Uitspraken

Met betrekking tot het gevorderde onder a) tot en met c) vloeit het spoedeisend belang reeds voort uit de aard van die vorderingen.

De voorzieningenrechter stelt voorop dat het gevorderde onder a) tot en met c) (zie 3.1) een beperking vormt op het in art. 10 lid 1 EVRM neergelegde grondrecht op vrijheid van meningsuiting. Dit recht kan ingevolge het tweede lid van artikel 10 EVRM slechts worden beperkt, indien dit bij de wet is voorzien en noodzakelijk is in een democratische samenleving, bijvoorbeeld ter bescherming van de goede naam of de rechten van anderen. Van een beperking die bij de wet is voorzien, is sprake wanneer de publicatie in NRC Handelsblad onrechtmatig zou zijn in de zin van art. 6:162 BW. Bij de beantwoording van de vraag of dit zich hier voordoet staan twee, ieder voor zich hoogwaardige maatschappelijke en persoonlijke belangen tegenover elkaar: aan de ene kant het belang van [eiser] -die zich als publiek persoon meer dient te laten welgevallen dan een gemiddelde burger- dat hij niet wordt blootgesteld aan lichtvaardige verdachtmakingen die afbreuk doen aan zijn integriteit, geloofwaardigheid, eer en goede naam, en aan de andere kant het belang van NRC -bij monde van haar (onderzoeks)journalisten- dat zij zich in het openbaar kritisch, informerend, opiniërend en/of waarschuwend moet kunnen uitlaten ter voorlichting van het publiek omtrent voorvallen of gebeurtenissen die de samenleving raken. Welke van deze belangen de doorslag geeft, hangt af van de in onderling verband te beschouwen omstandigheden van het geval. Daarnaast zijn belang de vraag of de beweringen die worden gedaan op waarheid berusten en de manier waarop die beweringen worden gedaan.

In het onderhavige geval gaat het om een artikel in NRC Handelsblad over integriteitskwesties in de provincie [provincie]. Met betrekking tot [eiser] wordt in dat artikel gemeld dat [eiser] ‘als burgemeester van [plaatsnaam] moest aftreden nadat gebleken was dat hij zijn positie inzette om privéproblemen (…) uit de wereld te helpen’.

Anders dan [eiser] stelt, kan niet zonder meer worden geconcludeerd dat voor deze vermelding iedere feitelijke grondslag ontbreekt. Weliswaar concludeert het BING in haar rapport d.d. 8 januari 2010 (zie 2.2) dat [eiser] zijn positie niet heeft misbruikt om privébelangen veilig te stellen, maar NRC gebruikt niet de term ‘misbruiken’ en het BING concludeert in voornoemd rapport ook dat [eiser] in sommige gevallen onhandig heeft geopereerd en dat in enkele gevallen de schijn van belangenverstrengeling is ontstaan. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter kan de term ‘inzetten’ ruim worden opgevat en impliceert deze term niet zonder meer ‘misbruiken’. Gelet op (onder meer) de e-mail van [eiser] d.d. 2 december 2008 aan de Bulgaarse ambassadeur is het woord ‘inzetten’ in ieder geval niet evident onjuist. NRC is bovendien niet gebonden aan de conclusies van het BING.

Ook de context waarin [eiser] in het artikel van 31 oktober 2013 is genoemd maakt die publicatie naar het oordeel van de voorzieningenrechter niet zonder meer onrechtmatig. Het artikel van 31 oktober 2013 gaat over integriteitskwesties in de provincie [provincie] en [eiser] heeft op zich niet betwist dat zijn integriteit in 2009-2010 onderwerp van onderzoek was. Dat het BING heeft geconcludeerd dat [eiser] zijn positie niet heeft misbruikt, maakt dat niet anders. Zoals reeds overwogen heeft het BING immers ook geconcludeerd dat [eiser] in sommige gevallen onhandig heeft geopereerd en dat in enkele gevallen de schijn van belangenverstrengeling is ontstaan.

Op grond van het voorgaande is voorshands onvoldoende aannemelijk dat NRC met de publicatie in NRC Handelsblad d.d. 31 oktober 2013 onrechtmatig jegens [eiser] heeft gehandeld. Dat betekent dat de vordering onder a) en b) dienen te worden afgewezen. Datzelfde geldt voor de vordering onder c). [eiser] heeft niet aannemelijk gemaakt dat mogelijke publicaties van NRC over [eiser] in de toekomst onrechtmatig zullen zijn.

Het voorgaande brengt voorts mee dat op dit moment niet aannemelijk is dat NRC een bedrag aan schadevergoeding aan [eiser] zal moeten betalen. Aldus is geen sprake van een harde, maar van een betwiste vordering, die om die reden zal worden afgewezen. Los daarvan heeft [eiser] niet gesteld dat hij enig spoedeisend belang heeft bij deze vordering, zodat ook om die reden de geldvordering van [eiser] niet toewijsbaar is.

Nu de hoofdvorderingen van [eiser] worden afgewezen, is voor vergoeding van buitengerechtelijke kosten geen plaats. Die vordering wordt daarom ook afgewezen.

[eiser] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten.