Uitspraken

[gedaagde] huurt vanaf 28 maart 2022 de woning aan de [adres] in Rotterdan van [eiser] . De huur is nu € 970,- per maand. Op dit moment is er een huurachterstand. [eiser] eist dat [gedaagde] die huurachterstand betaalt en dat de kantonrechter de huurovereenkomst ontbindt. [gedaagde] moet van de kantonrechter inderdaad de huurachterstand betalen en de woning verlaten. Hierna wordt uitgelegd waarom.

[gedaagde] wordt veroordeeld om € 9.472,- aan [eiser] te betalen. De partijen zijn het er namelijk over eens dat dit de huurachterstand was op het moment van de zitting. De huur voor de maand februari 2024 zit hier dus bij.

De huurovereenkomst wordt ontbonden, omdat [gedaagde] verplicht was om de huur op tijd te betalen en dat niet heeft gedaan (artikel 6:265 BW). De huurachterstand is ernstig genoeg om de huurovereenkomst te beëindigen. Dat is meestal zo bij een achterstand van meer dan drie maanden, maar de kantonrechter moet rekening houden met alle omstandigheden.1 De kantonrechter heeft in dit geval er rekening mee gehouden dat de huur sinds november 2022 niet of niet volledig wordt betaald. [gedaagde] heeft ter zitting verklaard dat de huurprijs te hoog is voor haar. Zij werkt fulltime maar haar salaris is niet genoeg om de huur te kunnen voldoen. Er is dus geen toekomstperspectief dat [gedaagde] de komende huurpenningen voortaan tijdig zal gaan betalen of de opgelopen achterstand zal gaan inlopen. [gedaagde] heeft niet gesteld dat voor haar kind een (acute) noodsituatie zal ontstaan als zij de woning moet verlaten. Zij heeft op de zitting verklaard dat ze al afspraken heeft om andere goedkopere woonruimte te bezichtigen. De kantonrechter is daarom van oordeel dat de belangen van het kind zich in dit geval niet verzetten tegen een ontbinding van de huurovereenkomst. Datzelfde geldt voor de overige door [gedaagde] genoemde persoonlijke en financiële omstandigheden. De kantonrechter begrijpt dat het voor [gedaagde] niet makkelijk is, maar dat betekent niet dat zij de huur niet (op tijd) hoeft te betalen.

[eiser] is verplicht om de acties uit te voeren die staan onder a tot en met d van artikel 2 Besluit Gemeentelijke Schuldhulpverlening en om aan de gemeente de hoogte van de huurachterstand van [gedaagde] te melden.

Omdat de huurovereenkomst is ontbonden, moet [gedaagde] de woning met al haar spullen verlaten. Normaal gesproken zou dat binnen veertien dagen na de datum van dit vonnis moeten. De kantonrechter ziet echter aanleiding om de ontruimingstermijn op één maand vanaf de datum van dit vonnis te bepalen. Reden voor deze langere ontruimingstermijn is dat [gedaagde] meer tijd heeft om andere woonruimte te vinden voor haar en haar minderjarige kind. Bovendien heeft de gemachtigde van [eiser] ter zitting heeft verklaard dat [eiser] bereid is enige tijd te wachten met ontruiming van de woning. Naar het oordeel van de kantonrechter moet één maand voldoende zijn voor [gedaagde] om onderdak voor haarzelf en haar kind te vinden. Tot en met de dag van de ontruiming moet [gedaagde] een gebruiksvergoeding van € 970,- per maand betalen (artikel 7:225 BW).

De kantonrechter machtigt [eiser] niet om de woning zelf te ontruimen. Alleen de deurwaarder mag namelijk gedwongen ontruimen (artikel 556 Rv). Als [gedaagde] daar niet aan meewerkt, moet de deurwaarder aan de burgemeester vragen om erbij te zijn. De burgemeester kan zich laten vertegenwoordigen door de hulpofficier van justitie (artikel 444 en 557 Rv).

Het staat nog niet vast of er kosten gemaakt gaan worden voor een ontruiming door een deurwaarder en zo ja, hoe hoog die kosten zijn. Daarom worden er geen ontruimingskosten toegewezen.

De vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten wordt afgewezen. [eiser] heeft pas recht op een vergoeding als een brief is gestuurd waarin [gedaagde] de kans heeft gekregen om binnen vijftien dagen na ontvangst van de brief alsnog zonder extra kosten te betalen (artikel 6:96 lid 6 BW). In de brief die aan [gedaagde] is gestuurd worden de extra kosten direct doorberekend. [gedaagde] heeft dus niet de kans gekregen om het openstaande bedrag zonder extra kosten alsnog binnen vijftien dagen te betalen. De brief voldoet dus niet aan de wet.

De rente wordt toegewezen, omdat [eiser] genoeg heeft gesteld waaruit volgt dat deze moet worden betaald en [gedaagde] dat niet heeft betwist.

De kantonrechter heeft onderzocht of er nog andere oneerlijke bepalingen zijn, maar die zijn er niet. Daarbij is alleen gekeken naar bepalingen die voor deze zaak van belang zouden kunnen zijn. Bepalingen die voor beoordeling van de eis niet relevant zijn, heeft de kantonrechter dus niet getoetst.

De kantonrechter heeft ook onderzocht of een deel van de eis moet worden afgewezen omdat [gedaagde] onvoldoende of onjuiste informatie heeft gekregen. Dat is niet het geval. De kantonrechter is dus van oordeel dat [gedaagde] voldoende informatie heeft gekregen of dat een eventuele schending van een informatieplicht niet ernstig genoeg is om een deel van de eis af te wijzen.

[gedaagde] moet de proceskosten betalen, omdat zij voor het grootste deel ongelijk krijgt (artikel 237 Rv). De kantonrechter begroot deze kosten aan de kant van [eiser] op € 129,86 aan dagvaardingskosten, € 244,- aan griffierecht, € 678,- aan salaris voor de gemachtigde (2 punten x € 339,-) en € 135,- aan nakosten. Dat is in totaal € 1.186,86. Hier kan nog een bedrag bijkomen als dit vonnis wordt betekend.

Dit vonnis wordt uitvoerbaar bij voorraad verklaard, omdat [eiser] dat eist en [gedaagde] daar niet op heeft gereageerd (artikel 233 Rv). Dat betekent dat het vonnis meteen mag worden uitgevoerd, ook als één van de partijen aan een hogere rechter vraagt om de zaak opnieuw te beoordelen.