Uitspraken

De rechtbank stelt voorop dat de maatstaf voor het toestaan van een incidentele vordering tot oproeping in vrijwaring ruim is. De vraag is daarbij of de partij in de hoofdzaak voldoende (onderbouwd) heeft gesteld dat de in vrijwaring op te roepen derde (in dit geval [partij B 1]) krachtens zijn rechtsverhouding tot hem ([partij B 2]) verplicht is de nadelige gevolgen van een verlies door de gewaarborgde ([partij B 2]) van de hoofdzaak te dragen. Daarbij is niet van belang of deze rechtsverhouding van dezelfde of van een geheel andere aard is dan die waarop de vordering in de hoofdzaak is gegrond.

De rechtbank is van oordeel dat [partij B 2] voldoende heeft aangevoerd op grond waarvan – als de gestelde feiten komen vast te staan – een verplichting zou kunnen ontstaan voor [partij B 1] om de mogelijke schade van [partij B 2] als gevolg van de gestelde bestuurdersaansprakelijkheid te moeten vergoeden. Immers kan niet uitgesloten worden dat een mogelijke wanprestatie of onrechtmatige daad van [partij B 1] (als medebestuurder van [bedrijf] B.V.) jegens [partij B 2] een grondslag zou kunnen vormen op grond waarvan [partij B 2] een regresvordering op [partij B 1] heeft. Deze mogelijke grondslagen vormen voldoende rechtvaardiging voor het in vrijwaring oproepen van [partij B 1]. Of de gestelde feiten al dan vast komen te staan en of zal worden geoordeeld dat [partij B 1] daadwerkelijk krachtens een rechtsverhouding tot [partij B 2] verplicht is de nadelige gevolgen van een verlies door [partij B 2] van de hoofdzaak te dragen, zal in de vrijwaringszaak moeten worden beoordeeld. Dit betreft geen kwestie tussen [partij B 2] en de curator.

De regresvordering staat ook los van de wettelijke disculpatie- en matigingsmogelijkheden, waar [partij B 2] zich eventueel in de hoofdzaak op zou kunnen beroepen. De regresvordering is immers pas aan de orde als in de hoofdzaak is geoordeeld dat [partij B 2] als bestuurder aansprakelijk is voor (een deel van) de boedelschuld, en [partij B 2] zich dus niet volledig heeft kunnen disculperen dan wel het door [partij B 2] te betalen (voorschot)bedrag niet tot nihil wordt gematigd.

Volgens de curator zal het voeren van een vrijwaringszaak tot onaanvaardbare vertraging van de hoofdzaak leiden.

De rechtbank overweegt dat als de vordering tot oproeping in vrijwaring in beginsel toewijsbaar is, de rechtbank ook over dient te gaan tot een onderzoek van de belangen van partijen en de eisen van een doelmatige procesvoering om te kunnen beoordelen of de oproeping in vrijwaring in de omstandigheden van het geval op haar plaats is. Meer in het bijzonder dient te worden beoordeeld of bij gezamenlijke behandeling van de hoofdzaak en de vrijwaringszaak wellicht onredelijke of onnodige vertraging van het geding te verwachten is.1

Een gezamenlijke behandeling van de hoofdzaak en de vrijwaring verdient uit het oogpunt van proceseconomie, procesefficiëntie en het voorkomen van tegenstrijdige uitspraken de voorkeur. In dit geval weegt het belang van de curator niet op tegen het belang van [partij B 2] om zijn verhaalsrecht op [partij B 1] tegelijk met een veroordeling in de hoofdzaak te laten vaststellen. De rechtbank ziet op grond van de beschikbare informatie geen reden om aan te nemen dat de vrijwaringszaak, in verhouding tot de hoofdzaak, zo gecompliceerd of tijdrovend zal zijn, dat op voorhand gevreesd moet worden voor onredelijke of nodeloze vertraging in de hoofdzaak; dit geldt temeer nu de zaken naar verwachting voor een groot deel over dezelfde feiten zullen gaan.

De rechtbank ziet om diezelfde reden tot op heden ook geen aanleiding om de hoofdzaak en de vrijwaringszaak te splitsen. Mocht toch blijken dat de vrijwaringszaak tot onredelijke/nodeloze vertraging leidt, kunnen beide zaken te zijner tijd alsnog worden gesplitst.

De rechtbank compenseert de proceskosten van partijen, in die zin dat beide partijen hun eigen kosten dragen. [partij B 2] is weliswaar in het gelijk gesteld, maar hij heeft geen extra kosten gemaakt door het verweer van de curator.