Uitspraken

Tussen Odfjell en Verzekeraars is een verzekeringsovereenkomst gesloten met in artikel 5.1 van de verzekeringsvoorwaarden TA070-01/1 de dekkingsomschrijving: “Deze verzekering dekt het financieel nadeel van verzekerde, dat bestaat uit aan derden te verlenen vergoeding van schade, waarvoor hij wordt aangesproken op grond van verdrag, wet of overeenkomst, vrijwaringsverplichtingen daaronder begrepen.”

Onder schade wordt, zo volgt uit artikel 5.2 van dezelfde verzekeringsvoorwaarden, zowel personenschade, zaakschade als zuivere vermogensschade verstaan.

Ten aanzien van gebeurtenissen 1 en 2 geldt het volgende.

Door Odfjell wordt dekking gevraagd voor de schade die voortvloeit uit de aansprakelijkstellingen die zij heeft ontvangen van haar klanten, omdat haar klanten schade hebben geleden doordat Odfjell haar contractuele verplichting om opslagcapaciteit in de tanks te leveren niet na kon komen. Odfjell stelt dat zij die verplichtingen niet kon nakomen ten gevolge van de aanschrijvingen van het bevoegd gezag naar aanleiding van het tekortschietend onderhoud.

Op zichzelf is niet in geschil dat Odfjell door derden is aangesproken tot vergoeding van de schade die die derden hebben geleden doordat Odfjell haar contractuele verplichting om opslagruimte in de tanks op de terminal beschikbaar te stellen niet nakwam. In beginsel biedt de verzekeringsovereenkomst hiervoor, zo blijkt uit de voor omschreven dekkingsomschrijving, dekking. In beginsel, omdat er op grond van artikel 7:925 BW bij het sluiten van de verzekeringsovereenkomst sprake moest zijn van onzekerheid over het ontstaan van de schade. Blijkens de inleiding op de verzekeringsvoorwaarden TA070-01 (zie onder 2.3) bestaat er alleen dekking onder de verzekeringsovereenkomst als “de schade waarvan door Odfjell jegens Verzekeraars aanspraak op vergoeding wordt gemaakt het gevolg is van een gebeurtenis waarvan voor partijen ten tijde van het sluiten van de verzekering onzeker was dat daaruit schade voor de verzekerde respectievelijk derde was ontstaan dan wel naar de normale loop van omstandigheden nog zou ontstaan.”

De vraag die in dit verband beantwoord moet worden is of het ten tijde van het sluiten van de verzekeringsovereenkomst voor partijen onzeker was dat de schade (de aansprakelijkstellingen) het gevolg zouden zijn van het gebrek aan onderhoud.

Door Odfjell is in dit verband aangevoerd dat er is voldaan aan dit vereiste van onzekerheid nu het ten tijde van het sluiten van de verzekeringsovereenkomst geen zeker gevolg van het door Verzekeraars gestelde gebrek aan onderhoud was dat er door klanten claims zouden worden ingediend omdat er door Odfjell geen opslagruimte in de tanks meer kon worden geboden. Er was al langere tijd sprake van een gebrek aan onderhoud, maar dit had nimmer tot aanschrijvingen van het bevoegd gezag geleid en Odfjell investeerde bovendien wel degelijk in onderhoud.

Verzekeraars hebben aangevoerd dat onvoldoende onderhoud aan de terminal op zichzelf geen gebeurtenis (geen onzeker voorval) is en dat de gevolgen daarvan - waaronder deze schadeclaims - niet onvoorzienbaar en in de zin van de polis niet onzeker zijn.

De rechtbank overweegt als volgt.

Partijen zijn een geobjectiveerd subjectieve definitie van het onzekerheidsvereiste overeengekomen door de voornoemde omschrijving op te nemen in de verzekeringsvoorwaarden. Die houdt in dat voor het aannemen van een onzeker voorval moet komen vast te staan dat voor partijen ten tijde van het sluiten van de verzekeringsovereenkomst onzeker was dat er schade uit de betreffende gebeurtenis zou ontstaan en dat dit voor hen ook niet redelijkerwijs te verwachten viel. Met andere woorden: de schade die ten tijde van het sluiten van de verzekeringsovereenkomst voor partijen al voorzienbaar was of redelijkerwijs te verwachten was, betreft geen schade die het gevolg is van een onzeker voorval in de zin van de verzekeringsovereenkomst.

Voor wat betreft gebeurtenis 3 (de stillegging van de terminal) geldt het voorgaande niet. Daar heeft Odfjell zelf de beslissing tot stillegging van de terminal genomen. Dat uit een dergelijke beslissing dit soort schade zou voortvloeien was ook in 2001 duidelijk.

Weliswaar is door Odfjell aangevoerd dat door het bevoegd gezag een last tot stillegging werd voorbereid, maar vast staat dat het bevoegd gezag deze last nog niet had uitgevaardigd. Door Odfjell is onvoldoende concreet onderbouwd dat zij niet anders kon dan de terminal sluiten en daarmee haar contractuele wederpartijen de schade berokkenen die thans aan de orde is. Het had wel op haar weg gelegen om deze onderbouwing te geven. Het valt immers niet uit te sluiten dat Odfjell nog andere keuzes had. Daarmee is niet vast komen te staan dat gebeurtenis 3 (de stillegging van de terminal) een verzekerd evenement is en valt de als gevolg hiervan door Odfjell geleden schade niet onder de dekking van de verzekeringsovereenkomst.

Opzet

Verzekeraars hebben zich verweerd tegen de vorderingen van Odfjell door te stellen dat er sprake is van opzet aan de zijde van Odfjell nu Odfjell bewust het onderhoud aan de terminal heeft uitgesteld en bewust geen prioriteit aan de veiligheid heeft gegeven. In dit verband wijzen Verzekeraars erop dat Odfjell ter zake ook strafrechtelijk is veroordeeld. Omdat dekking is uitgesloten voor de aansprakelijkheid wegens opzettelijk veroorzaakte schade, bestaat in casu geen dekking. Door Odfjell is betwist dat er sprake is geweest van opzet aan haar zijde zoals gedefinieerd in de verzekeringsovereenkomst.

De rechtbank overweegt als volgt.

Vooropgesteld wordt dat het hier, voor zover nu relevant, een aansprakelijkheidsverzekering betreft. Dat betekent dat het uitgangspunt van partijen is geweest dat Odfjell zou handelen in strijd met enige op haar rustende verplichting, daarvoor jegens een derde aansprakelijk zou zijn en verplicht tot schadeloosstelling, en dat de verzekeringsovereenkomst voor de daaruit voortvloeiende schade van Odfjell onder zekere voorwaarden dekking zou dienen te geven. Een zekere normoverschrijding is daarmee noodzakelijkerwijs door partijen verondersteld.

Het onderhoud dat door Odfjell aan de tanks is verricht is onderdeel (geweest) van het bedrijfsbeleid van Odfjell. Dit onderhoud was, zo is voldoende vast komen te staan, niet genoeg geweest. Dit duidt op gewone schuld van de bestuurders van Odfjell. Die staat aan dekking dus niet in de weg.

In artikel 6.1 van de verzekeringsvoorwaarden TA070-01/1 (zie onder 2.3) is voor zover van belang bepaald: “dat in afwijking van het bepaalde in artikel 7:952 BW niet gedekt is de aansprakelijkheid voor door de tot schadevergoeding aangesproken verzekerde met opzet of met diens uitdrukkelijk goedvinden veroorzaakte schade (hierna te noemen opzet). Bij rechtspersonen zal slechts het opzet van een bestuurder in de zin van Boek 2 BW of een analoge buitenlandse wet bij de toepassing van deze uitsluiting worden beschouwd als opzet van de rechtspersoon.” Alleen opzet van de bestuurders in de vorm van de ernstigste graad van verwijtbaarheid wordt dus uitgesloten in de verzekeringsovereenkomst. Voor opzet in de zin van de verzekeringsovereenkomst moet gelet op die formulering (oude opzetclausule) sprake zijn van opzet van de bestuurders van Odfjell gericht op het veroorzaken van schade. Hier is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake van. Op Verzekeraars rust de stelplicht en bewijslast op dit punt. Voldoende onderbouwde stellingen ontbreken.

Weliswaar is vast komen te staan dat Odfjell niet voldeed aan de onderhoudseisen die op basis van de regelgeving werden gesteld dan wel in de vergunningsvoorschriften waren opgenomen, maar dat was al langere tijd het geval, en zelfs al voor het aangaan van de verzekeringsovereenkomst. Hierover had Odfjell contact met het bevoegd gezag (zo blijkt uit het onder 2.18 aangehaalde rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid). Dit had echter nog niet eerder geleid tot handhaving door het bevoegd gezag of nadere actie door het bevoegd gezag, kennelijk omdat erop werd vertrouwd dat Odfjell zelf stappen zou ondernemen. Dat wijst niet op opzet in voormelde zin.. Bovendien is in het licht van het in dit verband door Odfjell ingenomen standpunt dat zij jarenlang heeft geïnvesteerd in onderhoud van de terminal onvoldoende door Verzekeraars onderbouwd dat de bestuurders opzet hadden op het veroorzaken van schade.

Dat Odfjell meermaals strafrechtelijk veroordeeld is wegens het niet naleven van de vergunningsvoorschriften en de verplichtingen uit de Arbeidsomstandighedenwet maakt dit niet anders, nu deze veroordelingen alleen zien op het feit dat er onvoldoende onderhoud is gepleegd door Odfjell waardoor niet is voldaan aan de op dit terrein geldende regelgeving en vergunningsvereisten. Hieruit volgt enkel dat Odfjell (bloot) opzet heeft gehad op het nalaten van het onderhoud, maar hieruit kan niet worden afgeleid dat de bestuurders van Odfjell opzet in de zin van de verzekeringsovereenkomst hebben gehad op het veroorzaken van schade voor derden. De strafrechtelijke veroordelingen zien op andere normoverschrijdingen ten aanzien van andere derden dan bedoeld in de verzekeringsovereenkomst. Dit verweer wordt dan ook gepasseerd.

Misbruik van verzekering/redelijkheid en billijkheid

Van onaanvaardbaarheid naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid in de zin van artikel 6:248 lid 2 BW kan sprake zijn indien bij de besluitvorming door de verzekeringnemer, in dit geval Odfjell, het bestaan van de aansprakelijkheidsverzekering een factor van gewicht is geweest. Dit laatste kan het geval zijn als de verzekeringnemer, zich bewust van het bestaan van een verzekering, uit de mogelijke alternatieven die weg kiest die de grootst mogelijke kans op schade voor de verzekeraar schept en tegelijkertijd voor de verzekeringnemer het meest voordelig is. Deze maatstaf noopt tot terughoudendheid nu een te ruime invulling het gevaar schept dat de functie van een dergelijke verzekering die juist dekking beoogt te bieden voor schade veroorzaakt door onrechtmatig handelen van de verzekerde wordt miskend.

De rechtbank overweegt het volgende.

Er is door Verzekeraars onvoldoende gesteld om aan te kunnen nemen dat het bestaan van de verzekering een factor is geweest voor Odfjell bij de besluitvorming omtrent de vraag of zij over zou gaan tot sluiting van de K1 en K2-tanks en de tanks met drijvende daken. De stelling van Verzekeraars dat Odfjell welbewust beleidsbeslissingen heeft genomen die enkel gericht waren op winst en die uiteindelijk tot schade hebben geleid is, mede gezien de gemotiveerde stelling door Odfjell dat zij wel degelijk heeft geïnvesteerd in onderhoud, onvoldoende om aan te nemen dat de aanwezigheid van de verzekering gemaakt heeft dat Odfjell handelde zoals zij heeft gedaan, of een rol van betekenis heeft gespeeld bij de beslissing van Odfjell om te handelen zoals zij heeft gedaan. Hierbij betrekt de rechtbank tevens dat de schade niet direct voortkomt uit het uitblijven van onderhoud. Vast staat dat er al jarenlang sprake was van een tekort aan onderhoud, maar dit had eerder nog niet geleid tot de schade waarvoor thans dekking onder de verzekeringsovereenkomst wordt gevorderd. De schade waarvan thans dekking onder de verzekeringsovereenkomst wordt gevorderd is schade doordat de tanks leeg gemaakt moesten worden ten gevolge van de aanschrijvingen door het bevoegd gezag, waarbij het voor Odfjell, zo is door haar onbetwist gesteld, niet mogelijk was om binnen de door het bevoegd gezag gestelde termijn de problemen met de tanks op te lossen. Hierdoor moest de inhoud van de tanks elders worden opgeslagen en kon er geen opslagcapaciteit worden geleverd door Odfjell. De schade is derhalve niet direct het gevolg van het buiten werking moeten stellen van de tanks omdat deze door gebrekkig onderhoud niet meer konden functioneren.

De stelling van Verzekeraars dat het beroep van Odfjell op de verzekering naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is aangezien er sprake is van misbruik van verzekering, zal dan ook worden gepasseerd.

Strijd met beginselen openbare orde en goede zeden

Verzekeraars stellen verder dat het maatschappelijk onwenselijk is om voor het onder 4.11 omschreven handelen van Odfjell dekking te verlenen onder de verzekeringsovereenkomst, zodat er sprake is van strijd met beginselen van openbare orde en goede zeden als bedoeld in artikel 3:40 BW. Het handelen van Odfjell is, zo stellen Verzekeraars, niet verzekerbaar en niet verzekerd. Dit is door Odfjell gemotiveerd betwist.

De rechtbank overweegt dat door Verzekeraars niet concreet is omschreven welk handelen van Odfjell in strijd is met de beginselen van openbare orde en goede zeden. Mochten Verzekeraars van mening zijn dat het langdurig verwaarlozen van het onderhoud maakt dat er sprake is van strijd met de beginselen van openbare orde en goede zeden, dan gaat dit verweer niet op. Ook hiervoor geldt immers dat de aard en maatschappelijke functie van een aansprakelijkheidsverzekering maakt dat er niet snel sprake van strijd met openbare orde en goede zeden zal zijn. Gelet op deze maatstaf en hetgeen hiervoor is overwogen onder 4.10 en 4.13, is het enkele uitblijven van onderhoud naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende om te maken dat er sprake is van strijd met de openbare orde en goede zeden.

Sprake van bereddingskosten, door derden geleden schade of extra kosten?

Onder bereddingskosten wordt op grond van artikel 1.4 van de verzekeringsvoorwaarden TA070-01 verstaan de kosten en alle op geld waardeerbare opofferingen die zijn verbonden aan de in artikel 7:957 BW genoemde maatregelen die door of namens verzekerden zijn genomen. De verzekeringnemer of verzekerde is op grond van artikel 7:597 BW, zodra hij van de verwezenlijking van het risico of het ophanden zijn daarvan op de hoogte is of behoort te zijn, verplicht binnen redelijke grenzen alle maatregelen te nemen die tot voorkoming of vermindering van de schade kunnen leiden.

Hieruit volgt dat er sprake moet zijn van onmiddellijk dreigend gevaar dat er schade (in het onderhavige geval aansprakelijkstellingen door klanten van Odfjell) zou volgen.

Odfjell stelt dat er sprake is dergelijke bereddingskosten. Ten gevolge van de slechte staat van onderhoud van de tanks zou, zoals omschreven in de beschikkingen van 18 juni 2012 en 24 juli 2012, er een emissie van schadelijke stoffen plaats kunnen vinden. Hierdoor zou schade aan derden toegebracht kunnen worden, waarvoor Odfjell aansprakelijk zou zijn. Zij zag zich daarom, zo stelt zij, genoodzaakt dit risico zo spoedig mogelijk af te wenden door het sluiten van de tanks met K1- en K2-stoffen en de tanks met de drijvende daken teneinde deze schade te voorkomen. Verzekeraars betwisten gemotiveerd dat er sprake is van bereddingskosten.

De rechtbank overweegt als volgt. Er was in dit geval al jarenlang sprake van gebrekkig onderhoud aan de terminal en een (mogelijk) gevaarlijke situatie ten aanzien van de tanks met drijvende daken en ten aanzien van de koel- en blusvoorzieningen voor de tanks met K1- en K2-stoffen, zoals omschreven onder 4.10. Het enige dat er veranderde is dat het bevoegd gezag handhavend ging optreden Niet is gesteld of gebleken dat er op het moment dat dat gebeurde sprake was van een onmiddellijk dreigend gevaar van een emissie die schade voor derden zou veroorzaken, anders dan zoals dit al jarenlang was, wat het onmiddellijk nemen van maatregelen noodzakelijk maakte. Er is dan ook geen sprake van bereddingskosten.

Door Verzekeraars is ten slotte aangevoerd dat het ondernemers- of bedrijfsrisico dat door Odfjell bewust genomen is, niet verzekerd is onder de verzekeringsovereenkomst. Volgens Verzekeraars moet Odfjell zelf voor een deugdelijke nakoming van haar contractuele verplichting instaan en kan zij zich niet verzekeren voor het feit dat zij door haar inadequate en gebrekkige bedrijfsvoering, te weten het nalaten van het plegen van onderhoud, geen tankopslag heeft kunnen bieden. Dit is door Odfjell betwist.

De rechtbank overweegt als volgt. Het hangt van de dekkingsomschrijving in de verzekeringsovereenkomst af of het ondernemers- of bedrijfsrisico uitgesloten is van dekking. Zoals uit het voorgaande blijkt, biedt de verzekering ook dekking voor het financieel nadeel dat Odfjell lijdt doordat zij haar contractuele verplichtingen niet nakomt (zie de dekkingsomschrijving in artikel 5.1 van de verzekeringsvoorwaarden TA070-01/1 en onder 4.4). Bovendien is door Verzekeraars geen uitsluiting opgenomen in de verzekeringsovereenkomst voor schade die het gevolg is van het niet nakomen van de verplichtingen die Odfjell heeft uit overeenkomst. In artikel 5.5.1.3 van de verzekeringsvoorwaarden TA070-01/1 is juist opgenomen dat ook de extra kosten die zijn gemaakt door verzekerde als gevolg van het geheel of gedeeltelijk opnieuw uitvoeren van door of onder verantwoordelijkheid van verzekerde niet naar behoren uitgevoerde werkzaamheden of andere prestaties die hiervoor in de plaats treden ook voor vergoeding in aanmerking kunnen komen.

Uit de verzekeringsovereenkomst volgt derhalve niet dat schade die het gevolg is van het zogenoemde ondernemers- of bedrijfsrisico van vergoeding is uitgesloten.

Serieschadeclausule

Partijen twisten ten slotte over de vraag of de door Odfjell omschreven gebeurtenissen 1 en 2 hebben te gelden als één of als twee schadeveroorzakende gebeurtenissen. De rechtbank zal dit beoordelen aan de hand van het bepaalde in artikel 4.3 van de verzekeringsvoorwaarden TA070-01/1 nu dit artikel specifiek ziet op de sectie aansprakelijkheid.

De in artikel 1.5 van de verzekeringsvoorwaarden TA070-01 opgenomen omschrijving van gebeurtenis heeft, in tegenstelling tot wat Verzekeraars aanvoeren, niet te gelden als een serieschadeclausule. In dit artikel wordt enkel invulling gegeven aan het begrip ‘gebeurtenis’ in de verzekeringsovereenkomst. De polis wordt echter volgens vaste jurisprudentie in zijn geheel beoordeeld, waarbij een specifieke regeling voorgaat voor een algemene. Daarbij komt de in de polis vervatte uitlegregel dat ingeval van met elkaar strijdige gelijkwaardige regelingen deze strijdigheid niet ten nadele van verzekerde (Odfjell) zal werken.

In genoemd artikel 4.3 is bepaald dat aanspraken voorvloeiende uit een voorval of een reeks met elkaar verband houdende voorvallen als één aanspraak worden beschouwd en worden geacht te zijn ingesteld op het moment van de eerste aanspraak uit de reeks.

Gebeurtenis 1 is de beschikking d.d. 18 juni 2012 van DCMR met de aanschrijving om de drijvende daken van tanks met dergelijke daken aan te passen. In het geval van gebeurtenis 2 gaat het om de beschikking d.d. 24 juli 2012 (in verband met de aanschrijving d.d. 4 juni 2012) van VRR met de aanschrijving de koel- en blussystemen van de K1 en K2-tanks aan te passen. Weliswaar zijn de gebreken die ten grondslag lagen aan de aanschrijvingen geconstateerd tijdens dezelfde (onaangekondigde) inspectie op 6 en 7 maart 2012, maar de grondslag van de aanschrijvingen is gelegen in van elkaar verschillende regelgeving en omstandigheden. Beide aanschrijvingen hadden bovendien betrekking op andere tanks, enerzijds de tanks met de drijvende daken en anderzijds de K1 en K2-tanks. Er was dus geen sprake van een voorval of een reeks met elkaar verband houdende voorvallen.

Hieruit volgt dat de aanspraken (schadeclaims) die voortvloeien uit gebeurtenis 1 als één aanspraak worden beschouwd. De aanspraken (schadeclaims) die voortvloeien uit gebeurtenis 2 vormen een zelfstandig, ander voorval; er is geen reeks in de zin van de verzekeringsovereenkomst.

Op grond van de polis is het verzekerd bedrag € 2.500.000,00 per aanspraak. Nu Odfjell stelt dat zij ten gevolge van gebeurtenis 1 € 945.448,68 schade heeft geleden en ten gevolge van gebeurtenis 2 € 3.715.360,43, kan reeds daarom niet alle gevorderde schade van Odfjell ten gevolge van gebeurtenis 2 voor vergoeding in aanmerking komen. Het eigen risico bedraagt voorts per aanspraak € 10.000,00.

De omvang van de schade

Het is de rechtbank niet duidelijk wanneer de tanks met drijvende daken respectievelijk de K1 en K2-tanks exact uit bedrijf genomen zijn. Uiteindelijk is op 27 juli 2012 de gehele terminal stil gelegd, maar uit de door Odfjell in het geding gebrachte stukken blijkt niet of de tanks met drijvende daken en de K1 en K2-tanks waar de aanschrijvingen op zagen op dat moment reeds waren geleegd. In dit verband wijst de rechtbank erop dat in de bestuursrechtelijke aanschrijvingen van 18 juni 2012 en 24 juli 2012 die ten grondslag liggen aan gebeurtenissen 1 en 2, termijnen worden genoemd waarbinnen Odfjell maatregelen moest treffen, maar deze termijnen reeds verstreken waren op het moment dat de terminal volledig werd stilgelegd. Het had dan ook in de lijn der verwachting gelegen dat het bevoegd gezag een controle had uitgevoerd om te controleren of de maatregelen genomen waren. Uit de in het geding gebrachte stukken blijkt echter niet of dit gebeurd is en wat de conclusies hiervan waren.

Daarmee rijst, ook al zagen de bestuursrechtelijke aanzeggingen op specifieke tanks, de vraag of de door Odfjell geclaimde schade het gevolg is van gebeurtenis 1 of gebeurtenis 2 of dat de claims het gevolg waren van de algehele stillegging op 27 juli 2012. Uit de overige door Odfjell in het geding gebrachte stukken kan dit ook niet worden opgemaakt, zeker nu de claims, met uitzondering van de claim van HML ten aanzien van gebeurtenis 2, pas zijn ingesteld na de complete stillegging op 27 juli 2012.

Partijen twisten erover of Verzekeraars zijn benadeeld door de wijze waarop Odfjell de schaderegeling heeft afgehandeld. Door Odfjell is ter comparitie verklaard dat zij weliswaar op commerciële wijze de schadeclaims heeft afgedaan, maar dat zij daarbij ook het belang van Verzekeraars in het oog heeft gehouden en dat Verzekeraars niet hebben verzocht om te worden betrokken bij de schadebehandeling. Dit is door Verzekeraars betwist. Zij stellen pas nadat alle claims waren behandeld van de getroffen minnelijke regelingen op de hoogte te zijn gesteld en zij stelt hierdoor schade te hebben geleden.

Hierover moeten partijen het debat nog verder voeren. De rechtbank zal hen daartoe in de gelegenheid stellen.

Ten slotte heeft Odfjell gesteld dat zij juridische kosten tot een totaalbedrag van € 211.924,58 heeft gemaakt die op grond van de verzekeringsovereenkomst voor vergoeding in aanmerking komen. Het betreft de kosten van de advocaat van Odfjell. Deze kosten van verweer dienen, zo stelt Odfjell, primair op grond van artikel 7.3.2.2. van de verzekeringsvoorwaarden TA070-01/1 te worden vergoed, dan wel subsidiair dienen ze als kosten van rechtsbijstand op grond van de clausule TA071-047 te worden vergoed.

Door Verzekeraars is aangevoerd dat de kosten van verweer alleen voor vergoeding in aanmerking komen als de schaderegelingsprocedure van artikel 7.2 van de verzekeringsvoorwaarden TA070-01/1 is gevolgd. Ook voor de kosten van rechtsbijstand geldt dat deze alleen voor vergoeding in aanmerking komen als deze met instemming van Verzekeraars zijn gemaakt, aldus nog steeds Verzekeraars, en dan voor een bedrag van € 10.000,00 per geschil. Voorts betwisten Verzekeraars de hoogte van de kosten alsmede dat de kosten zijn gemaakt voor verweer tegen de onderhavige aansprakelijkstellingen.

Vervolg

Tot slot geeft de rechtbank aan partijen in overweging om, gezien de tijd en kosten die met een verdere procedure zijn gemoeid, te bezien of dit tussenvonnis aanleiding geeft voor schikkingsoverleg. Indien dergelijk overleg leidt tot een oplossing, kunnen partijen dat op de eerstvolgende roldatum na het bereiken van overeenstemming aan de rechtbank laten weten.

Desgewenst kan de comparitie ook worden benut voor het beproeven van een minnelijke regeling. Partijen kunnen een dergelijke wens in de brieven met verhinderdata aangeven.