Uitspraken

[gedaagde] heeft meerdere redenen aangevoerd waarom [eiser] niet ontvankelijk zou moeten worden verklaard in zijn vorderingen. Ten eerste stelt [gedaagde] dat [eiser] heeft verzuimd de overeenkomst van lastgeving te overleggen, zodat het niet mogelijk is om na te gaan of hij lasthebber is van zijn Nederlandse vennootschappen en of deze lastgeving inhoudt dat [eiser] uit eigen naam dient te procederen, dan wel uit naam van HB Future BV, Veterinary Enterprises Europe BV en Animal Health Europe BV. Voorts voert [gedaagde] aan dat, wanneer er een lastgevingsovereenkomst zou zijn en deze zou inhouden dat aan [eiser] een last is gegeven om uit eigen naam deze procedure te voeren, er sprake is van misbruik van recht, nu die lastgevingsovereenkomst dan louter dient om te beletten dat [gedaagde] zelf een eis in reconventie kan indienen. Ten derde voert [gedaagde] aan dat een deel van productie 6, zijnde afdrukken van bankafschriften, niet leesbaar is. Ondanks dat is verzocht om een leesbare productie 6, is deze niet aan [gedaagde] verstrekt. Nu hij hierdoor niet weet waartegen hij zich moet verweren, wordt hij in zijn procesbelang geschaad. Dit geldt ook voor het feit dat uit de digitale rol blijkt dat er een verzuim ten aanzien van de dagvaarding is hersteld, maar dat aan [gedaagde] niet is medegedeeld wat dit verzuim was en hem dus niet duidelijk is of hij beschikt over de gebrekkige of herstelde dagvaarding. Tot slot stelt [gedaagde] zich op het standpunt dat de dagvaarding een obscuur libel is, omdat volstrekt onduidelijk is wat [eiser] probeert te stellen en te vorderen, zodat hiertegen geen verweer te voeren is.

De rechtbank is van oordeel dat de incidentele vordering moet worden afgewezen, omdat de aangevoerde gronden die vordering niet kunnen dragen en overweegt daartoe als volgt.

Voorop wordt gesteld dat procesvertegenwoordiging op twee manieren kan worden ingestoken. Ten eerste via onmiddellijke vertegenwoordiging op grond van lastgeving en volmacht en ten tweede op basis van lastgeving zonder volmacht. In het laatste geval handelt de lasthebber in eigen naam. De dagvaarding is ingesteld door [eiser] , in eigen naam, als lasthebber. In zijn conclusie van antwoord in incident heeft [eiser] zich expliciet beroepen op middellijke vertegenwoordiging door lastgeving in eigen naam. In dat geval is het niet noodzakelijk dat de lasthebber al bij dagvaarding vermeldt dat hij/zij ten behoeve van een ander optreedt. Dat hoeft de lasthebber pas te melden wanneer het verweer daartoe aanleiding geeft en in dat geval zal hij/zij moeten stellen en zo nodig bewijzen dat hem/haar de gestelde bevoegdheid toekomt. (HR 26 februari 2010, ECLI:NL:HR:2010:BK4995).

De rechtbank beschouwt de dagvaarding voorts niet als een obscuur libel. De dagvaarding bevat een vordering en de gronden daartoe. Hoewel de vordering, door de aanduidingen ‘eiser’ en ‘ [eiser] ’ en het feit dat [eiser] als lasthebber en bestuurder namens de vennootschappen optreedt, wat lastiger te lezen is, volgt uit het lichaam van de dagvaarding dat de vordering ziet op de overeenkomst van opdracht voor het voeren van de administratie, het doen van belastingaangiftes en het opmaken van de jaarstukken die in 2019 tussen [gedaagde] en de vennootschappen overeen is gekomen. Ook worden de juridische gronden van de vordering in de dagvaarding vermeld, namelijk primair vernietiging van voornoemde overeenkomst wegens een wilsgebrek (dwaling, bedrog) en subsidiair ontbinding wegens toerekenbare tekortkomingen in de nakoming van deze overeenkomst door [gedaagde] . Wat verder ook zij van de onderbouwing van die gronden, uit de conclusie van antwoord blijkt dat [gedaagde] de inhoud van de dagvaarding voldoende heeft kunnen begrijpen - en ook voldoende bekend is met de feitelijke achtergrond - om inhoudelijk verweer te kunnen voeren tegen de vordering van [eiser] . Hierdoor kan niet worden aangenomen dat [gedaagde] in de hoofdzaak onredelijk in zijn belangen is geschaad. Daarbij beschikt [gedaagde] ook over dezelfde dagvaarding als de rechtbank. Het ‘verzuim’ dat is vermeld op de digitale rol, betrof het alsnog toevoegen van tabbladen voor de producties en zag niet op een inhoudelijk aspect. Voor nietigheid of niet-ontvankelijkheid is dan ook geen plaats.

[gedaagde] stelt dat, nu [eiser] niet vast in Nederland woont of verblijft en gevoeglijk bekend is dat de lastgevers (de vennootschappen) geen activiteiten meer ontplooien, het voor [gedaagde] voorshands onmogelijk wordt gemaakt de proceskostenveroordeling te verhalen. Hij vordert om die reden zekerheidstelling op grond van artikel 224 Rv.

[eiser] stelt zich primair op het standpunt dat een eventuele proceskostenveroordeling jegens de vennootschappen en niet tegen [eiser] in persoon dient te worden uitgesproken. Hij is (middellijk) bestuurder van de Nederlandse vennootschappen HB Future BV, Animal Health Europe BV en Veterinary Enterprises Europe BV en treedt op als lasthebber van deze vennootschappen, zodat hij niet persoonlijk aansprakelijk is voor een eventuele proceskostenveroordeling. De vennootschappen zijn Nederlandse vennootschappen die activiteiten in Nederland ontplooien, hetgeen onder meer blijkt uit de overgelegde banktransacties. Subsidiair voert [eiser] aan dat op grond van artikel 224 lid 2 aanhef en onder b Rv geen verplichting tot het stellen van zekerheid bestaat indien een veroordeling tot betaling van proceskosten op grond van een EG-verordening ten uitvoer gelegd zal kunnen worden ter plaatse waar degene van wie zekerheid gevorderd wordt zijn woonplaats heeft. Nu [eiser] woonachtig is in Duitsland, kan een rechterlijke beslissing op grond van de EEX Verordening direct ten uitvoer worden gelegd in Duitsland.

De rechtbank is van oordeel dat de incidentele vordering tot zekerheidstelling moet worden afgewezen en overweegt daartoe als volgt.

[gedaagde] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten van de beide incidenten worden veroordeeld. Omdat de incidenten gelijktijdig zijn geopend en [eiser] in één conclusie heeft geantwoord, begroot de rechtbank de kosten aan de zijde van [eiser] tot op heden op een bedrag van € 563,00 (1 punt x tarief II).