Uitspraken

De vrouw wil informatie van de man over de pensioenuitkeringen die hij ontvangt. De man heeft (een deel van) deze informatie na de zitting verschaft. De vrouw wil ook haar beslagvrije voet vastgesteld zien door de rechter. In deze vordering wordt zij niet-ontvankelijk verklaard, omdat de wet hiervoor een andere rechtsingang kent. Alle overige (geld)vorderingen van de vrouw worden, onder meer, vanwege een gebrek aan (spoedeisend) belang afgewezen. De reconventionele vordering van de man wordt ook afgewezen.

Het dossier bestaat uit de volgende stukken:

• -

  de dagvaarding van 28 juni 2024, met producties 1 tot en met 16;

• -

  producties 17 tot en met 22 van de vrouw;

• -

  de conclusie van antwoord met eis in reconventie, met producties 1 tot en met 16.

Partijen zijn op 24 september 1980 met elkaar getrouwd. Bij beschikking van 27 oktober 2004 heeft de rechtbank Rotterdam de echtscheiding tussen hen uitgesproken. De echtscheidingsbeschikking is op 28 januari 2005 ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand.

In de echtscheidingsbeschikking is bepaald dat de man maandelijks € 320,- per maand aan de vrouw is verschuldigd uit hoofde van partneralimentatie. Dit bedrag is bij beschikking van de rechtbank Rotterdam van 28 juni 2006 gewijzigd in € 716,- per maand vanaf 3 maart 2006.

Het gerechtshof Den Haag oordeelt bij beschikking van 26 oktober 2011 dat de vrouw samenleeft als ware zij gehuwd waardoor de partneralimentatie met ingang van 1 december 2007 is geëindigd op grond van artikel 1:160 BW. Om zijn stellingen in deze procedure te onderbouwen, heeft de man een onderzoeksbureau ingeschakeld. Het gerechtshof veroordeelt de vrouw bij deze beschikking tevens om de door de man gemaakte kosten hiervoor van € 34.291,20 te betalen.

De voorzieningenrechter van de rechtbank Rotterdam veroordeelt de vrouw bij vonnis van 27 januari 2012 tot betaling aan de man van € 35.647,24, te vermeerderen met wettelijke rente, uit hoofde van onverschuldigd ontvangen partneralimentatie in de periode december 2007 tot en met september 2011.

De vrouw heeft het gerechtshof Den Haag verzocht de beschikking van 26 oktober 2011 te herroepen, omdat deze beschikking berust op bedrog dat de man heeft gepleegd. Bij beschikking van 24 oktober 2012 wijst het gerechtshof dit verzoek van de vrouw af, omdat niet is gebleken dat de man bedrog heeft gepleegd in de procedure, in die zin dat hij met opzet bewijsstukken in het geding heeft gebracht waarin onwaarheden stonden, dan wel opzettelijk feiten heeft verzwegen die hij verplicht was mede te delen.

Partijen hebben na hun echtscheiding bij de pensioenfondsen niet aangegeven dat zij het tijdens het huwelijk opgebouwde pensioen willen verevenen.

De rechtbank Rotterdam veroordeelt de man bij vonnis van 23 september 2015 tot betaling van het aan de vrouw toekomende deel van de maandelijkse pensioentermijnen vanaf de dag dat de man hierop recht heeft, vermeerderd met eventuele toegepaste indexering, met dien verstande dat hij zijn vorderingen op de vrouw mag verrekenen zolang hij rekening houdt met de beslagvrije voet.

De vrouw heeft geen vaste woon- of verblijfplaats en staat ingeschreven op het adres van de noodopvang in Delft. Zij ontvangt een netto arbeidsongeschiktheidsuitkering voor zelfstandigen, vermeerderd met een toeslag van in totaal € 525,26 netto per maand. De deurwaarder heeft de beslagvrije voet vastgesteld op € 426,- per maand. Het bedrag boven de beslagvrije voet wordt afgedragen aan de deurwaarder vanwege het beslag dat de man heeft gelegd uit hoofde van zijn vorderingen op de vrouw. In de periode oktober 2014-juni 2024 is € 5.245,54 geïncasseerd.

De vrouw vordert om bij beschikking (de voorzieningenrechter leest, omdat dit een dagvaardingsprocedure is, hier en in de vorderingen: bij vonnis), uitvoerbaar bij voorraad, te bepalen dat:

De man vordert om bij vonnis:

1. Voor zover U Edelachtbare Voorzieningenrechter zou oordelen dat de wettelijke rente niet voor onmiddellijke vereffening vatbaar is: de vrouw te veroordelen tot voldoening aan de man van de wettelijke rente over de onbetaald gebleven vordering van de man op de vrouw uit hoofde van de beschikking van 26 oktober 2011, gerekend vanaf de datum van betekening van deze beschikking op 21 november 2011 tot de dag van de algehele voldoening;

2. De vrouw in conventie en reconventie te veroordelen in de werkelijke kosten van het geding, aan de kant van de man te bepalen conform productie 16, althans een zodanig bedrag als U Edelachtbare Voorzieningenrechter in goede justitie vaststelt.

6. De beoordeling in conventie

Vordering I: betaling van de pensioentermijnen

De vrouw legt aan haar vordering ten grondslag dat zij recht heeft op pensioenverevening, maar dat het tot nu toe niet is gelukt om het deel waar zij recht op heeft, betaald te krijgen. De man stelt dat deze vordering niet toewijsbaar is, omdat de rechtbank in het vonnis van 23 september 2015 als voorbehoud aan betaling van de pensioentermijnen heeft verbonden dat de man zijn vorderingen op de vrouw mag verrekenen zolang hij rekening houdt met de beslagvrije voet. De vrouw toont volgens de man niet aan dat haar ondanks dit voorbehoud een bedrag zou toekomen.

De voorzieningenrechter wijst de vordering af. De man is al in 2015 door de rechtbank veroordeeld om de aan de vrouw toekomende pensioentermijnen aan haar te betalen. Hij is echter pas termijnen aan de vrouw verschuldigd als hij zijn vorderingen op de vrouw volledig heeft verrekend. Dit is nog lang niet aan de orde en de vrouw beschikt met het vonnis uit 2015 bovendien al over een geldige titel om haar vordering – op termijn – te kunnen innen. Zij heeft daarom geen belang bij haar vordering I.

Met haar stelling dat zij wil weten of zij op korte termijn kan rekenen op inkomsten uit pensioenverevening zodat zij dan weet of en zo ja, wanneer ze een woning kan huren, heeft de vrouw voldoende spoedeisend belang bij deze vordering.

De vrouw heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat de man bij een ander fonds pensioen heeft opgebouwd waar de vrouw ook nog aanspraak op kan maken. De man stelt dat hij op jonge leeftijd en voor het huwelijk met de vrouw even in de bouw heeft gewerkt. Omdat het een voorhuwelijks pensioen betreft, komt dit pensioen niet voor verevening met de vrouw in aanmerking. Dit wordt bevestigd door de brief van dit pensioenfonds die de vrouw zelf heeft overgelegd. Daaruit blijkt dat het om opgebouwd partnerpensioen gaat. De man kan dus niet worden verplicht een overzicht over te leggen van een pensioenfonds waar hij geen ouderdomspensioen heeft opgebouwd.

De vrouw vordert vervolgens een overzicht van de aflossingen op de bedragen die zij aan de man moet betalen, omdat zij wil weten hoeveel zij inmiddels heeft afgelost. De man stelt dat de vrouw tot nu toe € 5.245,54 heeft afgelost en legt hier stukken van over. De laatste aflossing dateert van juni 2024. De vrouw heeft niet gereageerd op dit overzicht. Niet aannemelijk is dan ook welk belang zij nog heeft bij dit deel van de vordering.

Het voorgaande betekent dat vordering II. wordt afgewezen.

De vrouw stelt dat de man onterecht bedragen heeft verrekend en zij vordert terugbetaling van deze bedragen. De man stelt dat de vorderingen op de vrouw nog bestaan en dat daar nauwelijks op is afgelost. Van onterechte verrekeningen is dus geen sprake.

De vrouw is onherroepelijk veroordeeld tot betaling van bedragen van € 34.291,20 en € 35.647,24, het laatste bedrag te vermeerderen met wettelijke rente. In hoofdsom bedraagt de vordering van de man € 69.938,44. Zelfs als de vrouw wordt gevolgd in haar stelling dat de man vanaf april 2019 al pensioen ontvangt dan bedraagt haar aanspraak hoogstens € 3.122,92 bruto per jaar zijn (conform de opgave aan haar eigen toenmalige advocaat gevoegd bij een betekeningsexploot van 22 oktober 2020). Nog afgezien van rente en gerekend met de bruto component van de pensioenuitkering, is de vrouw dan nog ruim 22 jaar aan het afbetalen op de vorderingen van de man voordat zij aanspraak kan maken op betaling. Deze berekening valt bovendien anders en voor de vrouw (nog) nadeliger uit omdat uit de door de man overgelegde stukken blijkt dat hij pas sinds 1 april 2024 pensioen ontvangt. Dit betekent dat van onterecht geïncasseerde bedragen geen sprake is en dat ook deze vordering wordt afgewezen.

De vrouw vordert een dwangsom voor elke dag dat de man weigert zijn medewerking te verlenen. Niet duidelijk gemaakt is gebleven waar deze vordering op ziet. In de overige vorderingen van de vrouw wordt geen medewerking van de man gevorderd. Deze vordering wordt dan ook afgewezen.

De vrouw vordert vaststelling van de voor haar geldende beslagvrije voet. De deurwaarder is ondanks verzoeken daartoe, niet bereid om de beslagvrije voet op de door de vrouw gewenste wijze te verhogen. De voorzieningenrechter verklaart de vrouw niet-ontvankelijk in vordering V. en de daarmee samenhangende vordering VI. Dit wordt als volgt toegelicht.

De vrouw erkent dat het aan de deurwaarder is om de beslagvrije voet vast te stellen. Als de vrouw vindt dat het door de deurwaarder vastgestelde bedrag leidt tot een kennelijk onevenredige hardheid, moet zij de kantonrechter en niet de voorzieningenrechter verzoeken om de beslagvrije voet te verhogen (artikel 475fa Rv).

Ten overvloede overweegt de voorzieningenrechter dat de vrouw niet inzichtelijk heeft gemaakt welke gegevens zij aan de deurwaarder heeft verstrekt voor verhoging van haar beslagvrije voet. De vrouw maakt evenmin inzichtelijk waarom de aanvraag van een aanvullende bijstandsuitkering is afgewezen en welke stukken zij daarvoor had aangeleverd.

De vrouw krijgt in conventie grotendeels ongelijk. Van de vorderingen die zij heeft ingesteld, had zij vooraf kunnen en moeten voorzien dat een groot deel daarvan geen kans van slagen had. Dat geldt voor de vorderingen die zien op de beslagvrije voet en voor de geldvorderingen, waarvoor zij deels ook al een titel had. Omdat de man het overgelegde pensioenoverzicht en de overzichten van de pensioenbetalingen die hij heeft ontvangen en de bedragen die ten laste van de vrouw zijn geïncasseerd, eerder aan de vrouw had kunnen sturen, ziet de voorzieningenrechter geen aanleiding om de vrouw te veroordelen in de werkelijke proceskosten. Zij wordt wel veroordeeld in de proceskosten van de man die worden begroot op:

- griffierecht € 320,00

- salaris advocaat € 1.107,00

- nakosten € 178,00 (plus de verhoging zoals vermeld in de beslissing)

Totaal € 1.605,00