Uitspraken

De rechtbank stelt het volgende voorop.

De opvolgende aansprakelijkheidsverzekeraars van de manege, De Goudse Verzekeringen en Avéro Achmea, stellen zich beiden op het standpunt dat voor de schade waarvoor [naam 1] de manege aansprakelijk heeft gesteld en waarvoor de manege voor 60% aansprakelijk is blijkens de beschikking in deelgeschil, geen dekking bestaat op de bij hen afgesloten verzekeringen. De manege heeft aangekondigd een procedure op te starten tegen Avéro Achmea teneinde in rechte te laten vaststellen dat Avéro Achmea de betreffende schade wel dient te vergoeden onder de door de manege bij haar afgesloten verzekering. Voor het geval dat bij onherroepelijke uitspraak komt vast te staan dat de schade niet is gedekt onder die verzekering, dient in de onderhavige procedure te worden beoordeeld of AON deze schade aan de manege dient te vergoeden. Anders dan AON stelt in haar antwoordakte na mondelinge behandeling behoeft de rechtbank in het kader van deze beoordeling niet te beoordelen of Avéro Achmea met recht dekking onder de aansprakelijkheidsverzekering heeft geweigerd. De uitspraak van het gerechtshof ’s-Hertogenbosch waarnaar AON ter onderbouwing van haar standpunt verwijst, leidt niet tot een ander oordeel. Deze uitspraak ziet op een hele andere situatie dan hier aan de orde is.

AON voert allereerst als verweer aan dat de vorderingen van de manege moeten worden afgewezen omdat de manege niet binnen bekwame tijd bij AON heeft geklaagd over het gebrek in de prestatie van Meeus conform artikel 6:89 Burgerlijk Wetboek (verder: BW). AON onderbouwt dit verweer als volgt.

In november 2016 was de manege bekend met het gestelde gebrek in de uitvoering van de werkzaamheden door Meeus. Op dat moment was duidelijk dat Avéro Achmea én De Goudse Verzekeringen geen dekking zouden bieden. Pas 5 jaar later, op 2 november 2021, is AON aansprakelijk gesteld. Door dit lange tijdsverloop is AON ernstig in haar (processuele) belangen geschaad. In dit verband wijst AON erop dat er afgezien van een bezoekverslag van 22 augustus 2011 geen stukken bewaard zijn gebleven, zoals aantekeningen van de gesprekken die voor en na de bespreking van 22 augustus 2011 zijn gevoerd, e-mails en overige correspondentie (intern en extern). Dit terwijl er, aldus AON, ook blijkens het wel beschikbare bezoekverslag meerdere gesprekken vooraf zijn gegaan aan genoemd gesprek en ook na dit gesprek nog onderzoek is gedaan en overleg heeft plaatsgevonden (onder meer naar c.q. over de polissen van De Goudse Verzekeringen).

Dat AON niet meer over informatie over de overgang van de verzekering in 2011 beschikt, ligt voor de hand nu op het moment dat de manege AON voor het eerst confronteerde met een aansprakelijkstelling op 2 november 2021 AON, althans Meeus, al ruim zes jaar niet meer de assurantietussenpersoon van de manege was en er al ruim 10 jaar was verstreken sinds de advisering over de overgang van verzekering. Een en ander zou anders zijn geweest als de manage wel in november 2016 of kort daarna bij (toen nog) Meeus had geprotesteerd over het gestelde gebrek in de prestatie van Meeus in 2011. Hierbij wijst AON erop dat in de jaren voor en vlak na de overname (op 1 november 2017) alle mensen zijn vertrokken die betrokken zijn geweest bij de overgang van de verzekering van de manege van De Goudse Verzekeringen naar Avéro Achmea, en AON niemand heeft kunnen vinden die zich nog iets weet te herinneren van de gebeurtenissen van ruim 10 jaar daarvoor. Ook [naam 2] zelf is in die periode op onprettige wijze vertrokken bij Meeus om vervolgens nota bene de nieuwe intermediair van de manege te worden namens een andere assurantietussenpersoon.

Door het ontbreken van stukken uit die periode en personen die hierover nog iets kunnen verklaren, kan AON de (advies)gesprekken uit die periode niet meer reconstrueren. Bovendien is AON de mogelijkheid ontnomen om (voor zover daartoe aanleiding had bestaan) destijds meteen schadebeperkend op te treden door met Avéro Achmea in gesprek te gaan over dekking.

De manege stelt in reactie hierop het volgende. Na de aansprakelijkstelling van de manege door [naam 1] in september 2016 heeft de manege dit meteen doorgeleid naar [naam 2]. [naam 2] heeft op zijn beurt de claim doorgestuurd naar Avéro Achmea en De Goudse Verzekeringen. [naam 2] heeft, in navolging van Avéro Achmea, aan de manege bericht dat zij zich (ondanks het ontbreken van dekking onder beide verzekeringen) geen zorgen hoefde te maken, omdat de vordering van [naam 1] was verjaard. De manege verwachtte op dat moment dus helemaal geen schade te hebben door een mogelijke fout van Meeus. Zij heeft vertrouwd op de mensen die dit zeiden en er veel meer verstand van hadden dan zij. Er was op dat moment voor haar dan ook geen enkele aanleiding om AON als rechtsopvolger van Meeus aansprakelijk te stellen. Er was immers geen schade voor haar. Pas in augustus 2021, na de uitkomst van het deelgeschil, realiseerde de manege zich dat zij de schade van [naam 1] voor 60% zelf moet betalen. Volgens de manege is op dat moment sprake van het kenmerkende aspect van de gebrekkige prestatie in de uitvoering van de werkzaamheden door Meeus/AON. De onderzoeksplicht voor de manege vangt pas aan op het moment dat zij op de hoogte is van de zorgplicht van de tussenpersoon en er aanleiding is te veronderstellen dat de tussenpersoon daarin tekort is geschoten.

De manege betwist voorts dat AON nadeel heeft ondervonden van eventueel te laat klagen door de manege. AON beschikt nog over een bezoekverslag van 22 augustus 2011 en een door de manege ingevulde vragenlijst uit 2011. Meer informatie wordt er door een verzekeraar niet bewaard na het afsluiten van een verzekeringspolis. Een bezoekverslag wordt opgemaakt aan de hand van aantekeningen van een buitendienstmedewerker bij een grote verzekeraar en gaat het dossier in. De aantekeningen niet.

De manege heeft niet voldaan aan de klachtplicht ex artikel 6:89 BW

De rechtbank stelt vast dat de manege op 1 september 2016 door [naam 1] aansprakelijk is gesteld voor haar schade. De manege heeft die aansprakelijkstelling destijds aan haar tussenpersoon gestuurd, die de claim op haar beurt heeft doorgestuurd aan Avéro Achmea en De Goudse Verzekeringen. Zowel Avéro Achmea als De Goudse Verzekeringen hebben toen aangegeven geen dekking voor de schade van [naam 1] te bieden. In november 2016 bleek er dus sprake te zijn van een dekkingshiaat. De rechtbank is van oordeel dat dat het moment is waarop de manege de beweerdelijke gebreken in de advisering door Meeus ontdekte of in ieder geval had behoren te ontdekken. Weliswaar stelt de manege dat dit gebrek haar niet kenbaar was nu haar werd verzekerd door [naam 2] in navolging van Avéro Achmea dat zij geen schade hoefde te betalen omdat de vordering van [naam 1] was verjaard maar dit kan de manege in de verhouding tot AON niet baten. Immers, vaststaat inmiddels dat deze mededeling van [naam 2] niet klopte en dat [naam 2] op dat moment niet meer in dienst was van Meeus maar namens assurantietussenpersoon VCN de manege adviseerde. In aanmerking nemende dat het handelen en nalaten van een assurantietussenpersoon voor rekening en risico van de verzekerde komt, komt de onjuiste mededeling van [naam 2] (als contactpersoon namens VCN), en de conclusie die de manege op basis daarvan heeft getrokken, voor rekening en risico van de manege.

Dat de manege zelf geen kennis van zaken heeft en daarom niet heeft kunnen vaststellen of de informatie die [naam 2] haar verstrekte juist was, doet, hoe onrechtvaardig dit voor de manage ook zal voelen, aan het voorgaande niet af. In haar relatie jegens AON speelt dit geen rol. Dit kan mogelijk anders zijn in haar relatie jegens [naam 2] en/of VCN.

Ook staat vast dat het door de manege gestelde gebrek in de advisering door Meeus over de overgang van verzekering dateert uit augustus 2011, dat de manege in 2015 Meeus (thans AON) heeft ingewisseld voor een andere assurantietussenpersoon en dat Meeus/AON er tot 2021 geen rekening mee hoefde te houden dat zij gegevens omtrent de advisering over de overgang van verzekering diende te bewaren.

Onder die omstandigheden kan AON niet worden verweten dat zij nauwelijks nog beschikt over stukken die gaan over de wijziging van verzekering in 2011. Hierbij neemt de rechtbank ook in aanmerking dat het voor de hand ligt dat voor een assurantietussenpersoon een bewaartermijn ingaat op het moment van advisering over een bepaalde verzekering en niet pas, zoals de manege stelt, vanaf het moment dat de verzekering eindigt. De verzekering kan immers doorlopen nadat de verzekeringnemer van tussenpersoon is gewisseld, zodat de tussenpersoon niet eens weet van het tijdstip van eindigen van de verzekering.

AON heeft onder verwijzing naar de inhoud van het wel beschikbare bezoekverslag van 22 augustus 2011 gesteld dat er meer gesprekken zijn gevoerd over de wijziging van de verzekering, waarvan zij geen verslagen meer kan overleggen omdat zij die niet heeft. Zij verwijst hiervoor naar het bezoekverslag onder 1. Algemeen: “Tijdens ons eerste gesprek heb ik samen met de Technische inspecteur van Avéro / Topland uw bedrijf gezien.”

En onder 2 “Besproken onderwerpen” staat onder andere: “Aangezien uw huidige pakket verschillende verzekeraars kent en daarom ook verschillende einddatums zullen wij voor u inzichtelijk maken wanneer de verzekeringen opgezegd kunnen worden en per wanneer deze verzekeringen in het Topland pakket gaat lopen.” En: “Tijdens mijn bezoek heb ik van u de meest recente polissen van de Goudse mogen ontvangen. Wij zullen nagaan of deze polissen op korte termijn (vanwege een wijziging) opzegbaar zijn.”

Dat deze andere gesprekken er zijn geweest wordt door de manege niet betwist terwijl voorts tussen partijen vast staat dat hier geen verslagen meer van aanwezig zijn. Uit het verweer van de manege volgt dat normaliter van dergelijke gesprekken geen aantekeningen worden bewaard, zodat er door tijdsverloop ook niets verloren is gegaan. Dit argument wordt verworpen. Nog daargelaten dat dit door AON ter zitting gemotiveerd is betwist, is het juist door het lange door de manege veroorzaakte tijdsverloop dat AON niet kan aantonen dat zij, zoals zij stelt, wel verslagen van deze gesprekken bewaarde.

Eveneens heeft AON gemotiveerd gesteld dat zij niemand heeft kunnen vinden die destijds in dienst was bij Meeus en die zich nog iets weet te herinneren van de gebeurtenissen van ruim 10 jaar daarvoor. Dit heeft de manege niet weersproken. Dit had wel op haar weg gelegen, te meer nu [naam 2] nog altijd de assurantietussenpersoon van de manege is en hij (en dus ook de manege) wel over deze informatie kan beschikken.

Aan de overige geschilpunten wordt niet toegekomen.

Uit de uitspraak van 10 juni 2022 van de Hoge Raad (ECLI:NL:HR:2022:853),

onder nummer 2.3, leidt de rechtbank af dat in dit vonnis geen aparte beslissingen hoeven te

worden genomen over nakosten.