Uitspraken

Deze zaak draait in hoofdzaak om de vraag of Stedin gehouden is om Dura Vermeer een aanbod te doen voor het vergroten van de transportcapaciteit naar 1.320 kW op het aansluitpunt van HGC75. Op grond van artikel 24 E-wet is de netbeheerder in beginsel verplicht aan degene die daarom verzoekt een aanbod te doen om met gebruikmaking van het door hem beheerde net ten behoeve van de verzoeker transport van elektriciteit uit te voeren. Stedin heeft de aanvraag van Dura Vermeer voorlopig geweigerd met een beroep op artikel 24 lid 2 E-wet. Op grond van dat artikellid kan een verzoek tot transport worden geweigerd indien de netbeheerder redelijkerwijs geen capaciteit ter beschikking heeft voor het gevraagde transport.

Het is van belang vast te stellen dat in dit geval, anders dan in andere procedures waarnaar partijen hebben verwezen, het congestieonderzoek dat TenneT verricht, nog niet is afgerond. In zoverre is van een definitieve weigering om transport capaciteit te leveren nog geen sprake. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter is deze omstandigheid doorslaggevend voor het voorlopige oordeel dat er op dit moment geen grond is om, vooruitlopend op de nog onbekende uitkomst van het congestieonderzoek, Stedin te dwingen om (extra) transportcapaciteit ter beschikking te stellen aan Dura Vermeer.

Aan Dura Vermeer kan worden toegegeven dat de onderbouwing van de fysieke congestie in de zin van concrete gegevens (metingen/cijfers over gebruik, belasting, capaciteit) op specifieke onderdelen van het elektriciteitsnet, tot op heden summier is. Uit de overgelegde stukken (onder andere de aankondiging van congestie van november 2022 en de toelichting van TenneT van 27 september 2023) volgt echter wel dat op dit moment sprake is van aanwezige transportcapaciteit van 3887 MW, waar een gevraagde capaciteit van 4278 MW tegenover staat (voor de gehele regio Flevopolder, Gelderland, Utrecht) en dat op dit moment al sprake is van veelvuldig overbelasting van bepaalde netcomponenten, waaronder de 150 kV-verbindingen waaraan koppelpunt ULW is verbonden. Daarnaast volgt uit de informatie van Stedin dat het in deze procedure relevante koppelpunt ULW een grenscapaciteit heeft van 200 MW, die reeds wordt overschreden als rekening gehouden wordt met al gecontracteerde transportcapaciteit die binnen afzienbare tijd in gebruik wordt genomen en met de geprognosticeerde autonome groei. Hiermee heeft Stedin de fysieke congestie bij de huidige stand van zaken – dat wil zeggen zolang het congestieonderzoek nog niet is afgerond – voldoende aannemelijk gemaakt.

Dat in een rapport congestieonderzoek van TenneT van 17 november 2022, welk onderzoek zag op dezelfde regio, is geconcludeerd dat met congestiemanagement vermogen kon worden vrijgemaakt, is voor de beslissing in dit kort geding niet relevant. Dat onderzoek ging namelijk over verwachte structurele congestie voor productie en zag daarmee op teruglevering (bijvoorbeeld door zonnepanelen) aan het elektriciteitsnet. Deze capaciteit staat los van de transportcapaciteit voor afname. De conclusie is dan ook dat Stedin vanwege de fysieke congestie in het net de aanvraag van Dura Vermeer tot verhoging van het gecontracteerd transportvermogen (voorlopig) mocht weigeren en dat zij deze weigering voldoende met redenen heeft omkleed. Daarmee heeft Stedin voldaan aan artikel 24 lid 2 E-wet. Er is daarom geen grond om de vordering tot verhoging van de capaciteit van de aansluiting te verhogen tot 1.320 kW, toe te wijzen.

Tussen partijen bestaat discussie over het al dan niet ontvangen van de brief van 17 november 2022 waarin Stedin de congestie heeft aangekondigd aan bestaande grootverbruikers. Deze discussie is voor de beslissing in dit kort geding niet relevant. Voor zover Dura Vermeer beoogt te betogen dat zij hoger op de wachtlijst had moeten staan, omdat zij bij eerdere ontvangst van de brief eerder een aanvraag had ingediend, leidt dit niet tot een andere beslissing. Stedin heeft immers onweersproken gesteld dat sinds 17 november 2022 geen (definitieve) transportcapaciteit is toegekend aan bedrijven op de wachtlijst. Een hogere plek op de wachtlijst, wegens eerdere aanmelding, zou daarom ook niet leiden tot toewijzing van de vordering tot verhoging van de capaciteit tot 1.320 kW.

Dura Vermeer heeft subsidiair gesteld dat de aansluiting in elk geval moet worden verhoogd tot 185 kW omdat RVB dit vermogen tot haar beschikking had voordat Dura Vermeer aan de renovatie begon. Vooropgesteld wordt dat Dura Vermeer in 2021 een ATO met Stedin is aangegaan waarin ondubbelzinnig een transportvermogen is overeengekomen van 151 kW. Voorafgaand aan en na de totstandkoming van de ATO heeft Dura Vermeer, zo stelt Stedin onbetwist, op geen enkele wijze laten blijken dat zij op enig moment een hoger transportvermogen wenste en/of het niet eens was met de ‘verlaging’ van de transportcapaciteit. Voor zover Dura Vermeer bedoelt dat zij bij de totstandkoming van de ATO heeft gedwaald omdat zij meende het transportvermogen van RVB één op één over te nemen, is het beroep op dwaling blijkbaar gebaseerd op correspondentie met Eneco. Dat kan echter geen gevolgen hebben voor een vordering op Stedin omdat Stedin niet aan uitlatingen van Eneco kan worden gebonden. Ten slotte is van belang dat uit het voorgaande volgt dat er in het geheel (nog) geen capaciteit is die kan worden toegewezen. De vordering tot het verhogen van de transportcapaciteit tot 185 kW is daarom evenmin toewijsbaar.

Een belangenafweging – waarbij de (niet concrete) belangen van de aanstaande gebruikers van HGC75 buiten beschouwing blijven omdat zij geen partij in dit kort geding zijn – maakt het voorgaande niet anders. Dura Vermeer heeft een evident en groot belang bij het verkrijgen en gebruik maken van een hoger transportvermogen dan de capaciteit die zij thans tot haar beschikking heeft. Dat belang weegt echter niet op tegen het belang van Stedin, die als netbeheerder de netintegriteit – vanwege het risico op overbelasting – dient te bewaken. Van Stedin kan niet worden gevergd dat zij voor Dura Vermeer een uitzondering maakt door aan haar wel extra vermogen ter beschikking te stellen, ook al niet omdat dit (blijkbaar) niet tijdelijk kan. Ten slotte weegt mee dat Dura Vermeer alternatieven ter beschikking staan. Dat dit dure, en mogelijk niet eenvoudig vorm te geven, alternatieven zijn, leidt in de gegeven situatie niet tot een ander oordeel. De vorderingen I en II worden afgewezen.

Dura Vermeer heeft in de dagvaarding drie vragen met betrekking tot de wachtlijst geformuleerd waarvan zij beantwoording door Stedin vordert. Stedin heeft die vragen beantwoord na het uitbrengen van de dagvaarding, maar voorafgaand aan de mondelinge behandeling. Dat betekent dat het belang van Dura Vermeer bij toewijzing van deze vordering ontbreekt, welke vordering om die reden wordt afgewezen.

Dura Vermeer wordt, als de overwegend in het ongelijk gestelde partij, veroordeeld in de kosten van de procedure, tot op heden aan de zijde van Stedin begroot op € 676,- en € 1.079,- aan salaris advocaat. Dat de vragen als bedoeld in vordering III pas na het uitbrengen van de dagvaarding zijn beantwoord, is geen reden om tot een ander oordeel op dit punt te komen, nu deze vordering, voor zover deze al zou zijn toegewezen, van ondergeschikt belang is ten opzichte van de overige vorderingen.