Uitspraken

De rechtbank kan de vaststelling van de omvang van een correctie(factor) door een taxateur niet op ‘juistheid’ beoordelen. Dit is een taxatie-technische waardering en de vaststelling daarvan ligt op het terrein van een taxateur als de deskundige. De rechtbank waardeert een taxatie (als bewijsstuk) wel en kan de vaststelling – voor zover deze wordt betwist en wat in het kader van die betwisting wordt aangevoerd – bijvoorbeeld beoordelen op inzichtelijkheid en begrijpelijkheid.2

De heffingsambtenaar heeft de toestand van de woning gewaardeerd als gemiddeld op basis van de hem ter beschikking staande gegevens. In de beroepsfase heeft de taxateur van de heffingsambtenaar met eiser contact opgenomen voor een inpandige opname. Een inpandige opname is door eiser geweigerd. Eiser heeft verder niet geconcretiseerd waaruit zou blijken dat de keuken en badkamer van de woning gedateerd zou zijn. De heffingsambtenaar vindt dit dan ook een blote stellen en ziet daarom geen aanleiding om van een ander dan gemiddelde toestand uit te gaan. Wat betreft het duurzaamheidsniveau van de woning wijst de heffingsambtenaar erop dat eiser dit evenmin heeft geconcretiseerd. Doordat eiser een inpandige opname heeft geweigerd, is de heffingsambtenaar ook niet in de gelegenheid gesteld om hier onderzoek naar te doen.

In artikel 50 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen – dat ingevolge artikel 30 van de Wet WOZ van toepassing is voor het bepalen van de WOZ-waarde – is bepaald dat degene die een gebouw of grond in gebruik heeft verplicht is desgevraagd toegang te verlenen aan een door de heffingsambtenaar aangewezen deskundige. Dat heeft eiser niet gedaan en de rechtbank is dan ook, gelet op de in 4.2.2. weergegeven omstandigheden, van oordeel dat het thans aan eiser is om de gestelde inpandige gebreken aannemelijk te maken.3 Eiser heeft zijn betoog op genoemde punten in het geheel niet onderbouwd en is daarmee niet in zijn bewijslast geslaagd.

De heffingsambtenaar wijst erop dat over het in de uitspraak op bezwaar nieuwe vergelijkingsobject door eiser in het geheel geen inhoudelijke opmerkingen zijn gemaakt. Voor zover eiser stelt dat sprake is van een motiveringsgebrek, wijst de heffingsambtenaar erop – zo begrijpt de rechtbank – dat ook zonder het opnemen van een vierde vergelijkingsobject de uitspraak voldoende gemotiveerd was. Van alle vergelijkingsobjecten zijn de KOUDV-factoren in de uitspraak op bezwaar genoemd. De heffingsambtenaar vindt dat artikel 40 van de Wet WOZ niet is geschonden. Mocht de rechtbank anders oordelen, dan wijst de heffingsambtenaar erop dat eiser ook op andere gronden in beroep is gekomen en dat daarom geen aanleiding is voor een proceskostenveroordeling.4

De rechtbank volgt het standpunt van de heffingsambtenaar. Zij voegt daaraan toe dat in het ‘taxatieverslag woningen’ dat bij aanvang van de bezwaarfase is overgelegd de vergelijkingsobjecten [adres] , [adres] en [adres] stonden. In de uitspraak op bezwaar is daaraan toegevoegd [adres] Niet valt in te zien hoe het opnemen van dat laatste vergelijkingsobject in dit geval een beroepsprocedure uitlokt, nu het een vergelijkingsobject in dezelfde straat als de woning en de drie andere in bezwaar gehanteerde vergelijkingsobjecten betreft. De rechtbank volgt eiser evenmin dat de heffingsambtenaar artikel 40 van de Wet WOZ heeft geschonden. Uit artikel 40, tweede lid, van de Wet WOZ volgt dat deze bepaling ziet op de verstrekking van gegevens die ten grondslag liggen aan de waardevaststelling door middel van de WOZ-beschikking. Deze bepaling ziet niet op de gegevens die zijn opgenomen in de uitspraak op bezwaar. Reeds daarom kan van een schending van artikel 40 van de Wet WOZ geen sprake zijn.