Uitspraken

Het toetsingskader voor de omgevingsvergunning voor de milieuactiviteit staat in artikel 2.14 van de Wabo. In het derde lid is bepaald dat de omgevingsvergunning voor het veranderen van een inrichting slechts in het belang van de bescherming van het milieu kan worden geweigerd. Dit betekent dat het college een zekere beoordelingsruimte heeft of een omgevingsvergunning, in het belang van de bescherming van het milieu, al dan niet moet worden geweigerd. Volgens vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (ABRvS) 4 geeft dit toetsingskader aan het bevoegd gezag niet de ruimte om een omgevingsvergunning uitsluitend uit voorzorg te weigeren. Het bevoegd gezag moet nagaan of het belang van de bescherming van het milieu eraan in de weg staat dat de vergunning wordt verleend. Dit betekent dat het aan het bevoegd gezag is de belangen te benoemen die zich verzetten tegen het toelaten van de aangevraagde milieuactiviteit. Alleen belangen waarover voldoende duidelijkheid en zekerheid bestaat, kunnen in dit verband een rol spelen.

Het eerste lid, onder a, bevat aspecten die in ieder geval bij de beslissing moeten worden betrokken. Uit het vierde lid volgt dat het college in de motivering van de beslissing te kennen moet geven op welke wijze deze aspecten de inhoud van het besluit hebben beïnvloed. Het eerste lid, onder b, bevat aspecten waar rekening mee moet worden gehouden. Van deze aspecten kan gemotiveerd afgeweken worden. Het eerste lid, onder c, bevat aspecten die het college in acht moet nemen bij de beslissing. Dat betekent dat de aanvraag moet worden geweigerd, wanneer niet wordt voldaan aan één van deze aspecten.

In aanvulling op artikel 2.14 van de Wabo bevatten bijzondere wetten aanvullende toetsingsgronden voor de omgevingsvergunning voor een milieuactiviteit.

Volgens eiseres voldoet de inrichting niet aan de beste beschikbare technieken (BBT) ten aanzien van ammoniakemissie. In de inrichting worden geen emissiearme staltechnieken toegepast. Er wordt gewerkt met traditionele stalsystemen uit 1980 en er wordt niet vermeld van welk bodemsysteem in de stallen gebruik gemaakt gaat worden en hoe het bodemmateriaal daarna verwerkt gaat worden.

In artikel 2.14, eerste lid, onder c, onder 1, van de Wabo staat dat het bevoegd gezag bij een beslissing op een aanvraag om een omgevingsvergunning voor een milieuactiviteit in acht moet nemen dat in de inrichting ten minste de voor de inrichting in aanmerking komende beste beschikbare technieken moeten worden toegepast.

In artikel 1.1, eerste lid, van de Wabo worden ‘beste beschikbare technieken’ als volgt gedefinieerd: ‘voor het bereiken van een hoog niveau van bescherming van het milieu meest doeltreffende technieken om de emissies en andere nadelige gevolgen voor het milieu, die een inrichting kan veroorzaken, te voorkomen of, indien dat niet mogelijk is, zoveel mogelijk te beperken, die – kosten en baten in aanmerking genomen – economisch en technisch haalbaar in de bedrijfstak waartoe de inrichting behoort, kunnen worden toegepast, en die voor degene die de inrichting drijft, redelijkerwijs in Nederland of daarbuiten te verkrijgen zijn; daarbij wordt onder technieken mede begrepen het ontwerp van de inrichting, de wijze waarop zij wordt gebouwd en onderhouden, alsmede de wijze van bedrijfsvoering en de wijze waarop de inrichting buiten gebruik wordt gesteld.’

Naar het oordeel van de rechtbank blijkt uit het bestreden besluit dat het college bij de beslissing in acht heeft genomen dat in de inrichting ten aanzien van de ammoniak-emissie ten minste de voor de inrichting in aanmerking komende BBT worden toegepast. Wanneer de maximale emissiewaarden uit het Besluit emissiearme huisvesting (Beh) niet worden overschreden, worden de BBT ter voorkoming of beperking van ammoniakemissie toegepast. Die emissiewaarden zijn namelijk gebaseerd op de BBT.5 Wanneer in het Beh geen maximale emissiewaarde staat opgenomen voor een diercategorie, geldt ieder huisvestingssysteem als BBT. Dit wordt bevestigd in vaste rechtspraak van de ABRvS.6

Voor de diercategorieën ‘Fokstieren en overig rundvee ouder dan 2 jaar’, Vrouwelijk jongvee tot 2 jaar’, ‘Vleesstieren en overig vleesvee van circa 8 tot 24 maanden’ en ‘Zoogkoeien ouder dan 2 jaar’ staan in het Beh geen maximale emissiewaarden opgenomen. Dat betekent dat het traditioneel huisvestingssysteem waarin deze diercategorieën zullen worden gehuisvest aangemerkt kunnen worden als BBT. Voor de diercategorie ‘Vleeskalveren tot 8 maanden’ geldt naar het oordeel van de rechtbank hetzelfde, omdat voor deze diercategorie in de Beh alleen een maximale emissiewaarde staat opgenomen voor dierenverblijven die zijn opgericht op of na 1 januari 2020. De stal waarin deze diercategorie na de wijziging zal worden gehuisvest is voor die datum opgericht.

Volgens eiseres had de omgevingsvergunning daarnaast geweigerd moeten worden, omdat niet wordt voldaan aan de Wet ammoniak en veehouderij (Wav). Volgens eiseres mocht het college bij de vaststelling van de maximale emissiewaarden niet uitgaan van de emissiefactoren uit de Regeling ammoniak en veehouderij (Rav). Op die wijze komt een veehouderij nooit op een hoger emissieniveau uit. Eiseres vraagt zich ook af hoe geborgd wordt dat de emissie waarmee gerekend wordt ook daadwerkelijk gehaald wordt. De kans is aanwezig dat een toename van emissie gaat plaatsvinden, wanneer geen gebruik meer wordt gemaakt van ligboxen.

In aanvulling op artikel 2.14 van de Wabo staat in artikel 3 van de Wav: bij beslissingen inzake de omgevingsvergunning voor de oprichting of verandering van een veehouderij betrekt het bevoegd gezag de gevolgen van ammoniakemissie uit de tot de veehouderij behorende dierenverblijven uitsluitend op de wijze die is aangegeven bij of krachtens de artikelen 4 tot en met 7. Een omgevingsvergunning voor het veranderen van een veehouderij wordt op grond van artikel 6 van de Wav geweigerd, indien de aanvraag betrekking heeft op een uitbreiding van het aantal dieren van een of meer diercategorieën en een tot de veehouderij behorend dierenverblijf geheel of gedeeltelijk is gelegen in een zeer kwetsbaar gebied, dan wel in een zone van 250 meter rond een zodanig gebied.

In afwijking daarvan wordt de omgevingsvergunning niet geweigerd indien de ammoniakemissie uit de dierenverblijven na de uitbreiding niet meer bedraagt dan de ammoniakemissie die de veehouderij voorafgaand aan de uitbreiding zou mogen veroorzaken op grond van de maximale emissiewaarden dan wel de vergunde ammoniakemissie als die lager is dan de maximale emissiewaarden.7 Bij het ontbreken van een maximale emissiewaarde in het Beh geldt als maximale emissiewaarde de waarde die als zodanig is vastgesteld in de Regeling ammoniak en veehouderij (Rav).8

Tussen partijen is niet in geschil dat een klein deel van de veehouderij binnen de 250 meter zone valt van het als zeer kwetsbaar gebied aangewezen [gebied 1] en daarop aansluitende [gebied 2] .9 Naar het oordeel van de rechtbank heeft het college in het bestreden besluit voldoende gemotiveerd dat de omgevingsvergunning niet geweigerd hoeft te worden, omdat de onder 5.5.3 genoemde uitzonderingsgrond zich voordoet. In rechtsoverweging 5.4.5 heeft de rechtbank vastgesteld dat voor de diercategorieën op de veehouderij van vergunninghoudster geen maximale emissiewaarden zijn vastgesteld in het Beh. Gelet daarop mocht het college voor de vaststelling van de maximale emissiewaarden uitgaan van de emissiefactoren uit de Rav. Op basis van die emissiefactoren bedraagt de ammoniakemissie uit de dierenverblijven na de verandering 2.639,6 NH3. Dat betekent dat sprake is van de uitzonderingsgrond, omdat de ammoniakemissie na de uitbreiding niet meer bedraagt dan de ammoniakemissie die de veehouderij voorafgaand aan de wijziging mocht veroorzaken op grond van de maximale emissiewaarden: 2.641,6 NH3.

Naar het oordeel van de rechtbank wordt de maximale ammoniakemissie van 2.639,6 NH3 in het bestreden besluit ook voldoende gewaarborgd, doordat expliciet toestemming is verleend voor die ammoniakemissie.

Als gevolg van de verandering van de inrichting zullen het aantal dieren en het oppervlak mestopslag volgens eiseres toenemen. Daardoor vindt een toename plaats van geur met 15%. Als gevolg daarvan is sprake van een achteruitgang van het leefmilieu en de gezondheidssituatie voor omwonenden. Met een toename van 712 OU per seconde, worden de wettelijke geurnormen overschreden ter plaatse van de nieuwe woonlocatie op de plaats van de voormalige brandweerkazerne. Eiseres heeft daaraan toegevoegd dat uit een uitspraak van deze rechtbank van 23 februari 202310 blijkt dat een geurbeheersplan moest worden opgesteld.

In artikel 2 van de Wgv is dwingend voorgeschreven dat bij een beslissing op een aanvraag voor een omgevingsvergunning voor het veranderen van een veehouderij ten aanzien van het geurhinderaspect van dierenverblijven gehandeld moet worden zoals bepaald in de artikelen 3 tot en met 9 van de Wgv.

Wanneer voor een diercategorie geen geuremissiefactoren staan opgenomen in de Regeling geurhinder en veehouderij (Rgv) geldt op grond van artikel 4, eerste lid, van de Wgv dat voor die diercategorieën een vaste afstand tot geurgevoelige objecten binnen de bebouwde kom van tenminste 100 meter en buiten de bebouwde kom van tenminste 50 meter moet worden aangehouden. Voor Zoogkoeien ouder dan 2 jaar, Vrouwelijk jongvee tot 2 jaar, Fokstieren ouder dan 2 jaar en Overig rundvee ouder dan 2 jaar zijn in de Regeling geurhinder en veehouderij geen geuremissiefactoren opgenomen.

Wanneer voor een diercategorie in de Rgv wel een geuremissiefactor staat opgenomen, gelden voor deze categorieën de volgende toegestane geurbelasting en minimale afstanden op grond van artikel 3 van de Wgv:

Of aan die normen wordt voldaan wordt berekend met behulp van de geuremissiefactoren uit de Rgv.11

Voor beide situaties geldt op grond van artikel 5, eerste lid, van de Wgv dat altijd een afstand tussen het geurgevoelige object en de gevel van het dierenverblijf moet worden aangehouden van tenminste 50 meter ten opzichte van geurgevoelige objecten in een bebouwde kom en tenminste 25 meter ten opzichte van geurgevoelige objecten buiten de bebouwde kom.

Eiseres heeft aangevoerd dat fijnstof met 22% toeneemt als gevolg van de verandering van de inrichting. Ook als gevolg daarvan is volgens haar sprake van een achteruitgang van het leefmilieu en de gezondheidssituatie voor omwonenden.

In titel 5.2 van de Wm zijn eisen aan de luchtkwaliteit in Nederland gesteld. In bijlage 2 bij de Wm zijn grenswaarden opgenomen. Dit is een kwaliteitsniveau met als doel schadelijke gevolgen voor de menselijke gezondheid of het milieu als geheel te vermijden, te voorkomen of te verminderen en dat binnen een bepaalde termijn moet worden bereikt en, wanneer het eenmaal is bereikt, niet meer mag worden overschreden.12 Voorschrift 4.1, aanhef en onder a, van bijlage 2 bepaalt dat voor de bescherming van de gezondheid van de mens voor zwevende deeltjes (PM10) als grenswaarde geldt: ‘40 microgram per m3 als jaargemiddelde concentratie’. Voorschrift 4.1, aanhef en onder b, van bijlage 2 bepaalt dat voor de bescherming van de gezondheid van de mens voor zwevende deeltjes (PM10) als grenswaarde geldt: 50 microgram per m3 als vierentwintig-uurgemiddelde concentratie, waarbij geldt dat deze maximaal vijfendertig maal per kalenderjaar mag worden overschreden. Voorschrift 4.3 van bijlage 2 bepaalt dat voor de bescherming van de gezondheid van de mens voor zwevende deeltjes (PM2,5) als richtwaarde geldt: 25 microgram per m3, gedefinieerd als jaargemiddelde concentratie.

De rechtbank is van oordeel dat het college met de verwijzing naar de ‘toelichting aanvraag omgevingsvergunning onderdeel milieu’ van [adviesburo] (hierna: toelichting) voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat deze grenswaarden voor PM10 niet zullen worden overschreden en dat de richtwaarde voor PM2,5 in acht zal worden genomen. De rechtbank acht [adviesburo] deskundig op het gebied van fijnstof, waardoor het college dit onderzoek redelijkerwijs aan het bestreden besluit ten grondslag heeft kunnen leggen. In dat advies wordt geconcludeerd dat uit een berekening is gebleken dat de grenswaarden uit bijlage 2 van de Wm ten aanzien van PM10 worden gehaald. Uit een rapport van het RIVM waar het college in het bestreden besluit naar heeft verwezen blijkt dat ervan uit mag worden gegaan dat aan de richtwaarde PM2,5 wordt voldaan als aan de grenswaarden voor PM10 wordt voldaan. Dat wordt ook bevestigd door [adviesburo] in de toelichting.

Eiseres vreest voor een achteruitgang van het leefmilieu en de gezondheidssituatie voor omwonenden van de veehouderij.

Gelet op artikel 2.14, eerste lid, onder a, onder 2, van de Wabo moet het college ook afzonderlijk het aspect ‘gezondheid’ als mogelijk gevolg voor het milieu betrekken bij de besluitvorming.

Ook dit toetsingskader geeft volgens de ABRvS13 aan het bevoegd gezag niet de ruimte om een omgevingsvergunning voor een milieuactiviteit uitsluitend uit voorzorg te weigeren. Het college moet nagaan of het belang van de bescherming van het milieu eraan in de weg staat dat de vergunning wordt verleend. Dit betekent dat het aan het bevoegd gezag is de belangen te benoemen die zich verzetten tegen het toelaten van de aangevraagde milieuactiviteit. Alleen belangen waarover voldoende duidelijkheid en zekerheid bestaat, kunnen in dit verband een rol spelen. Ook voor belangen die zijn gerelateerd aan gezondheid betekent dit dat op grond van algemeen wetenschappelijk aanvaarde inzichten moet vaststaan dat de activiteit waarvoor de vergunning wordt gevraagd zodanige risico’s oplevert, dat om die reden nadere voorschriften aan de vergunning moeten worden verbonden dan wel dat de vergunning om die reden moet worden geweigerd.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft het college in het bestreden besluit voldoende gemotiveerd dat niet is komen vast te staan dat als gevolg van de verandering van de inrichting sprake zal zijn van zodanige gezondheidsrisico’s, dat de vergunning om die reden had moeten worden geweigerd. Het college heeft verwezen naar verschillende onderzoeksrapporten waaruit blijkt dat mogelijk gevolgen voor de volksgezondheid zouden kunnen optreden. In voorschrift 1.3.1 en paragraaf 3.6.3 van de omgevingsvergunning zijn hiertoe een aantal voorzieningen en maatregelen beschreven die verspreiding van onder meer endotoxinen en zoönosen moeten tegengaan. Vanwege het ontbreken van algemeen aanvaarde wetenschappelijke inzichten over de risico’s van de uitbreiding van het agrarisch bedrijf voor de volksgezondheid, bestond er in dit geval echter niet de mogelijkheid voor het college om de vergunning uit voorzorg te weigeren of daaraan andere voorschriften te verbinden vanwege mogelijke gezondheidsrisico’s.14

Eiseres heeft daarnaast aangevoerd dat de omgevingsvergunning in strijd met de Interim omgevingsverordening van de provincie Noord-Brabant (IOV) is verleend, omdat de veehouderij vanaf 1 januari 2024 moet voldoen aan de eisen uit bijlage 2 bij de IOV.

In artikel 2.66 van de IOV staat dat veehouderijen vanaf 1 januari 2024 moeten voldoen aan in diezelfde bepaling gestelde eisen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft het college in die bepaling terecht geen aanleiding gezien om de omgevingsvergunning te weigeren. De eisen gelden pas vanaf 1 januari 2024 en het is aan vergunninghouder om daar – behoudens in artikel 2.66 genoemde uitzonderingen – tegen die tijd aan te voldoen en daar de vereiste vergunningen voor aan te vragen.

In artikel 2.7, tweede lid, van de Wet natuurbescherming (Wnb) staat de natuurvergunningplicht opgenomen: het is verboden zonder vergunning van gedeputeerde staten een project te realiseren dat niet direct verband houdt met of nodig is voor het beheer van een Natura 2000-gebied, maar afzonderlijk of in combinatie met andere plannen of projecten significante gevolgen kan hebben voor een Natura 2000-gebied.

De situatie kan zich voordoen dat voor één initiatief zowel een omgevings-vergunning is vereist op grond van de Wabo als een natuurvergunning op grond van de Wnb. De initiatiefnemer kan in dat geval kiezen om deze vergunningen afzonderlijk van elkaar aan te vragen, maar kan er ook voor kiezen om de aanvraag voor een natuurvergunning aan te haken aan de omgevingsvergunningsaanvraag.15 Een verplichting tot aanhaking bestaat wanneer voor een initiatief zowel een omgevingsvergunning als een natuurvergunning is vereist en die laatste niet al voorafgaand aan de aanvraag voor die omgevingsvergunning is aangevraagd. In dat geval leidt het niet-aanhaken van de natuurvergunning tot strijd met artikel 2.2aa in verbinding met artikel 6.10a, eerste lid, van het Bor.16 Bij een aanvraag om een omgevingsvergunning is het aan het college om te beoordelen of voor een initiatief ook een natuurvergunning is vereist.17

De rechtbank is van oordeel dat het college heeft kunnen vaststellen dat voor het initiatief geen natuurvergunning is vereist en dat een daartoe strekkende aanvraag niet aangehaakt hoefde te worden aan de omgevingsvergunningaanvraag.

Uit een overgelegde Aerius-berekening van 11 mei 2022 blijkt dat ammoniak-emissie in de beoogde situatie zal leiden tot stikstofdepositie op nabijgelegen Natura 2000-gebieden het Ulvenhoutse Bos, Loonse en Drunense Duinen & Leemkuilen en Kampina & Oisterwijkse Vennen.

Het uitgangspunt in de jurisprudentie18 is dat een natuurvergunning is vereist voor een project dat leidt tot een additionele stikstofdepositie op een stikstofoverbelast Natura 2000-gebied. Bij een dergelijke depositie kunnen significante gevolgen voor het Natura 2000-gebied – zoals verzuring en vermesting – niet worden uitgesloten. Uit de bij voornoemde natuurgebieden behorende gebiedsanalyses19 blijkt dat deze gebieden stikstofoverbelast zijn.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft het college terecht vastgesteld dat geen natuurvergunning is vereist voor de verandering van de inrichting, omdat voldoende aannemelijk is gemaakt dat de stikstofdepositie intern gesaldeerd wordt.

Van intern salderen is sprake als een beoogde stikstofveroorzakende activiteit op een bepaalde locatie, ten opzichte van een bestaande stikstofveroorzakende activiteit op die locatie, niet zal leiden tot een toename van de stikstofdepositie op nabijgelegen Natura 2000-gebieden. De emissie van een reeds bestaande activiteit wordt dan dusdanig verlaagd, dat de nieuw veroorzaakte stikstofdepositie daar in zijn geheel tegen weggestreept (gesaldeerd) kan worden. In een uitspraak van 20 januari 2021 (Logtsebaan)20 heeft de ABRvS vastgesteld dat een initiatief niet vergunningplichtig is, wanneer het initiatief als gevolg van intern salderen niet zal leiden tot een toename van stikstofdepositie ten opzichte van de referentiesituatie. In dat geval is volgens de ABRvS op grond van objectieve gegevens uitgesloten dat het initiatief significante gevolgen zal hebben. Als de wijziging of uitbreiding van een project ten opzichte van de referentiesituatie leidt tot een toename van de stikstofdepositie op reeds overbelaste stikstofgevoelige natuurwaarden in een Natura 2000-gebied, dan moeten de gevolgen van die toename worden onderzocht. Als uit dat onderzoek volgt dat significante gevolgen niet op voorhand op grond van objectieve gegevens kunnen worden uitgesloten, dan is het project vergunningplichtig en moet een passende beoordeling worden gemaakt.

Voor de vraag welke voorwaarden kunnen worden gesteld aan intern salderen, sluit de rechtbank aan bij een uitspraak van de ABRvS van 14 juli 2021.21 In die uitspraak heeft de ABRvS overwogen dat voor beantwoording van de vraag of de wijziging van een bestaand project significante gevolgen kan hebben, een vergelijking dient te worden gemaakt van de gevolgen van het bestaande project in de referentiesituatie en de gevolgen van het project na wijziging. De referentiesituatie wordt ontleend aan de geldende natuurvergunning of, bij het ontbreken daarvan, aan de milieutoestemming die gold op de referentiedatum (dat is het moment waarop artikel 6 van de Habitatrichtlijn van toepassing werd voor het betrokken Natura 2000-gebied), tenzij nadien een milieutoestemming is verleend voor een activiteit met minder gevolgen. Dan geldt die toestemming als referentiesituatie.

Bij een wijziging in landbouwdieraantallen in een veehouderij wordt in de praktijk voor de vaststelling van de stikstofemissie in de referentiesituatie en in de beoogde situatie, aansluiting gezocht bij de emissiefactoren uit de Rav. Ondanks dat deze emissiefactoren als uitgangspunt kunnen worden gehanteerd, stelt de rechtbank vast dat deze factoren niet als wettelijk toetsingskader zijn voorgeschreven voor natuurvergunningen op grond van de Wnb. Het toetsingskader op grond van de Wnb is immers of significante gevolgen voor Natura 2000-gebieden kunnen worden uitgesloten. Ter onderbouwing daarvan kan gebruik worden gemaakt van de emissiefactoren uit de Rav, maar bij de toetsing van een besluit op grond van de Wnb kan niet zonder meer van de juistheid van de Rav worden uitgegaan. De Habitatrichtlijn en de Wnb eisen immers dat met zekerheid vast staat dat geen nadelige gevolgen voor Natura 2000-gebieden zullen optreden als gevolg van een initiatief. 22 Dat betekent dat getoetst moet worden of de emissienormen die zekerheid bieden. Dat de Rav-normen in het milieurecht wel wettelijk zijn voorgeschreven en in het natuurbeschermings-recht niet en dat dit leidt tot twee verschillende toetsingskaders, vloeit enerzijds voort uit het doel van het natuurbeschermingsrecht, dat anders is dan het doel van het milieurecht en is anderzijds een keuze geweest van de (Europese) wetgever die de rechtbank dient te respecteren.

Naar het oordeel van de rechtbank hebben vergunninghoudster en verweerder voldoende aannemelijk gemaakt dat de ammoniakemissie in de beoogde situatie niet zal toenemen ten opzichte van de ammoniakemissie in de referentiesituatie. Voor de vaststelling van de referentiesituatie is in het bestreden besluit terecht aangesloten bij de natuurvergunning van 23 maart 2016. Daarnaast heeft het college de ammoniakemissie kunnen berekenen met toepassing van de emissiefactoren uit de Rav, omdat in de natuurvergunning uit 2016 geen toestemming is verleend voor een emissiearm stalsysteem waarover momenteel veel discussie bestaat. Dat betekent dat de referentiesituatie23 vastgesteld kon worden op 2.641,6 kg NH3 per jaar. Ook voor de vaststelling van de ammoniakemissie in de beoogde situatie heeft het college aan kunnen sluiten bij de emissiefactoren uit de Rav, omdat ook in de beoogde situatie geen sprake zal zijn van een dergelijk emissiearm stalsysteem. Dat betekent dat de beoogde situatie vastgesteld kon worden op 2.639,6 kg NH3 per jaar.

In de door partijen overgelegde Aerius-berekening is de ammoniakemissie in beide situaties doorgerekend naar de stikstofdepositie op nabijgelegen Natura 2000-gebieden en is een vergelijking gemaakt tussen de stikstofdepositie in de referentiesituatie en de stikstofdepositie in de beoogde situatie. Uit die vergelijking blijkt dat de stikstofdepositie op die natuurgebieden niet zal toenemen. Gelet daarop acht de rechtbank aannemelijk dat de stikstof intern zal worden gesaldeerd. Naar het oordeel van de rechtbank heeft [adviesburo] op pagina 5 tot en met 10 van de ‘Nadere toelichting aanvraag gebiedsbescherming Wet natuurbescherming’ voldoende gemotiveerd dat de toename van het aantal verkeersbewegingen is meegenomen in de Aerius-berekening. Daarnaast heeft vergunninghoudster toegelicht dat het bestreden besluit geen betrekking heeft op een wijziging van het mestbassin.

Gelet op het voorgaande heeft het college zich redelijkerwijs op het standpunt kunnen stellen dat voor het wijzigen van de dieraantallen geen natuurvergunning is vereist op grond van artikel 2.7, tweede lid, van de Wnb, omdat significante gevolgen voor Natura 2000-gebieden als gevolg van intern salderen kunnen worden uitgesloten.