Uitspraken

[eiseres] baseert haar vorderingen op het standpunt dat [gedaagde] niet heeft geleverd wat hij op basis van de overeenkomst moest leveren. [gedaagde] is, met andere woorden, tekortgeschoten. Hij heeft een auto geleverd die niet aan de verwachtingen beantwoordt en dus non-conform was (in de zin van artikel 7:17 BW), omdat het een in 2018 in Portugal gestolen auto betrof, aldus [eiseres] .

Volgens [gedaagde] is hij niet tekortgeschoten. Hij heeft de gegevens van de auto gecontroleerd bij de Rijksdienst voor het Wegverkeer (RDW) en daaruit bleek niet van een diefstal; ook anderszins was er geen enkele aanwijzing dat de auto gestolen zou zijn.

Over de vraag of [gedaagde] is tekortgeschoten wordt als volgt geoordeeld.

Allereerst kan er geen misverstand over bestaan dat op de tussen partijen gesloten koopovereenkomst Nederlands recht van toepassing is en dus dat de vraag of [gedaagde] is tekortgeschoten in de nakoming van de overeenkomst naar Nederlands recht moet worden beantwoord. [eiseres] is immers woonachtig in Nederland, het bedrijf van [gedaagde] is gevestigd in Nederland, de plaats waar de overeenkomst is gesloten is in Nederland en ook de auto was ten tijde van de koop in Nederland. Dat de auto zich momenteel kennelijk in Letland bevindt en/of dat de auto beweerdelijk in april 2018 in Portugal is gestolen, maakt dit niet anders.

Anders dan [eiseres] kennelijk meent, kan de gestelde tekortkoming niet worden gebaseerd op artikel 7:17 BW. De regeling van dit artikel ziet op uitsluitend op feitelijke gebreken van de verkochte zaak, zoals technische mankementen. [eiseres] heeft niet gesteld dat de auto niet goed functioneerde.

- van 2014 tot 30 maart 2018 was de auto ongeveer 3,5 jaar eigendom van een leasemaatschappij;

- op 30 maart 2018 is de auto deel gaan uitmaken van de bedrijfsvoorraad van een autobedrijf;

- de auto heeft van 6 april 2018 tot 25 april 2018 te koop gestaan;

- op 25 april 2018 is de auto op naam van een particulier gezet;

- op 9 februari 2019 is de auto op een andere naam gezet;

- de enige export-melding is die van 28 april 2022 naar Letland. Een exportmelding naar Portugal of het Portugese kenteken [kenteken] komt in de digitale systemen niet voor, aldus de onweersproken gebleven stelling van [gedaagde] . Ook bij het overzetten van het kenteken van de auto op naam van [eiseres] is er geen melding gekomen van de RDW dat de auto gestolen zou zijn.

Weliswaar volgt uit artikel 3:86 lid 3 BW dat een (voormalige) eigenaar van een gestolen auto, ondanks toepassing van het eerste lid van dat artikel, de auto als zijn eigendom kan opeisen, maar in dit concrete geval is artikel 3:86 lid 3 BW niet van toepassing. Voorwaarde voor toepasselijkheid is immers, dat er maximaal drie jaar zijn verstreken tussen het opeisen van de eigendom door de (voormalige) eigenaar en de dag van de diefstal. In dit geval waren er echter ten tijde van zowel de aankoop door [gedaagde] als de verkoop aan [eiseres] , in 2022, meer dan drie jaren verstreken sinds de beweerdelijke diefstal in Portugal (in 2018).

De slotsom is, dat [gedaagde] bij de aankoop van ASNV B.V. in maart/april 2022 rechtmatig eigenaar van de auto is geworden en met de koop/verkoop en levering aan [eiseres] de eigendom van de auto aan [eiseres] heeft overgedragen. Dat de eigendom niet is overgedragen of dat er bijzondere lasten en beperkingen op de auto rustten is verder niet gebleken. Uit het gestelde volgt niet dat artikel 7:9 of 7:15 BW is geschonden. Voorzover [eiseres] haar vordering op die artikelen heeft willen steunen, is die grondslag ondeugdelijk.

De vorderingen van [eiseres] worden afgewezen omdat zij alle zijn gebaseerd op de veronderstelling dat [gedaagde] is tekortgeschoten en dit niet is gebleken.

Tot slot wordt nog het volgende overwogen. De zaak gaat in feite om de vraag wie het risico moet dragen van het feit dat de Letse politie de auto kennelijk niet aan [eiseres] wil teruggeven omdat deze op 24 april 2018 in Portugal zou zijn gestolen. [eiseres] heeft er in dit verband op gewezen dat [gedaagde] een professionele partij is, dat zij een consument is en dat haar geen blaam treft. Maar dat betekent nog niet dat genoemd risico door [gedaagde] – die ook geen blaam treft – moet worden gedragen. Het is aan [eiseres] om de Letse politie ervan te overtuigen dat zij rechtmatig eigenaar van de auto is.

[eiseres] is in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van [gedaagde] worden begroot op: