Uitspraken

Feit 2: voorhanden hebben wapen

Het onder 2 ten laste gelegde feit is door de verdachte bekend en er is geen verweer gevoerd dat strekt tot vrijspraak. Dit feit zal zonder nadere bespreking bewezen worden verklaard.

Bewezenverklaring

In bijlage II heeft de rechtbank een opgave gedaan van wettige bewijsmiddelen, houdende voor de bewezenverklaring redengevende feiten en omstandigheden. Met deze opgave wordt volstaan, nu de verdachte het bewezen verklaarde heeft bekend en geen verweer is gevoerd dat strekt tot vrijspraak. Op grond daarvan is wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte de ten laste gelegde feiten heeft begaan op die wijze dat:

1

hij op 3 juli 2023 te Vlaardingen,

[slachtoffer] opzettelijk van het leven heeft beroofd,

immers heeft verdachte met dat opzet van

korte afstand met een vuurwapen meerdere kogels op voornoemde [slachtoffer] afgevuurd, waardoor voornoemde [slachtoffer] meerdere malen in het lichaam is geraakt en ten gevolge

waarvan voornoemde [slachtoffer] is overleden;

2

hij op 3 juli 2023 te Vlaardingen,

een wapen als bedoeld in artikel 2 lid 1 Categorie II van de Wet

wapens en munitie, te weten een vuurwapen in de zin van artikel 1, onder 3° van die

wet in de vorm van een pistool en

voor dat vuurwapen geschikte munitie in de zin van artikel 1 onder 4° van de Wet

wapens en munitie, te weten munitie als bedoeld in artikel 2 lid 2 van die wet, van

de Categorie III, te weten meerdere kogelpatronen,

voorhanden heeft gehad

Hetgeen meer of anders is ten laste gelegd is niet bewezen. De verdachte moet (ook) daarvan worden vrijgesproken.

Standpunt verdediging

De verdediging heeft zich allereerst op het standpunt gesteld dat de verdachte zich kan beroepen op noodweer. De verdachte heeft uitgebreid verklaard dat hij heeft gehandeld om zichzelf te verdedigen tegen een onmiddellijk dreigend gevaar voor zijn leven. Hij verkeerde in de oprechte overtuiging dat het slachtoffer een wapen wilde trekken en zag geen andere mogelijkheid om zichzelf te verdedigen. De beweging van het slachtoffer naar diens heup was dermate dreigend dat er een onmiddellijke noodzaak was om in te grijpen. Indien de rechtbank van mening is dat het handelen van de verdachte buitenproportioneel is geweest, dan wordt een beroep gedaan op noodweerexces. Er was sprake van een hevige gemoedsbeweging. De verdachte verkeerde in een intense emotionele staat van angst en paniek waardoor hij niet meer in staat was om rationeel te handelen. Zijn handelen vloeide direct voort uit de intense vrees voor zijn leven door de (vermeende) aanval door het slachtoffer.

Mocht de rechtbank het noodweer(exces)verweer passeren, dan komt de verdachte een beroep op putatief noodweer toe. De verdachte en het slachtoffer hadden een voorgeschiedenis waarbij de verdachte werd afgeperst, bedreigd en mishandeld door het slachtoffer. Dat bezorgde de verdachte angst in de aanloop naar het incident. Uit het dossier komen voldoende omstandigheden naar voren waaruit kan worden afgeleid dat de verdachte redelijkerwijs kon en mocht menen dat er door het slachtoffer geschoten zou worden of in ieder geval dat hij zou worden aangevallen en dat hij zich daartegen moest verdedigen. De verdachte heeft daarmee verschoonbaar gedwaald over het bestaan van een noodweersituatie.

Beoordeling

Een beroep op noodweer kan slagen indien de verdachte een feit heeft begaan, ingegeven door de noodzakelijke verdediging van zijn lijf, eerbaarheid of goed tegen een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding. Van een ogenblikkelijke aanranding is ook sprake indien er een onmiddellijk dreigend gevaar voor zo’n aanranding bestaat. De enkele vrees daarvoor is onvoldoende. Omdat het bij noodweer gaat om het recht op verdediging tegen een wederrechtelijke aanranding, kan een beroep op noodweer niet worden aanvaard wanneer de gedraging van degene die zich hierop beroept, op grond van zijn bedoeling, noch op grond van de uiterlijke verschijningsvorm van de gedraging kan worden aangemerkt als verdedigend, maar – naar de kern bezien – als aanvallend. In een dergelijk geval kan ook een beroep op noodweerexces of putatief noodweer niet slagen.

Bij haar beoordeling van de verschillende verweren gaat de rechtbank op basis van het dossier uit van de volgende feiten en omstandigheden.

De verdachte en het slachtoffer kenden elkaar al langere tijd. In de maanden voorafgaand aan de schietpartij is een conflict tussen hen ontstaan. Op 3 juli 2023 kwam het slachtoffer naar de woning van de verdachte om met hem te praten. Op het moment dat de verdachte de trap in het portiek van zijn flat afliep, laadde hij een door hem eerder aangeschaft vuurwapen door. Er vond vervolgens buiten de flat een gesprek tussen de verdachte en het slachtoffer plaats dat ongeveer 6 minuten duurde. Daarbij waren de broer van de verdachte, [persoon A] en een vriend van het slachtoffer ( [persoon B] ) aanwezig. Het gesprek eindigde. [persoon B] stapte hierop in de auto bij [persoon C] en het slachtoffer bij [persoon D] . Beide auto’s reden weg. Vervolgens keerde de auto waar het slachtoffer in zat om, stapte hij opnieuw uit en liep hij wederom de parkeerplaats voor de flat op. [persoon B] , [persoon C] en [persoon D] liepen mee. In de tussentijd waren ook [persoon E] en [persoon F] op de parkeerplaats aangekomen. Er volgde een tweede ontmoeting waarbij een woordenwisseling plaatsvond tussen de verdachte, het slachtoffer en [persoon F] . Binnen

16 seconden heeft de verdachte van korte afstand in totaal 7 kogels afgevuurd op het slachtoffer. Het slachtoffer werd 6 keer geraakt; kennelijk trof één van die kogels geen doel.

Volgens de verdachte fluisterde [persoon B] aan het einde van het eerste gesprek iets in het oor van het slachtoffer, waarna het slachtoffer zou hebben gezegd “de pijp is in de auto”. De verdachte maakte daaruit op dat het slachtoffer bij de tweede confrontatie gewapend was. De verdachte heeft verder verklaard dat het slachtoffer, voorafgaand aan het schieten, boos op hem af kwam lopen en zei dat hij hem en [persoon F] ging vermoorden. Hij zou naar de verdachte hebben gewezen en hebben gezegd dat hij als eerste zou gaan. Het slachtoffer zou vervolgens een beweging naar zijn rechterheup hebben gemaakt, waarna de verdachte direct heeft geschoten.

Alle voornoemde aanwezigen bij de schietpartij zijn gehoord door de rechter-commissaris. Geen van hen verklaart dat het slachtoffer de verdachte voorafgaand aan het schieten met de dood heeft bedreigd en/of dat het slachtoffer een beweging naar zijn heup maakte. De rechtbank neemt, op basis van de verschillende verklaringen, aan dat er sprake was van een woordenwisseling, maar kan niet vaststellen dat er doodsbedreigingen zijn geuit en als die al zijn geuit, tegen wie die waren gericht. Er is geen getuige geweest die een dergelijke doodsbedreiging heeft gehoord, die een beweging naar de heup of een wapen bij het slachtoffer heeft gezien of heeft horen spreken over een ‘pijp’. Ook is later bij het slachtoffer geen wapen aangetroffen.

Gelet op het voorgaande stelt de rechtbank vast dat het slachtoffer de verdachte niet fysiek heeft aangevallen of daartoe aanstalten heeft gemaakt. Om die reden was er, op het moment dat de verdachte het wapen trok en schoot, geen sprake van een noodweersituatie. Het handelen van de verdachte zelf is juist als aanvallend en escalerend aan te merken, nu hij na een woordenwisseling van enkele seconden is overgegaan tot het schieten op het slachtoffer. Het voorgaande betekent dat het beroep op noodweer wordt verworpen. In zo’n geval kan ook een beroep op noodweerexces niet slagen. Evenmin kan gelet op het voorgaande worden vastgesteld dat de verdachte redelijkerwijs mocht vermoeden dat hij werd aangevallen. Daarmee faalt eveneens het beroep op putatief noodweer.

De verweren worden dan ook in alle varianten verworpen.

Conclusie

Er zijn ook overigens geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluiten. De verdachte is dus strafbaar.

De vorderingen

Als benadeelde partijen hebben zich in het geding gevoegd: [benadeelde 1] (moeder van het slachtoffer) en [benadeelde 2] (tante van het slachtoffer), bijgestaan door mr. B.P.J. Heinrici. Aan materiële schade wordt door [benadeelde 1] een bedrag van € 1.402,64 gevorderd en door [benadeelde 2] een bedrag van € 6.379,60. Beide benadeelde partijen vorderen een vergoeding van € 17.500,= aan affectieschade.

Standpunt officier van justitie en verdediging

De officier van justitie is van oordeel dat genoegzaam is onderbouwd waarom zowel de materiële als immateriële bedragen zijn gevorderd. Er wordt verzocht de gevorderde bedragen van beide benadeelde partijen geheel toe te wijzen, te vermeerderen met de wettelijke rente met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

De verdachte heeft ter zitting te kennen gegeven bereid te zijn om de gevorderde schade te vergoeden aan de nabestaanden. De verdediging heeft zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank ten aanzien van de ingediende vorderingen door de benadeelde partijen.

Beoordeling

Materiële schade

De materiële schade van [benadeelde 1] bestaat uit kosten voor vliegtickets van en naar Curaçao om de uitvaart van haar zoon de kunnen bijwonen. Deze kosten zijn een rechtstreeks gevolg van het overlijden van het slachtoffer en vloeien daarmee rechtstreeks voort uit het handelen van de verdachte. De kosten zijn voor toewijzing vatbaar.

De materiële schade van [benadeelde 2] bestaat uit kosten met betrekking tot de begrafenis van het slachtoffer en notariskosten in verband met zijn overlijden. Daarmee zijn ook deze kosten voor toewijzing vatbaar.

Affectieschade

Affectieschade is de immateriële schade die bestaat uit het verdriet en de pijn die is veroorzaakt doordat een persoon waarmee men een affectieve band heeft, overlijdt. In artikel 6:108, vierde lid van het Burgerlijk Wetboek (BW) staat een opsomming van personen die hiervoor in aanmerking komen. Indien een persoon niet onder één van deze categorieën valt, kan een beroep gedaan worden op de zogenoemde hardheidsclausule van artikel 6:108, vierde lid, aanhef en onder g, van het BW, waarin de mogelijkheid tot het toekennen van affectieschade is geopend voor een andere persoon die ten tijde van de gebeurtenis in een zodanige nauwe persoonlijke relatie tot de overledene staat, dat uit de eisen van redelijkheid en billijkheid voortvloeit dat deze persoon voor de toepassing van artikel 6:108 lid 3 BW als naaste wordt aangemerkt.

De benadeelde partij [benadeelde 1] is de moeder van de overledene. Zij woonde zelf op Curaçao en haar zoon in Nederland. Gelet daarop zal de affectieschade conform artikel 6:108 BW, gelezen in samenhang met artikel 1 van het Besluit vergoeding affectieschade, worden toegewezen voor een bedrag van € 17,500,=.

De benadeelde partij [benadeelde 2] is de tante van de overledene. Dit brengt met zich mee dat zij niet onder één van de in artikel 6:108 lid 4 BW gespecificeerde categorieën valt. De rechtbank is echter van oordeel dat haar een geslaagd beroep op de hardheidsclausule toekomt. Uit de onderbouwing bij de vordering maakt de rechtbank op dat er sprake was van een nauwe persoonlijke relatie tussen de benadeelde partij en de overledene, waarbij de benadeelde partij sinds 2013, na de remigratie van de moeder van de overledene, de moederrol op zich heeft genomen en er sprake was van het verschaffen van zorg, onderdak, hulp bij financiën en frequent en intensief contact. Dit blijkt ook uit de rol van [benadeelde 2] na het overlijden van haar neef, waarin zij de volledige verantwoordelijkheid heeft genomen voor het regelen van de uitvaart en het afwikkelen van de nalatenschap. Gelet hierop is sprake geweest van een zodanige nauwe persoonlijke relatie dat uit de eisen van redelijkheid en billijkheid voortvloeit dat de benadeelde partij als naaste moet worden aangemerkt. De gevorderde affectieschade ter hoogte van € 17.500,= zal dan ook worden toegewezen, gelet op het Besluit vergoeding affectieschade.

Conclusie

De verdachte moet de benadeelde partij [benadeelde 1] een schadevergoeding betalen van

€ 18.902,64 en moet de benadeelde partij [benadeelde 2] een schadevergoeding betalen van € 23.879,60. De schadevergoedingen zullen worden vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 3 juli 2023. Daarnaast wordt oplegging van de maatregel als bedoeld in artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht passend en geboden geacht.

Vonnis waarvan tenuitvoerlegging wordt gevorderd

Bij vonnis van 17 februari 2022 van de politierechter van deze rechtbank is de verdachte ter zake van een Opiumwetfeit veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van twee weken, met een proeftijd van 2 jaar. De proeftijd is ingegaan op 4 maart 2022.

Standpunt officier van justitie en standpunt verdediging

De officier van justitie heeft gevorderd de voorwaardelijke straf ten uitvoer te leggen.

De verdediging heeft bepleit de vordering tenuitvoerlegging af te wijzen, nu het een ander feit betreft waar de verdachte destijds voor is veroordeeld.

Beoordeling

De hierboven bewezen verklaarde feiten zijn na het wijzen van dit vonnis en voor het einde van de proeftijd gepleegd. Door het plegen van de bewezen feiten heeft de verdachte de aan het vonnis verbonden algemene voorwaarde, dat hij voor het einde van de proeftijd geen nieuwe strafbare feiten zou plegen, niet nageleefd. Daarom zal de tenuitvoerlegging worden gelast van de bij dat vonnis aan de verdachte opgelegde voorwaardelijke straf.