Uitspraken

In een executiegeschil geldt als uitgangspunt dat een uitgesproken veroordeling, hangende een hogere voorziening, uitvoerbaar dient te zijn en zonder de voorwaarde van zekerheidstelling ten uitvoer kan worden gelegd. Afwijking van dit uitgangspunt kan worden gerechtvaardigd door omstandigheden die meebrengen dat het belang van de veroordeelde bij behoud van de bestaande toestand zolang niet op het door hem ingestelde rechtsmiddel is beslist, of diens belang bij zekerheidstelling, ook gegeven dit uitgangspunt, zwaarder weegt dan het belang van degene die de veroordeling in de ten uitvoer te leggen uitspraak heeft verkregen, bij de uitvoerbaarheid bij voorraad daarvan of bij deze uitvoerbaarheid zonder dat daaraan de voorwaarde van zekerheidstelling wordt verbonden. Bij de toepassing van deze maatstaf in kort geding moet worden uitgegaan van de beslissingen in de ten uitvoer te leggen uitspraak en van de daaraan ten grondslag liggende vaststellingen en oordelen, en blijft de kans van slagen van het tegen die beslissing aangewende of nog aan te wenden rechtsmiddel buiten beschouwing, met dien verstande dat de rechter in zijn oordeelsvorming kan betrekken of de ten uitvoer te leggen beslissing(en) berust(en) op een kennelijke misslag.

Het uitgangspunt in dit executiegeschil is dat de kantonrechter in het vonnis van 12 juli 2024 de huurovereenkomst heeft ontbonden, omdat [eiser] verplicht was om in de woning zijn hoofdverblijf te hebben en dat niet heeft gedaan (artikel 6:265 BW). Dit oordeel is gebaseerd op de vaststelling dat [eiser] op 12 juli 2021 uit de woning is vertrokken en sindsdien daar niet meer woonachtig is geweest. Dit was voor de kantonrechter ernstig genoeg om de huurovereenkomst te beëindigen en de gevorderde ontruiming toe te wijzen. Gelet op het hiervoor onder 4.1. weergegeven toetsingskader moet in dit executiegeschil in beginsel worden uitgegaan van deze beslissing en de daaraan ten grondslag liggende vaststellingen en oordelen, met dien verstande dat in de oordeelsvorming wel kan worden betrokken of sprake is van een kennelijke misslag.

Een klaarblijkelijke juridische of feitelijke misslag in een reeds gewezen vonnis wordt niet lichtvaardig aangenomen. Dat geldt zeker als het, zoals hier, een op tegenspraak gewezen vonnis betreft. Van een dergelijke misslag is naar het oordeel van de kantonrechter alléén sprake als de vergissing in de feiten of het recht zó in het oog springt dat daarover geen redelijke twijfel kan bestaan of, mogelijk, in het geval dat de motivering van een (bewijs)beslissing onbegrijpelijk en/of inhoudelijk tegenstrijdig is.

De kantonrechter is van oordeel dat [eiser] onvoldoende heeft gemotiveerd dat het vonnis van 12 juli 2024 is gebaseerd op een kennelijke misslag. Het is niet gesteld of gebleken dat [eiser] in de bodemprocedure verweer heeft gevoerd tegen het standpunt van Havensteder dat hij sinds 12 juli 2021 niet zijn hoofdverblijf had in de woning, maar dat de kantonrechter daar ten onrechte aan voorbij is gegaan. Voor zover hij daar nu pas verweer tegen voert, geldt dat hij dit in de bodemprocedure had moeten betogen. Door daar nu (pas) mee te komen, is sprake van een verkapt appel. Bovendien geldt dat [eiser] ook in dit executiegeschil niet heeft onderbouwd dat de woning onbewoonbaar was, dat hij dagelijks in de woning kwam en dat zijn in de woning spullen aanwezig waren. Dat betekent dat er geen reden bestaat om af te wijken van de inhoud van het vonnis van 12 juli 2024.

[eiser] heeft ook nog gesteld dat in het vonnis 12 juli 2024 sprake is van een kennelijke misslag, omdat de uitvoerbaarheid niet is gemotiveerd. Op dit punt is niet gesteld of gebleken dat [eiser] tegen de gevorderde uitvoerbaarheid bij voorraad verweer heeft gevoerd, waar dat de kantonrechter ten onrechte aan voorbij is gegaan. Van een kennelijke misslag op dit punt is daarom eveneens geen sprake.

Dat de uitvoerbaarheid van het vonnis van 12 juli 2024 niet is gemotiveerd, betekent dat de kantonrechter in dit executiegeschil ook de belangen van partijen, voor zover gesteld, moet afwegen.

[eiser] heeft gesteld dat de executie moet worden opgeschort omdat zijn belangen zwaarder wegen dan de belangen van Havensteder. Volgens [eiser] staat de ontruiming van de woning door Havensteder niet in redelijke verhouding tot het zwaarwegende belang van [eiser] bij het behoud van de woning totdat op het hoger beroep is beslist. [eiser] wijst in dit kader op het gegeven dat hij in de woning zijn hoofdverblijf heeft en dat hij bij verlies van de woning dakloos zal worden. Hij kan dan ook zijn zoontje van zeven jaar - die vanwege een omgangsregeling bij zijn moeder in Groningen woont - niet meer elke twee weken een weekend ontvangen.

Volgens Havensteder moet een belangenafweging in haar voordeel uitvallen. Havensteder heeft er belang bij dat zij de woning kan verhuren aan een woningzoekende die de woning wel daadwerkelijk gaat bewonen en zal ventileren en stoken, zodat het binnenklimaat van de woning goed is en geen (verdere) schade aan de woning ontstaat.

Het feit dat [eiser] mogelijk zijn woning verliest, leidt er niet toe dat zijn belangen zwaarder wegen dan die van Havensteder. Dat geldt des te meer omdat, zoals hiervoor reeds is overwogen, de kantonrechter in dit executiegeschil uitgaat van het gegeven dat [eiser] in ieder geval sinds 12 juli 2024 tot aan de behandeling van de bodemzaak niet in de woning woonachtig was. Hij heeft het tegendeel in deze procedure weliswaar gesteld maar niet onderbouwd. Dat hij op dit moment wel in de woning woont heeft [eiser] eveneens niet onderbouwd, maar dat maakt het voorgaande niet anders. [eiser] heeft dus kennelijk in de hiervoor genoemde, lange, periode de mogelijkheid gehad om elders te verblijven. Hij heeft niet gesteld en onderbouwd dat hij daar zijn zoontje niet kon ontvangen. In dat licht heeft [eiser] onvoldoende onderbouwd dat voor hem een noodsituatie ontstaat als hij de woning moet verlaten. Bovendien geldt dat het dakloos worden door een ontruiming nu eenmaal de consequentie is van het toewijzen van een ontruimingsvordering. Het lag op de weg van [eiser] om in de bodemprocedure zijn persoonlijke omstandigheden aan de orde te stellen en, eventueel en gemotiveerd, een beroep te doen op de ‘tenzij-bepaling’ van artikel 6:265 BW. Het is niet gebleken dat [eiser] dit heeft gedaan.

Gelet op wat hiervoor is overwogen kan niet geoordeeld worden dat de belangen van [eiser] om gedurende het hoger beroep in de woning te blijven wonen zwaarder wegen dan de belangen van Havensteder om het vonnis ten uitvoer te kunnen leggen. Dit betekent dat de vorderingen worden afgewezen.

[eiser] moet de proceskosten betalen, omdat hij ongelijk krijgt (artikel 237 Rv). De kantonrechter begroot deze kosten aan de kant van Havensteder op € 814,- aan salaris voor de gemachtigde en € 135,- aan nakosten. Dat is in totaal € 949,-. Hier kan nog een bedrag bij komen als dit vonnis wordt betekend.