Uitspraken

Standpunt officier van justitie

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat wettig en overtuigend kan worden bewezen dat de verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan de verkrachting van [slachtoffer01] (hierna: de aangeefster). De verdachte heeft genegeerd dat de aangeefster vooraf heeft gezegd dat zij geen penetratie wilde zonder condoom. Vervolgens heeft hij onverhoeds zijn penis zonder condoom in de anus van de aangeefster gebracht, gehouden en bewogen en heeft hij haar gepenetreerd. Door deze feitelijkheden heeft de verdachte de aangeefster gedwongen tot het ondergaan van het seksueel binnendringen van haar lichaam op een manier waarvoor zij geen toestemming had gegeven.

Vaststelling feiten en omstandigheden

De rechtbank gaat uit van de volgende feiten en omstandigheden zoals die blijken uit het strafdossier.

Op 25 augustus 2021 hebben de aangeefster en de verdachte elkaar ontmoet in de woning van de verdachte en hebben zij seks gehad met een condoom. Op 30 augustus 2021 heeft er een tweede ontmoeting plaatsgevonden in de woning van de aangeefster. Op enig moment hebben de verdachte en de aangeefster, met haar toestemming, vaginale seks met condoom gehad. Nadat de verdachte is klaargekomen, wilde hij een nieuw condoom pakken. Ondertussen zijn de verdachte en de aangeefster in gesprek geraakt over het hebben van anale seks. Op aanwijzing van de aangeefster heeft de verdachte een tas gepakt met daarin seksspeeltjes. De verdachte is vervolgens met deze tas en met een condoom in zijn handen teruggelopen naar de aangeefster. Nadat zij aan voorspel hebben gedaan, heeft de verdachte de aangeefster - met haar toestemming - anaal gepenetreerd. Na de penetratie is de verdachte klaargekomen op het lichaam van de aangeefster. De aangeefster realiseerde zich op dat moment dat de verdachte geen condoom om had. Zij heeft dit ten tijde van de penetratie niet gemerkt, omdat zij op dat moment met haar gezicht naar de andere kant lag. De aangeefster heeft verklaard dat zij enkel toestemming heeft gegeven voor seks met condoom.

De verdachte heeft de verklaring van de aangeefster ter terechtzitting grotendeels bevestigd. Hij heeft verklaard dat hij zich pas tijdens de anale seks, vlak vóór hij klaarkwam, realiseerde dat hij geen condoom om had gedaan. Hierop is hij uit de anus van de aangeefster gegaan en is hij op haar lichaam klaargekomen. De verdachte heeft voorts verklaard dat hij nooit de intentie heeft gehad om iets tegen de wil van de aangeefster te doen. Hij is het condoom vergeten om te doen, omdat hij opgewonden was en de aangeefster hem vroeg haar te penetreren.

Beoordeling door de rechtbank

De vraag die de rechtbank moet beantwoorden is of de verdachte door aldus te handelen zich schuldig heeft gemaakt aan verkrachting zoals bedoeld in artikel 242 van het Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr), dan wel dwang in de zin van artikel 284 Sr.

Beide artikelen vereisen dat sprake is van dwang. De dwang moet van dien aard zijn dat de ander zich naar redelijke verwachting niet tegen de (seksuele) handelingen heeft kunnen verzetten, dan wel door toedoen van de verdachte in een zodanig bedreigende situatie is gebracht dat deze zich daaraan niet heeft kunnen onttrekken. Het begrip dwang impliceert dat er sprake is van opzet bij de verdachte ofwel op het seksueel binnendringen (artikel 242 Sr, verkrachting) ofwel op het dwingen iets te dulden, namelijk de penetratie zonder condoom (artikel 284 Sr, dwang).

Gezien de hiervoor geschetste feitelijke gang van zaken is de rechtbank niet tot de overtuiging gekomen dat er sprake was van (voorwaardelijk) opzet bij de verdachte om de aangeefster ergens toe te dwingen. Hij heeft immers eerder wel seks met de aangeefster gehad mèt condoom. Hij heeft vervolgens een condoom gepakt, maar nog niet omgedaan omdat hij en de aangeefster verder gingen met het voorspel. Na enige tijd heeft de aangeefster voorgesteld dat de verdachte haar anaal penetreert. Dat heeft de verdachte ook gedaan, maar zonder condoom. De rechtbank heeft niet de overtuiging gekregen dat hieraan een bewuste keuze van de verdachte ten grondslag heeft gelegen. Dat de verdachte niet expres het condoom niet heeft omgedaan blijkt ook uit zijn houding na afloop en de berichten die hij nadien aan de aangeefster heeft gestuurd. Dit was anders geweest als de verdachte bijvoorbeeld tijdens de penetratie het condoom heimelijk had afgedaan of als hij tegen de aangeefster zou hebben gelogen door te zeggen dat hij een condoom om had terwijl hij dit in werkelijkheid achterwege had gelaten. Hoezeer de rechtbank het invoelbaar vindt dat de aangeefster zich misleid en onrechtmatig behandeld voelt, volgt vrijspraak voor zowel het primair als het subsidiair ten laste gelegde omdat van opzet bij de verdachte geen sprake was.

Ten overvloede merkt de rechtbank op dat zelfs als de verdachte wel opzet zou hebben gehad om de aangeefster ergens toe te dwingen, dit nog niet tot een bewezenverklaring van de primair ten laste gelegde verkrachting had kunnen leiden. Artikel 242 Sr (verkrachting) vereist dat iemand wordt gedwongen tot het ondergaan van handelingen die (mede) bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam. Om onder ‘seksueel binnendringen’ in de zin van artikel 242 Sr ook seksueel binnendringen zonder condoom te verstaan, terwijl er over het seksueel binnendringen zelf wel overeenstemming bestond (zoals in deze zaak), is een extensieve wetsinterpretatie nodig. Dat is in strijd met het legaliteitsbeginsel. Met andere woorden: de rechtbank zou dan meer in het wetsartikel (artikel 242 Sr) moeten lezen dan er daadwerkelijk in staat en als de rechtbank dat doet, zou er dus meer strafbaar zijn dan vooraf strafbaar is gesteld. De verdachte zou dan mogelijk worden veroordeeld voor een handeling die (nog) niet verboden was op het ogenblik waarop die plaatsvond. Dit gaat te ver.

Conclusie

Het primair en subsidiair ten laste gelegde is niet wettig en overtuigend bewezen. De verdachte wordt daarvan vrijgesproken.