Uitspraken

[eisers] hebben bij akte hun eis deels vermeerderd en deels verminderd. [naam gedaagde] heeft geen bezwaar gemaakt tegen de eisvermeerdering. [eisers] zijn op de voet van artikel 130 lid 1 Rv, zolang geen eindvonnis is gewezen, in beginsel bevoegd hun eis of de gronden daarvan te veranderen of te vermeerderen. Naar het oordeel van de rechtbank blijkt de wijziging van eis voldoende uit de stellingen van [eisers], is deze wijziging voldoende duidelijk voor [naam gedaagde] en ook overigens niet in strijd met de eisen van een goede procesorde. De rechtbank zal dan ook recht doen op basis van de onder 3.1 weergegeven eis.

Vooropgesteld wordt dat het aan [eisers] is om voldoende feiten en omstandigheden te stellen waaruit blijkt dat [naam gedaagde] onrechtmatig jegens hen heeft gehandeld doordat hij heeft bewerkstelligd of toegelaten dat Ra Isolatie haar wettelijke of contractuele verplichtingen niet is nagekomen. De rechtbank is van oordeel dat, indien al moet worden aangenomen dat Ra Isolatie de werkzaamheden niet juist heeft uitgevoerd, [eisers] onvoldoende onderbouwd hebben gesteld dat [naam gedaagde] in dat verband een persoonlijk ernstig verwijt kan worden gemaakt. [eisers] hebben niet beargumenteerd welk handelen van [naam gedaagde] met betrekking tot de uitvoering van de werkzaamheden door Ra Isolatie een bestuurdersaansprakelijkheid oplevert en waarom. Dat [naam gedaagde] onrechtmatig heeft gehandeld jegens [eisers] in dit verband, kan dus niet worden vastgesteld.

[eisers] hebben nog uitdrukkelijk aangeboden bewijs te leveren van de omvang van de gebreken. Nu [eisers] op dit punt echter niet aan hun stelplicht hebben voldaan, wordt aan bewijslevering op dit punt niet toegekomen.

Gelet op het voorgaande, wordt de vordering van € 96.651,64 afgewezen. Hieruit volgt dat ook de vordering tot betaling van het bedrag van € 980,47 ter zake van “kosten deskundige” wordt afgewezen.

Tussen partijen is niet in geschil dat [eisers] de factuur voor ‘levering steenstrips’ (factuur 10108) verschuldigd was bij het plaatsen van de bestelopdracht door [naam gedaagde]. [naam gedaagde] heeft niet betwist dat de betaling van [eisers] op deze factuur niet is doorgeleid aan de leverancier en dat levering (aan [eisers]) niet heeft plaatsgevonden. [naam gedaagde] heeft aangevoerd dat hij de steenstrips wel heeft besteld, maar dat de leverancier niet op tijd heeft kunnen leveren. De leverancier zou de steenstrips in week 10 leveren, maar heeft de levering uitgesteld naar week 23 en in die week is volgens [naam gedaagde] het faillissement van Ra Isolatie uitgesproken.

De rechtbank verwerpt dit verweer. Ten eerste heeft [naam gedaagde] bij conclusie van antwoord erkend dat Ra Isolatie op 16 september 2020 failliet is verklaard. Dat is dus niet in week 23, maar ruim drie maanden later. De rechtbank stelt daarnaast vast dat de aan [naam gedaagde] uitgebrachte factuur voor de steenstrips (productie 16 bij akte van [eisers]) dateert van 30 juni 2020. Dat is ruim na beweerdelijke uitgestelde leverdatum in week 23. Tot slot heeft [naam gedaagde] zijn verweer dat de leverancier niet op tijd kon leveren en de levering op grond daarvan is uitgesteld op geen enkele wijze onderbouwd. Dat [naam gedaagde] de factuur ruimschoots (maanden) voordat hij de bestelling voor de steenstrips plaatste al aan [eisers] heeft uitgebracht, heeft [naam gedaagde] aldus onvoldoende gemotiveerd betwist. Gezien wat partijen waren overeengekomen, namelijk dat de steenstrips bij de bestelling (door [naam gedaagde] bij de leverancier) aan [eisers] zouden worden gefactureerd, heeft [naam gedaagde] met het verzenden van de factuur ten onrechte de schijn gewekt die bestelling toen al te hebben geplaatst en daarmee [eisers] tot betaling bewogen. Een dergelijk handelen is in strijd met hetgeen in het maatschappelijk verkeer betamelijk is en dus onrechtmatig. Dat [eisers] als gevolg van dit onrechtmatig handelen schade hebben geleden staat vast, nu niet is betwist dat de door hen wel betaalde steenstrips nooit aan hen zijn geleverd. Het gedeelte van de vordering met betrekking tot de steenstrips (€ 5.650,31) wordt derhalve toegewezen.

Tussen partijen is niet in geschil dat op het moment dat door [naam gedaagde] aan [eisers] een betaling van de tweede termijn werd gevraagd, de eerste termijn door Ra Isolatie niet was voldaan aan de leverancier van de kozijnen. Ook staat tussen partijen vast dat levering van de kozijnen pas zou plaatsvinden als de tweede termijn aan de leverancier werd betaald.

Uit het in 2.8 weergegeven whatsapp verkeer blijkt dat [naam gedaagde] de indruk heeft gewekt bij [eisers] dat levering zou plaatsvinden bij de tweede betaling, terwijl hij wist, althans behoorde te weten dat dit niet het geval was, nu de eerste termijn niet aan de leverancier van de kozijnen was doorbetaald.

De rechtbank is van oordeel dat hieruit volgt dat [naam gedaagde] [eisers] door een valse voorstelling van zaken te geven tot betaling heeft bewogen, wat in strijd is met hetgeen in het maatschappelijk verkeer betaamt en dus onrechtmatig is. [naam gedaagde] is aansprakelijk voor de schade die [eisers] als gevolg van zijn onrechtmatige handelen hebben geleden, zijnde de betaalde extra termijn in verband met de kozijnen. Het gedeelte van de vordering met betrekking tot de kozijnen (€ 16.950,92) wordt dan ook toegewezen.

[naam gedaagde] heeft als verweer aangevoerd dat het Zinklook dak aanvankelijk is besteld door Ra Works, een andere vennootschap van [naam gedaagde], maar die kon dat niet betalen, omdat zij in juni 2020 failliet ging. Ook dit verweer is door [naam gedaagde] op geen enkele wijze onderbouwd en de rechtbank gaat daaraan voorbij.

Daarnaast heeft [naam gedaagde] niet betwist dat Ra Isolatie de bestelling van het Zinklook dak niet eerder dan 20 juli heeft geplaatst. Door het Zinklook dak echter wel al te factureren aan [eisers], heeft [naam gedaagde] ook hier weer, in het licht van wat partijen waren overeengekomen, ten onrechte de schijn gewekt dat de bestelling al wel was geplaatst en daarmee [eisers] tot betaling bewogen. Net als bij de steenstrips en de kozijnen is een dergelijk handelen in strijd met hetgeen maatschappelijk betamelijk is en is [naam gedaagde] voor de daaruit voortvloeiende schade aansprakelijk. Het gedeelte van de vordering met betrekking tot het Zinklook dak (€ 10.075,00) wordt derhalve toegewezen.

Gelet op het voorgaande zal de vordering tot veroordeling van [naam gedaagde] tot betaling van een bedrag van € 32.676,23 worden toegewezen.

[eisers] maken aanspraak op vergoeding van € 1.375,00 aan buitengerechtelijke incassokosten. De buitengerechtelijke incassokosten zijn betwist. Het is volgens [naam gedaagde] gesteld noch gebleken dat separaat voor vergoeding in aanmerking komende buitengerechtelijke kosten zijn gemaakt. De rechtbank stelt vast, nu dit door [naam gedaagde] is erkend, dat [eisers] de bij dagvaarding overgelegde brief van 23 oktober 2020 aan [naam gedaagde] hebben gezonden. Hieruit blijkt dat er van de zijde van [eisers] incassowerkzaamheden zijn verricht die vergoeding door [naam gedaagde] rechtvaardigen. De vordering tot vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten is echter enkel over de vordering van € 32.676,23 toewijsbaar, nu de overige vorderingen worden afgewezen. De rechtbank matigt de buitengerechtelijke kosten dan ook tot een bedrag van € 1.101,76, op basis van de wettelijke regels met betrekking tot buitengerechtelijke incassokosten, uitgaande van een vordering van € 32.676,23 in hoofdsom.

Aangezien partijen over en weer deels in het ongelijk zijn gesteld, zullen de kosten van deze procedure tussen hen ingevolge artikel 237 lid 1 Rv worden gecompenseerd, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.

Uitvoerbaarheid bij voorraadverklaring en (wettelijke) rente zijn in de gewijzigde eis door [eisers] niet meer gevorderd en worden daarom ook niet uitgesproken.