Uitspraken

Beoordeeld moet worden of [gedaagde01] is tekortgeschoten in de nakoming van de overeenkomst en of [eisers] daardoor schade heeft geleden.

[gedaagde01] stelt dat hij de aangiften inkomstenbelasting 2013 tot en met 2015 niet te laat heeft ingediend, zodat er geen sprake is van een tekortkoming. De navorderingsaanslagen zijn echter niet opgelegd vanwege het te laat doen van aangiften, maar vanwege het aanhouden van een onjuiste winstverdeling in de VOF voor [eiser01] en [eiser02] , zodat dit verweer van [gedaagde01] niet opgaat. [gedaagde01] heeft niet betwist dat hij in de aangiften inkomstenbelasting 2013 tot en met 2015 een winstverdeling van 50-50% heeft ingevuld. Omdat deze winstverdeling volgens de Belastingdienst onjuist is en de Belastingdienst daardoor aan [eisers] navorderingsaanslagen met belastingrente heeft opgelegd, is de kantonrechter van oordeel dat [eisers] voldoende heeft onderbouwd dat [gedaagde01] is tekortgeschoten in de nakoming van de overeenkomst.

De schade bestaat volgens [eisers] uit de belastingrentes die aan [eiser01] zijn opgelegd in de navorderingsaanslagen 2013 tot en met 2015 (€ 859,- + € 1.413,- + € 809,- = € 3.081,-). [gedaagde01] heeft deze schade niet betwist, maar volgens [gedaagde01] is de winstverdeling van 50-50% destijds door [eisers] opgezet met zijn vorige boekhouder ( [naam kantoor01] ) en had [eisers] als ondernemer moeten weten dat hij een risico liep door de gekozen winstdeling van 50-50%. De kantonrechter begrijpt dat [gedaagde01] hiermee een beroep doet op eigen schuld (artikel 6:101 BW).

[eisers] betwist gemotiveerd dat sprake is van eigen schuld. Tijdens de mondelinge behandeling heeft hij aan zijn betwisting het volgende ten grondslag gelegd. De winstverdeling van 50-50% was destijds naar zijn idee en dat van zijn toenmalige boekhouder realistisch. Dit gaf toen de verhoudingen goed weer en het was niet bedoeld om in een lager belastingtarief te komen. [gedaagde01] heeft hem nooit op de (gestelde) onjuistheid van deze winstverdeling gewezen of gevraagd of deze nog realistisch was, ook niet nadat de Belastingdienst kennelijk herhaaldelijk om uitleg hierover had gevraagd aan [gedaagde01] en ook niet nadat de Belastingdienst een verdeling van 80-20% voorstelde. [gedaagde01] heeft hem hiermee niet geconfronteerd en [gedaagde01] zei altijd als [eisers] aan hem iets vroeg: ‘ik regel het wel; komt goed’. De brieven van de Belastingdienst hierover heeft [eisers] niet gezien, omdat deze aan [gedaagde01] toegezonden werden, zodat hij niet van de vragen van de Belastingdienst op de hoogte was, aldus [eisers]

De kantonrechter is van oordeel dat van [gedaagde01] , gelet op zijn zorgplicht als boekhouder/belastingadviseur, verwacht had mogen worden dat hij met [eisers] zou bespreken of de winstverdeling van 50-50% nog realistisch was of dat hij hier zelf onderzoek naar zou hebben gedaan. Gesteld noch gebleken is dat [gedaagde01] dat gedaan heeft. Gelet op deze zorgplicht en gelet op het feit dat [gedaagde01] volgens [eisers] op vragen altijd antwoordde met de tekst ‘ik regel het wel; komt goed’, is de kantonrechter van oordeel dat niet is komen vast te staan dat sprake is van eigen schuld aan de zijde van [eisers] Dit betekent dat [gedaagde01] de schade van [eisers] , bestaande uit de opgelegde belastingrentes van in totaal € 3.081,- zal moeten vergoeden.

De tekortkoming ten aanzien van de aangifte inkomstenbelasting 2016 bestaat er volgens [eisers] uit dat [gedaagde01] in deze aangiften geen winst uit onderneming of een verkeerde winstverdeling heeft opgegeven en niet, althans onvoldoende, reageert op de vragen hierover van de Belastingdienst. Hierdoor heeft de Belastingdienst aan [eisers] belastingrente (€ 1.078,-) en vergrijpboetes (€ 7.637,- + € 950,- = € 8.587,-) opgelegd. Dit is volgens [eisers] zijn schade.

[gedaagde01] heeft niet betwist dat hij in de aangiften 2016 geen winst uit onderneming of een verkeerde winstverdeling heeft opgegeven en dat dit een tekortkoming is. Het gevorderde schadebedrag heeft [gedaagde01] ook niet betwist. Voor zover [gedaagde01] ook ten aanzien van deze tekortkoming een beroep heeft willen doen op eigen schuld van [eisers] , is de kantonrechter van oordeel dat dit beroep niet slaagt. [eisers] heeft onweersproken gesteld dat [gedaagde01] nooit aan hem heeft gevraagd of met hem heeft besproken dat geen winstverdeling zou worden opgegeven of dat de winstverdeling zou worden veranderd in 100-0%. Gelet hierop kan van eigen schuld aan de zijde van [eisers] geen sprake zijn. [gedaagde01] zal derhalve veroordeeld worden om de schade van [eisers] te betalen van in totaal € 9.665,- aan belastingrente en vergrijpboetes.

Gelet op het voorgaande is het gevorderde schadebedrag van € 12.746,- toewijsbaar. [gedaagde01] heeft onvoldoende onderbouwd waarom zijn persoonlijke omstandigheden (burn-out en corona) ertoe zouden moeten leiden dat hij geen schadevergoeding aan [eisers] verschuldigd is.

[gedaagde01] stelt dat [eisers] nog vijf facturen onbetaald heeft gelaten en dat hij voor het onderhanden werk uit 2019 nog voor € 14.000,- aan uren open heeft staan die [eisers] aan hem verschuldigd is. De kantonrechter merkt dit aan als een beroep op verrekening met de schadevergoedingsvordering van [eisers] Uit de stellingen van [gedaagde01] blijkt onvoldoende dat hij een tegenvordering (reconventionele vordering) heeft willen indienen. Hieronder zal dit beroep op verrekening beoordeeld worden.

Volgens [gedaagde01] heeft [eisers] vijf facturen niet betaald. De facturen met de nummers FAC1910027 (23 februari 2019) en FAC1910122 (27 mei 2019) zijn echter gericht aan een andere entiteit, namelijk Muziek Promotie Internationaal, zodat deze niet toewijsbaar en verrekenbaar zijn. [gedaagde01] stelt voorts dat de factuur van 5 juli 2016 nog openstaat. [eisers] heeft tijdens de mondelinge behandeling deze factuur betwist en subsidiair een beroep gedaan op verjaring. Omdat [gedaagde01] de factuur niet heeft overgelegd en evenmin nader heeft toegelicht waarom [eisers] de factuur van 5 juli 2016 moet betalen, is deze factuur niet toewijsbaar en faalt het beroep op verrekening wat betreft deze factuur. De verschuldigdheid van de andere twee facturen met de nummers FAC1910026 (23 februari 2019) en FAC1910123 (27 mei 2019) heeft [eisers] niet betwist, maar volgens [eisers] waren de werkzaamheden van [gedaagde01] deze facturen niet waard. [eisers] heeft deze betwisting echter onvoldoende onderbouwd, zodat deze twee facturen ten bedrage van in totaal € 363,- wel toewijsbaar zijn. Het beroep op verrekening slaagt derhalve ten aanzien van de laatste twee facturen ten bedrage van in totaal € 363,-.

[gedaagde01] stelt voorts dat hij nog een bedrag van € 14.000,- van [eisers] tegoed heeft. Bij zijn e-mailbericht van 24 augustus 2022 heeft [gedaagde01] een lijst overgelegd waarmee hij kennelijk wil onderbouwen dat hij voor € 6.575,- exclusief btw aan werkzaamheden heeft verricht voor [eisers] die hij nog moet factureren. Deze overgelegde lijst is echter zonder nadere onderbouwing, die ontbreekt, te vaag om op basis daarvan enig bedrag te kunnen toewijzen. In de lijst zijn kennelijk werkzaamheden opgenomen die [gedaagde01] in 2019 voor [eisers] verricht zou hebben. [eisers] heeft echter tijdens de mondelinge behandeling toegelicht dat hij in het eerste kwartaal van 2019 al afscheid had genomen van [gedaagde01] en hij heeft er bovendien op gewezen dat hij overeenkomstig de offerte uit december 2013 nooit een prijsopgave heeft ontvangen en akkoord is gegaan met kosten van meerwerk. [gedaagde01] heeft daarnaast geen onderbouwing overgelegd van het andere deel van de € 14.000,- die volgens hem nog openstaat. Dit betekent dat deze vordering van [gedaagde01] niet toewijsbaar is en hij ten aanzien hiervan geen beroep op verrekening kan doen.

Ten aanzien van het bedrag van € 363,- heeft [gedaagde01] dus een geslaagd beroep op verrekening gedaan, zodat dit bedrag verrekend zal worden met het bedrag aan schadevergoeding dat toewijsbaar is. Dit betekent dat [gedaagde01] veroordeeld zal worden om een totaal bedrag van € 12.383,- aan schadevergoeding aan [eisers] te betalen.

De buitengerechtelijke incassokosten zullen worden toegewezen tot een bedrag van € 898,83, omdat aan alle voorwaarden is voldaan om een vergoeding voor deze kosten te krijgen.

De gevorderde wettelijke handelsrente zal worden afgewezen, omdat sprake is van een vordering tot betaling van schadevergoeding en niet tot voldoening van een geldsom op grond van een handelsovereenkomst. De kantonrechter zal [gedaagde01] veroordelen om de wettelijke rente te betalen over het toegewezen bedrag aan schadevergoeding vanaf 3 december 2020 (de datum van de sommatie).

[gedaagde01] krijgt voor het grootste deel ongelijk en moet daarom de proceskosten betalen. De kantonrechter stelt deze kosten aan de kant van [eisers] tot vandaag vast op € 129,74 aan dagvaardingskosten, € 693,- aan griffierecht en € 746,- aan salaris voor de gemachtigde (2 punten x € 373,- tarief). Dit is totaal € 1.568,74. Voor kosten die [eisers] maakt na deze uitspraak moet [gedaagde01] ook een bedrag betalen van € 124,- (1/2 punt x € 373,- tarief met maximum € 124,-). Hier kan nog een bedrag bijkomen voor de betekening van de uitspraak. In dit vonnis hoeft hierover geen aparte beslissing te worden genomen (ECLI:NL:HR:2022:853).

Dit vonnis wordt, zoals gevorderd, uitvoerbaar bij voorraad verklaard.