Uitspraken

ING Lease heeft diverse vorderingen geformuleerd in haar “eis tot verificatie”. De curatoren hebben, hoewel zij hun conclusie niet als “tevens houdende eis in reconventie” hebben aangeduid, ook vorderingen geformuleerd als hierboven in 3.4. weergegeven.

Met inachtneming van de aldus begrepen vordering van ING Lease beoordeelt de rechtbank de standpunten van partijen als volgt.

De vorderingen van ING Lease en de daartegen gevoerde verweren vergen dat eerst de SOLB-overeenkomst wordt beoordeeld, in het bijzonder wordt uitgelegd.

Een punt van beoordeling is of de SOLB-overeenkomst twee volledig afzonderlijke overeenkomsten bevat, zoals ING Lease bepleit, of dat op de SOLB-overeenkomst, zoals de curatoren bepleiten, het leerstuk van samenhangende overeenkomsten van toepassing is. Dit leerstuk houdt in dat twee afzonderlijke overeenkomsten zozeer met elkaar verbonden kunnen zijn dat de lotgevallen van de ene overeenkomst (ontbinding, vernietiging) meebrengen dat ook de andere niet in stand kan blijven, of dat een partij bij de ene overeenkomst heeft in te staan voor de nakoming van verplichtingen uit de andere. Een dergelijke verbondenheid kan ook meebrengen dat een aan de ene overeenkomst te ontlenen opschortingsrecht kan worden ingeroepen jegens de wederpartij bij de andere overeenkomst. Of een zodanige verbondenheid bestaat, is afhankelijk van uitleg van de rechtsverhouding c.q. de beide overeenkomsten in hun onderling verband. In dit geval moet dit leerstuk er volgens de curatoren toe leiden dat met de opzegging van het leasedeel van de SOLB-overeenkomst de hele SOLB-overeenkomst is beëindigd, een en ander voor zover de brief van 12 februari 2014 niet reeds aldus mocht worden begrepen dat ING Lease daarmee de hele SOLB-overeenkomst beëindigde.

De curatoren hebben de rechtbank weinig aanknopingspunten gegeven om de SOLB-overeenkomst uit de leggen in die zin dat zij twee zodanig verbonden overeenkomsten bevat dat beëindiging van de leaseovereenkomst tevens tot beëindiging van de koopovereenkomst moet leiden. Zij hebben gewezen op het feit dat de SOLB-overeenkomst onderdeel uitmaakt van een financieringsconstructie, op het feit dat de considerans van de SOLB-overeenkomst vermeldt dat de SOLB structuur erop is gebaseerd dat de (ver)koop en de lease met elkaar verbonden zijn en zoveel mogelijk dienen samen te vallen en op het feit dat ING Lease zich voor de leveringsverplichting op grond van artikel I.13. lid 3 van de koopovereenkomst beroept op bepalingen uit de leaseovereenkomst.

De rechtbank oordeelt de door de curatoren aangereikte feiten ontoereikend voor een uitleg van de SOLB-overeenkomst in die zin dat deze twee zodanig verbonden overeenkomsten bevat dat beëindiging van de leaseovereenkomst tevens tot beëindiging van de koopovereenkomst moet leiden. Dat de SOLB-overeenkomst onderdeel van een financieringsconstructie uitmaakt en de in de considerans vermelde samenhang maken duidelijk dat er een samenhang in de zin van een verband tussen de overeenkomsten bestaat, maar bij gebreke van bijkomende feiten en omstandigheden niet meer dan dat. Hoofdstuk I over de koop van “de economische gerechtigdheid tot het registergoed” bevat nagenoeg uitsluitend bepalingen die op koop betrekking hebben. Hoofdstuk II over de lease van “het Object” bevat uitsluitend bepalingen die op lease betrekking hebben. De overlap bestaat louter daaruit dat artikel I.13. lid 3 de verplichting noemt onder omstandigheden de juridische eigendom van het Object om niet aan ING Lease te leveren, waar artikel II.6. jo artikel 13 van de op de leaseovereenkomst toepasselijke Algemene Bepalingen die verplichting ook regelt, maar dan uitgebreider met meer details. In de uitleg van de rechtbank leidt die overlap niet tot de door de curatoren voorgestane samenhang. De beide overeenkomsten hebben van elkaar te onderscheiden onderwerpen en bepalingen. De overeenkomsten hebben zelfstandige betekenis. De koopovereenkomst verschaft ING Lease “de economische eigendom van het bedrijfspand c.a. van Rasenberg Vastgoed BV en laatstgenoemde een vermogen van € 3.000.000,-. De leaseovereenkomst verschaft ING lease inkomsten en Rasenberg Vastgoed BV “het gebruik van de economische eigendom” (de uitleg van de SOLB-overeenkomst op deze punten komt later aan de orde). Beëindiging van de leaseovereenkomst betekent voor ING lease weliswaar een einde aan inkomsten van Rasenberg Vastgoed BV, maar stelt ING Lease ook in staat “de economische eigendom” van het bedrijfspand c.a. door middel van een overeenkomst met een andere partij te gelde te maken. Dat dan aflossing van de aan Rasenberg Vastgoed BV verstrekte financiering door Rasenberg Vastgoed BV stopt noopt daarom niet het einde van de hele SOLB-overeenkomst aan te nemen.

Het vorenstaande neemt niet weg dat indien de curatoren, zoals zij betogen, de brief van 12 februari 2014 aldus mochten begrijpen dat ING Lease daarmee de gehele SOLB-overeenkomst, met al haar bepalingen, beëindigde, ING vervolgens geen beroep op de verplichting de juridische eigendom om niet aan haar te leveren meer mocht doen. De curatoren hechten belang aan de verwijzing naar artikel 13.1. aanhef en sub c van de Algemene Bepalingen waarnaar in de brief van 12 februari 2014 wordt verwezen en aan de brief van ING Lease van 12 december 2014. ING Lease heeft aangevoerd dat de brief van 12 februari 2014 een gestandaardiseerde brief is die betrekking heeft op als gevolg van het faillissement opeisbare bedragen, waaronder de resterende maanden van de eerste leaseperiode en dat de brief bij gebreke van daarop betrekking hebbende bewoordingen niet als een mededeling van beëindiging, laat staan van de hele SOLB-overeenkomst, is aan te merken.

Een tweede punt van beoordeling is wat partijen met de SOLB-overeenkomst nu zijn overeengekomen om vervolgens te bezien wat dit betekent voor de diverse juridische geschilpunten tussen partijen. Het gaat gelet op de geschilpunten dan om de inhoud van de SOLB-overeenkomst op het punt van “economische eigendom” en om de bepaling die Rasenberg Vastgoed BV verplicht onder omstandigheden de juridische eigendom van het Object om niet aan ING Lease te leveren. De rechtbank merkt vooraf op dat de hier voorliggende SOLB-overeenkomst zich onderscheid van de vele andere overeenkomsten waarover de Hoge Raad in het kader van artikel 39 Fw, artikel 3:84 lid 3 BW of artikel 3:235 BW heeft geoordeeld. Het kenmerkende onderscheid bestaat daarin dat hier het onderwerp van de “sale” niet de juridische eigendom maar de “economische eigendom” is.

Partijen hebben “het Verkochte” in de SOLB-overeenkomst, onderdeel koopovereenkomst, gedefinieerd als: “de economische gerechtigdheid tot het Registergoed, in de zin dat het volledige risico, waaronder het risico van waardeverandering, alsmede alle baten en lasten, groot en klein onderhoud en aansprakelijkheid jegens derden, voor rekening van Koper komen”. Partijen hebben in de SOLB-overeenkomst, onderdeel leaseovereenkomst, het onderwerp van lease als volgt benoemd: “ING Lease geeft aan Gebruiker in gebruik en Gebruiker aanvaardt in gebruik van ING Lease het ING Lease in economische eigendom toebehorende Object (…). Het Object zal door Gebruiker uitsluitend worden gestemd om te worden gebruikt als bedrijfsruimte ten behoeve van de eigen bedrijfsactiviteiten van Gebruiker”.

Aan de orde is eerst wat ING Lease met de koopovereenkomst heeft gekocht met “economische gerechtigdheid” of economische eigendom”. In antwoord op een door de bijzondere commissie voor de herziening van het Burgerlijk Wetboek uit de Eerste Kamer gestelde vraag antwoordde de regering onder meer:

In de uitleg van de rechtbank hebben partijen met de omschrijving “de economische gerechtigdheid tot het Registergoed, in de zin dat het volledige risico, waaronder het risico van waardeverandering, alsmede alle baten en lasten, groot en klein onderhoud en aansprakelijkheid jegens derden, voor rekening van Koper komen” een verstrekkend persoonlijk recht voor ING lease jegens Rasenberg Vastgoed BV in het leven geroepen inhoudende gebruik, exploitatie en de daarmee gepaard gaande economische lusten en lasten en het risico van waardeveranderingen van de eigendom. Daarmee rust het gehele economische belang van de zaak bij ING Lease, aan welke situatie de fiscus het begrip “fiscaal eigenaar” toekent.

Voormeld persoonlijk recht geeft ING lease jegens Rasenberg Vastgoed BV onder meer het recht tot exploitatie van de zaak door die zaak tegen betaling in gebruik te geven. In dit geval heeft ING Lease dat met de leaseovereenkomst met Rasenberg Vastgoed BV gedaan. Dat volgt uit de bewoordingen: “ING Lease geeft aan Gebruiker in gebruik en Gebruiker aanvaardt in gebruik van ING Lease het ING Lease in economische eigendom toebehorende Object (…). Het Object zal door Gebruiker uitsluitend worden gestemd om te worden gebruikt als bedrijfsruimte ten behoeve van de eigen bedrijfsactiviteiten van Gebruiker”.

De inhoud van de verbintenissen tussen ING lease en Rasenberg Vastgoed BV uit hoofde van de leaseovereenkomst leidt er naar het oordeel van de rechtbank toe dat deze leaserelatie moet worden geduid als “huur van bedrijfsruimte”. Artikel 7:201 BW bepaalt dat huur is de overeenkomst waarbij de ene partij zich verbindt aan de andere partij een zaak in gebruik te verstrekken tegen een tegenprestatie. Dat is wat partijen met de leaseovereenkomst hebben gedaan. Dat brengt mee dat gegeven het faillissement van Rasenberg Vastgoed BV artikel 39 Fw van toepassing is. Artikel 39 lid 1 Fw luidt: Indien de gefailleerde huurder is, kan zowel de curator als de verhuurder de huur tussentijds doen eindigen, mits de opzegging geschiedt tegen een tijdstip, waarop dergelijke overeenkomsten naar plaatselijk gebruik eindigen. Bovendien moet bij de opzegging de daarvoor overeengekomen of gebruikelijke termijn in acht genomen worden, met dien verstande echter, dat een termijn van drie maanden in elk geval voldoende zal zijn. Zijn er huurpenningen vooruitbetaald, dan kan de huur niet eerder opgezegd worden, dan tegen de dag, waarop de termijn, waarvoor vooruitbetaling heeft plaats gehad, eindigt. Van de dag der faillietverklaring af is de huurprijs boedelschuld.

Met de voorgaande overweging ligt de vraag voor (zie rov 4.9.) of de curatoren de brief van 12 februari 2014 als een opzegging ex artikel 39 Fw mochten begrijpen, zoals zij betogen en ING lease betwist. In rov 4.9. heeft de rechtbank geoordeeld dat de curatoren de brief van 12 februari 2014 mochten begrijpen als een beëindiging van de leaseovereenkomst. In rov 4.15. heeft de rechtbank geoordeeld dat de leaseovereenkomst is te duiden als huurovereenkomst. De curatoren hebben aldus met recht aangenomen dat met de brief van 12 februari 2014 een huurovereenkomst van een failliet is beëindigd. Dat kan alleen op grond van artikel 39 Fw. Gelet op haar brief van 5 januari 2015 vindt ING Lease dat uiteindelijk ook. Waar de brief van 12 februari 2014 dateert en de beëindiging, gelet op de inhoud van die brief (rov 4.9.) tegen 20 mei 2014 is geschied is de beëindiging geschied met inachtneming van een iets langere termijn dan de termijn van drie maanden die artikel 39 Fw in ieder geval als toereikend bestempelt.

Het gevolg van het vorenstaande voor de vorderingen die zijn gebaseerd op de SOLB-overeenkomst, onderdeel leaseovereenkomst, waarvan ING Lease erkenning vraagt is het volgende. ING Lease maakt aanspraak op na 20 mei 2014 verschuldigde leasetermijnen. Daaraan ligt de stelling ten grondslag dat ING lease op 5 januari 2015 de leaseovereenkomst heeft opgezegd tegen 5 april 2015. Deze vordering ontbeert een deugdelijke feitelijke grondslag nu de leaseovereenkomst al bij brief van 12 februari 2014 is opgezegd tegen 20 mei 2014. De vordering van ING Lease tot betaling van tot en met 5 april 2015 verschenen en onbetaald gebleven leasetermijnen tot een bedrag van € 281.867,60 wordt dan ook niet erkend. Datzelfde lot moet dan delen de vordering tot betaling van een boete van € 30.750,46 over deze achterstallige termijnen. De vordering van ING Lease tot betaling van verzekeringspremies over de jaren 2014 en 2015 tot een bedrag van € 10.532,89 is gegrond op de stelling dat Rasenberg Vastgoed BV deze betalingsverplichting op grond van artikel 6 van de Algemene Bepalingen over de periode van 6 juni 2014 tot 5 april 2015 niet is nagekomen. Ook deze vordering ontbeert een deugdelijke feitelijke grondslag nu de leaseovereenkomst met de bijbehorende Algemene bepalingen al door opzegging is geëindigd op 20 mei 2014, dus voordat Rasenberg Vastgoed BV volgens ING Lease betalingsverplichtingen op dit punt niet nakomt. Zij komt niet voor erkenning in aanmerking.

Partijen hebben nog gediscussieerd over de gevolgen van een opzegging op grond van artikel 39 Fw en vorderingen die strekken tot schadevergoeding. Volgens artikel 39 lid 1 Fw kan, indien de gefailleerde huurder is, zowel de curator als de verhuurder de huur tussentijds door opzegging doen eindigen. Volgens de laatste volzin van artikel 39 lid 1 Fw is de huurprijs vanaf de dag van faillietverklaring boedelschuld. Een opzegging op de voet van artikel 39 Fw is een regelmatige wijze van beëindiging van de huurovereenkomst die jegens de faillissementsboedel geen recht doet ontstaan op schadevergoeding wegens de gevolgen van die tussentijdse beëindiging, ook niet ingeval deze schadevergoeding contractueel is bedongen. Artikel 39 Fw berust blijkens zijn totstandkomingsgeschiedenis op een afweging van enerzijds het belang van de boedel bij voorkoming van het oplopen van schulden ter zake van niet langer gewenste huurverhoudingen, en anderzijds het belang van de verhuurder bij betaling van de huurprijs. Het resultaat van deze afweging kan niet worden ontgaan door een andersluidend beding. De curatoren betogen met recht dat schadevorderingen die zijn gegrond op de gevolgen van de beëindiging van de leaseovereenkomst niet voor verificatie in aanmerking komen. De vorderingen 4 en 5 van ING lease zijn in deze procedure evenwel niet gegrond op de (beëindiging van de) leaseovereenkomst maar op de koopovereenkomst.

De vordering 4 en 5 zijn in deze procedure gegrond op artikel I.13 lid 3 van de SOLB-overeenkomst, onderdeel koopovereenkomst, waar zij in de daaraan voorafgaande correspondentie tevens werden gegrond op artikel II.6 van de SOLB-overeenkomst, onderdeel leaseovereenkomst. ING Lease stelt dat zij, gegeven het eindigen van de leaseovereenkomst tijdens de overeengekomen leaseperiode zonder dat van de terugkoopoptie gebruik is gemaakt, jegens Rasenberg Vastgoed BV een opeisbare vordering tot levering van de juridische eigendom van het bedrijfspand c.a. om niet heeft. De curatoren weigerden nakoming en verkeerden vervolgens in verzuim, aldus ING Lease. De vordering gegrond op ontbinding en ongedaanmaking moet leiden tot erkenning van vordering 4. De vordering gegrond op vervangende schadevergoeding moet subsidiair leiden tot erkenning van vordering 5. Tussen partijen is niet in geschil dat artikel I.13 lid 3 in de gegeven omstandigheden, indien zo’n bepaling is toegestaan, ING Lease aanspraak geeft op levering van de juridische eigendom van het bedrijfspand c.a. om niet. De discussie tussen partijen betreft of de artikelen 3:84 lid 3 BW en/of 3:325 BW en/of het beginsel van paritas creditorem deze bepaling of een beroep daarop verbieden.

Beoordeeld dient te worden wat artikel I.13 lid 3 inhoudt en waartoe het strekt. De SOLB-overeenkomst is tot stand gebracht in het kader van de financiering van een nieuw bedrijfspand c.a. voor Rasenberg Vastgoed BV. In dat kader was het bedrijfspand c.a. getaxeerd op € 3.000.000,-. De financiering bedroeg eveneens € 3.000.000,-. De koopprijs voor het subjectieve recht op “economische eigendom” van het bedrijfspand c.a. is ook bepaald op € 3.000.000,-. De financiering is aldus verstrekt in de vorm van een koopsom, betaald door ING Lease aan Rasenberg Vastgoed BV. De leaseovereenkomst is gesloten in het kader van de aflossingsverplichting van Rasenberg Vastgoed BV voor het verstrekte krediet. Uit het samenstel van de artikelen II.4 en II.5 van de leaseovereenkomst wordt dit duidelijk. De betalingsverplichtingen en de hoogte van de koopprijs laten een verband met de hoogte van het verstrekte krediet zien. Zo is het bedrag van de koopoptie na 5 jaar € 2.400.000,- omdat dan € 600.000.- is afgelost. Tevens is dan een bedrag van € 768.470,- aan rente over de jaarlijks resterende hoofdsom van het krediet betaald. Alle geldvorderingen van ING Lease uit hoofde van de SOLB-overeenkomst zijn versterkt met een recht van hypotheek. De koopoptie houdt gelet op artikel II.5 in dat Rasenberg Vastgoed BV “de economische eigendom” van ING Lease kan “(terug)kopen”. Feitelijk betekent dit dat Rasenberg Vastgoed BV de door haar als subjectief recht aan ING Lease toegestane beperkingen op haar eigendomsrecht door een bedrag te betalen kan doen eindigen en aldus van haar aflossingsverplichtingen kan worden bevrijd. Bij gebruikmaking van de koopoptie door Rasenberg Vastgoed BV is de financiering voor ING lease, gelet op de prijs voor de terugkoop en de reeds gedane betalingen aan aflossing en rente, rendabel geweest. Indien Rasenberg Vastgoed BV de koopoptie niet benut, hetzij doordat die koopoptie na 10 jaar niet is benut, hetzij doordat de leaseovereenkomst tussentijds eindigt zonder dat die koopoptie is benut, dient zij bovenop de reeds door haar gedane aflossings- en rentebetalingen de juridische eigendom om niet aan ING Lease te leveren. Dit, omdat de financiering voor ING Lease in die gevallen, zonder een dergelijke overdracht om niet kennelijk niet (voldoende) rendabel is geweest - ING Lease spreekt in haar aantekeningen ten behoeve van de zitting over “niet geheel afgelost” -. In de uitleg van de rechtbank verschaft (of ze ook als doel heeft een overdracht tot zekerheid wordt hierna beoordeeld) de bepaling van artikel I.13 lid 3 (en ook de artikelen II.6 van de SOLB-overeenkomst en 13.1 aanhef en sub c jo artikel 13.3 aanhef en sub a van de Algemene Bepalingen) ING Lease zekerheid. Immers in de gevallen waarin dit artikel van toepassing is verkrijgt ING Lease de juridische eigendom van het bedrijfspand c.a. om niet met als gevolg dat haar risico op verlies of minder rendement op de financiering wordt weggenomen of verminderd, terwijl tevens, afhankelijk van de reeds ontvangen aflossingen en rente en de waarde van het bedrijfspand c.a., de mogelijkheid bestaat dat haar rendement sterk wordt verhoogd. In de uitleg van de rechtbank kan nakoming van deze bepaling worden geduid als een wijze van betaling aan ING lease.

De bepaling(en) over de leveringsplicht van de juridische eigendom aldus uitgelegd kan niet worden geoordeeld dat een levering ter nakoming van die plicht een rechtshandeling betreft die geen geldige titel van overdracht betreft als bedoeld in artikel 3:84 lid 3 BW omdat ze ten doel heeft een goed over te dragen tot zekerheid of omdat ze de strekking mist het goed na overdracht in het vermogen van de verkrijger te doen vallen. Nakoming van de leveringsplicht heeft immers de strekking het bedrijfspand c.a. zonder enige beperking in het vermogen van ING Lease te laten vallen. Dat artikel I.13 lid 3 (en de andere twee voormelde bepalingen) ING lease een vorm van zekerheid verschaft maakt dat niet anders. Wanneer eenmaal een beroep op dat artikel wordt gedaan en de leveringsplicht wordt nagekomen betreft dit een onvoorwaardelijke en volledige overdracht.

De vraag of het beding inhoudende de leveringsplicht om niet vanwege strijd met artikel 3:325 BW nietig is, beantwoordt de rechtbank als volgt. Artikel 3:235 BW bepaalt dat elk beding waarbij de pand- of hypotheekhouder de bevoegdheid wordt gegeven zich het verbonden goed toe te eigenen nietig is. De ratio van deze bepaling, die al zeer oud is, is het voorkomen dat een enkele schuldeiser als gevolg van een dergelijk beding zich de eigendom van het goed kan toe-eigenen en daarmee de verhaalsmogelijkheden van andere schuldeisers teniet doet gaan en de schuldenaar benadeelt. Dit doet zich in het bijzonder voor wanneer de waarde van het verhypothekeerde goed hoger is dan de vordering waarvoor zekerheid is gegeven. Het artikel verbiedt evenwel onder alle omstandigheden voormeld beding.

De financieringsconstructie bestaat uit meerdere overeenkomsten. De rechtbank beschouwt de overeenkomsten in onderling verband en kijkt door de constructie heen. In rov 4.21. heeft de rechtbank de financieringsconstructie nader beschouwd. Alsdan is ING lease te duiden als de geldverstrekker die als zekerheid voor de (terug)betalingsverplichtingen die op Rasenberg Vastgoed BV rusten een recht van hypotheek op het bedrijfspand c.a. van Rasenberg BV heeft bedongen. ING lease heeft - ook al is zij in de SOLB niet als hypotheeknemer, maar als koper en in gebruik gever aangeduid - als hypotheekhouder van schuldenaar Rasenberg Vastgoed BV bedongen dat deze onder de omstandigheden als bedoeld in artikel I.13 lid 3 van de koopovereenkomst (en ook de artikelen II.6 van de SOLB-overeenkomst en 13.1 aanhef en sub c jo artikel 13.3 aanhef en sub a van de Algemene Bepalingen) is gehouden de eigendom van haar bedrijfspand c.a. om niet aan ING Lease over te dragen. Een beroep door ING lease op de opeisbaarheid van de verbintenis tot levering van het bedrijfspand c.a. om niet is naar het oordeel van de rechtbank gelijk te stellen met de met artikel 3:235 BW verboden bevoegdheid om zich het tot zekerheid verbonden goed toe te eigenen. De toe-eigening bestaat in dit geval uit het beroep op nakoming van de verbintenis tot levering van de eigendom om niet. Ook hier doet zich het gevaar voor dat de wetgever al eeuwen beoogt te voorkomen, namelijk dat door het beding van artikel I.13 lid 3 van de koopovereenkomst ING Lease de verhaalsmogelijkheden van andere schuldeisers teniet doet gaan en dat de schuldenaar wordt benadeeld. Of dit gevaar zich in concreto daadwerkelijk heeft gerealiseerd is niet van belang. Artikel 3:235 BW beoogt de mogelijkheid dat genoemd gevaar zich realiseert weg te nemen door ieder beding dat de strekking heeft om de hypotheekhouder de bevoegdheid te geven zich het verbonden goed toe te eigenen nietig te verklaren.

Het gevolg van de nietigheid van artikel I.13 lid 3 (en ook de artikelen II.6 van de SOLB-overeenkomst en 13.1 aanhef en sub c jo artikel 13.3 aanhef en sub a van de Algemene Bepalingen) is dat ING Lease dit artikel niet aan een beroep op wanprestatie en ontbinding, dan wel aan een beroep op vervangende schadevergoeding ten grondslag kan leggen. Bij gebreke van een andere deugdelijke grondslag komen ook de vorderingen 4 en 5 niet voor erkenning in aanmerking.

De slotsom van de beoordeling in deze zaak is dat geen van de vorderingen van ING Lease die ze aan de rechter-commissaris in het kader van het opmaken van een rangregeling heeft gepresenteerd voor erkenning in aanmerking komen. De vorderingen van ING lease in deze renvooiprocedure moeten daarom worden afgewezen.

Als de in het ongelijk gestelde partij zal ING Lease worden veroordeeld in de proceskosten. Het belang van de zaak wordt bepaald aan de hand van het financiële belang, zijnde de te verdelen executieopbrengst van € 1.058.768,60. Dat brengt mee dat de kosten aan de zijde van de curatoren worden begroot op:

- griffierecht € 619,00

- salaris advocaat 8.027,50 (2,5 punt× tarief € 3.211,00)

totaal € 8.646,50