Uitspraken

De kantonrechter overweegt als volgt. Voor wat betreft de stelling dat er sprake is van overbouw wordt geoordeeld dat dit is betwist en dat die stelling in het licht van die betwisting onvoldoende onderbouwd is. Door [eisers] zijn geen kadastrale gegevens overgelegd waaruit overbouw blijkt. [eisers] hebben als productie 10 wel foto’s overgelegd waaruit volgens hen de overbouw van de schutting op hun perceel af te leiden zou zijn, maar zonder nadere toelichting die ontbreekt, kan dit niet uit die foto’s worden opgemaakt. Productie 6 van [eisers] is een door [eisers] zelf ingekleurde kaart en daarmee van geen betekenis. De overgelegde schriftelijke verklaring van [naam 3] is te mager. Hoe hij weet dat er op de grond van [eisers]is gebouwd, blijkt daar niet uit. Nu ook overigens geen stukken zijn overgelegd waaruit volgt dat de nieuwe schutting op het perceel [nummer 1] van [eisers] is gebouwd, wordt aan die stelling van [eisers] voorbij gegaan.

Voor wat betreft het beroep op de verkrijgende verjaring wordt geoordeeld dat dit niet opgaat. Nog daargelaten dat naar het oordeel van de kantonrechter niet geoordeeld kan worden dat de gemeente Raalte bezitshandelingen heeft verricht gedurende een periode van 10 jaren, gelijk hierna nog gemotiveerd zal worden, kan van de door artikel 3:99 BW vereiste goede trouw van de gemeente Raalte naar zijn oordeel evenmin sprake zijn geweest. De gemeente Raalte heeft zich zelf redelijkerwijs nooit als rechthebbende mogen beschouwen van het stukje grond van het vrije hoekje. Zij heeft zelf perceel [nummer 2] in 1994 aan [naam 2] verkocht en uit zijn schriftelijke verklaring (in combinatie met de door [eisers] als productie 10 overgelegde akte van 15 december 1994) valt af te leiden dat de schutting sedertdien steeds (bezien vanuit perceel [nummer 1]) achter het stukje grond van het vrije hoekje langs heeft gestaan vanwege een door de gemeente Raalte in 1994 jegens [naam 2] (en zijn rechtsopvolgers) bedongen kwalitatieve verplichting om (onder andere) op het stukje grond van het vrije hoekje geen hogere beplanting dan een halve meter te hebben. Bovendien staat vast dat toen de gemeente Raalte nog eigenaar was van het perceel [nummer 1] in de punt van de hoek van het stukje grond van het vrije hoekje (op de kadastrale grens met het perceel [nummer 1] aan) een grenspaal stond. Onder deze omstandigheden kan niet gezegd worden dat bij de gemeente Raalte de wettelijk vereiste goede trouw aanwezig is geweest. Dit laatste is bovendien ook niet te rijmen met het feit dat uit het openbare kadastrale register blijkt dat het stukje grond van de vrije hoekje behoort tot het perceel [nummer 2]. Overigens heeft de gemeente Raalte zich ook nooit als rechthebbende beschouwd, zoals blijkt uit de door [gedaagde] overgelegde verklaring van Brouwer van de gemeente Raalte. Nu niet geoordeeld kan worden dat de gemeente Raalte door verkrijgende verjaring de eigendom van het stukje grond van het vrije hoekje heeft verworven en [eisers] pas in 2018 eigenaren zijn geworden van het perceel [nummer 1], dus nog geen 10 jaren geleden, gaat het beroep op artikel 3:99 BW niet op.

Voor wat betreft het beroep op de bevrijdende verjaring word geoordeeld dat dit evenmin opgaat. Voor bevrijdende verjaring is vereist dat de gemeente Raalte het stukje grond van het vrije hoekje in bezit heeft genomen. Vanaf het moment van inbezitneming begint de verjaringstermijn van 20 jaren te lopen. Wil sprake zijn van inbezitneming dan zal de gemeente Raalte de feitelijke macht moeten zijn gaan uitoefenen over dat stukje grond. Maar daartoe zijn, nu [gedaagde] (en zijn rechtsvoorgangers) het bezit van perceel [nummer 2] en daarmee het stukje grond van het vrije hoekje hebben, op zichzelf staande machtsuitoefeningen onvoldoende. De machtsoefening moet zodanig zijn dat deze naar verkeersopvatting het bezit van de oorspronkelijke eigenaar teniet doet. Dat wil zeggen de bezitter, in casu de gemeente Raalte, moet zich zodanig hebben gedragen dat de eigenaar (en zijn rechtsvoorgangers) tegen wie de verjaring loopt, in casu [gedaagde] (en zijn voorgangers), daaruit niet anders hebben kunnen afleiden dan dat de gemeente Raalte pretendeerde eigenaar te zijn. Van dergelijke gedragingen is echter niet gebleken. Het stukje grond van het vrije hoekje is vanaf 1994 tot de aankoop door [eisers] in 2018 immers in gebruik geweest als openbaar groen. [gedaagde] (en zijn rechtsvoorgangers) konden het stukje grond, naar hij onbetwist heeft gesteld, gewoon betreden. Het openbaar groen werd dan wel onderhouden door de gemeente Raalte, maar dat zijn werkzaamheden die slechts incidenteel plaatsvonden. Zo heeft de gemachtigde van [eisers] op zitting medegedeeld dat er circa twee keer per jaar werd geschoffeld. Naar het oordeel van de kantonrechter betreffen de door de gemeente Raalte verrichte onderhoudswerkzaamheden aan het zich mede op het stukje grond van het vrije hoekje bevonden hebbende openbare groen dan ook geen gedragingen waaruit [gedaagde] en zijn rechtsvoorgangers hebben moeten opmaken dat de gemeente Raalte pretendeerde daarvan de eigendom te hebben. Nu ook overigens van dergelijke gedragingen van de gemeente Raalte niet gebleken is, gaat ook het beroep op de bevrijdende verjaring niet op.

Gelet op het vorenstaande zal de vordering worden afgewezen.

[eisers] zijn in het ongelijk gesteld en moeten daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van [gedaagde] worden begroot op: