Uitspraken

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat het ten laste gelegde feit wettig en overtuigend bewezen is. De officier van justitie heeft een gevangenisstraf geëist van 4 jaar waarvan een jaar voorwaardelijk met een proeftijd van 3 jaar. Als bijzondere voorwaarden heeft de officier van justitie een contact- en locatieverbod geëist met dadelijke uitvoerbaarheid.

De verdediging heeft vrijspraak bepleit.

De rechtbank stelt voorop dat in zedenzaken (zoals onderhavige zaak) bij de beoordeling van het bewijs zich vaak de situatie voordoet dat alleen het veronderstelde slachtoffer en de veronderstelde dader aanwezig zijn geweest bij de bewuste handelingen. Als de vermeende dader ontkent, is het het woord van de één tegen het woord van de ander. Dat is ook in deze zaak het geval.

[aangever] (verder: [aangever] ) heeft in het studioverhoor bij de politie concreet en gedetailleerd verklaard. Zijn verklaring kan niet zonder meer als onbetrouwbaar terzijde worden gesteld, ook niet met inachtneming van de opmerkingen van de raadsvrouw van verdachte over deze verklaring. Maar nu verdachte elke handeling van seksuele aard met [aangever] ontkent, kan een bewezenverklaring alleen volgen als er voldoende steunbewijs is. Volgens het tweede lid van artikel 342 van het Wetboek van Strafvordering (Sv) kan het bewijs dat verdachte het ten laste gelegde feit heeft begaan, door de rechter immers niet uitsluitend worden aangenomen op de verklaring van [aangever] .

De vraag of aan het bewijsminimum van artikel 342, tweede lid, Sv is voldaan, kan, volgens vaste rechtspraak van de Hoge Raad, niet in algemene zin worden beantwoord, maar vergt een beoordeling van het concrete geval. Uit de rechtspraak kan worden afgeleid dat in zedenzaken niet is vereist dat het misbruik als zodanig bevestiging vindt in ander bewijsmateriaal, maar dat het afdoende is wanneer de verklaring van het vermeende slachtoffer op onderdelen steun vindt in andere bewijsmiddelen, afkomstig van een andere bron dan degene die de belastende verklaring heeft afgelegd. Tussen de verklaring en het overige gebezigde bewijsmateriaal mag geen sprake zijn van een te ver verwijderd verband.

In dit dossier bevinden zich de getuigenverklaring en de aangifte van de moeder en de getuigenverklaring van de vader van [aangever] . Beide ouders verklaren over hetgeen [aangever] aan hen heeft verteld op en na 21 februari 2019, enige tijd nadat het misbruik zou hebben plaatsgevonden. Hun verklaringen zijn derhalve te herleiden tot één en dezelfde bron, te weten [aangever] . De verklaringen bevatten geen objectief bewijs ter zake van de tenlastegelegde seksuele handelingen zelf, noch van de omstandigheden waaronder dat zou hebben plaatsgevonden.

Beide ouders verklaren verder dat het gedrag van [aangever] en zijn psychisch welzijn in 2016 zijn verslechterd en dit is ook met informatie van behandelaren onderbouwd. Nadat zij het verhaal van [aangever] hebben gehoord op en na 21 februari 2019, koppelen de ouders van [aangever] deze achteruitgang aan het misbruik waarover [aangever] hen heeft verteld. De rechtbank ziet in dit deel van de verklaring van de ouders echter geen steunbewijs voor het tenlastegelegde omdat een koppeling tussen afwijkend gedrag van [aangever] in de tenlastegelegde periode met de bezoeken aan verdachte niet is te maken.

Het dossier bevat verder geen getuigenverklaringen of andere bewijsmiddelen die de verklaring van [aangever] op onderdelen ondersteunen.

De rechtbank komt dan ook tot de conclusie dat de door [aangever] afgelegde verklaring onvoldoende steun vindt in ander bewijsmateriaal, waardoor niet is voldaan aan het bewijsminimum.

De rechtbank acht gelet op het voorgaande niet bewezen wat aan verdachte is ten laste gelegd, zodat zij hem daarvan zal vrijspreken.