Uitspraken

[gedaagde 1] huurt vanaf januari 2008 een woning van Havensteder. [gedaagde 2] is medehuurder. De huur is nu € 545,08 per maand. Op dit moment is er een huurachterstand. Havensteder eist dat gedaagden die huurachterstand betalen en dat de kantonrechter de huurovereenkomst ontbindt. Gedaagden zijn het niet eens met de eis en willen een betalingsregeling om de huurachterstand in te lopen.

Gedaagden moeten van de kantonrechter inderdaad de huurachterstand betalen en de woning verlaten. Hierna wordt uitgelegd waarom. De kantonrechter wijst gedaagden erop dat zij met de gemachtigde van Havensteder alsnog een betalingsregeling kunnen treffen en daarmee mogelijk kunnen voorkomen dat zij de woning moeten verlaten.

Bij de berekening van de huurachterstand tot en met mei 2024 zijn ook de betalingen waarvan gedaagden betaalbewijzen in het geding hebben gebracht verwerkt. Dat met deze betalingen rekening is gehouden, kan worden afgeleid uit het huuroverzicht (zie productie 4) en het overzicht dat Havensteder voor de zitting in het geding heeft gebracht (zie productie 7).

De huurovereenkomst wordt ontbonden, omdat gedaagden verplicht zijn om de huur op tijd te betalen en dat niet hebben gedaan (artikel 6:265 BW). De huurachterstand is ernstig genoeg om de huurovereenkomst te beëindigen. Dat is meestal zo bij een achterstand van meer dan drie maanden, maar de kantonrechter moet rekening houden met alle omstandigheden.1

De door gedaagden genoemde omstandigheden, verslechtering van de psychische toestand van [gedaagde 1] en de chronische ziekte van [gedaagde 2] hebben niet zonder meer tot gevolg dat de ontbinding van de huurovereenkomst op humanitaire gronden moet worden afgewezen. De enkele bevestiging van de verwijzing naar De Hoop ggz en de bevestiging van Erasmus MC dat sprake is van een behandeling in verband met een chronische aandoening zijn daarvoor onvoldoende. Uit deze stukken kan onvoldoende worden afgeleid wat de daadwerkelijke situatie van gedaagden is.

Omdat de huurovereenkomst is ontbonden, moeten gedaagden de woning met al hun spullen verlaten. Dat moet binnen veertien dagen nadat dit vonnis is betekend. Tot en met de dag van de ontruiming moeten gedaagden een gebruiksvergoeding van € 545,08 per maand betalen (artikel 7:225 BW). Havensteder heeft niet uitgelegd waarom gedaagden een vergoeding moet betalen voor de rest van die maand.

[gedaagde 1] heeft laten weten bereid te zijn een bedrag van € 150,- per maand te betalen bovenop de huur. Op het moment van de mondelinge behandeling had hij dat ook al drie keer gedaan.

De kantonrechter kan geen beslissing nemen over een betalingsregeling, omdat daarvoor toestemming van Havensteder nodig is en Havensteder die toestemming niet heeft gegeven (artikel 6:29 BW).

Tijdens de zitting heeft Havensteder aangegeven dat zij alleen bereid is om een betalingsregeling te treffen als gedaagden inzage geven in hun financiële situatie. Gedaagden kunnen dus met de gemachtigde van Havensteder contact opnemen om te pogen een betalingsregeling af te spreken. Door alsnog een betalingsregeling af te spreken en deze stipt na te komen kunnen gedaagden mogelijk voorkomen dat zij de woning moeten ontruimen.

De kantonrechter heeft begrepen dat gedaagden meerdere schulden hebben. De kantonrechter geeft gedaagden in overweging om zich aan te melden bij de gemeentelijke schuldhulp verlening.

De kantonrechter moet ambtshalve beoordelen of in de algemene voorwaarden oneerlijke bepalingen staan zoals bedoeld in de Richtlijn 93/13 EG. De kantonrechter moet oneerlijke bepalingen vernietigen. Havensteder mag die bepaling dan niet gebruiken en ook geen beroep meer doen op aanvullend recht. 2

In artikel 12 van de algemene bepalingen is opgenomen dat, indien huurder toerekenbaar tekortschiet in de (tijdige) nakoming van enige verplichting, die op grond van de huurovereenkomst of de wet op hem rust, hij dan aansprakelijk is voor de schade die daaruit voortvloeit voor de verhuurder en dat onder schade onder meer wordt verstaan alle buitengerechtelijke kosten, vermeerderd met BTW, alsmede de wettelijke rente.

Deze bepaling is oneerlijk, omdat het kan zijn dat gedaagden door de bepaling meer incassokosten moeten betalen dan op grond van de wet. Daarmee wijkt de bepaling in het nadeel van een consument af van de wet. Dat maakt deze bepaling hier oneerlijk. Gedaagden hoeven daarom geen buitengerechtelijke incassokosten te betalen.

De kantonrechter heeft onderzocht of er nog andere oneerlijke bepalingen zijn, maar die zijn er niet. Daarbij is alleen gekeken naar bepalingen die voor deze zaak van belang zouden kunnen zijn. Bepalingen die voor beoordeling van de eis niet relevant zijn, heeft de kantonrechter dus niet getoetst.

De rente wordt toegewezen, omdat Havensteder genoeg heeft gesteld waaruit volgt dat deze moet worden betaald en gedaagden dat niet hebben betwist. Daarom zit in het totale bedrag dat gedaagden aan Havensteder moeten betalen de rente van € 55,46 die Havensteder heeft berekend tot 1 maart 2024.

Gedaagden moeten de proceskosten betalen, omdat zij voor het grootste deel ongelijk krijgen (artikel 237 Rv). De kantonrechter begroot deze kosten aan de kant van Havensteder op € 138,81 aan dagvaardingskosten, € 524,- aan griffierecht, € 678,- aan salaris voor de gemachtigde (2 punten x €339,-) en € 135,- aan nakosten. Dat is in totaal € 1.475,81. Hier kan nog een bedrag bijkomen als dit vonnis wordt betekend.

De veroordeling wordt hoofdelijk uitgesproken. Dat betekent dat iedere veroordeelde kan worden gedwongen het hele bedrag te betalen. Als de een (een deel) betaalt, hoeft de ander dat (deel van het) bedrag niet meer te betalen.

Dit vonnis wordt uitvoerbaar bij voorraad verklaard, omdat Havensteder dat eist en gedaagden daar niet op hebben gereageerd (artikel 233 Rv). Dat betekent dat het vonnis meteen mag worden uitgevoerd, ook als één van de partijen aan een hogere rechter vraagt om de zaak opnieuw te beoordelen.