Uitspraken

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat het onder feit 1 primair en het onder feit 2 ten laste gelegde bewezen kan worden verklaard.

De raadsman heeft zich op het standpunt gesteld dat verdachte vrijgesproken dient te worden van het onder feit 1 primair en subsidiair ten laste gelegde, nu niet bewezen kan worden dat verdachte wist of redelijkerwijs moest vermoeden dat de geldbedragen onmiddellijk of middellijk uit enig misdrijf afkomstig waren.

Het onder feit 2 ten laste gelegde kan bewezen worden verklaard, met uitzondering van het derde gedachtestreepje. Verdachte dient daarvan partieel vrijgesproken te worden nu die factuur niet vals was. De familie [naam 3] heeft het bedrag op de factuur daadwerkelijk betaald aan verdachte.

De rechtbank acht op grond van de opgegeven bewijsmiddelen, waarin zijn vervat de redengevende feiten en omstandigheden waarop de bewezenverklaring steunt, wettig en overtuigend bewezen dat verdachte de ten laste gelegde feiten heeft begaan, met dien verstande dat:

feit 1 primair

hij in de periode van 15 juli 2014 tot en met 1 juli 2016 in Nederland, van het plegen van witwassen een gewoonte heeft gemaakt,

immers heeft hij, verdachte, telkens voorwerpen, te weten geldbedragen van in totaal ongeveer 111.696 euro, verworven en voorhanden gehad en overgedragen en omgezet en van die voorwerpen gebruik gemaakt,

terwijl hij, verdachte, telkens wist dat die voorwerpen – onmiddellijk of middellijk – afkomstig waren uit enig misdrijf;

feit 2

hij in de periode van 24 juli 2015 tot en met 29 oktober 2015 te Overdinkel, gemeente Losser, meermalen een geschrift dat bestemd was om tot bewijs van enig feit te dienen, te weten:

valselijk heeft opgemaakt en/of heeft vervalst door in voormelde facturen valselijk en in strijd met de waarheid een omschrijving van goederen en/of diensten en/of werkzaamheden en/of een prijs en/of totaalbedrag te vermelden alsof die goederen en/of diensten en/of werkzaamheden geleverd en/of verricht zijn door [bedrijf 1] en door verdachte, terwijl deze goederen en/of diensten en/of werkzaamheden niet zijn geleverd en/of verricht door [bedrijf 1] en verdachte, met het oogmerk om die facturen door [bedrijf 1] en door verdachte als echt en onvervalst te gebruiken.

De rechtbank acht niet bewezen wat aan verdachte onder feit 1 primair en onder feit 2 meer of anders is ten laste gelegd, zodat zij hem daarvan zal vrijspreken.

Indien in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze verbeterd in de bewezenverklaring. De verdachte is daardoor niet geschaad in de verdediging.

Het bewezen verklaarde is strafbaar gesteld in de artikelen 225 en 420bis Sr. Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de feiten uitsluiten.

Het bewezen verklaarde levert op:

feit 1 primair

het misdrijf: van het plegen van witwassen een gewoonte maken;

feit 2

het misdrijf: valsheid in geschrift, meermalen gepleegd.

De officier van justitie heeft gevorderd om aan verdachte een taakstraf voor de duur van 240 uren, te vervangen door 120 dagen hechtenis, en een geldboete ter hoogte van € 10.000,--, te vervangen door 85 dagen hechtenis, op te leggen.

De raadsman heeft verzocht om verdachte ten aanzien van feit 2 schuldig te verklaren zonder oplegging van een straf of maatregel, dan wel aan hem een geheel voorwaardelijke straf op te leggen. Een taakstraf van beperkte duur zou eventueel ook opgelegd kunnen worden nu de feiten erg oud zijn en verdachte niet eerder met politie en justitie in aanraking is geweest. De raadsman heeft daarnaast in overweging gegeven om een geldboete op te leggen die overeenkomt met het in beslag genomen geldbedrag.

Bij de strafoplegging houdt de rechtbank rekening met de aard en de ernst van de gepleegde feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en de persoon van verdachte zoals die uit het dossier en tijdens de behandeling ter terechtzitting naar voren zijn gekomen. De rechtbank acht daarbij in het bijzonder het volgende van belang.

De aard en de ernst van de gepleegde feiten

Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan (gewoonte)witwassen van grote geldbedragen. Hij heeft – als aannemer bij een groot herbouwproject – jarenlang contante geldbedragen aangenomen, terwijl hij wist dat die geldbedragen van misdrijf afkomstig waren. Witwassen betreft een zeer ondermijnende vorm van criminaliteit. Door het handelen van verdachte is de integriteit van het financiële en economische verkeer aangetast. Daarnaast draagt witwassen bij aan de instandhouding van criminaliteit. Witwassen dekt immers de onderliggende strafbare feiten af en faciliteert aldus andere – winstgevende – vormen van criminaliteit. Dit wordt verdachte ernstig aangerekend.

Daarnaast heeft verdachte zich schuldig gemaakt aan het valselijk opmaken en/of vervalsen van facturen om de door hem ontvangen contante geldbedragen in de boeken van zijn bedrijf te verantwoorden. De rechtbank rekent dit verdachte ook aan, omdat in het maatschappelijk verkeer uitgegaan moet kunnen worden van de juistheid van documenten.

De persoon van verdachte

De rechtbank heeft acht geslagen op het uittreksel Justitiële Documentatie van verdachte van 29 april 2022. Hieruit blijkt dat verdachte niet eerder met politie en/of justitie in aanraking is geweest. Tussen het plegen van dit feit en de behandeling ter terechtzitting, heeft verdachte ook geen nieuwe strafbare feiten begaan. De rechtbank heeft daarnaast acht geslagen op hetgeen verdachte en zijn raadsman ter terechtzitting hebben toegelicht omtrent de persoonlijke omstandigheden. Verdachte is gestopt als zelfstandig ondernemer en is uiteindelijk weer in loondienst gaan werken, omdat iedereen in Overdinkel op de hoogte was van de strafzaak. Verdachte is een harde werker en heeft zijn lesje geleerd. Verdachte is in staat om een eventuele taakstraf uit te voeren.

Strafmodaliteit en strafmaat

De rechtbank neemt bij het bepalen van de strafmodaliteit en de strafmaat de oriëntatiepunten voor straftoemeting van het Landelijk Overleg Vakinhoud Strafrecht (LOVS) voor fraude als uitgangspunt, waarbij het bedrag dat met de fraude gemoeid is in grote mate bepalend is voor de hoogte van de (gevangenis)straf. De rechtbank gaat, in het licht van het procesdossier, uit van een direct aan verdachte toe te rekenen bedrag van
€ 111.696,-- aan witgewassen geld. Voor een dergelijk fraudebedrag hanteert het LOVS als oriëntatiepunt een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van vijf tot negen maanden of een taakstraf én een voorwaardelijke gevangenisstraf.

De rechtbank houdt bij het bepalen van de strafmodaliteit en de strafmaat rekening met het feit dat verdachte vanaf zijn eerste verhoor openheid van zaken heeft gegeven omtrent de contant ontvangen geldbedragen en de valse/vervalste facturen. De rechtbank zal een taakstraf en een voorwaardelijke gevangenisstraf als uitgangspunt nemen bij het opleggen van de straf. Daarnaast houdt de rechtbank rekening met het volgende.

De redelijke termijn

Als uitgangspunt heeft te gelden dat de behandeling ter terechtzitting dient te zijn afgerond met een eindvonnis binnen twee jaren nadat de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) is aangevangen, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden, zoals de ingewikkeldheid van de zaak, de invloed van de verdachte en/of zijn raadsman en de wijze waarop de zaak door de bevoegde autoriteiten is behandeld.

De rechtbank overweegt dat in dit geval sprake is van een bijzondere omstandigheid, namelijk de ingewikkeldheid van de zaak. De zaak is omvangrijk en complex. Om die reden is de rechtbank van oordeel dat de behandeling ter terechtzitting afgerond had moeten zijn met een eindvonnis binnen drie jaren nadat de redelijke termijn is aangevangen. In deze zaak is de redelijke termijn aangevangen op 23 maart 2018, de dag dat verdachte in verzekering is gesteld. Dit betekent, uitgaande van een redelijke termijn van drie jaren, dat verdachte in beginsel de afronding van zijn proces met een eindvonnis op 23 maart 2021 had mogen verwachten. Dit vonnis is echter gewezen op 24 januari 2023, een jaar en bijna tien maanden na het verstrijken van de redelijke termijn. De rechtbank is daarom van oordeel dat sprake is van een forse overschrijding van de redelijke termijn. De rechtbank zal naar aanleiding van deze overschrijding voor wat betreft de op te leggen straf handelen naar bevind van zaken.23

Straf

De rechtbank zal – rekening houdend met de overschrijding van de redelijke termijn, het feit dat verdachte een blanco justitiële documentatie heeft en het feit dat hij vanaf het begin openheid van zaken heeft gegeven over de ontvangen geldbedragen – afwijken van de eis van de officier van justitie en van de LOVS-oriëntatiepunten.

In beginsel acht de rechtbank naast een taakstraf voor de duur van 240 uren een voorwaardelijke gevangenisstraf van drie maanden passend en geboden. Rekening houdend met de overschrijding van de redelijke termijn, legt de rechtbank geen voorwaardelijke gevangenisstraf op. De rechtbank veroordeelt verdachte tot een taakstraf voor de duur van 240 uren, te vervangen door 120 dagen hechtenis, met aftrek van de tijd die verdachte in verzekering heeft doorgebracht.

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat het bij de doorzoeking in de woning van verdachte op 23 maart 2018 in beslag genomen geldbedrag ter hoogte van

€ 3.100,-- (bestaande uit 62 coupures van € 50,--) teruggegeven moet worden aan verdachte.

De raadsman heeft verzocht het beslag op te heffen.

De rechtbank zal teruggave gelasten aan de verdachte van het aan hem toebehorende geldbedrag ter hoogte van € 3.100,--, aangezien dit geldbedrag niet vatbaar is voor verbeurdverklaring of onttrekking aan het verkeer en het belang van strafvordering zich niet tegen teruggave verzet.