Uitspraken

Nu [eiser01] woonachtig is in Duitsland, bevat deze procedure een internationaal element. De kantonrechter komt daarom eerst toe aan de vraag of de Nederlandse rechter bevoegd is om van de vordering kennis te nemen. Nederland en Duitsland zijn beide partij bij de Brussel I-Verordening (EU-Verordening nr. 1215/2012). Nu tussen partijen niet ter discussie staat dat het incident zich zou hebben voorgedaan in Nederland, is op grond van artikel 7 lid 2 van de Brussel I-Verordening de Nederlandse rechter bevoegd om van dit geschil kennis te nemen.

Verder is van belang welk recht van toepassing is op het geschil. Het geschil betreft een niet-contractuele verbintenis tussen partijen, zodat het toepasselijke recht beoordeeld dient te worden aan de hand van de Rome II-Verordening (EU-Verordening nr. 864/2007) waar Nederland en Duitsland beide partij bij zijn. Het incident tussen de honden dat de schade zou hebben veroorzaakt heeft zich voorgedaan in Nederland, zodat op grond van artikel 4 lid 1 van de Rome II-Verordening het Nederlandse recht van toepassing is.

Op de zitting heeft [gedaagde01] nader toegelicht dat de Deense dog van zijn zoon is en dat hij en zijn vrouw die dag op hem pasten. [eiser01] heeft deze toelichting niet weersproken. Hij heeft ter zitting wel gezegd dat hij de Deense dog na het incident niet meer bij [gedaagde01] heeft gezien. De kantonrechter stelt dan ook vast dat [gedaagde01] niet de bezitter was van de Deense dog. Hij is dan niet aansprakelijk op grond van artikel 6:179 BW. De primair door [eiser01] gevorderde verklaring voor recht zal daarom niet worden toegewezen.

Aan de orde is dan of [gedaagde01] op grond van artikel 6:162 BW aansprakelijk is voor de gestelde schade van [eiser01] . De Deense dog verbleef bij [gedaagde01] en [gedaagde01] paste op hem. Hij moet er dan voor zorgen dat hij de Deense dog onder controle houdt. Dit heeft [gedaagde01] niet gedaan. Partijen zijn het erover eens dat de Deense dog zich heeft losgebroken van de lijn en op [naam hond01] is afgerend. Daarmee staat vast dat [gedaagde01] heeft nagelaten te doen wat redelijkerwijs van hem werd verwacht om een gevaarlijke situatie te voorkomen. Het is dan niet van belang dat de Deense dog wellicht alleen maar wilde spelen. De kans op schade bij een confrontatie van de Deense dog met een andere hond bestaat en [gedaagde01] moest hier rekening mee houden. Er zijn geen feiten of omstandigheden gesteld op grond waarvan het losbreken van de hond niet aan [gedaagde01] kan worden toegerekend.

Als ten gevolge van het losbreken van de Deense dog schade is ontstaan, kan [gedaagde01] daarvoor aansprakelijk worden gehouden. [gedaagde01] betwist dit echter. In de dagvaarding stelt [eiser01] dat [naam hond01] is gebeten door de Deense dog, maar op de zitting heeft hij verklaard dat hij niet heeft gemerkt dat [naam hond01] fysiek letsel heeft opgelopen bij het incident. Hij merkte wel dat [naam hond01] angstig in de hoek van het terras ging zitten en niet meer over zijn rug geaaid wilde worden. De (aanhoudende) angstklachten van [naam hond01] waren voor [eiser01] de reden om acht dagen later naar de dierenarts te gaan. [naam hond01] is volgens [eiser01] ook voor deze klachten behandeld en niet voor fysieke klachten. Het rapport van de dierenarts van 24 augustus 2022 stemt echter niet overeen met die verklaring. De dierenarts schrijft dat zich rondom de linkerschouder van [naam hond01] inmiddels nagenoeg herstelde korsten bevinden die van een beet van een Deense dog afkomstig kunnen zijn. Uit de factuur van de dierenarts van 2 januari 2023 blijkt verder dat [naam hond01] acht fysiotherapiebehandelingen heeft ondergaan. [eiser01] heeft daarvoor ter zitting geen nadere onderbouwing gegeven. Nu tussen het incident en het eerste bezoek aan de dierenarts bovendien de nodige tijd is verstreken, oordeelt de kantonrechter door [eiser01] onvoldoende heeft onderbouwd dat de schade waarvan hij vergoeding vordert is veroorzaakt door de Deense dog en dus een (direct) gevolg is van de gedragingen van [gedaagde01] . De subsidiair gevorderde verklaring voor recht op grond van artikel 6:162 BW wordt daarom eveneens afgewezen.

Bovenstaande overwegingen leiden ertoe dat ook de gevorderde schadevergoeding en de vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten moeten worden afgewezen.

Ten aanzien van de vordering van [eiser01] om [gedaagde01] te verbieden op welke wijze dan ook contact met zijn gezinsleden op te nemen, oordeelt de kantonrechter dat niet is gesteld of gebleken dat [eiser01] gemachtigd is om namens zijn partner en meerderjarige stiefdochter(s) op te treden. Over zijn minderjarige stiefdochter(s) heeft hij geen gezag. Hij is geen wettelijk vertegenwoordiger. Voor zover het gevorderde contactverbod betrekking heeft op zijn partner en stiefdochters zal de kantonrechter [eiser01] daarom in zijn vordering niet ontvankelijk verklaren. [eiser01] kan alleen voor zichzelf een contactverbod vorderen. Alleen in zoverre komt de kantonrechter dus aan deze vordering toe.

[eiser01] wordt als de in het ongelijk gestelde partij veroordeeld in de proceskosten, waaronder de nakosten, met dien verstande dat deze kosten aan de zijde van [gedaagde01] worden vastgesteld op nihil. [gedaagde01] heeft namelijk zonder bijstand van een gemachtigde geprocedeerd. Niet gesteld of gebleken is dat [gedaagde01] anderszins kosten heeft gemaakt in het kader van deze procedure die voor vergoeding in aanmerking komen.