Uitspraken

Een rechter kan alleen gewraakt worden als zich omstandigheden voordoen waardoor de rechterlijke onpartijdigheid schade zou kunnen lijden. Daarvan is sprake als de rechter jegens een procesdeelnemer vooringenomen is of als de vrees daarvoor objectief gerechtvaardigd is. Daarbij is het uitgangspunt dat een rechter wordt vermoed onpartijdig te zijn omdat hij als rechter is aangesteld. Voor het oordeel dat de rechterlijke onpartijdigheid toch schade lijdt, bestaat alleen grond in geval van bijzondere omstandigheden die een zwaarwegende aanwijzing opleveren voor het aannemen van (de objectief gerechtvaardigde schijn van) partijdigheid. Uit de wet volgt dat de verzoeker die concrete omstandigheden moet aanvoeren en wel zodra deze aan hem bekend zijn geworden.

De omstandigheden die verzoekers hebben aangevoerd bieden geen aanwijzing voor het oordeel dat de rechter door haar persoonlijke instelling en overtuiging niet onpartijdig is. Zulks is ook niet gesteld door verzoekers.

Vervolgens moet worden onderzocht of de aangevoerde omstandigheden, voor zover aannemelijk geworden, toch een zwaarwegende aanwijzing opleveren voor het oordeel dat de door verzoekers geuite vrees dat de rechter jegens hen een vooringenomenheid koestert – objectief – gerechtvaardigd is. Hierbij is de opvatting van verzoekers van belang, maar is deze niet doorslaggevend.

De enkele omstandigheid dat de zaken van verzoekers worden behandeld door een meervoudige strafkamer van de rechtbank, waarvan de voorzitter reeds zitting heeft gehad en vonnis heeft gewezen in de zaak van [naam veroordeelde] en ten laste van die [naam veroordeelde] bewezen heeft verklaard feiten ter zake waarvan aan verzoekers medeplichtigheid wordt verweten, levert geen zwaarwegende aanwijzing op als hiervoor bedoeld. Het behoort immers tot de normale, wettelijke taak van de rechter die heeft te beslissen over de in de artikelen 348 en 350 van het Wetboek van Strafvordering vermelde vragen, dat hij daarbij slechts oordeelt op de grondslag van hetgeen aan de verdachte is tenlastegelegd en naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting dienaangaande en dat hij hetgeen hij is te weten gekomen of heeft beslist in een andere zaak tegen een andere verdachte daarbij buiten beschouwing laat.

Het wrakingsverzoek is in de kern gebaseerd op het volgende. De namen van verzoekers zijn genoemd in de bewijsmiddelen, die door de meervoudige strafkamer van deze rechtbank zijn gebezigd in het vonnis van [naam veroordeelde] , meer in het bijzonder een gesprek waarin [naam veroordeelde] tegen verzoekers – althans één van hen – zegt: “ik ga”. Daaraan is door de rechtbank – inclusief de rechter – een bepaalde duiding gegeven, namelijk dat [naam veroordeelde] aan verzoekers heeft verteld dat hij zou uitreizen. Binnen het kader van een terrorismeproces is dat een beladen term. Deze omstandigheden maken dat op zichzelf voorstelbaar is dat daarmee bij verzoekers – die ontkennen te hebben geweten van het voornemen van [naam veroordeelde] tot uitreizen – de vrees is ontstaan dat de rechter jegens hen vooringenomen is. Voor toewijzing van het wrakingsverzoek moet deze vrees echter naar objectieve maatstaven gerechtvaardigd zijn. Deze drempel is hoog – zo volgt uit vaste jurisprudentie – en wordt in dit geval niet gehaald.

De verwijten jegens verzoekers zijn niet gelijk aan de in de tenlastelegging van [naam veroordeelde] opgenomen verwijten en de bewezenverklaring in het jegens [naam veroordeelde] gewezen vonnis. De in het vonnis als bewijsmiddelen gebruikte berichten en de daaraan door de strafkamer destijds verbonden duiding impliceren verder niet een oordeel over de rol en de wetenschap van verzoekers, laat staan over een jegens hen te maken strafrechtelijk verwijt. Ten slotte is het zo dat de betreffende bewijsmiddelen tijdens de behandeling van de strafzaken tegen verzoekers geheel en opnieuw ter discussie kunnen worden gesteld en de strafkamer die over die zaken moet oordelen niet gebonden is aan de inhoud van het in de zaak tegen [naam veroordeelde] gewezen vonnis.

Op grond van dit alles is de wrakingskamer van oordeel dat de drempel voor de naar objectieve maatstaven gerechtvaardigde vrees voor vooringenomenheid van de rechter in dit geval niet wordt gehaald. Het verzoek wordt afgewezen.