Uitspraken

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder terecht vastgesteld dat eiseres de overtreding heeft begaan. Uit het rapport van bevindingen volgt dat de desinfectieoplossing in de spuitlans van de wasplaats van eiseres een te lage dosering had. De rechtbank ziet geen reden om aan de juistheid van de bevindingen van de toezichthouder te twijfelen. Anders dan eiseres stelt, blijkt uit het dossier dat verweerder wel bij de toezichthouder navraag heeft gedaan over het bieden van een mogelijkheid tot contra-expertise. In de bezwaarfase is door de toezichthouder hierover een nadere toelichting gegeven waarop eiseres heeft kunnen reageren. Van een tegenstrijdigheid in het dossier op dit punt is de rechtbank niet gebleken. De toezichthouder heeft toegelicht dat bij een controle het bedrijf wordt gevraagd of er ook een contramonster moet worden genomen en dat het bedrijf daarna bij de bedrijfsbeheerder van de NVWA dit contramonster kan opvragen voor een contra-expertise. Uit zowel het rapport van bevindingen als het monsterrelaas blijkt dat de toezichthouder bij de controle bij eiseres een contramonster heeft genomen. Daarmee heeft de toezichthouder voldaan aan artikel 5:18, derde lid, van de Awb en kan niet worden geconcludeerd dat eiseres de mogelijkheid om een contra-expertise te laten uitvoeren is ontnomen. Weliswaar volgt uit het rapport van bevindingen niet dat de toezichthouder eiseres er expliciet op heeft gewezen dat zij die mogelijkheid had, maar daartoe is verweerder ook niet verplicht3. Dat eiseres gebruikmaakte van een door het Ctgb toegelaten desinfectiemiddel is niet in geschil, maar eiseres wordt verweten dat zij dit middel niet op de juiste wijze gebruikte. Het Ctgb stelt bij de toelating van een middel voorschriften op en het middel mag alleen worden gebruikt als die voorschriften worden nageleefd4. In het Wettelijke Gebruiksvoorschrift van de desinfectievloeistof P3 Incidin5 staat dat de gebruiksconcentratie voor transportmiddelen voor dieren 2 % is (20 ml per liter water). Blijkens de bij het rapport van bevindingen gevoegde foto stond dit ook vermeld op de verpakking van het desinfectiemiddel. Duidelijk is dat in het monster uit de spuitlans van eiseres een aanzienlijk lagere concentratie is vastgesteld. Daarmee heeft eiseres dus niet voldaan aan de voorwaarden voor het gebruik van dit toegelaten desinfectiemiddel. Dit kan eiseres worden verweten; zij is immers degene die het middel in haar wasplaats met water mengt. Op eiseres als professioneel gebruiker van biociden rust de verantwoordelijkheid om een desinfectiemiddel alleen in de voorgeschreven concentratie te gebruiken.

Op grond van artikel 5:10a van de Awb is degene die wordt verhoord met het oog op het aan hem opleggen van een bestraffende sanctie niet verplicht ten behoeve daarvan verklaringen omtrent de overtreding af te leggen en moet voor het verhoor aan de betrokkene worden medegedeeld dat hij niet verplicht is tot antwoorden. In een uitspraak van 21 mei 20216 heeft de Hoge Raad overwogen dat aan het woord ‘verhoor’ in deze bepaling de betekenis moet worden toegekend dat de mededeling dat antwoorden niet verplicht is, moet worden gedaan in alle gevallen waarin (anders dan schriftelijk) vragen aan de betrokkene worden gesteld met het oog op het opleggen van een bestuurlijke boete. Uit het rapport van bevindingen blijkt dat de toezichthouder bij de inspectie contact heeft gehad met de bedrijfsleider van eiseres, maar het dossier bevat geen aanwijzing dat de toezichthouder in dit contact vragen aan hem heeft gesteld met het oog op het opleggen van een boete. Er bestond dus ook geen verplichting voor de toezichthouder om de bedrijfsleider de cautie te geven. Ook op andere momenten in deze zaak was er geen cautieplicht. Bij het uitbrengen van het voornemen heeft verweerder eiseres in de gelegenheid gesteld om schriftelijk haar zienswijze te geven; deze uitnodiging kan niet gelijk worden gesteld aan een verhoor als hiervoor bedoeld en bovendien geldt de verplichting om de cautie te geven in beginsel niet op schriftelijke verklaringen. Daarnaast was op de hoorzitting alleen de gemachtigde van eiseres aanwezig en daarom gold niet de verplichting om de cautie te geven.

De rechtbank volgt eiseres niet in haar betoog dat verweerder het bezwaar (deels) gegrond had moeten verklaren. Verweerder heeft in het bestreden besluit de boete gehandhaafd en ook de motivering en grondslag van de boete is in het bestreden besluit niet gewijzigd. Verweerder heeft louter in het bestreden besluit7 vermeld dat er twee onjuiste doseringsgetallen in het primaire besluit stonden. Dit raakt de vaststelling van de overtreding niet. Bovendien volgde reeds uit het analyserapport van de monsters wat de juiste doseringsgetallen waren. Nu voorts geen sprake is van herroeping van het primaire besluit wegens een aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid, was verweerder ook niet gehouden over te gaan tot een proceskostenvergoeding.

Nu verweerder terecht heeft vastgesteld dat eiseres de overtreding heeft begaan, was verweerder bevoegd eiseres daarvoor een boete op te leggen van € 1.500,-. De rechtbank stelt vast dat eiseres geen gronden heeft gericht tegen de hoogte van dit boetebedrag in het licht van de overtreding. Wel vindt eiseres dat de boete vanwege termijnoverschrijdingen moet worden gematigd. De rechtbank stelt vast dat verweerder bij het nemen van het boetebesluit de termijn van artikel 5:51 van de Awb met één dag heeft overschreden. Overschrijding van die termijn leidt niet tot het vervallen van de bevoegdheid om een boete op te leggen.8 Ook ziet de rechtbank in de enkele overschrijding met een dag geen aanleiding om de boete te matigen. Het is de rechtbank niet gebleken dat eiseres door het tijdsverloop in haar verdedigingsmogelijkheden is geschaad. Eiseres heeft haar standpunt op dit punt niet toegelicht. Uit het dossier blijkt dat de bedrijfsleider direct na de constateringen door de toezichthouder op de hoogte is gesteld van zijn bevindingen en dat een rapport is aangezegd. Met het rapport van bevindingen en de daarbij gevoegde stukken, waaronder een monsterrelaas en een analyserapport, had eiseres voldoende feitenmateriaal om de bevindingen van de toezichthouder te kunnen tegenspreken. Ook had eiseres het contramonster kunnen laten onderzoeken. In de omstandigheid dat de beslistermijn in bezwaar is overschreden, ziet de rechtbank ook geen grond om de boete te matigen, nu eiseres daartegen kan opkomen door verweerder in gebreke te stellen. Eiseres heeft dit ook gedaan, waarna verweerder binnen elf dagen heeft beslist.

Ten aanzien van het beroep op de redelijke termijn overweegt de rechtbank dat volgens vaste jurisprudentie9 bij punitieve sancties als uitgangspunt geldt dat de redelijke termijn is overschreden als, behoudens bijzondere omstandigheden, de rechtbank niet binnen twee jaar nadat deze termijn is aangevangen, uitspraak doet. De termijn vangt aan op het moment dat het bestuursorgaan een handeling heeft verricht waaraan eiseres de verwachting kon ontlenen dat het bestuursorgaan haar een boete zou opleggen; dit is in de regel het moment van het voornemen tot boeteoplegging. Voorts geldt dat de boete wordt verminderd met 5 % per half jaar dat de redelijke termijn is overschreden, met een maximum van in het algemeen € 2.500,-. In dit geval is de redelijke termijn aangevangen met het uitbrengen van het voornemen op 12 mei 2021. Op het moment van deze uitspraak is de redelijke termijn met bijna vijf maanden overschreden. De rechtbank ziet in deze overschrijding aanleiding om de boete van € 1.500,- te matigen met 5 % tot een bedrag van € 1.425,-.