Uitspraken

Als eerste ligt ter beoordeling voor de auteursrechtelijke grondslag van de vordering. Naar [eiseres] stelt heeft zij de website “bronzeandmore” zelf ingericht met door haar geschreven teksten bij de afbeeldingen (foto’s) van de aangeboden producten waaronder met name bronzen beelden en heeft [gedaagde] een en ander gekopieerd zonder haar toestemming, waarmee hij inbreuk maakt op haar auteursrechten ter zake.

Om te kunnen spreken van een werk in auteursrechtelijke zin is vereist dat sprake is van een eigen intellectuele schepping van de maker, dat wil zeggen dat de vorm het resultaat dient te zijn van creatieve keuzes. Daarbuiten valt de vorm die zo triviaal of banaal is dat daarachter geen creatieve arbeid van welke aard dan ook valt aan te wijzen. Daarbij is van belang dat ook de combinatie van elementen die afzonderlijk beschouwd niet als eigen intellectuele schepping kunnen worden aangemerkt, door de keuze en schikking van de elementen tot een resultaat leidt dat een intellectuele schepping vormt (HR 30 mei 2008 (Endstra-tapes), ECLI:NL:HR:2008:BC2153 en HvJEU 16 juli 2009 (Infopaq I)), nr. C-5/08, ECLI:EU:C:2009:BJ3749).

Tussen partijen is niet in geschil dat de op de website geplaatste foto’s op zichzelf beschouwd kwalificeren als werken in auteursrechtelijke zin. Anders dan [gedaagde] is de rechtbank van oordeel dat dit ook geldt voor de afzonderlijke teksten ter aanprijzing van de bronzen beelden en andere artikelen. Weliswaar zijn deze teksten van algemene aard, maar door de gemaakte keuzes en rangschikking van de woorden voldoen ook zij aan de hiervoor weergegeven werktoets. Dit laatste geldt evenzeer voor de inrichting van de website als geheel. Het aangekochte, door [gedaagde] aangeduid als “huis, tuin en keuken” frame, laat voldoende ruimte voor het maken van creatieve keuzes. Ook het enkele feit dat op de website tevens afbeeldingen of teksten staan die afkomstig zijn van leveranciers en deze toestemming voor verder gebruik hebben gegeven, doet niet af aan de omstandigheid dat bij de samenstelling van de inhoud en de inrichting van de website als geheel creatieve keuzes zijn gemaakt, waardoor de website van [eiseres] als werk kwalificeert.

Er veronderstellenderwijs vanuit gaande dat partijen destijds gezamenlijk de website hebben opgesteld en teksten hebben bedacht – hetgeen [gedaagde] ten verwere heeft aangevoerd, maar door [eiseres] is weersproken; zij stelt deze zelf te hebben samengesteld – is sprake van een gemeenschappelijke werk. De handhaving daarvan kan door een ieder van hen geschieden (art. 26 Aw), maar dat betekent niet dat ook ieder van hen los van de ander dit werk mag exploiteren. Ter zake daarvan moet worden aangenomen dat krachtens het algemene artikel 3:166 BW e.v. steeds de instemming van een ieder is vereist. Voor zover nog relevant wordt met betrekking tot de op de website voorkomende foto’s overwogen dat [gedaagde] in eerste instantie heeft gesteld dat deze allemaal afkomstig zijn van de leverancier, maar ter zitting de stelling van [eiseres] dat zijzelf een deel van deze foto’s heeft gemaakt niet meer heeft betwist. Een en ander leidt tot de conclusie dat er in rechte vanuit kan worden gegaan dat [eiseres] als maker van een deel van de foto’s en in ieder geval als medemaker van de teksten en de inrichting van de website als geheel kwalificeert, zodat het [gedaagde] niet was toegestaan zonder de instemming van [eiseres] haar website te kopiëren of te wel in termen van de wet op ongeoorloofde wijze te verveelvoudigen.

Van een ongeoorloofde verveelvoudiging is sprake wanneer het beweerdelijk inbreukmakende werk in zodanig mate de auteursrechtelijk beschermde elementen van het eerdere werk vertoont dat de totaalindrukken die de beide werken maken te weinig verschillen voor het oordeel dat het eerstbedoelde werk als een zelfstandig werk kan worden aangemerkt. Bij de vergelijking van deze totaalindrukken dienen ook de onbeschermde elementen in aanmerking te worden genomen, voor zover de combinatie van al deze elementen aan de werktoets beantwoordt (HR 29 november 2002 (Una Voca Particolare), ECLI:NL:HR:2002:AE8456 en HR 23 februari 2013, ECLI:NL:HR:BY1529, herhaald in de arresten van 12 april 2013, ECLI:NL:HR:BY1532 en BY 1533 (Stokke-arresten)).

Vaststaat dat [gedaagde] teksten van de website van “Bronzeandmore” letterlijk heeft overgenomen op zijn eigen website zonder daarvoor eerst toestemming aan [eiseres] te vragen. Dat hij foto’s van de website van [eiseres] heeft overgenomen is evenmin betwist door [gedaagde] . Uit de door [eiseres] in het geding gebrachte producties blijkt bovendien dat naast het overnemen van de afbeeldingen met de daarbij behorende teksten [gedaagde] gekozen heeft voor een gelijke inrichting van de website, dat wil zeggen dat hij de “header” en de rubrieken “Winkelwagen (leeg)”, “Uw gegevens” en “Bestellen” op precies dezelfde locatie heeft geplaatst. Voor zover er verschillen zijn aan te wijzen, zoals bijvoorbeeld in de combinatie van de hoofdtekst en de daarnaast links gelegen tekst, zijn die ondergeschikt. Daarmee wordt niet afgedaan aan de zeer gelijkende totaalindruk van de websites. De conclusie is dat [gedaagde] met het overnemen van (delen van de) website van [eiseres] inbreuk heeft gemaakt op het (mede) auteursrecht van [eiseres] .

Hetgeen hiervoor is overwogen betekent voorts dat de overige vorderingen van [eiseres] voor zover gegrond op het auteursrecht eveneens voor toewijzing gereed liggen. Het betreft de hiervoor onder 3.1. weergegeven vorderingen onder sub 1, sub 4 en sub 5. De daarbij gevorderde dwangsommen zullen worden gemaximeerd als hierna bepaald.

Resteert nog ter beoordeling de vorderingen als hiervoor weergegeven onder sub 2 en 3 die zijn gegrond op oneerlijke concurrentie en zijn gericht op een algehele staking van de litigieuze activiteiten van [gedaagde] via zijn webwinkel.

De rechtbank overweegt ter zake als volgt. De stelling van [gedaagde] kan in zoverre worden gevolgd dat in het algemeen gesproken het stelsel van vrije mededinging meebrengt dat bij gebreke van een relatie- of concurrentiebeding het in beginsel is toegestaan om jegens iemand met wie eerder is samengewerkt concurrerende werkzaamheden te beginnen met gebruikmaking van kennis, ervaring en goodwill opgedaan in die samenwerking. De grens ligt daar waar op stelselmatige wijze en in substantiële wijze het bedrijfsdebiet van die ander wordt afgebroken, te beoordelen aan de hand van de concrete omstandigheden van het geval.

Anders dan [gedaagde] echter meent, komt aan het echtscheidingsconvenant wel degelijk betekenis in deze toe. Weliswaar is in de bepalingen daarvan ter zake van de webwinkel niet letterlijk bepaald dat het [gedaagde] niet zou zijn toegestaan concurrerende werkzaamheden aan te vangen, maar zeker in een geval als het onderhavige geldt dat de omstandigheden van het geval meebrengen dat een andere dan de puur taalkundige betekenis aan de bepalingen van de overeenkomst moet worden gehecht. Beslissend blijft immers de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan deze bepalingen mochten toekennen en hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten (HR 5 april 2013 (Lundiform/Mexx), ECLI:NL:HR:2013:BY8101). Nu het hier om een echtscheiding gaat, brengt een redelijke uitleg mee dat er vanuit mag worden gegaan dat de overeengekomen verdeling er toe strekte [eiseres] in staat te stellen haar werkzaamheden in de webwinkel voort te zetten en daaruit inkomsten te halen, te meer nu daartegenover stond dat [gedaagde] de hele inboedel kreeg. Met [eiseres] is de rechtbank van oordeel dat het daarbij niet past om gelijk nadat het convenant was gesloten gelijksoortige concurrerende werkzaamheden aan te vangen. [eiseres] mocht van [gedaagde] verwachten dat hij zich daarvan zou onthouden. De rechtbank is evenwel van oordeel dat een redelijke uitleg van de overeenkomst ook meebrengt dat dit ‘verbod’ niet eeuwigdurend is. Gelet op het feit dat het thans meer dan twee jaar geleden is dat het convenant werd overeengekomen, kan het [gedaagde] niet meer verboden worden om – binnen de grenzen van hiervoor geschetste algemene kader en de auteursrechten van [eiseres] respecterend – concurrerende werkzaamheden te ondernemen. Dat hij de algemene grenzen als hiervoor ponder 4.12. geschetst heeft overtreden is niet vast komen te staan, nu van een stelselmatige benadering van klanten niet gebleken. [eiseres] heeft dit wel gesteld maar zij heeft deze stelling, ook na gemotiveerde betwisting door [gedaagde] onder overlegging van producties, onvoldoende feitelijk onderbouwd. Aan nadere bewijslevering op dit punt wordt niet toegekomen.

De conclusie is dat de vorderingen als hiervoor weergegeven onder 3.1. sub 2 en 3 dienen te worden afgewezen.

- de door de griffier betaalde explootkosten € 70,35

- overige kosten dagvaarding € 23,45

- vastrecht € 78,00