Uitspraken

Dat de in het geding zijnde foto een werk is in de zin van de Auteurswet (Aw) en [eiser] daarvan de maker is, is door [gedaagde1] niet betwist, zodat daar in rechte vanuit wordt gegaan. Evenmin is in geschil dat deze foto op de website van [gedaagde1] is geplaatst zonder toestemming van [eiser]. Daarmee staat vast dat inbreuk is gemaakt op het auteursrecht van [eiser] en ligt de primaire vordering als hiervoor weergegeven onder 3.1 sub 1 en sub 2, althans voor zover betrekking hebbende op de litigieuze foto, voor toewijzing gereed. De in verband daarmee (onder 6) gevorderde dwangsom zal worden gematigd en gemaximeerd als hierna bepaald.

Ter beoordeling ligt allereerst nog voor de vraag of [gedaagde1] deze inbreuk kan worden toegerekend en dus of zij aansprakelijk gehouden kan worden voor de door [eiser] geleden schade.

In dit kader is relevant het verweer van [gedaagde1] dat zij voor het bouwen van de website een derde heeft ingeschakeld en zijzelf geen invloed heeft gehad op de inhoud, zodat zij niet kon weten van en geen schuld heeft aan de inbreuk op het auteursrecht van [eiser]. Naar zij stelt, is zij is er steeds vanuit gegaan dat de websitebouwer alle foto’s zelf had gemaakt.

Dit verweer faalt. Krachtens het bepaalde in artikel 6:171 BW is degene die zich bedrijfsmatig bedient van niet-ondergeschikte hulppersonen aansprakelijk voor de schade die veroorzaakt wordt door een fout van deze hulppersoon bij het verrichten van werkzaamheden ter uitoefening van het bedrijf van de opdrachtgever. Dit is een risico-aansprakelijkheid. De vraag of [gedaagde1] zelf schuld heeft aan de gemaakte inbreuk en de vraag of zij van deze inbreuk had kunnen weten, kan dan ook buiten beschouwing blijven. Een en ander laat eventueel regres van [gedaagde1] op de bouwer van de website vanzelfsprekend onverlet.

Op grond van het voorafgaande is de inbreuk [gedaagde1] toe te rekenen en is zij gehouden de ten gevolge daarvan door [eiser] geleden schade te vergoeden. Dit leidt er toe dat de vordering als hiervoor weergegeven onder 3.1 sub 4 zal worden toegewezen.

Vervolgens ligt ter beoordeling voor de vraag of de door [eiser] geleden schade redelijkerwijs kan worden begroot op de door hem gestelde wijze en op het door hem gevorderde bedrag.

Overwogen wordt als volgt. Voorop staat dat een berekening van de schade onder integrale toepassing van de bepalingen van de AV FotografenFederatie in het onderhavige geval niet in de rede ligt, nu toepasselijkheid van deze voorwaarden niet tussen partijen is overeengekomen. Bovendien hebben de verhogingen zoals in deze voorwaarden bepaald een duidelijk punitief karakter dat aan het Nederlandse schadevergoedingsrecht vreemd is en waarvoor ook geen grondslag kan worden gevonden in de Handhavingsrichtlijn (Richtlijn 2004/48/EG) als geïmplementeerd in onder meer artikel 27 lid 2 Aw. Om deze reden kan evenmin de hierboven genoemde door [eiser] geciteerde rechtsoverweging worden gevolgd.

Een en ander neemt niet weg dat het aanknopen bij de vergoeding die [eiser] zou hebben kunnen bedingen indien wel toestemming voor het gebruik van de foto’s was gevraagd, ter vaststelling van de schadevergoeding als een forfaitair bedrag een gebruikelijke en heel wel binnen ons rechtssysteem passende methode is. Daarin voorziet ook artikel 13 lid 1, tweede alinea, sub b van de Handhavingsrichtlijn. Anders dan [gedaagde1] meent, is een vergoeding van € 750,00 voor het gebruik van een foto op een commerciële website als de onderhavige niet onredelijk te noemen, gelet ook op de door [gedaagde1] in het geding gebrachte informatie met betrekking tot de prijsopgave van een derde voor het gebruik van een foto als deze. Daaraan kan niet afdoen het feit dat [eiser], zo blijkt uit de overgelegde e-mails, voor het gebruik van andere foto’s in het kader van een schoolproject genoegen zou hebben genomen met een koopprijs van € 25,00 “of een hele vette dikke slagroomtaart”. [eiser] heeft daarbij immers aangegeven dat – anders dan in het onderhavige geval – als uitgangspunt geldt dat er geen commerciële belangen spelen en dat voor het gebruik van de daar betreffende foto kennelijk geen exclusieve licentie aan derden was verleend. Voor het begroten van de schade wordt daarom, met [eiser], uitgegaan van een (fictieve) gederfde licentievergoeding van € 750,00.

Voor het begroten van de daarnaast nog geleden schade is allereerst van belang dat met betrekking tot de litigieuze foto een exclusieve licentie is verleend aan Profile Tyre Center. Deze exclusiviteit wordt door het gebruik van de foto door derden aangetast, waarin (nog) niet is voorzien in voormelde licentievergoeding. Bovendien staat als onbetwist vast dat de foto is afgebeeld zonder vermelding van de naam van [eiser], zodat sprake is van een inbreuk op de persoonlijkheidsrechten. Gelet hierop acht de kantonrechter een verhoging van de vergoeding met 50 % gerechtvaardigd.

Op grond van hetgeen hiervoor is overwogen wordt de omvang van de door [eiser] geleden schade (buiten de kosten voor handhaving) begroot op € 1.125,00. De vordering als hiervoor weergegeven onder 3.1 sub 5 is dan ook slechts toewijsbaar tot dit bedrag.

Als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij dienen de proceskosten in beginsel voor rekening van [gedaagde1] te komen.

Overwogen dat nu [gedaagde1] voorafgaand aan de procedure niet bereid leek tot betaling van enige vergoeding [eiser] goede grond had een gerechtelijke procedure te starten. Evenwel ziet de kantonrechter in de omstandigheden van het geval, het feit dat de inbreuk onmiddellijk is gestaakt en het geschil tussen partijen zich in de kern beperkt tot de hoogte van de te betalen schadevergoeding voor de gederfde licentie, het feit dat beide partijen op dat punt deels in het ongelijk zijn gesteld en dit geschil een juridisch uiterst eenvoudige zaak betreft, ter behandeling waarvan gebruik is gemaakt van in hoge mate gestandaardiseerde (model)documenten, de proceskosten te matigen tot een totaalbedrag van € 2.000,00 aan buitengerechtelijke kosten en kosten advocaat.