en IV die zien op gesteld onrechtmatig gebruik door Trobo van de woorden ‘Troost en De Boer’ in haar handelsnaam, vloeit voort uit de aard van de gevorderde voorziening en is door [gedaagde 1] c.s. ook niet betwist. De vorderingen zijn echter niet toewijsbaar. Hiertoe overweegt de voorzieningenrechter als volgt.

De stellingen die Holding aan deze vordering ten grondslag heeft gelegd, nemen tot uitgangspunt dat zij en TTB gezamenlijk één onderneming vormden met één handelsnaam. Dat is niet juist. Er was sprake van twee (sterk) gelieerde ondernemingen met elk een eigen handelsnaam. TTB exploiteerde een taxibedrijf (onder meer) onder de handelsnaam Taxi Troost en de Boer BV en Holding exploiteert een onderneming die zich blijkens haar inschrijving in het handelsregister van de Kamer van Koophandel bezighoudt met verkrijgen, beheren en vervreemden van roerende zaken en vermogensbeheer onder de handelsnaam Troost & De Boer Holding BV. Holding kan daarom niet gevolgd worden in haar stelling dat de handelsnaam van TTB op grond van artikel 2 Hnw door de curator niet overgedragen kon worden zonder dat ook het wagenpark van Holding werd overgedragen.

Bovendien is de ratio van de eis in artikel 2 Hnw dat overgang van de handelsnaam mede-overgang van de onderneming behoeft, achterhaald. Naar huidige maatschappelijke opvattingen kan een handelsnaam als goed worden beschouwd, dat, afgezonderd van de onderneming, aan derden kan worden overgedragen. Daarbij komt dat, zo dit anders is, aan de verbinding tussen handelsnaam en onderneming, naar huidige maatstaven, geen al te grote eisen gesteld mogen worden (zie Gerechtshof ’s-Gravenhage, 28 april 2010, ECLI:NL:GHSGR:2010:BM3008. Nu TTB opgehouden is te bestaan en de curator alle activa van TTB heeft overgedragen aan [gedaagde 1] , waaronder de goodwill, is de overdracht van de handelsnaam van TTB aan [gedaagde 1] niet strijdig met artikel 2 Hnw.

Voor zover Holding stelt dat Trobo door het gebruik van de woorden ‘Troost en de Boer’ in haar handelsnaam, in strijd handelt met het verbod van artikel 5 Hnw, kan zij daarin evenmin wordt gevolgd. Op grond van artikel 5 Hnw is het verboden om een handelsnaam te voeren, die, vóórdat de onderneming onder die naam werd gedreven, reeds door een ander rechtmatig gevoerd werd, of die van diens handelsnaam slechts in geringe mate afwijkt, een en ander voor zover dientengevolge, in verband met de aard der beide ondernemingen en de plaats, waar zij gevestigd zijn, bij het publiek verwarring tussen die ondernemingen te duchten is. Uit deze bepaling volgt dat een onderneming enkel in strijd met het verbod handelt door een bepaalde handelsnaam te voeren als een andere onderneming deze handelsnaam of een gelijkende handelsnaam eerder voerde. Dat Holding haar handelsnaam eerder voerde dan TTB is gesteld noch gebleken. Daarom is niet aannemelijk geworden dat Holding zich jegens TTB op dit verbod kon beroepen. Nu [gedaagde 1] de handelsnaam overgedragen heeft gekregen van de curator in het faillissement van TTB, is zij, waar het de handelsnaam betreft, als rechtsopvolger van TTB te beschouwen. Holding kan ook jegens haar daarom geen beroep doen op het verbod. Hetzelfde geldt voor Trobo, nu deze besloten vennootschap door [gedaagde 1] is opgericht en met haar toestemming de handelsnaam Taxi Troost en de Boer voert.

Gelet op wat hiervoor is overwogen, is de vordering onder III niet toewijsbaar. Hetzelfde geldt voor de vordering onder IV, nu ook deze vordering ten onrechte tot uitgangspunt neemt dat het gebruik door Trobo van de woorden ‘Troost en de Boer’ in haar handelsnaam onrechtmatig is.

Het spoedeisend belang van Holding bij de vordering onder V om [gedaagde 1] c.s. te veroordelen om te gehengen en te gedogen dat Holding de vrije toegang verkrijgt en behoudt tot het pand met bijbehorende terrein aan de Keiweg 4 te Wolvega volgt naar het oordeel van de voorzieningenrechter voldoende uit de stellingen van Holding. Het spoedeisend belang is door [gedaagde 1] c.s. ook niet betwist.

[gedaagde 1] c.s. heeft tegen deze vordering aangevoerd dat noch de curator noch de verhuurder bekend is met enig recht van Holding op gebruik van het pand met bijbehorend terrein aan de Keiweg 4 in Wolvega. Zij wijst in dit verband op de e-mails van de curator en [verhuurder] van 22 respectievelijk 24 april 2025, die hiervoor onder r.o. 2.21 en 2.22 zijn geciteerd.

Ook indien Holding wel gevolgd zou moeten worden in haar standpunt dat zij met instemming van TTB gebruik maakte van het pand en het terrein aan de Keiweg 4, kan haar dit niet baten. Uit voormelde e-mail van de curator van 22 april 2025 volgt dat Holding de curator van dit gebruik niet op de hoogte heeft gesteld, terwijl zij wist dat de curator bezig was met overdracht van de activiteiten van TTB. Ook is niet gebleken dat zij tijdens de bespreking op 6 maart 2025, toen met [gedaagde 1] onder meer over overname van de huurovereenkomst door [gedaagde 1] is gesproken, hiervan melding heeft gemaakt. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter had van Holding verwacht mogen worden om voor of tijdens die bespreking melding te maken van dit gebruik en mee te delen dat zij van mening was dat dit gebruik door [gedaagde 1] bij overname van de huurovereenkomst gerespecteerd moest worden. Door dat pas te doen, nadat [gedaagde 1] de huurovereenkomst met de verhuurder had gesloten, heeft zij [gedaagde 1] voor een voldongen feit geplaatst. Dit maakt dat zij haar recht heeft verwerkt om zich nu jegens [gedaagde 1] c.s. op een gebruiksrecht te beroepen.

Vaststaat dat in ieder geval het wagenpark van Holding nog op het terrein bij de Keiweg 4 staat. De voorzieningenrechter acht het redelijk om Holding enige tijd te gunnen om een ander plek te zoeken voor die voertuigen en eventuele andere goederen van haar die zich in het pand bevinden. Hij zal daarom de vordering toewijzen voor een periode van één maand om Holding de gelegenheid te bieden haar wagenpark en eventuele andere goederen van haar van het terrein en uit het pand te verwijderen. Anders dan gevorderd, zal de voorzieningenrechter de vordering niet hoofdelijk uitspreken. De veroordeling betreft namelijk in wezen een tot een niet-doen, ten aanzien waarvan een hoofdelijke veroordeling in beginsel niet mogelijk is (zie HR 7 juli 2011, ECLI:NL:HR:2011:BQ0593).

De gevorderde dwangsom zal eveneens worden toegewezen, zij het dat deze zal worden gematigd en gemaximeerd op de wijze als in het dictum weer te geven.

Nu de vordering onder V deels wordt toegewezen, is niet voldaan aan de voorwaarde waaronder de vordering onder VI is ingesteld. De voorzieningenrechter komt daarom niet toe aan beoordeling van die vordering.

Holding is grotendeels in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van [gedaagde 1] c.s. worden begroot op: