Uitspraken

Het verzoek van [verzoeker01] berust op artikel 1019w Rv. Dit artikel geeft een persoon de mogelijkheid om, indien hij een ander aansprakelijk houdt voor schade die hij lijdt door dood of letsel, de rechter te verzoeken te beslissen over een geschil omtrent of in verband met een deel van hetgeen ter zake tussen hen rechtens geldt en waarvan de beëindiging kan bijdragen aan de totstandkoming van een vaststellingsovereenkomst. Het doel van de deelgeschilprocedure is de vereenvoudiging en versnelling van de buitengerechtelijke afhandeling van letsel- en overlijdensschade. In deze zaak houdt de vraag over het bestaan van de door [verzoeker01] gestelde klachten en het causaal verband tussen deze klachten en het ongeval partijen verdeeld. Een oordeel over dit geschilpunt kan bijdragen aan het vlot trekken van de onderhandelingen die uiteindelijk zouden kunnen leiden tot een vaststellingsovereenkomst. De zaak is dan ook, zoals niet tussen partijen ter discussie staat, geschikt voor behandeling als deelgeschil.

Allianz c.s. hebben primair aangevoerd dat het verzoek van [verzoeker01] te vaag en te onbepaald is en om die reden moet worden afgewezen. Volgens Allianz c.s. is niet duidelijk op welke klachten en beperkingen die genoemd worden in de ‘medische gegevens’ en in het ‘deskundigenrapport van [naam04] ’ [verzoeker01] doelt. [verzoeker01] had moeten benoemen welke klachten en beperkingen volgens hem het gevolg van het ongeval zijn, zodat voor Allianz c.s. duidelijk was waartegen zij zich moeten verweren.

De rechtbank volgt Allianz c.s. niet in dit verweer. In randnummer 35 van het verzoekschrift stelt [verzoeker01] zich op het standpunt dat hij als gevolg van het ongeval hoofdpijnklachten en klachten van de nek heeft opgelopen evenals radiculaire klachten. Allianz c.s. gaan in hun verweer ook uit van deze gestelde klachten. Uit het rapport van [naam04] volgt eveneens dat [verzoeker01] tijdens het expertiseonderzoek te kennen heeft gegeven dat hij met voornoemde klachten kampt. De rechtbank gaat er daarom, evenals partijen en [naam04] , van uit dat [verzoeker01] stelt dat hij als gevolg van het ongeval last heeft van hoofdpijn-, nekpijnklachten, alsmede van radiculaire klachten. [verzoeker01] heeft tijdens de mondelinge behandeling weliswaar gesteld dat hij als gevolg van het ongeval ook psychische klachten heeft, maar dergelijke klachten maken geen onderdeel uit van de door [verzoeker01] verzochte verklaring voor recht en ook niet van het rapport van [naam04] . De rechtbank zal zich daarom in deze beschikking beperken tot hoofdpijnklachten, nekpijnklachten en radiculaire klachten.

Het bestaan van de klachten waarvan [verzoeker01] stelt last te hebben, wordt door Allianz betwist. De rechtbank beoordeelt daarom eerst of daadwerkelijk sprake is van de gestelde klachten. Daarbij geldt als uitgangspunt dat de stelplicht en de bewijslast op [verzoeker01] rust. Inherent aan de door [verzoeker01] gestelde hoofdpijn- en nekpijnklachten is dat ze moeilijk objectiveerbaar zijn. Aan het bewijs voor het bestaan van deze klachten kunnen daarom geen al te hoge eisen worden gesteld. Voldoende is dat het bestaan van de – subjectief beleefde – klachten objectief kan worden vastgesteld. Daarvoor dienen de klachten reëel, niet ingebeeld, niet voorgewend en niet overdreven te zijn. Dit in de jurisprudentie ontwikkelde criterium komt er op neer dat de rechter er, op grond van de beschikbare medische informatie, van overtuigd moet zijn dat het gaat om klachten die de betrokkene daadwerkelijk heeft zonder dat hij of zij tracht de situatie ernstiger te doen overkomen dan deze is.

[verzoeker01] stelt dat hij meteen na het ongeval pijn in zijn nek voelde en stijve nekspieren had. [verzoeker01] had daarnaast last van tintelingen in zijn arm. Na een week of twee à drie te hebben gewerkt, werd het werk hem teveel; hij had veel last van hoofdpijn en nekpijn. Ook was nog steeds sprake van tintelingen in zijn rechterarm. [verzoeker01] verwijst naar de medische stukken die hij in het geding heeft gebracht. Neuroloog [naam02] schrijft op 4 april 2018 naar aanleiding van het bezoek van [verzoeker01] op 18 januari 2018 dat [verzoeker01] klaagde over nekpijn en dat sprake was van soms enige uitstraling naar bovenarmen tot ellebogen . En ook bij de huisarts klaagt [verzoeker01] vanaf de dag van het ongeval over nekklachten ( 11-12-17: klachten nek ++ ) en enkele weken later ook over hoofdpijn en tintelingen in de handen en armen ( 16-01-18: … heeft hoofdpijn en veel nekklachten. Bij doorvragen geeft meneer ook aan dat hij tintelingen heeft in de handen en armen.” ). [naam04] rapporteert eveneens dat [verzoeker01] tegenover hem heeft verklaard dat hij last heeft van blijvende nekklachten en hoofdpijn.

De medische stukken die [verzoeker01] ter onderbouwing van de gestelde klachten in het geding heeft gebracht, en in het bijzonder het rapport dat op gezamenlijk verzoek van partijen door [naam04] is opgemaakt, rechtvaardigen naar het oordeel van de rechtbank de conclusie dat [verzoeker01] daadwerkelijk hoofdpijn-, nekpijnklachten en radiculaire klachten heeft. [verzoeker01] heeft deze klachten in de periode na het ongeval steeds benoemd in de contacten met [naam02] en [naam03] en nadien ook bij [naam04] . Uit het huisartsenjournaal blijkt voorts dat [verzoeker01] pijnstilling kreeg voorgeschreven in verband met deze klachten. Bovendien heeft [verzoeker01] behandelingen bij de fysiotherapeut ondergaan, gericht op het verminderen van de door hem ervaren hoofdpijn-, nekpijnklachten en radiculaire klachten (zie bijvoorbeeld de brief van 28 mei 2018 van fysiotherapeut Zuijderduijn). De rechtbank is dan ook van oordeel dat sprake is van een consistent, consequent en samenhangend patroon van klachten.

Omdat de rechtbank hiervoor heeft vastgesteld dat sprake is van een consistent, consequent en samenhangend klachtenpatroon, komt de rechtbank nu toe aan de vraag of er causaal verband bestaat tussen de klachten en het ongeval. De rechtbank overweegt dat wederom als uitgangspunt heeft te gelden dat de stelplicht en de bewijslast betreffende het causaal verband tussen het ongeval en de klachten in beginsel op [verzoeker01] rust, met dien verstande dat in een zaak als de onderhavige aan het te leveren bewijs geen al te hoge eisen mogen worden gesteld: het ontbreken van een specifieke medische aantoonbare verklaring voor de klachten staat niet in de weg aan het oordeel dat het bewijs van het oorzakelijk verband geleverd is (vgl. ECLI:NL:HR:2001:AB2054). Tot op zekere hoogte komt het immers voor risico van de aansprakelijke partij dat het slachtoffer van een verkeersongeval daardoor ook klachten kan ondervinden die zich slechts in beperkte mate lenen voor objectivering. Indien komt vast te staan dat het slachtoffer vóór het ongeval deze klachten niet had, de klachten op zich door het ongeval veroorzaakt kunnen worden en een alternatieve verklaring voor de klachten ontbreekt, zal het bewijs van het oorzakelijk verband veelal geleverd zijn.

Allianz c.s. betwisten dat er causaal verband bestaat tussen de klachten en het ongeval. De juridische causaliteit kan [verzoeker01] ook niet baten. [verzoeker01] heeft geen ongeclausuleerd huisartsenjournaal van voor het ongeval overgelegd. Daarnaast is [verzoeker01] kort voor het ongeval een ander ongeval overkomen. [verzoeker01] heeft dan ook niet aangetoond dat hij de door hem gestelde klachten niet al had voorafgaand aan het ongeval waar het voertuig van [verweerder01] bij betrokken was. [verzoeker01] heeft ook niet aangetoond dat het ongeval voldoende impact had om bijvoorbeeld radiculaire klachten – die pas drie weken na het ongeval zijn ontstaan – te kunnen veroorzaken. Een alternatieve verklaring voor de hoofdpijnklachten, nekpijnklachten en radiculaire klachten is de pre-existente degeneratieve cervicale (nekwervelkolom) spondylartrose en discopathie C5-C6. Daar komt bij dat [verzoeker01] na het ongeval is gescheiden, waardoor hij zijn huis heeft moeten verkopen. Allianz c.s. kunnen zich voorstellen dat daardoor stressklachten zijn ontstaan en dat kan ook een alternatieve oorzaak zijn voor de gestelde hoofd- en nekpijnklachten. Voor zover komt vast te staan dat de klachten wel in causaal verband staan met het ongeval, dan is dat causale verband inmiddels doorbroken. Uit het rapport van [naam04] (antwoord op vraag 3 van de aanvullende vragen) volgt immers dat in het geval van [verzoeker01] conform de literatuur wordt gesproken van niet-richtinggevende verergering van een pre-existente afwijking. Dat wil zeggen dat ook zonder het ongeval dezelfde situatie ook door vele andere, alledaagse situaties zou hebben kunnen ontstaan.

Dat, zoals verzocht, de beperkingen volledig het gevolg zijn van het ongeval van 11 december 2017 zal de rechtbank ook niet voor recht verklaren. [verzoeker01] heeft immers niet gesteld wat zijn beperkingen zijn. Eerst moet duidelijk worden wat de beperkingen zijn die [verzoeker01] ervaart, welke beperkingen het gevolg zijn van de hoofdpijnklachten en nekpijnklachten en welke beperkingen het gevolg zijn van de radiculaire klachten. Een verzekeringsgeneeskundige is nodig om hierover duidelijkheid te verkrijgen. Een en ander valt niet af te leiden uit het rapport van [naam04] .

Wat de rechtbank hiervoor heeft overwogen, leidt tot de conclusie dat het verzoek in zoverre kan worden toegewezen dat voor recht wordt verklaard dat de hoofdpijnklachten, nekpijnklachten en radiculaire klachten in ieder geval gedurende enige periode na 11 december 2017 het gevolg zijn van het ongeval van 11 december 2017.

Op grond van artikel 1019aa Rv worden de kosten bij de behandeling van het verzoek aan de zijde van de persoon die schade door dood of letsel lijdt (in dit geval [verzoeker01] ), in de beschikking begroot. Hierbij moet de dubbele redelijkheidstoets van artikel 6:96 lid 2 BW gehanteerd worden. Dit betekent dat indien een deelgeschilprocedure volstrekt onnodig of onterecht is ingesteld, de kosten daarvan niet voor vergoeding in aanmerking komen. Uit wat hiervoor is overwogen, blijkt dat het laatste niet het geval is.

[verzoeker01] heeft als productie 5 bij het verzoekschrift een urenstaat van zijn advocaat overgelegd. Daaruit volgt dat in totaal 18,75 uur aan de zaak is besteed tegen een uurtarief van € 250,00 exclusief btw. Tijdens de mondelinge behandeling heeft de advocaat van [verzoeker01] nog toegelicht dat de tijd die gepaard gaat met de (voorbereiding) van de mondelinge behandeling 5 uur bedraagt.

Allianz c.s. hebben aangevoerd dat er op de urenstaat diverse administratieve handelingen staan opgenomen waarvoor het specialistentarief van € 250,00 in rekening wordt gebracht. Het is onduidelijk waarom Allianz c.s. zouden moeten betalen voor deze administratieve handelingen die niets te maken hebben met deze deelgeschilprocedure. Verder is er veel tijd in rekening gebracht voor intern overleg. Deze werkzaamheden komen niet voor vergoeding in aanmerking. Voor het opstellen van het – summiere – verzoekschrift is 10 uur in rekening gebracht. Dat is volgens Allianz c.s. onredelijk veel tijd. Het uurtarief van € 250,00 achten Allianz c.s. een te hoog uurtarief omdat de advocaat van [verzoeker01] geen LSA-advocaat is. Allianz c.s. verzoeken het aantal uur dan ook te matigen naar 12 tegen een uurtarief van € 215,00 exclusief btw.